Morgunblaðið - 28.04.2020, Qupperneq 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. APRÍL 2020
Elsku hjartans eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
HELGA INGVARSDÓTTIR,
lést föstudaginn 10. apríl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug. Sérstakar þakkir frá fjölskyldunni fær séra Hjalti Jón
Sverrisson.
William McManus
Róbert Ingvar McManus Marjulie Miano McManus
Sara Lorraine McManus
Sonja Ellen McManus Oliver Mai
Maria Nathalie Mai
Aron Þór Mai
Alexander Oliver Mai
✝ Kristín Guð-mundsdóttir
fæddist í Hafn-
arfirði 22. sept-
ember 1935. Hún
lést 13. apríl 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Þóra
Magnúsdóttir frá
Staðarhóli í Höfn-
um, f. 1910, d.
1976, og Guð-
mundur Jónsson
frá Deild á Álftanesi, f. 1903, d.
1993. Systkini Kristínar eru
Þórður, d. 2018, Ólafur Valdi-
mar, Guðmundur Magnús, d.
2017, og Þorbjörg.
Eiginmaður Kristínar er Val-
steinn Víðir Guðjónsson, f.
1935, og er dóttir þeirra Þóra
Björk, f. 1962. Hún er gift
Asimakis Tsoukalas og eru
síðan yfir í Reykjavíkur Apótek
þar sem hún starfaði um árabil.
Þegar Kristín starfaði í Reykja-
víkur Apóteki var gefinn kostur
á námi í lyfjatækni við Lyfja-
tæknaskóla Íslands og var hún í
fyrsta hópnum sem lauk prófi
sem lyfjatæknir árið 1974. Hún
hætti störfum í Reykjavíkur
Apóteki árið 1987 til að taka
þátt í uppbyggingu á Holiday
Inn-hótelinu sem þá var nýtt
hótel í Reykjavík. Starfaði hún
þar næstu tvö árin, en réð sig
síðan á vökudeild Barnaspítala
Hringsins sem hjúkrunar-
fulltrúi og starfaði þar til ársins
1999 þegar hún lét af störfum
vegna aldurs.
Hún var um tíma í stjórn
Lyfjatæknafélags Íslands og
Samhjálpar kvenna (Samtök
kvenna með brjóstakrabba-
mein). Hún var heiðursfélagi
Samhjálpar. Kristín starfaði
sem sjúkravinur hjá Reykjavík-
urdeild Rauða kross Íslands í
tvo áratugi.
Útför Kristínar fer fram í
kyrrþey.
börn þeirra Val-
steinn Konstantin,
f. 1990, og Kristín
Krisúla, f. 1991.
Þau eru búsett í
Grikklandi. Mestan
hluta ævinnar bjó
Kristín í Reykjavík
með fjölskyldu
sinni eða þar til
þau Valsteinn
fluttu í Garðabæ
árið 2008.
Árið 1955 hélt Kristín til
Noregs til að fara á hússtjórn-
arskólann Riisby í Valdresda-
len. Alla tíð bar heimili þeirra
Valsteins vitni um myndarskap
og gestrisni.
Eftir heimkomuna frá Noregi
hóf Kristín störf í Laugavegs-
apóteki, þar starfaði hún um
þriggja ára skeið en flutti sig
Elsku amma er farin frá okkur.
Við systkinin eigum margar og
góðar minningar um ömmu frá því
þegar hún og afi voru hér í Grikk-
landi hjá okkur og dvöldu um
lengri eða skemmri tíma. Fram að
unglingsárunum vorum við líka
oft á sumrin hjá ömmu og afa á Ís-
landi.
Amma var auðvitað besta
amma í heimi. Þegar við vorum lít-
il fór hún með okkur í langa
göngutúra, út á leikvöll, fór með
og náði í okkur í skólann og oftar
en ekki keypti hún ís handa okkur
á leiðinni heim. Henni þótti
skemmtilegast að fara með okkur
á ströndina, enda var hún mikill
sóldýrkandi og elskaði sólina og
sjóinn. Við vorum ekki alltaf bestu
börnin eins og þegar við vorum á
Krít og hlupum út í himinháar öld-
urnar, án þess að hlusta á ömmu
sem var dauðhrædd um að við
færum okkur að voða. Þetta er í
eina skiptið sem við munum að
hún varð fokreið, en refsinguna
munum við ekki ef hún var þá ein-
hver.
