Morgunblaðið - Sunnudagur - 22.03.2020, Blaðsíða 15

22.3. 2020 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15
Ingu Maríu Leifsdóttur brá heldur betur íbrún laugardagskvöld fyrir rúmri viku þeg-ar hún fékk það staðfest að hún bæri
Covid-19 veiruna. Hún byrjaði að finna fyrir
flensueinkennum um svipað leyti og fyrsta op-
inbera smitið greindist hérlendis en hafði ekki
verið í samskiptum við nokkurn sem var að
koma frá áhættusvæði. Hún taldi því engar lík-
ur á því að hún væri smituð af Kórónuveirunni
heldur hélt þetta vera venjulega flensu.
„Ég margspurði hjúkrunarfræðinginn hvort
hún væri örugglega að tala við rétta manneskju,
ég bara trúði þessu ekki!“
Engar líkur á Covid-19
„Þetta er fáránleg saga.
Mér fannst 99,5% líkur á
því að ég væri ekki með
þetta. Þegar fyrsta smitið
greindist hér á landi var ég
á leiðinni upp í sumar-
bústað þar sem ég var alla
helgina. Þar hitti ég engan
nema fjölskylduna og
skrapp aðeins einu
sinni örsnöggt í búð í
nágrenninu. Á mánu-
deginum á eftir fannst
mér ég vera að veikjast
en fer í vinnuna á þriðju-
deginum. Það hvarflaði
auðvitað ekkert að mér að ég væri með Co-
vid-19 því þarna var ekkert farið að tala um það
á Íslandi. Ég fór aðeins fyrr heim úr vinnunni
og var þá komin með rúmlega 38 stiga hita,“
segir Inga María.
„Ég var þá heima alla þá viku og var með hita
í þrjá daga en eftir það var ég bara með nokkrar
kommur. Mér fannst ég vera orðin nokkuð góð
þá og á mánudeginum fór ég aftur til vinnu en
var samt smá slöpp. Alltaf með nokkrar komm-
ur og smá hausverk. Þá helgina var árshátíð
Ráðhússins, þar sem ég vinn, blásin af en við
ákváðum að hittast nokkur saman.“
Fann hvorki bragð né lykt
Inga María segir að þegar sér hafi liðið sem
verst hafi hún verið með talsverðan hausverk og
mjög einkennilega beinverki. „Ég fékk verki í
fingurna og mjöðmina. Svo missti ég allt bragð-
skyn og lyktarskyn. Ég var með tyggjó en fann
ekkert bragð. Ég fór í sturtu og hellti yfir mig
sápu en fann enga lykt. Ég borðaði sterkt shaw-
arma en fann ekkert bragð; ég hefði getað verið
að borða kotasælu. Bragðskynið kom ekkert
aftur og þá sá ég viðtal við einhverja konu sem
greind var með kórónu-
veiruna sem misst hafði
bragðskynið. Vinkonur
mínar lásu þetta líka og
fóru að hafa samband og
bentu mér á þetta. Ég tal-
aði við heilsugæsluna sem
sagði mig vera með dæmi-
gerð flensueinkenni
og að ég hefði
ekki verið ná-
lægt neinum
smituðum, sem
var satt. Ég fékk
því ekki að fara í próf.
Svo hringdi ég aftur í
heilsugæsluna nokkrum dögum seinna og bað
um að koma í próf og þau leyfðu mér það. Þá var
það tíu dögum eftir að ég veiktist. Ég fór því í
sýnatöku á fimmtudegi 12. mars og fæ símtal
daginn eftir þar sem mér var tjáð að prófið væri
ómarkvisst og var beðin um að koma aftur. Ég
fór því aftur á föstudegi og á laugardagskvöldi
klukkan níu fékk ég símtal. Eins og ég segi,
taldi ég engar líkur á að ég væri með veiruna;
núll komma fimm prósent. En ég fæ að vita að
prófið væri jákvætt,“ segir Inga María sem var
þá með fólk í heimsókn hjá sér, enda taldi hún
að búið hefði verið að hafa samband við hana
fyrr um daginn væri hún smituð.
