Morgunblaðið - Sunnudagur - 22.03.2020, Blaðsíða 10

VIÐTAL
10 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22.3. 2020
Í
útvarpinu þessa dagana ómar lagið
Sideways og hefur gert síðustu mánuði.
Þetta er eitt af þessum lögum sem nær
manni strax og áður en maður veit af er
maður farinn að raula með í umferðinni.
Við nánari athugun fann blaðamaður það út að
lagið er alls ekki erlent heldur samið og sungið
af Sigrúnu Stellu Haraldsdóttur sem búsett er
í Kanada þar sem hún hefur búið meirihluta
ævinnar.
Hin alíslenska Sigrún átti ekki í vandræðum
með að spjalla óaðfinnanlega á hinu ástkæra yl-
hýra tungumáli þegar blaðamaður sló á þráð-
inn í vikunni.
Áður en við ræddum lífið og tónlistina var
byrjað á klassískri spurningu.
Hvað segir þú gott?
„Ég segi nú bara ágætt, svona miðað við það
sem er að gerast í heiminum. Það hefur margt
breyst á síðustu tveimur dögum hér í Toronto,
þetta er eins og draugaborg.“
Ísland er heim
Sigrún bjó sem barn og unglingur á Akureyri
en endaði í Toronto. Í stuttu máli fékk faðir
hennar, Haraldur Bessason, prófessorstöðu við
háskólann í Manitoba löngu áður en hún fædd-
ist. Síðar kynntist hann móður hennar og
bjuggu þau í Kanada, en Sigrún er fædd í
Winnipeg.
„Svo þegar ég er um sex, sjö ára flytjum við til
Akureyrar þegar pabbi fær boð um að hjálpa til
við að stofna háskólann á Akureyri og varð hann
síðar rektor þar. Ég var sú eina sem fór með þeim
heim því ég er svo langyngst, en öll hálfsystkini
mín urðu eftir í Kanada. Þannig að ég ólst upp á
Akureyri og kláraði þar menntaskóla. Þegar ég
er 21 árs ákvað ég að fara til Kanada og vera þar í
eitt ár við háskólanám en það teygðist úr því. Á
þeim tímapunkti voru mamma og pabbi hætt að
vinna þannig að þau fluttu aftur út til Kanada,
enda voru þar öll börn þeirra og barnabörn,“ seg-
ir hún og segist því hafa ílenst í Kanada.
„Mér finnst Ísland alltaf vera heim en ég er
samt búin að búa mun lengur í Kanada en á Ís-
landi. En auðvitað var ég á Íslandi öll mótunar-
árin og á þar bæði frændfólk og stóran vin-
kvennahóp, sem eru eins og systur mínar. Svo
á ég líka góðan vinahóp hér þannig þetta er
bara eins og að eiga tvo heima. Pabbi sagði að
ég þyrfti ekkert að velja; ég ætti tvo heima. Ég
græddi á því. En ég kem alltaf heim á sumrin
og er í tvo mánuði.“
Ætlaði að verða körfuboltastjarna
Tónlistaráhuginn var strax til staðar í æsku.
„Ég hef spilað á píanó síðan ég var lítil. Ég
byrjaði þriggja ára að hlusta látlaust á tónlist.
Strax sem smábarn var ég farin að hlusta á
Barbru Streisand alveg endalaust, sömu lög
aftur og aftur. Lá með heyrnartólin heilu dag-
ana. Foreldrunum fannst þetta frekar skrítin
hegðun,“ segir Sigrún og hlær.
„Ég var alltaf eitthvað að semja og spila fyrir
vini og fjölskyldu. Ég reyndi að fara í tónlistar-
skóla en ég átti svo erfitt með að einbeita mér,“
segir hún og nefnir að mögulega sé hún með
ógreindan athyglisbrest.
„Ég átti alltaf erfitt
með að lesa nótur en ég
spila allt eftir eyranu. En
í skólanum var það ekk-
ert í boði. Ég fór alltaf
heim og hlustaði á
mömmu spila og spilaði
svo eftir eyranu. Ég hef
aldrei lært almennilega
að lesa nótur.“
Þegar þú fórst svo til Kanada eftir menntó,
fórstu þá beint í tónlistarnám?
