Morgunblaðið - 08.01.2020, Blaðsíða 17

voru heppnir að hafa þig í vinnu.
Komst margoft með hundinn
þinn Perlu í vinnuna er þú
komst að því að einhver var
hræddur við hunda, vildir hjálpa
viðkomandi að komast yfir þá
hræðslu og það tókst að lokum.
Óbilandi þolinmæði þín og hlýja
gerði þennan vinnustað að því
sem hann var. Auðvelt var að fá
fyrirfram hjá þér, stundum of
auðvelt, þú kunnir ekki að segja
nei. Þú varst með puttana í því
er nýtt fylgibréfakerfi var inn-
leitt og þú kenndir okkur öllum
á tölvur og síðar að nota int-
ernetið og tölvupóst, sagðir að
innan skamms yrðu allir komnir
með síma í vasann og sími og
tölva yrðu eitt. Já, þú varst með
þetta allt á hreinu.
Smekkmaður á mat og vín og
það var alltaf gaman á árshátíð-
um eða jólaboðum sem oft voru
haldin í mötuneytinu og þú með
svuntu og vopnaður sleif eða
ausu. Það skyldi enginn annar
fá að komast í að laga sósuna.
Varst ekkert sérstakur í bílaút-
gerð, þ.e.a.s. prívatútgerðinni,
Opelinn bar þess merki, alltaf
bilaður og sennilega varstu einn
af þessum seinheppnu í þeim
efnum. Við munum er börnin
þín komu í heiminn og það sem
þú varst nú alla tíð stoltur af
þeim, vildir þeim allt það besta
frá fyrstu mínútu.
Barátta þín síðustu ár hefur
verið aðdáunarverð fyrir okkur
hin sem fylgdust með í fjarska.
Varst ekki á því að gefast upp
fyrir óvini þínum. En svo bregð-
ast krosstré sem önnur, spilið
var búið rétt fyrir jól og þú
væntanlega hvíldinni feginn. Við
minnumst nú góðs vinar með
miklu þakklæti og vottum börn-
um hans og öðrum aðstandend-
um okkar innilegustu samúð.
Birna Stefánsdóttir,
Kristín G. Ingimundar-
dóttir, Páll Halldór
Halldórsson.
Fallinn er frá kær vinnu-
félagi, Kristinn Ólafur Ólafsson.
Kristinn starfaði í eignadeild
Landsbankans frá árinu 2005 og
sá um öryggis- og aðgangsmál. Í
slíku starfi koma upp atvik hve-
nær sem er sólarhrings. Alltaf
var hann jafn ljúfur í viðmóti,
þótt hringt væri í hann um miðj-
ar nætur. Jákvæður og alltaf
tilbúin til að aðstoða og leysa
málin.
Hann var traustur vinnu-
félagi, hlýr og með létta lund.
Sinnti störfum sínum af áhuga
og ekki þurfti að hafa áhyggjur
af verkefnum sem hann tók að
sér.
Í mörg ár fór eignadeildin í
Selvíkurferð á vorin. Kiddi
skipulagði dagskrána og hélt ut-
an um þessar ferðir sem við
minnumst öll með gleði. Ósjald-
an sáu svo þeir bræður Kiddi og
Raggi um grillið. Enda eðal-
kokkar báðir tveir. Það eru líka
ófáar mataruppskriftirnar sem
Kiddi hefur deilt með okkur
samstarfsmönnunum.
Hann var mikill áhugamaður
um íþróttir og keppnismaður í
handbolta á yngri árum. Seinni
árin vel liðtækur golfari og keil-
ari.
Það sem við minnumst hans
ekki síst fyrir er hversu jákvæð-
ur og velviljaður hann var, auk
þess sem hann hallaði aldrei
orði um aðra.
Kiddi hafði barist við veikindi
um langan tíma, hann var opinn
um veikindi sín og ræddi þau við
okkur. Var okkur öllum mjög
umhugað um heilsu hans sem og
öðrum starfsmönnum bankans.
Við kveðjum Kidda og verður
hans sárt saknað, bæði sem
samstarfsmanns og góðs félaga.
Við vottum Davíð og Siggu,
börnunum hans Kidda, Ragnari
samstarfsmanni okkar og bróð-
ur Kidda og öðrum aðstandend-
um okkar dýpstu samúð.
Fyrir hönd starfsmanna
eignadeildar Landsbankans,
Valgeir Valgeirsson.
MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. JANÚAR 2020
✝ Sverrir Ólafs-son fæddist á
Bíldudal 13. maí
1948. Hann lést á
heimili sínu í Hafn-
arfirði 30. desem-
ber 2019.
Foreldrar hans
voru Ólafur Páll
Jónsson, f. 5.10.
1899, d. 1.12. 1965,
héraðslæknir, og
Ásta Jóhanna Jón-
ína Guðmundsdóttir, f. 24.8.
1908, d. 8.3. 1995, húsmóðir.
Systkini Sverris eru Stein-
unn, f. 27.1. 1935, d. 11.7. 2018,
Björn, f. 30.11. 1936, d. 10.10.
2017, Bergljót, f. 2.12. 1938,
Baldur, f. 15.4. 1940, Ragnheið-
ur, f. 8.10. 1942, Jón, f. 23.3.
1945.
Árið 1968 kvæntist Sverrir
Björgu Friðriksdóttur, f.
20.5.1949. Þau slitu samvistum.
Sverrir kvæntist árið 1971 Ca-
mille Rainer Ólafsson, f. 20.7.
1946. Þau slitu einnig samvist-
um. Börn Sverris eru: Ólafur
Gunnar, f. 26.10. 1969, maki
Anna María Karlsdóttir. f. 10.4.
1970, Hákon Sverrir, f. 1.10.
1974, maki Vigdís Guðjohnsen,
f. 18.5. 1980, Erik Edward, f.
9.7. 1977, maki Hulda Þórð-
Korpúlfsstöðum í yfir áratug og
tók virkan þátt í uppbyggingu
Myndhöggvarafélags Íslands.
Hann var brautryðjandi í upp-
byggingu menningarmála í
Hafnarfirði, var aðalforsprakki
að stofnun Listamiðstöðvarinn-
ar Straums árið 1988 og veitti
henni forstöðu til ársins 2001.
Þá hafði Sverrir einnig frum-
kvæði að stofnun Alþjóðlega
höggmyndagarðsins í Hafn-
arfirði auk þess sem hann kom
að framkvæmd Listahátíðar
Hafnarfjarðar 1991 og 1993.
Sverrir tók þátt í fjölda sam-
sýninga og hélt sýningar víða
um heim. Verk hans er að finna
á fjölmörgum söfnum hérlendis
sem erlendis. Sverrir hlaut
fjölda viðurkenninga fyrir störf
sín, m.a. í Mexíkó þar sem hann
starfaði lengi að list sinni.
Sverrir var mikill áhugamað-
ur um laxveiði og var leið-
sögumaður á því sviði. Þá var
hann einnig virkur á sviði akst-
ursíþrótta, tók þátt í fyrstu
rallýkeppnunum sem haldnar
voru hér á landi og flutti til
landsins fyrsta sérsmíðaða bíl-
inn í þeim tilgangi. Sverrir var
líka virkur í stjórnmálastarfi og
gegndi ýmsum trúnaðarstörfum
fyrir Alþýðuflokkinn.
Útför Sverris fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 8.
janúar 2020, og hefst athöfnin
klukkan 13.
ardóttir, f. 18.5.
1977, Katrín Nicola,
f. 9.7. 1981, maki
Gunnar Axel Ax-
elsson, f. 3.4. 1975,
Jón Ferdínand, f.
1.1. 1992, maki Na-
taliia Bodrova, f.
17.11. 1984 og
Henning Hrafn, f.
29.10. 2003.
Sverrir ólst upp í
Stykkishólmi og
gekk í barnaskóla þar. Árið
1969 tók hann próf frá Kenn-
araskóla Íslands og lauk námi
frá Myndlista- og handíðaskóla
Íslands árið 1976. Einnig lagði
hann stund á nám í málmtækni
og sótti námskeið í glerlist í
Cambridge á Englandi. Hann
lagði einnig stund á nám í
stjórnun menningarstofnana við
HÍ, sótti ýmis myndlistar- og
tækninámskeið og fór sem
gestalistamaður og hélt sýn-
ingar m.a. í Bandaríkjunum,
Frakklandi og á Ítalíu.
Sverrir kenndi mynd- og
handmennt við Víðistaða- og
Lækjarskóla í Hafnarfirði á ár-
unum 1969-1973 og kenndi við
Myndlista- og handíðaskóla Ís-
lands 1984-1985.
