Íþróttablaðið - 01.12.1992, Blaðsíða 38

í POKAHORNINU
Valtýr Björn Valtýsson.
„Ég ólst upp á Eskifirði og var eig-
inlega í öllum íþróttum, mest þó í
fótbolta, handbolta og sundi. Ég
keppti í skriðsundi og bringusundi og
mér hefur alla tíð þótt gaman að
synda og þykir enn. Einn knatt-
spyrnuleikur fyrir austan er mér sér-
staklega minnisstæður. Það var þegar
ég var í 5. flokki og við lékum við
Hugin á Seyðisfirði til úrslita fyrir
austan. Það er þannig fyrir austan að
það verður allt vitlaust þegar næsti
fjörður kemur í heimsókn. Leikurinn
endaði 2-2 ogégskoraði bæði mörk-
in fyrir Austra, fyrst úr vítaspyrnu,
sem þótti vafasöm, og síðan jafnaði
ég með vinstri undir lok leiksins. Það
varð allt vitlaust og það var dálítið
sérstök upplifun fyrir stráka í 5. flokki
að verða fyrir tómatakasti og ýmsum
vafasömum skotum frá fullorðnum
áhorfendum. Maður kom grænmetis-
barinn heim frá þeim leik.
Þegar ég var tólf og hálfs árs flutti
ég suður og æfði fyrstu mánuðina
með Breiðabliki. Pabbi var hinsvegar
svo mikill Frammari að hann bauðst
til að keyra mig á æfingar hjá Fram úr
Kópavoginum. Ekki skal ég segja til
um það hvort ég var góður en ég hlýt
að hafa verið sæmilegur, a.m.k. var
ég, þegar ég var fyrir austan, valinn í
landsúrvalið ásamt Sigurði Grétars-
syni og fleirum til þess að leika við
Reykjavíkurúrvalið. Mér gekk yfir-
leitt nokkuð vel að skora mörk. Með-
al samferðamanna minna hjá Fram
má nefna Viðar Þorkelsson, Her-
mann Björnsson og svo Pál Kolbeins-
son sem var bara býsna efnilegur
markmaður. Ég var í þessum árgangi
hjá Fram sem aldrei varð Islands-
meistari. Við unnum að vísu haust-
mót og Reykjavíkurmót en urðum
aldrei Islandsmeistarar. Ég var hjá
Fram alveg upp í 2. flokk en varð þá
að hætta því ég var með ónýtt vinstra
hné. Ég var orðinn svo slæmur að ég
gat varla gengið. Það var svolítið
fyndið hvernig þetta uppgötvaðist. Ég
mætti einhverju sinni upp á slysa-
deild, alveg að farast í hnénu. Þar var
ungur læknir sem fór að skoða sex
ára gamlar myndir af mér og sá strax
að það átti fyrir löngu að vera búið að
skera mig upp. Ég var hinsvegar
búinn að lifa á verkjatöflum í nokkur
ár.
Það kom tímabil, þegar ég var í
Fram, sem ég hreinlega skoraði ekki
mark í mörgum leikjum í röð. Maður
stóð kannski á línu og skaut yfir. Mér
fannst orðið svolítið neyðarlegt að ég
skyldi vera í liðinu. Maður var að
gera allt rétt á æfingum, skoraði og
skoraði, síðan var maður að klúðra
betri færum í leikjum, skaut kannski í
línuvörðinn af markteig! Síðar var ég
færður aftur á miðjuna og þá fór ég
strax að skora."
FYRSTI VERÐLAUNA-
PENINGURINN
Ragnheiður
Runólfsdóttir,
sunddrottning og
íþróttamaður ársins
1991
Ragnheiður Runólfsdóttir,
sunddrottning á að baki langan og
glæstan feril í sundinu. íslandsmetin
og verðlaunagripirnir eru áreiðan-
lega óteljandi!. Ragnheiður hefur nú
lagt keppnisgræjurnar á hilluna og
starfar nú sem þjálfari Sundfélags
Akraness þar sem hún mun áreiðan-
lega miðla ungum Skagamönnum af
reynslubrunni sínum. Fyrsti verð-
launapeningur Ragnheiðar er orðinn
tæplega tvítugur.
„Fyrsta verðlaunapeninginn fékk
ég á sjómannadaginn á Akranesi
1973, þá sjö ára gömul. Égfékk hann
fyrir 50 metra bringusund en man
ekki á hvaða tíma ég fór. Ég var æðis-
lega montin og þegar ég kom heim
varauðvitaðtekin myndogallt. Þetta
var rosalega gaman. Sjómannadag-
urinn er alltaf stór dagur í minni fjöl-
skyldu því þetta eru nánast allt sjó-
menn. Maður tók alltaf þátt í sjó-
mannadagsmótunum á þessum tíma
og ég hef alltaf reynt að vera með
þegar ég hef getað.
Það var mikil uppörvun upp á
áframhaldandi iðkun að gera að fá
verðlaun en annars var ég í öllum
íþróttum þegar ég var yngri. Það er
alltaf gaman að vinna og þegar sigur
er í höfn líður mér vel. Verðlaun eru
góður stökkpallur að næsta sigri og
góð fyrir sjálfstraustið," sagði Ragn-
heiður Runólfsdóttir sunddrottning
sem reyndar á íslandsmetið, 32,93
sek., í greininni sem færði henni
fyrsta verðlaunapeninginn fyrir 19
árum, 50 metra bringusundi.
ÞANNIG
ÍÞRÓTTAMAÐUR
VAR VALTÝR BjÖRN
VALTÝSSON
ÍÞRÓTTAFRÉTTA-
MAÐUR:
38