Þegar amma var hjá okkur
vöknuðum við á hverjum sunnu-
degi við ilminn af nýbökuðum
pönnukökum og alltaf var hún til í
að baka vöfflur eða kleinur eða
bara hvað sem hugurinn girntist.
Hún elskaði að baka, enda kom
aldrei neinn að tómum kofunum
heima hjá ömmu og alltaf var eitt-
hvað til með kaffinu.
Á Íslandi ferðuðumst við um
allt landið með ömmu og afa og
lentum í ýmsum ævintýrum, eins
og þegar jeppinn okkar festist í
ánni Kreppu og við komumst við
illan leik í land. Þá sór amma að
hún myndi aldrei aftur fara í
svona svaðilför með afa.
Amma okkar var mjög dugleg
og ákveðin kona. Ef hún tók eitt-
hvað í sig gerði hún það. Árið 2004
á Ólympíuleikum í Aþenu vorum
við systkinin sjálfboðaliðar, þá 13
og 14 ára. Mamma og pabbi voru í
vinnu þannig að einhver varð að
keyra okkur um þvera og endi-
langa Aþenu á ólympíuleikvang-
inn. Þeir sem þekkja til Aþenu vita
að þar er ekki auðvelt að keyra.
En það gerði hún amma okkar, þá
69 ára, og rataði út um allt.
Amma var trygg og trú og alltaf
hægt að stóla á hana. Hún umvafði
okkur kærleik og hlýju og var allt-
af svo blíð og góð. Við munum allt-
af bera þig í hjarta okkar, elsku
amma. Blessuð sé minning þín.
Kristín Krisúla
Tsoukalas,
Valsteinn Konstantín
Tsoukalas.
Kristín mágkona mín er eftir-
minnileg þeim sem urðu þeirrar
ánægju aðnjótandi að kynnast
henni. Hún var sterkur persónu-
leiki og átti fallegt bros. Skóla-
gangan var ekki löng og fór hún að
vinna um leið og skyldunámi lauk
eins og algengt var á þeim tíma.
Kristín hafði góðar gáfur, hún
var skörp, vandvirk og harðdug-
leg til allra starfa. Hún var mjög
minnug á staði og atburði, hún
mundi alla afmælisdaga og pass-
aði upp á að yngstu meðlimir í
stórfjölskyldunni fengju sitt af-
mælisumslag með smá kveðju. Þá
var hún glögg á andlit og nöfn og
gaf sig gjarnan á tal við fólk, hún
hafði áhuga á fólki og ættar-
tengslum þess. Hér á árum áður
lék hún sér að því að telja upp nöfn
hvers einasta býlis sem lá með-
fram þjóðvegi eitt langt norður í
land og ekki nóg með það heldur
gat hún nefnt flesta bæi í sveitum
á Suðurlandi. Kristín var mikil
fjölskyldumanneskja, ekki aðeins
unni hún sinni eigin kjarnafjöl-
skyldu heldur var henni mjög um-
hugað um velferð stórfjölskyld-
unnar og jafnvel fjarskyldari
ættingja. Fjölskyldan sótti í nær-
veru við hana og var velkomin á
heimili þeirra hjóna. Systkina-
börnin og afkomendur þeirra voru
alltaf aufúsugestir. Hún var vin-
mörg, bæði fullorðnir og börn löð-
uðust að henni. Hún var hrein-
skiptin og lét okkur gjarnan heyra
það ef henni mislíkaði eitthvað, en
alltaf var það á jákvæðan hátt.
Hún hafði ágæta kímnigáfu og var
oft hnyttin í tilsvörum.
Það hefur vafalaust mótað líf
Kristínar að vera gift sjómanni
sem var oft fjarverandi heimilinu
um lengri tíma. Hún hafði mikla
sjálfsbjargarviðleitni og bjargaði
sér með flest. Það var henni ekki
að skapi að slá hlutum á frest og
rauk hún oftar en ekki í að leysa
þá, helst ekki seinna en núna. Hún
ferðaðist mikið með Valsteini sín-
um bæði til sjós og lands. Þegar
hún var sjötug ferðuðust þau frá
Aþenu til Skagen í Danmörku. Ók
hún bíl þeirra hjóna þessa leið og
var staldrað við í ýmsum borgum
á leiðinni. Þrátt fyrir að hafa
hvorki gps né google map á þess-
um tíma lauk hún ferðinni með
glæsibrag.