Sverrir hafði vinnuaðstöðu á
Elsku pabbi, nú er komið að
kveðjustund og þá leitar hugurinn
til baka á slóðir minninganna.
Þú varst skapandi ævintýra-
manneskja og það var gaman að
fylgjast með þér í þínu náttúru-
lega umhverfi, t.d. á vinnustof-
unni eða með hinu listafólkinu í
Mexíkó þegar ég fór með þér
þangað.
Ég man að þegar þú þurftir að
„erindast“ eitthvað vildi ég gjarn-
an fara með þér. Þá varstu alltaf
með tónlist í útvarpinu og þú
söngst upphátt með hverju ein-
asta lagi. Ég reyndi að syngja
með en skildi aldrei hvernig þú
fórst að því að kunna öll þessi lög.
Þú varst öðruvísi pabbi og það
var oft gaman. Ég minnist þess að
hafa farið með þér á rúntinn á
mótorhjólinu þínu niður í miðbæ
Reykjavíkur á sumarkvöldi þar
sem við hittum annað mótorhjóla-
fólk.
Þér þótti gaman að ferðast og
það eru skemmtilegar minningar
sem ég geymi tengdar ferðalög-
um okkar, til dæmis í Þórsmörk.
Við gerðum allskonar spennandi
sem sennilega væri ekki vel séð í
dag, til dæmis þegar þú dróst
okkur á skíðum á jeppanum þín-
um uppi á jökli. Það var líka gam-
an í kringum listahátíðarnar, mik-
ið af áhugaverðu og skapandi fólki
sem kom og það var gaman að
taka þátt í því sem barn og vera
innan um allt það mikla líf sem því
fylgdi. Þá var ég stolt af þér.
Þú varst líka oft hlýr pabbi og
ég hef örugglega mótast töluvert
af þínum persónuleika. En þú
varst samt ekki auðveldur og
veikindi þín lituðu líf þitt og okkar
allra. Þrátt fyrir þær brekkur er
ég þakklát fyrir sambandið okkar
og sérstaklega síðustu árin. Sér-
staklega er ég þakklát fyrir að þú
hafir náð að kynnast barnabörn-
unum þínum sem eiga bara góðar
minningar um afa sinn. Þú sýndir
þeim einlægan áhuga og taldir þig
sjá skýr merki um ættgengan
grallarskap í fari sumra, sem þér
þótti mjög vænt um, enda grallari
af guðs náð sjálfur.
Hvíldu í friði, elsku pabbi. Og
góða ferð.
Katrín Nicola Sverrisdóttir.
Elsku hjartans Sverrir, nú er
víst komið að kveðjustund úr
þessari jarðvist.
Hlýja og einlægni eru meðal
þess fyrsta sem kemur upp í hug-
ann nú þegar ég leita að orðum til
þess að minnast þín, elsku
tengdapabbi. Hvernig þú ávarp-
aðir alltaf þína nánustu með nafni
að viðbættu mín eða minn. Ein-
lægi áhuginn sem þú sýndir því
sem börnin og barnabörnin deildu
með þér og hrósin sem þú hristir
fram úr erminni við minnstu til-
efni.
Þú gafst svo sannarlega af þér.
Þú endaðir samtölin alla jafnan
á því að biðja mig að kyssa þau
Hákon, Áróru og Emmu frá þér –
og það mun ég svo sannarlega
gera áfram við hvert tilefni.
Ég sendi þér hlýju, kærleik og
fingurkoss.
Þó ég sé látinn,
harmið mig ekki með tárum.
Hugsið ekki um dauðann
með harmi og ótta.
Ég er svo nærri
að hvert eitt ykkar tár
snertir mig og kvelur,
þó látinn mig haldið.
En þegar þið hlæið og
syngið með glöðum hug
sál mín lyftist upp í mót,
til ljóssins.
Verið glöð og þakklát
fyrir allt sem lífið gefur.
Og ég, þó látinn sé, tek þátt
í gleði ykkar yfir lífinu.
(Edward Stanley af Alderley.)
Vigdís Guðjohnsen.
Elsku bróðir minn Sverrir er
látinn. Sverrir var yngstur okkar
sjö systkina og sá þriðji sem kveð-
ur. Aðeins þrjú ár skildu okkur
bræður að. Vorum við nánir í upp-
vextinum. Hann var litli bróðir
minn sem mér bar að líta til með.
