Morgunblaðið - Sunnudagur - 22.03.2020, Blaðsíða 24

inni, Managua, og vakti mikla at-
hygli. Bogi var til að mynda fenginn í
viðtöl, bæði í útvarpi og sjónvarpi,
auk þess sem farið var með hann í
heimsókn á unglingaheimili í Mana-
gua, þar sem hann ræddi við ung-
lingana og fræddi þá um frisbígolf.
„Það var eftirminnilegt að koma
þangað en margir af þessum krökk-
um hafa mætt miklu mótlæti í lífinu,“
segir Bogi.
Þar sem heimamenn í Níkaragva
eru algjörir nýgræðingar í frisbígolfi
þurfti að hnýta ýmsa lausa enda áður
en mótið gat farið fram en það bar hið
virðulega nafn 1er Abierto Finca
Foresta Driven by Innova. Sjálfur
völlurinn var til að mynda ekki tilbú-
inn fyrr en kvöldið áður. „Undirbún-
ingur gekk upp og ofan og það fór
rosaleg vinna í ýmislegt sem búið var
að gera ráð fyrir að yrði klárt.
Heimamenn vissu lítið hvað þeir voru
að gera. Þetta truflaði mig svo sem
ekkert enda kom ég ekki með neinar
væntingar hingað, vissi að menn
væru á algjörum byrjunarreit. Þetta
kom Chris meira á óvart; hann bjóst
við því að þetta yrði alvöru mót.“
Vann mótið
52 keppendur tóku þátt í mótinu, sem
fram fór á laugardaginn fyrir viku,
fimmtíu heimamenn, víðsvegar af
landinu, auk Boga og Chris, sem búa
að mun meiri reynslu og voru fyrir
vikið í sérflokki. Fjölmennasta mótið
í Mið-Ameríku fram að þessu taldi
ellefu keppendur, þannig að stökkið
var stórt. „Eina samkeppnin kom frá
Chris, þannig lagað,“ segir Bogi sem
hrósaði sigri á mótinu. Vann með sex
höggum eða köstum, eftir því hvernig
á það er litið.
Að sögn Boga voru ýmsir agnúar á
framkvæmd mótsins, til dæmis var
ekki alltaf farið að reglum, nema þá
helst í hollinu sem þeir Chris voru í.
„Í grunninn er Sam að vinna mjög
gott starf hérna í Níkaragva en hann
hafði enga þekkingu og engar for-
sendur til að fara að reglum. Vonandi
lærir hann af þessari reynslu; við
Chris ættum að hafa skilið eftir ein-
hverja þekkingu hérna.“
Bogi lýsir Sam sem viðkunnan-
legum og mjög gestrisnum náunga
en saman fóru þeir til að mynda að
skoða hið fræga Masaya-eldfjall í
grenndinni. „Það var virkilega gaman
að koma þangað,“ segir Bogi en um
er að ræða fyrsta og eina þjóðgarðinn
í landinu. Chris dreif sig á hinn bóg-
inn strax heim til Belís enda yfirvöld
þar búin að hvetja fólk til að snúa
heim hið fyrsta vegna veirunnar.
Allt virtist ganga sinn vanagang
þegar Bogi kom til landsins en um
síðustu helgi varð breyting þar á;
mun færri munu vera á ferli núna og
rólegra yfir öllu. Ekki er þó auðvelt
fyrir hann að spyrja frétta. Í Ník-
aragva tala menn almennt ekki mikla
ensku og þar sem Bogi er ekki sér-
lega sleipur í spænskunni hafa sam-
skipti hans við heimamenn verið af
skornum skammti. Í vikunni ræddi
hann þó við vertinn á sportbar í borg-
inni og hann var að gera sig líklegan
til að loka staðnum að sinni enda eng-
ar útsendingar að hafa.