Hún var dugleg innan heimilis
og utan. Dugnaði hennar fékk ég
að kynnast vel þegar ég réð hana
til starfa við undirbúning og opn-
un Holiday Inn-hótelsins á sínum
tíma. Hún vann með samstarfs-
fólki sínu af dugnaði og ávann sér
virðingu þess og vináttu.
Ég hugsa til Kristínar með
virðingu og þakklæti fyrir sam-
fylgdina undanfarna áratugi.
Blessuð sé minning hennar.
Jónas.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Fallin er frá kær vinkona,
Kristín Guðmundsdóttir, eftir
hetjulega baráttu við illvígan sjúk-
dóm.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að kynnast Stínu heima hjá
sameiginlegri vinkonu okkar,
henni Ebbu sem var frá Siglufirði
eins og ég. Við vorum ungar konur
í blóma lífsins, ég nýflutt suður og
Ebba var svo elskuleg að bjóða
mér í heimsókn. Þar hitti ég þessa
stórglæsilegu konu sem var svo
gaman að tala við, hún var glaðleg
en jafnframt ákveðin og hreifst ég
mjög af henni. Stuttu síðar birtist
Stína á vinnustaðnum mínum,
Laugavegsapóteki, og unnum við
þar saman í nokkur ár. Þarna
hófst dýrmæt vinátta sem aldrei
bar skugga á.
Stínu var margt til lista lagt,
hún var mikill fagurkeri og gest-
risin með eindæmum. Hún var
dugnaðarforkur og það sem ég
dáðist einna helst að hjá henni var
hversu skipulögð hún var. Ég fékk
oft aukakraft þegar ég var búin að
tala við hana í símann, sérstaklega
í undirbúningi jólanna.
Stína eignaðist yndislegan
mann, hann Valstein. Voru þær
margar ferðirnar sem þau hjón
komu í heimsókn til okkar Gústa
norður í Mývatnssveit og var
ávallt glatt á hjalla. Eftir að við
hjónin fluttum suður fyrir 15 árum
vorum við svo lánsöm að Stína og
Valsteinn fluttu í næsta nágrenni
við okkur, og fengum við þá enn
frekar að njóta samvista við þau.
Þessi nálægð gaf okkur Stínu ein-
stakt tækifæri til þess að hittast
oftar og eftir fráfall Gústa var
ómetanlegt að hafa þau hjón í
næsta nágrenni.
Síðasta sumar buðu Stína og
Valsteinn mér í bílferð. Ferðinni
var heitið í Þórukot í Höfnum en
þessi staður var þeirra sælureit-
ur. Veðrið var yndislegt, sól og
blíða, og blankalogn sem er
óvenjulegt fyrir Hafnir. Við áttum
yndislega stund saman yfir dag-
inn þar sem við spjölluðum um líf-
ið og tilveruna og þau hjón buðu
mér upp á kaffi og gómsætt með-
læti. Þetta var dýrðardagur og
vonaðist Stína til þess að við gæt-
um farið aftur saman næsta sum-
ar.
Með söknuð í hjarta kveð ég
Stínu vinkonu. Nú er hún lögð af
stað í sína hinstu ferð í dýrðina til
Drottins, í faðm þess góða og
hlýja sem bíður okkar allra.
Ég sendi Valsteini, Þóru, Mak-
is, Kristínu, Valsteini og öðrum
aðstandendum Stínu mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Minningin um einstaka konu
mun lifa í hjarta okkar allra.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þóra Ólafsdóttir.
Kristín
Guðmundsdóttir
✝ Fróði Ploderfæddist 27.
febrúar 1992.
Hann lést af slys-
förum 7. apríl
2020.
Foreldrar Fróða
eru Svafa Arnar-
dóttir og Björgvin
Ploder. Fróði var
elstur af þremur
systkinum. Næstur
honum í aldri er
Sindri Ploder, f. 11.8. 1997, og
Arna Ploder, f. 17.5. 2006, sem
lést 14.10. 2006.