Fjórtán kósíkvöld
„Ég var búin að vera að mæta í vinnuna og í
þessa veislu helgina áður. Á þessum tíma var
fólk ekki farið að hafa stórar áhyggjur af þessu,
þó nú sé staðan breytt. Allt það fólk þurfti þá að
fara í sóttkví frá þeim degi sem það hafði hitt
mig. Einnig börnin mín, eiginmaður og for-
eldrar. Og svo systir mín og hennar fjölskylda
sem kom í heimsókn á laugardagskvöldið,“ seg-
ir hún.
Inga María telur að hún gæti hafa smitast í
lok febrúar og þá jafnvel í Ráðhúsinu þar sem
mikið er um heimsóknir erlendra ferðamanna –
en þó er einnig talið mögulegt að hún hafi síðar
veikst af Covid ofan í aðra flensu sem hún hafi
þegar verið komin með. Enginn annar í fjöl-
skyldunni er smitaður en eru öll í sóttkví.
„Þau verða ekki prófuð nema þau fái einkenni
en ég er auðvitað búin að vera að knúsa þau á
síðustu tveimur vikum. Mögulega hafa þau
fengið þetta án þess að finna fyrir því. For-
eldrar mínir voru prófuð og eru sem betur fer
ekki með veiruna,“ segir hún og nefnir að eng-
inn sem hafi umgengist hana áður en hún fór í
einangrun hafi greinst.
„Það er glatað að vera kalla sóttkví yfir allt
þetta fólk en auðvitað er ég glöð að enginn ann-
ar virðist vera að veikjast.“
Inga María segist fara vel eftir öllum reglum
á heimilinu og snertir ekkert sem hinir gætu
þurft að snerta. Hún segir þetta vissulega reyna
á alla fjölskyldumeðlimi. „Ég er með krakka á
ólíkum aldri, sjö, þrettán og sextán. Maðurinn
minn vinnur núna heima og þarf líka að sjá um
aðstoð við heimakennslu barnanna, mat og frá-
gang. Ég er auðvitað enn dálítið slöpp. Bragð-
skynið er ekki komið alveg aftur,“ segir hún.
„Við erum að reyna að koma upp einhverri
rútínu fyrir krakkana því það er ekki hægt að
horfa á sjónvarpið allan daginn. Það er nóg að
við höfum fjórtán kósíkvöld í röð.“
SMITAÐIST LÍKLEGA UM 27. FEBRÚAR
„Ég missti allt bragð-
og lyktarskyn“
Júlía Helga, Jakob Leifur, Jóel Benedikt og Inga María. Myndin er tekin helgina góðu í sum-
arbústaðnum. Inga María telur nú að þá hafi hún þegar verið smituð en vissi ekki af því fyrr en síðar.
’ Ég fór í sturtu og helltiyfir mig sápu en fannenga lykt. Ég borðaði sterktshawarma en fann ekkert
bragð; ég hefði getað verið
að borða kotasælu.
Ég hef að líkindum haft veiruna með mérfrá Selva í Gardena-dalnum. Þangaðhélt ég í skíðafrí ásamt eiginkonu og
sonum hinn 28. febrúar, en við snérum heim
viku síðar. Svæðið var ekki komið í flokk skil-
greindra hættusvæða þegar við héldum utan,
en ef ég man rétt þá vöknuðum við við þær
fregnir á fyrsta morgni ytra að það væri komið
í þann flokk,“ segir tónlist-
armaðurinn Stefán Hilm-
arsson.
Spritt og klútar
„Við vorum á eigin vegum,
ekki í hópi landa okkar og
hittum reyndar ekki einn
einasta Íslending í ferðinni.
Auðvitað áttar maður sig ekki
á því hvar eða hvernig þetta
hefur verkast, en mér dettur einna helst í
hug að þetta hafi komið af posa. Við höfð-
um þó með okkur býsn af handspritti og
klútum og reyndum að passa vel upp á
okkur ytra. En maður fær ekki öllu
varist.“
Hiti og hrollur
„Ég var í góðu lagi allan tímann ytra og
fann fyrst til einkenna eftir að heim var
komið, þegar ég var nýbúinn að taka upp úr
töskunum. Ég var vel slappur fyrst; með
hita, hroll og hefðbundin flensueinkenni. Við
vissum að við þyrftum öll í sóttkví við heim-
komuna. Um leið og ég varð einkenna var,
stúkaði ég mig af frá hinum að svo miklu leyti
sem hægt var,“ segir hann.