„Nei, ég ætlaði sko að verða körfubolta-
stjarna! Ég ætlaði í háskóla og æfa körfubolta
og vera aðal NBA-gellan,“ segir hún og skelli-
hlær því það fór ekki alveg svo.
„Ég var þarna 21 árs með einhverja furðu-
lega drauma.“
Varstu góð í körfubolta?
„Nei. Alls ekki. Ég ætlaði í prufu í háskól-
anum og gekk inn og sá að allar stelpurnar
voru höfðinu hærri en ég. Ég var pínulítil mið-
að við þær. Ég misskildi þetta aðeins; ég var
bara einhver stelpa frá Akureyri sem var búin
að spila nokkrum sinnum með Þór. Ég labbaði
einn hring, fór út og grenjaði alla leiðina heim.
Guðrún systir mín stakk upp á að ég myndi
snúa mér að einhverju öðru. Þannig að sá
draumur dó,“ segir hún hlæjandi.
Rosalega lélegur gítarleikari
Sigrún fékk sér þá vinnu á veitingastað í hverf-
inu og kynntist þar mörgu tónlistarfólki. Hún
segist efast um að hún hefði endað í tónlist ef
hún hefði ekki fengið þessa vinnu.
„Allir sem unnu þarna voru í tónlist og þarna
kynntist ég manninum mínum líka. Ég datt
þarna inn í öðruvísi vinahóp; hóp tónlistar-
krakka. Ég var enn bara að spila á píanó þarna
en byrjaði að spila á gítar löngu seinna. Ég er
rosalega lélegur gítarleikari. En ég spila samt
á gítarinn,“ segir hún.
Í gegnum veitingastaðinn kynntist hún
manni sem bauð henni að taka upp lög í stúdíói
og boltinn fór að rúlla.
Nú ertu með flotta rödd, vissir þú þarna að
þú værir söngkona?
„Mér finnst ég ekki vera söngkona, heldur
frekar lagahöfundur. En jú, ég er að syngja,“
segir hún og hlær.
Þannig að þú spilar á gítar og syngur en ert
hvorki gítarleikari né söngkona?
Sigrún skellihlær.
„Já, segðu það bara! Og
svo er ég samt að gefa út
lög. Og það gengur bara
ágætlega. Ég sem allt
sjálf og finnst það mjög
gaman. Mér finnst ég
hafa lært mikið síðasta ár-
ið og ég er að semja á
annan hátt en áður. Það
er kannski af því ég er
komin með góða hljómsveit á bak við mig. Nú
sem ég meira með hljómsveitina í huga og hef
lært heilmikið af þeim.“
Ómar alla daga
„Ég byrjaði í raun ekki í þessum bransa fyrr en
2013. Þá gaf ég út alveg glatað lag en við þurf-
um ekki að ræða það. Ég gaf út eina plötu,
Crazy Blue, sem mér finnst hræðileg. Ef ein-
hver á geisladiskinn ætla ég að mæta heim til
viðkomandi og taka diskinn aftur,“ segir hún
og hlær.
„Næsta plata var King’s Park og ég er alveg
ánægð með hana. Svo gaf ég út Sideways á
smáskífu og það hefur fengið þessa miklu spil-
un heima og er að byrja á CBC (Canada Broad-
casting Corporation) hér úti. Kanada er svo
stórt en lagið hefur fengið spilun í Ontario,
Alberta og Manitoba. Ég finn að það er að
byrja að heyrast og lagið er að ná flugi hér.“
Sigrún segist hafa sent lagið Sideways heim í
desember og bjóst ekki við neinu. „Ég heyri frá
vinkonum mínum að þetta ómi alla daga. Þær
segja mér að þetta sé komið gott!“ segir hún og
hlær.
Spurð um áhrifavalda í tónlist segir Sigrún
það helst vera Leonard Cohen.