Móðurforeldrar
Fróða eru Rósa
Hilmarsdóttir, f.
13.7. 1947, og Örn
Karlsson, f. 26.7.
1945.
Föðurforeldrar
Fróða eru Hans
Ploder, f. 21.8.
1927, d. 12.6. 2011,
og Jóhanna Kristín
Jónmundsdóttir, f.
31.7. 1937.
Útförin fór fram í kyrrþey.
Núna þegar farið er að birta
og hlýna minnir sumarið á sig
og sumarið minnir á töfra-
stundir í Skerjafirði þegar dag-
arnir voru endalausir með
Fróða frænda mínum, ljúfasta
og óþekkasta strák í heiminum.
Nú er hann horfinn og ég
sakna hans. Sannleikurinn er
þó að ég hef saknað hans í
langan tíma, því leiðir okkar
lágu sín í hvora áttina.
Í æsku var hann minn besti
vinur og á tímabili minn eini vin-
ur. Þetta var eins sönn og
áreynslulaus vinátta og hugsast
getur að því leyti að henni
fylgdu engar kröfur eða skilyrði,
aldrei þurfti að gera boð á und-
an sér, aldrei að vera nokkuð
annað en maður sjálfur. Við vor-
um samt afskaplega ólík og það
gat reynt á fyrir prúða og lög-
hlýðna stúlku að eyða öllum dög-
um með öðrum eins ærslabelg.
Forvitnin og framkvæmdagleðin
í Fróða átti sér engin takmörk
og hann var alltaf með eitthvað
á prjónunum. Hann elskaði vélar
og hraðskreið farartæki, enda
óskaplegur spennufíkill og vildi
helst ekki fara nokkuð nema það
væri lokað og læst með keðjum
og merkt með skiltum sem
sögðu AÐGANGUR STRANG-
LEGA BANNAÐUR. Þá kom
sér vel að búa við bæði flugvöll
og fjöru, þar sem var urmull af
hættulegum stöðum til að rann-
saka. Fyrir stúlku sem fannst al-
veg passlega spennandi að fara á
róló gat þetta verið áskorun en
við vógum salt, milli skynsemi
og hispursleysis. Hann sýndi
mér að það er hollt að ögra sér,
að sá sem fer alltaf eftir regl-
unum fer á mis við ýmis æv-
intýri.
Kæri vinur: Við áttum mikið
og við misstum mikið. Takk
fyrir að vera mér sem bróðir.
Takk fyrir allar gleðiríku
stundirnar í fallega húsinu
ykkar, kærleikann, grínið,
glápið, leynimakkið og könn-
unarleiðangrana. Þú og fjöl-
skylda þín eruð ljúfasta og
skemmtilegasta fólk sem hugs-
ast getur, skínandi björt og
frámunalega sterk, alveg eins
og demantar.
Allt verður okkur að ást
í þessu stælta sólskini
Heitt er í laufi þínu
í draumi í leik í hádegi
Þú skilur allt orðalaust
Efni og litir syngja fyrir okkur
og við erum allt alls staðar
Allt verður okkur að ást
í þessu stælta sólskini
Eftir másandi vegum í bíl
Fjarlægjumst handan við handan við
nálgumst handan við handan við
Berumst með vindum í skýjaleik
á himni allra lita og tóna
Hæ! vaxið þið ávextir syngið þið tré
Æpið þið vélar í angist hraðans
æpið og urrið og frjóvgist
Myndbreytist stöðugt athafnir orð og
hlutir
Allt verður okkur að ást
í þessu stælta sólskini
Við berumst hraðar og hraðar
út í blindandi ljósið …
(Sigurður Pálsson)
Brynja
Hjálmsdóttir.
Fróði Ploder
Kveðja frá stúd-
entsárgangi MR
1961
Við vorum rúm-
lega eitt hundrað sem útskrifuð-
umst stúdentar frá Menntaskól-
anum í Reykjavík vorið 1961.
Nýlega barst okkur sú fregn, að
skólabróðir okkar Einar Guðni
Jónsson væri fallinn frá, hefði lát-
ist á Landakotsspítala nokkuð
óvænt eftir skamma legu.
Einar fæddist á Kálfafellsstað
í Suðursveit, þar sem faðir hans
var prestur, en var ungur að ár-
um þegar fjölskyldan flutti til
Reykjavíkur og lauk Einar
barnaskólanámi við Melaskóla.