„Það væsir ekki um mig hérna en
ég hef minna fyrir stafni en ég gerði
ráð fyrir. Ég þarf að skrifa greinar
um mótið fyrir ýmsa miðla og hafði
hugsað mér að liggja við sundlaug-
arbakkann og skrifa en það hefur
reynst erfitt, þar sem ég fæ hvergi
rétta kló til að geta stungið tölvunni í
samband til að hlaða hana. Netsam-
band er líka mjög stopult; er þó net-
tengdur hér á hótelinu en sambandið
er mjög hægt,“ segir Bogi en það tók
hann um sólarhring að senda mér
myndirnar sem birtast hér með við-
talinu.
Þess má geta að símasambandið er
ekkert alltof gott heldur; ég heyri á
köflum óskýrt í viðmælanda mínum
og verð að biðja hann að segja mér
sumt tvisvar.
Síðasta vika hefur fyrir vikið aðal-
lega farið í að slaka á; leggjast í sól-
bað snemma á morgnana áður en sól-
in verður of heit og fara síðan út að
ganga eða í ræktina, sem Bogi segir
mjög ódýrt í Granada. Eins er matur
og drykkur á mjög hagstæðu verði.
„Mojito kostar ekki nema rúmar 300
krónur,“ upplýsir hann sposkur.
Villikettir slógust á þakinu
Að sögn Boga er hótelið prýðilegt og
mun betra en aðstaðan sem hann bjó
við fyrstu dagana í Masaya. „Þar gisti
ég í litlum kofa og þurfti helst að vera
sofnaður fyrir klukkan tíu á kvöldin.
Eftir það byrjuðu hundar að spangóla,
hænsni að gagga og villikettir að fljúg-
ast á uppi á bárujárnsþakinu. Við slík-
ar aðstæður er vonlaust að sofna. Svo
heyrði maður líka tónlist og tal úr
sjónvarpinu í næsta húsi, að ekki sé
talað um bílana sem hringsóluðu um
hverfið dreifandi áróðri úr hátal-
arakerfi. Það var ofboðslegur hávaði
og ónæði þarna.“
Bogi hefur víða komið á ferðum
sínum um heiminn en hallast að því
að Níkaragva sé frumstæðasta land
sem hann hafi sótt heim. „Það er mik-
ill þriðja heims bragur á öllu hérna.
Það er rusl út um allt og þegar maður
fær sér göngutúr á ströndinni þá eru
villihundar, hestar og búfénaður þar
á vergangi. Það er ótrúlegt að sjá
þetta.“
Hann setur líka spurningarmerki
við tímabeltið. „Tímasvæðið stenst
einfaldlega ekki. Sólarupprás er
klukkan 5.30 á morgnana og sólin er
sest klukkan 6 á kvöldin. Þetta þýðir
að allir eru komnir á fætur klukkan
hálfsex og öllu er lokað snemma á
kvöldin. Hérna í Níkaragva haga
menn lífinu ekki eftir klukkunni held-
ur sólinni.“
Umferðarleiðbeiningar
Bogi ber fólkinu vel söguna og segir
ekki mikið fara fyrir stressi í landinu;
það er þegar umferðin er undan-
skilin.
„Hún er fullkomlega kaótísk; allt í
einni kös. Það sem við köllum um-
ferðarreglur heima eru greinilega
bara leiðbeiningar hér. Það er flautan
sem ræður ríkjum og hver öskrar
hæst á næsta mann,“ segir hann
hlæjandi. „Eftir að hafa kynnst um-
ferðarmenningunni hérna skil ég bet-
ur hvers vegna leikreglurnar í frisbí-
golfinu eru svona lausar í reipum.“
Masayaborg að morgni. Eins og sjá má er ekki sála á ferli.
Gægst niður í gíginn á Masaya-eldfjallinu. Frítt föruneyti keppenda á Finca Foresta-mótinu. Þeir voru alls 52 í fyrsta viðurkennda mótinu í Níkaragva.
Fundað með búfénu um vallarhönnun í Los Altos de Masaya.
Ljósmynd/Chris Leonard
24 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22.3. 2020
LÍFSSTÍLL