Stykkishólmur var leiksvið okkar
í æsku en þangað flutti fjölskyld-
an þegar Sverrir var þriggja mán-
aða. Þar liðu æskuárin með öllum
þeim prakkarastrikum, ævintýr-
um og áskorunum sem umhverfið
bauð upp á.
Snemma tók Sverrir þátt í
skátastarfi í Hólminum sem vakti
áhuga hans á ferðalögum og land-
inu okkar. Þar fór Sverrir að spila
á gítar og fram á unglingsár sem
leiddi til þátttöku hans í söng-
flokknum Nútímabörnum sem
skemmti víða um land í nokkur ár.
Foreldrar okkar voru áhuga-
samir stangveiðimenn og fóru oft í
veiðitúra. Oftar en ekki var okkur
Sverri kippt með því hann grenj-
aði svo mikið við hliðið þegar þau
voru að leggja í hann að mamma
bráðnaði. Og ég til þess að passa
strákinn. Segja má að þarna hafi
verið lagður grunnur að viðvar-
andi veiðidellu okkar, en Sverrir
var lunkinn veiðimaður og starf-
aði í mörg ár sem leiðsögumaður,
m.a. við Grímsá og Laxá á Ásum.
Sverrir fór í Kennaraskólann
og starfaði að því loknu sem
smíðakennari í Hafnarfirði nokk-
ur ár.
En hugurinn stóð til frekari af-
reka. Hann fór í Myndlista- og
handíðaskólann og lauk þaðan
námi frá höggmyndadeild. Hófst
nú nýr kafli í lífi Sverris. Hann
reyndist mjög frjór og frumlegur
listamaður og afkastaði miklu á
þessum árum, hélt sýningar og
tók þátt í sýningum víðsvegar um
heim. Mörg verka hans eru í eigu
safna og einstaklinga víða um
heim.
Sverrir markaði djúp spor í
listasögu Hafnarfjarðar, en hann
var drifkrafturinn í Listahátíð
Hafnarfjarðar, sá um listamið-
stöðina í Straumi, en þangað
komu listamenn hvaðanæva og
bjuggu og störfuðu um lengri eða
skemmri tíma.
Afrakstur þess starfs má finna
víða í Hafnarfirði. Segja má að
höggmyndagarðurinn á
Víðistaðatúni sé sá eini sinnar
tegundar í almenningseigu á land-
inu. Útilistaverk eftir Sverri má
sjá víða um land.
Sverrir var mikill áhugamaður
um bíla og bílaíþróttir og um
nokkurra ára skeið tók hann þátt í
rallkeppnum.
Sverrir var mikill stemnings-
maður, góður sögumaður, stál-
minnugur, skemmtilegur, uppá-
tækjasamur og vinmargur. Sást
kannski ekki alltaf fyrir. Krakkar
löðuðust að honum, hann veitti
þeim athygli.
Sverrir átti sinn djöful að
draga. Bakkus var aldrei langt
undan og honum fylgdi dökk hlið
sem bitnaði mest og illa á þeim
sem næst honum stóðu. Það komu
tímabil sem erfitt var að hafa
samskipti. En það gáfust góðar
stundir inn á milli.
Síðustu ár voru bróður mínum
þungbær. Hann var illa haldinn af
áfengissýkinni. Lífsviljinn þvarr.
Enn komu þó dagar þar sem rof-
aði til. Á 70 ára afmæli hans áttum
við Inga mjög ánægjulegt kvöld
með börnum hans, tengdabörnum
og barnabörnum sem hann naut
afar vel og var þakklátur fyrir.
Þessi síðustu ár var hann ljúfur og
þakklátur þeim sem studdu hann.
Félagsþjónustan í Hafnarfirði á
þakkir skildar fyrir mjög góða og
faglega þjónustu sem hann naut.
Ég sakna bróður míns. Síminn
er hættur að hringja, við töluðum
oftast saman tvisvar á dag og ég
leit til hans flesta daga vikunnar.
Minning hans lifir, ekki síst í
börnum hans og fjölskyldum
þeirra, sem Sverrir var mjög
stoltur af.
Jón.
Hæfileikaríkur, skapandi og
skemmtilegur eru orðin sem
koma upp í hugann þegar ég
hugsa um Sverri frænda. Óút-
reiknanlegur, hlýr, uppátækja-
samur og breyskur eiga einnig vel
við um þennan einstaka frænda
minn.