Nokkur bekkjarsystkin þaðan
urðu Einari síðan samferða
menntaveginn allt til stúdents-
prófs. Spanna því kynni okkar
sumra og Einars ein 70 ár.
Eftirlifandi eiginkona Einars
er Sigrún G. Björnsdóttir, en hún
er einnig úr sama stúdentsár-
gangi MR 1961. Við vottum henni
samúð okkar og virðingu og biðj-
Einar Guðni
Jónsson
✝ Einar GuðniJónsson fædd-
ist 13. apríl 1941.
Hann lést 4. apríl
2020.
Útför Einars var
gerð 16. apríl 2020.
um almættið að
styrkja hana í sorg
sinni.
Aðrir verða til
þess að rekja starfs-
feril Einars, sem
lauk embættisprófi í
guðfræði frá Há-
skóla Íslands og
þjónaði sem prestur
í Söðulsholtspresta-
kalli, í Árnesi á
Ströndum en lengst
á Kálfafellsstað, þar sem faðir
hans og afi höfðu einnig þjónað.
Að lokinni prestsþjónustu Einars
bjuggu þau Sigrún lengst af á
Laufásvegi 79, en þar var heimili
fjölskyldunnar frá því um 1950.
Var ég (Guðni) tíður gestur þar á
unglingsárunum.
Mér (Halldóri) eru minnisstæð
fyrstu kynni mín af Einari. Við
Guðni höfðum kynnst í Gagn-
fræðaskólanum á Hringbraut og
á þeim tíma vildum við fylgjast
með í dægurtónlist. Í blöðum
mátti lesa að ný stjarna, Elvis
Presley, væri að gera allt brjálað
í Bandaríkjunum en á þeim tíma
lék Ríkisútvarpið ekki slíka tón-
list. Þá sagði Guðni mér að vinur
sinn úr barnaskóla, Einar Jóns-
son, hefði orðið sér úti um plötu
með Elvis, og stormuðum við upp
á Laufásveg þar sem Einar lék
fyrir okkur lagið „Don’t be cruel“
við mikinn fögnuð. Svo vildi til að
rétt eftir andlát Einars heyrði ég
„Don’t be cruel“ með Elvis leikið
í Ríkisútvarpinu.
Á morgni lífsins virðast allir
vegir færir. Þegar við skólasystk-
inin settum upp hvítu kollana
vorið 1961 blasti lífið við í allri
sinni dýrð. Hvergi sáust vanda-
mál, aðeins tækifæri. En hópur-
inn tvístraðist, og hver fetaði lífs-
ins veg að sínum hætti.
Samverustundir, sem áður voru
tíðar, urðu strjálar.
Í seinni tíð hefur árgangurinn
hist við ýmis tækifæri, s.s. á kaffi-
húsum eða í ferðalögum, innan
lands sem utan. Þá naut Einar
sín, hann var einstakur gleðigjafi
með nikku, við píanó og orgel,
spilaði bæði fyrir söng og dansi.
Við nutum kímni hans, frásagnir
hans af kirkjunnar mönnum og
öðrum sérstæðum persónum eru
okkur minnisstæðar. Fyrir það
erum við þakklát.
Það er táknrænt að fyrstu
kynni okkar margra af Einari og
fréttir okkar af honum síðar
tengdust því að hann var að
gleðja fólk með því að leika fyrir
það tónlist, s.s. Elvisplötuna fyrir
okkur Guðna og Halldór, og á pí-
anó fyrir sjúklinga á Landakoti
kvöldið áður en hann lést.
Hugur okkar er hjá Sigrúnu
og systkinum Einars, Pétri og
Helgu. Megi tíminn græða þeirra
sár. Við hin erum þakklát fyrir að
hafa átt að vini skemmtilegan fé-
laga og góðan dreng.
Guðni G. Sigurðsson,
Halldór Ármannsson,
Guðrún Hallgrímsdóttir.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni
undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja mynd
skal senda hana með æviágripi í
innsendikerfinu. Hafi æviágrip
þegar verið sent er ráðlegt að
senda myndina á netfangið minn-
ing@mbl.is og láta umsjón-
armenn minningargreina vita.
Minningargreinar