„Hann er rosalegur; textarnir hans eru ótrú-
legir. Hann er goðið. Cohen er auðvitað vel
þekktur í Kanada, enda Kanadamaður. Ég fór
samt ekki að hlusta á hann fyrr en fyrir um
fimm, sex árum. Það er ótrúlegur tónn í rödd-
inni hans. Ég er mjög veik fyrir svona röddum.
Lagið mitt One Trick Pony er undir áhrifum
frá Cohen,“ segir hún.
„Svo er ég mjög hrifin af Júníusi Meyvant og
Mugison. Mugison kom og spilaði hér í Toronto
og sló í gegn! Hann átti gjörsamlega salinn.“
Dreymir ekki um heimsfrægð
Í dag lifir Sigrún af tónlistinni en hún er með
samning við útgáfufyrirtæki í London og vinn-
ur mikið að því að semja lög fyrir sjónvarp og
kvikmyndir. Hún og eiginmaður hennar,
Michael Andrew Dilauro, eiga og reka tón-
listarstúdíóið South River Sound þar sem hún
vinnur við að semja lög alla daga.
„Ég er búin að vera að vinna fyrir þetta
fyrirtæki nú í eitt ár og það breytti alveg lífi
mínu. Nú vinn ég eingöngu að tónlist,“ segir
hún.
„Þeir eru svo með verkefni úti um allan
heim,“ segir hún og bætir við að hún hafi áður
lært nokkurs konar viðskiptatónlistarnám.
„Í dag sé ég ekki fyrir mér að vinna við neitt
annað. Ég get setið allan daginn með míkrófón-
inn við tölvuna og dagurinn líður eins og einn
klukkutími.“
Hvað er framundan?
„Ég mun spila á Bræðslunni í sumar, í lok
júlí. Ég mæti ef þetta verður. Maður veit ekki
hvernig heimurinn mun líta út þá. Mögulega
spila ég líka á Airways en það er ekki alveg
víst. Svo er ég að spá í að gefa út litla plötu með
fimm, sex nýjum lögum og kalla hana kannski
Sideways. Ég held ótrauð áfram og er í stuði.
Það eru að opnast tækifæri út af þessu lagi og
mikill heiður að fá spilun hjá CBC, Bylgjunni
og Rás 2.“
Langar þig að verða heimsfræg?
„Nei. Ég vil bara vera í stúdíóinu og fela mig
heima í sófanum. Það er verið að biðja mig um
að fara á túr og hita upp fyrir stærri bönd en
túrinn er svakalegur; stanslaus keyrsla í rútum
og flugvélum í fimm, sex mánuði. Ég er fertug
og mér finnst gott að vera heima hjá mér.
Mögulega fæ ég að hoppa inn í túrinn á ein-
hverjum tímapunkti. Hljómsveitin mín er til og
bíður eftir grænu ljósi frá mér. Ég hef alltaf
verið svakalega heimakær en auðvitað langar
mig alveg að spila á stóru flottu sviði. Þetta
kemur í ljós; þetta er mjög spennandi.“
„Strax sem smábarn var ég farin að
hlusta á Barbru Streisand alveg
endalaust, sömu lög aftur og aftur.
Lá með heyrnartólin heilu dagana.
Foreldrunum fannst þetta frekar
skrítin hegðun,“ segir Sigrún Stella.
Ljósmynd/Jen Squires
Hvorki
gítarleikari
né söngkona
Í Toronto í Kanada býr hin íslenska
Sigrún Stella Haraldsdóttir. Hún vinn-
ur alla daga að tónlist sinni og á í dag
vinsælt lag, Sideways, sem er að gera
það gott bæði hér á landi og í Kanada.
Sigrúnu dreymir ekki um frægð og
frama heldur vill hún eyða dögum
sínum í stúdíóinu að semja tónlist.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
’ Í dag sé ég ekki fyrirmér að vinna við neittannað. Ég get setið allandaginn með míkrófóninn við
tölvuna og dagurinn líður
eins og einn klukkutími.