„Sem betur fer hef ég ekki verið mikið veik-
ur hingað til. Strax daginn eftir var ég skárri
og svo til hitalaus. Ég var þó svolítið þungur
fyrir brjósti næstu þrjá
til fjóra daga, en
samt ekki þannig
að það væri mér
óbærilegt.
Þeim þyngslum létti smám saman og síðan hef-
ur þetta virkað sem nef- og ennisholukvef,
„þurrt“ að kalla; harla lítið slímlos. En þetta
hefur rjátlast af mér hægt og bítandi.“
Eini með smit
„Á mánudeginum fór ég í sýnatöku og veiran
var staðfest daginn eftir, eins og ég gerði fast-
lega ráð fyrir, því einkennin rímuðu vel við lýs-
ingar. Ég tók greiningunni af ró enda engin
ástæða til annars. Eiginkonan fór í prufu með
mér, þótt ekki hefði hún einkenni, en við vildum
prófa hana í ljósi þess að hún hefur strítt við
nokkra vanheilsu undanfarin ár. Hún mældist
þó ekki og hefur enn ekki sýnt einkenni. Syn-
irnir fóru ekki í prufu en þegar ég fékk stað-
festinguna fluttu þeir heim til eldri son-
arins og kærasta hans vék þá í
föðurhús. Þeir eru að klára þar sína
sóttkví, ennþá einkennalausir.“
Fúlt að missa út
íþróttaviðburði
„Að óbreyttu lýkur einangrun í
næstu viku. Ég hef annars unnið
hér heima alla daga, en ég
starfa hjá STEFi og mín
beið krefjandi og tímafrekt verkefni við heim-
komu, sem ég þurfti að takast á við og hefur
það tekið drjúgan tíma. Þess utan hefur maður
horft eitthvað aðeins á sjónvarp á kvöldin og
lesið svolítið, eins og gengur. Mér hefur reynd-
ar þótt fúlt að missa út alla íþróttaviðburði og
er satt að segja hálf miður mín yfir því að Mast-
ers-mótið í golfi hefur verið slegið af, svo dæmi
sé tekið, en það er mikill vorboði í mínu lífi ár
hvert. En auðvitað þýðir ekkert um það að
fást.“
Hef getað unnið heima
Stefán segist ekki hafa fundið fyrir fordómum
vegna greiningarinnar.
„Ég hef reyndar ekki verið að auglýsa þetta
neitt eða greina frá þessu opinberlega; mér
hefur ekki fundist ástæða til þess. En kannski
hellist yfir mann holskefla eftir að þú komst á
snoðir um þetta, þótt ég efist reyndar um það,“
segir hann og telur sig heppinn að hafa fengið
mild einkenni.
„Ég er líka heppinn og þakklátur fyrir að
hafa getað unnið töluvert hér heima, þannig að
þetta hefur ekki haft mikil áhrif á þann þátt.
Við svona aðstæður er ekkert annað í boði en
að halda ró og haus og horfa bjartsýnn fram á
við, því öll él birtir upp um síðir. Ég verð að lok-
um að ljúka lofsorði á þá sem staðið hafa í
stafninum, þau Þórólf, Víði og Ölmu, sem og
heilbrigðisstarfsólk, sem talað hefur reglulega
við mig og fjölmarga aðra í síma af nærgætni
og yfirvegun. Sömuleiðis hafa stjórnmálafor-
ingjarnir okkar staðið sig vel við erfiðar að-
stæður, ekki síst fjármála- og forsætisráð-
herra.“
SMITAÐIST VIKUNA 28. FEBRÚAR TIL 6. MARS
„Öll él birtir upp um síðir“
Stefán Hilmarsson segist
þakklátur fyrir að hafa að-
eins fengið mild ein-
kenni. Hann hefur getað
unnið heima þar sem
hann er nú í einangrun.
Hinir í fjölskyldunni hafa
ekki smitast af veirunni.
’Ég var vel slappurfyrst; með hita,hroll og hefðbundinflensueinkenni. Við
vissum að við þyrft-
um öll í sóttkví við
heimkomuna.
Morgunblaðið/Styrmir Kári