Maður sem batt bagga sína
ekki sömu hnútum og samferða-
mennirnir. Í minningunni var allt-
af gaman að koma í heimsókn til
hans; hvað ætli Sverrir frændi sé
að galdra fram núna? Tótemsúlu,
fugla, tré eða furðuverur? Hæfi-
leikabúntið sem skapaði mögnuð
listaverk sem mömmu fannst sum
hver stundum svolítið dónaleg!
Svo allar sögurnar, maður minn!
Barnapíur eldri systkina minna
sem ungi maðurinn heillaði upp úr
skónum og hljómsveitargæinn úr
Nútímabörnum – ég spilaði Vetr-
arnótt fyrir vini mína sem barn og
útskýrði stolt að frændi minn
hefði sko verið í þessari hljóm-
sveit! Ein sagan segir að Sverrir
og bræður hafi komið skoskum
ánamöðkum fyrir í garðinum á
æskuheimili mínu. Ætlunin var að
nota þá í fiskveiði en ánamaðkarn-
ir fínu stungu af – kannski er það
skosku möðkunum að þakka
hversu vel allt vex í garðinum?
Sverrir var yngsti bróðir
mömmu, „litla barnið“ sagði hún
gjarnan blíðum rómi þegar hann
bar á góma. Systkinin glímdu
bæði við sín veikindi og hittust æ
sjaldnar síðustu árin en töluðu
þeim mun oftar saman í síma.
Mamma kvaddi sumarið 2018 og
nú er yngsti bróðirinn sem henni
þótti svo undurvænt um líka horf-
inn inn í annan heim. Ég vona að
þau séu að bralla eitthvað
skemmtilegt saman í Sumarland-
inu.
Dásamlegt málverk eftir lista-
manninn Sverri prýðir heimili
okkar Jóns. Það heitir Lífsins tré
og gleður augað á hverjum degi.
Appelsínugulur himinn og gullfal-
legt tré með litskrúðugum ávöxt-
um. Það ríkir einlæg gleði yfir
þessu málverki en samt svo mikil
kyrrð. Þegar ég horfi á listaverkið
hans Sverris frænda sé ég fyrir
mér hlýjuna í augnaráði hans,
blíðu bangsaknúsin hans þegar
við hittumst og kvöddumst og finn
kitlandi skeggið hans á vangan-
um.
Bless elsku frændi!
Björk.
Sverrir móðurbróðir er fallinn
frá. Litríkur, ljúfur, kraftmikill og
þver, lífsglaður en umfram allt
hugmyndaríkur og skapandi lista-
maður og sagnaskáld. Hann var
litli bróður mömmu, yngstur sjö
systkina, hún elst. Henni fannst
hann vera fallegasta barn sem
hafði fæðst, brosmildur og krull-
hærður, dálítið uppátækjasamur
en alltaf blíður. Einlægur vin-
skapur þeirra systkina hélst alla
tíð en móðir okkar lést sumarið
2018.
Sverrir var vinsælasta barn-
fóstra okkar systkina. Alltaf líf og
fjör, söngur og gleði þegar hann
passaði. Stofan breyttist í ævin-
týraheim; borðin urðu kastalar,
stólarnir hamraveggir og Sverrir
óvættin sem smælkinu tókst með
kænsku og útsjónarsemi að sigra
að lokum.
Brauð með indíánasmjöri og
afgaldraðir loðsilungsbræður
voru étin af bestu lyst. Síðar tóku
við ævintýradagar í smiðjunni þar
sem Sverrir kenndi okkur að búa
til listaverk úr ótrúlegasta efni-
viði. Á unglingsárum var hann
skjólið sem hægt var að leita í ef
eitthvað bjátaði á.
Sverrir eignaðist ungur sinn
fyrsta son, sem fyrstu æviárin bjó
hjá Sverri og ömmu Ástu. Hlut-
verkin snerust aftur við og nú var
það okkar að passa frumburðinn
hans. Seinna flutti hann í Hafn-
arfjörð, eignaðist þrjá nýja auga-
steina og síðar tvo til viðbótar.
Sverrir var, líkt og móðir okk-
ar, suðrænn í eðli, músíkalskur og
litaglaður.
