Íþróttablaðið - 01.12.1992, Blaðsíða 26

Fyrirliðar mætast fyrir leik FH og Selfoss — Einar Gunnar og Guðjón.
ár. Hann komst reyndar aldrei í
landsliðið en lék nokkuð oft með
pressuliðinu. Hann þótti víst grípa
vel og einhver sagði að hann hefði
getað gripið með handarbökunum.
Pabbi náði að spila með Stjána Ara
því hann hætti ekki fyrr en hann var
orðinn 37 ára. Stjáni var þá 17 ára,
held ég."
— Ef við snúum okkur að síðasta
keppnistímabili — er hægt að lýsa
þeirri tilfinningu sem fylgir því að
verða þrefaldur meistari?
„í rauninni ekki. Það var alveg
meiriháttar þótt ég hafi aðeins leikið
með seinni hlutann vegna meiðsla.
Þetta tímabil var engu lagi líkt og
það, sem situreftir hjá mérog flestum
okkar, eru móttökurnar sem við feng-
um í Hafnarfirði eftir síðasta leikinn
gegn Selfossi í úrsl itakeppninni.
Þegar við ókum í gegnum hliðið á
Kaplakrika var búið að raða kertum
meðfram veginum, krakkarnir komu
hlaupandi og maður þurfti að oln-
boga sig í gegnum þvöguna inn í
íþróttahúsið. Það var algjör stappa
þar inni. Fagnaðarlætin voru slík að
maður upplifir slíkt örugglega aldrei
aftur. Ég fæ enn gæsahúð þegar ég
hugsa um þetta. A móti okkur tóku
hátt á tvö þúsund manns en margir
fylgdust með leiknum á breiðtjaldi í
íþróttahúsinu. Það hvart'laði að mér
að hætta eftir svonaglæsilegttímabil,
enda orðinn 29 ára, en auðvitað
skaut því bara upp í kollinn því ég
sagðist mundu verða fyrsti maðurinn
til þess að mæta á æfingu þegar und-
irbúningur fyrir næsta tímabil hæf-
ist."
— Hvað varstu lengi frá?
„Þetta er svo mikli sorgarsaga að
það tekur því varla að segja frá því. Ég
tognaði aftan í lærinu í upphafi þar-
síðasta tímabils og náði mér ekki þá
um veturinn. Ég þrjóskaðist við, æfði
takmarkaðen lékalltaf með. Sumarið
eftir fékk ég engan botn í meiðslin,
fórúttil þýsks sérfræðings, kom heim
aftur og var loks skorinn upp. Þá kom
í Ijós að vöðvahólfið utan um vöðv-
ann var of þröngt þannig að vöðvinn
náði ekki að vinna eðlilega undir
álagi. Eftir þetta fékk ég hægan bata
en samtals varaði þettatímabil í rúm-
lega eitt ár."
— Hvernig var að sitja í stúkunni
og horfa á félagana spila?
„Það var allt í lagi því liðinu gekk
vel. Ég sá þá líka að ég er ekki ómis-
sandi en auðvitað hættir manni til
þess að halda það eftir öll þessi ár.
Vissulega hættir manni líka til að of-
meta sigen ég komst að því að maður
kemur í manns stað."
— Hvernig finnst þér þú hafa spil-
að í vetur?
„Ég hef ekki verið nógu ánægður
með spilamennsku mína í vetur —
eiginlega allt að því óánægður. Ég
held að þessi langa fjarvera vegna
meiðsla eigi einhverja sök á því. Mér
finnst mig vanta snerpu og ég er enn
2-3 kílóum of þungur. Ég er svo fljót-
ur að bæta á mig á sumrin. Mér finnst
ég vera búinn að skjóta illa og sjálfs-
traustið hefur ekki verið eins mikið
og þegar ég var upp á mitt besta.
Þetta kemur vonandi allt."
— Af hverju ert þú fyrirliði? Hvað
hefurðu fram yfir hina?
„Ætli það sé ekki bara leikjafjöld-
inn. Þorgils Óttar gerði mig að fyrir-
liða þegar hann tók við þjálfuninni
og líklega hefur reynslan ráðið þar
mestu."
— Þú ert þá væntanlega hin sanna
fyrirmynd — ferð í rúmið klukkan
ellefu, ert algjör bindindismaður og
mætir fyrstur á æfingar, ekki rétt?
„Sko. Égerekki fyrsturáæfingar —
er yfirleitt með þeim síðustu. Annars
breytist það brátt því við tókum upp á
I því í vetur að sekta sjálfa okkur fyrir
„ÉG FÆ ENN GÆSAHÚÐ ÞEGAR
ÉG HUGSA UM ÞETTA"
26