Hann starfaði sem mynd-
höggvari og sótti m.a. innblástur í
lifandi og opið samfélagið í
Mexíkó og á Kúbu þar sem hann
hitti Kastró og reykti alla tíð síðan
vindla. Hann var í hljómsveitinni
Nútímabörnum og minnisstætt að
hafa fengið að vera á æfingum á „Í
örmum vetrarnætur“ eða „Konan
sem kyndir ofninn minn“ og þó að
Sverris verði fyrst og fremst
minnst sem myndlistarmanns
munu þessi ástsælu lög alltaf
minna á hann.
Sverrir var hugsjónamaður og
afar pólitískur. Hann var náttúru-
barn og veiðimaður. Honum var
annt um umhverfið og mikilvægi
þess að standa vörð um fólk og
náttúru. Eins og hann sagði:
„Valdníðsla, misskipting og mið-
stýring, um þetta hef ég hugsað
síðustu misseri. Um sættir mann-
fólksins við móður Jörð sem verða
sífellt brýnni. Það er heilög skylda
listamanns að vera gagnrýninn á
umhverfi sitt. Myndlistarmaður
sem hefur ekkert að segja áhorf-
anda ætti að fá sér eitthvað annað
að gera.“ Nálgun sem lýsir sér vel
í verkum hans; stól sem tyllir ein-
um fæti á topp pýramída sem
merki um einmanaleika þess sem
hreykir sér á toppnum, litríkum
lágmyndum þar sem saman koma
norður og suður, fátækt og auður.
Myndverkin hans skreyta m.a.
torg í Mexíkó, Svíþjóð og Ítalíu,
að ógleymdum Hafnarfirði.
Sverrir átti litríka ævi þar sem
skiptust á skin og skúrir. Skúr-
unum fjölgaði og einmanaleikinn
tók við af áður stórum og lífsglöð-
um vinahópi. Hann gleymdi samt
aldrei að hringja og mundi alltaf
eftir afmælum. Hann átti sér
drauma og einn þeirra var að sjá
epla- og plómutrén sem við færð-
um honum í sjötugsafmælisgjöf
bera ávöxt. Á svona stundum er
gott að muna að það sé líf eftir
þetta líf og mamma hafi tekið á
móti litla bróður sem hún unni svo
heitt í blómríku Sumarlandinu.
Ásta og Einar Steinunnar-
og Þorleifsbörn.
Góður félagi okkar, Sverrir
Ólafsson, er því miður fallinn frá.
Við kynntumst honum allflestir
upp úr 1960 í skátahreyfingunni.
Síðan höfum við haldið hópinn,
flestir reynt að hittast árlega en
sumir oftar.
Við vorum í Sturlungadeild og
starfið var þá afar öflugt. Sverrir
varð fljótt flokksforingi og seinna
sveitarforingi enda vel til forystu
fallinn, ákveðinn og fastur fyrir en
líka glaðlyndur og góðlyndur.
Sverri var margt til lista lagt,
hagur í höndum en líka mikill
músíkant.
Við fórum fljótt nokkrir að
troða upp á varðeldum, en einnig
á skemmtunum alls konar. Þá
urðu til sönghópar eins og Los
Swaka Guyos, SSS-tríóið og
Sveitamenn og Sverrir þar oftast
með. Síðasti sönghópurinn hjá
Sverri hét Nútímabörn sem end-
aði á því að gefa út LP-plötu 1969.
Sambandið var á stundum
slitrótt við Sverri, t.d. þegar hann
sinnti list sinni erlendis. Alltaf
þegar hann mætti var hann hrók-
ur alls fagnaðar, hafði enda frá
mörgu að segja og hafði alltaf
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum og lét þær óspart í ljós.
Sverrir var, eins og margir
listamenn aðrir, litríkur og fór
ekki alltaf auðveldustu leiðina í líf-
inu.
Við minnumst hans samt helst
sem gamla skátans, brosandi út í
eitt, syngjandi og spilandi á gít-
arinn sinn. Við söknuðum hans á
samkomum okkar og ferðalögum
síðustu árin, en þá hefur hann
ekki átt heimangengt, eins og
reyndar sumir fleiri.
Við erum þakklátir fyrir að
hafa átt Sverri að félaga og sam-
ferðamanni, því þar fór góður
drengur.
Börnum og barnabörnum
Sverris vottum við samúð okkar
og biðjum blessunar um alla fram-
tíð.
Fyrir hönd vina og félaga í
skátasveitinni Herkúlesi,
Sigurður R. Guðjónsson.
Sverrir Ólafsson