Morgunblaðið - Sunnudagur - 05.04.2020, Blaðsíða 10

E
inn hráslagalegan dag í vikunni fór
blaðamaður til fundar við einn þre-
menninganna í framlínunni þessa
dagana, yfirlögregluþjóninn Víði
Reynisson. Víðir hefur víðtæka
reynslu af almannavarnastarfi sem kemur sér
vel nú þegar lífið liggur við að hægja á út-
breiðslu hinnar alræmdu kórónuveiru og upp-
lýsa þjóðina um gang mála. Víðir hefur ávallt
unnið á bak við tjöldin og því aldrei verið þekkt
andlit í þjóðfélaginu. Nú er hann líklega einn
þekktasti maður Íslands; nokkuð sem hann
hvorki átti von á né bað um.
Víðir er sestur góða tvo metra frá blaða-
manni í litlu gámahúsi fyrir utan Björg-
unarmiðstöðina í Skógarhlíð. Þar fara blaða-
mannafundir fram daglega klukkan tvö og er
óhætt að segja að þjóðin sitji límd yfir þeim til
að fylgjast með framgangi mála. Víðir, Alma
Möller og Þórólfur Guðnason hafa staðið vakt-
ina og bæði upplýst og sefað þjóðina á þessum
óvissutímum. Víðir hefur fengið þjóðina til að
virða lög og reglur. Fólk hefur tekið það til sín
og segir gjarnan: Ég hlýði Víði!
Og það er gott að hlýða Víði; hann virkar
yfirvegaður og virðist vera með allt á hreinu.
Þjóðin hreinlega fær ekki nóg af honum og
því ákvað Sunnudagsblaðið að skyggnast á
bak við tjöldin og kynnast manninum Víði
Reynissyni.
Horfði heim til Eyja
„Ég fæddist í Eyjum í apríl 1967 og bjó þar á
tólfta ár. Það var dásamlegt að alast upp á stað
þar sem frjálsræðið er mikið. Ég var rosalega
mikið í fótbolta þótt ég væri aldrei neitt svaka-
lega góður. Við vorum með okkar eigið
Wembley; grasvöll þar sem við bjuggum til
heimatilbúin mörk úr steinum eða úlpum,“
segir hann.
Víðir var sex ára þegar fór að gjósa í Heima-
ey árið 1973.
„Fyrsta minningin er af mér þar sem ég
stend fyrir utan húsið, sem stóð rétt efst í
bænum. Ég man að ég stóð og horfði á gosið en
ég held ég hafi ekki skilið þetta almennilega.
Ég á líka sterka minningu frá kvöldinu áður. Í
forstofunni var innri hurð með gleri sem enn
var ekki búið að festa almennilega. Ég man að
þetta kvöld titraði glerið og ég lék mér að því
að setja fingur á það þannig að það hætti. Svo
sleppti ég og þá fór aftur að titra; það glamraði
í glerinu. Pabbi hélt að olíukyndingin í húsinu
væri að bila. Þetta var nokkrum tímum áður
en fór að gjósa,“ segir hann.
„Ég man líka eftir að hafa verið á bryggjunni
og svo síðar í bátnum. Við sátum inni í bát og
mamma var þar með litlu systur mína í fanginu
en hún var ekki orðin eins árs. Á milli okkar var
stór olíufata. Ég ældi eins og múkki alla leiðina.
Svo man ég hvað það var gott að komast til
ömmu og afa sem bjuggu í Ölfusi. Þar dvöldum
við í húsi með útsýni til Vestmannaeyja og ég
stóð oft við gluggann og horfði á gosmökkinn.
Ég var greinilega mikið að hugsa heim.“
Móðir hans, María Júlía Helgadóttir, vann
ýmis störf, bæði í fiski og við umönnun aldr-
aðra. Faðir Víðis, Reynir Gunnsteinsson,
skólastjóri í Vestmannaeyjum, var í almanna-
varnanefnd Vestmannaeyja og stóð því vakt-
ina í Eyjum á gostímum. „Þetta er kannski í
blóðinu,“ segir Víðir og brosir út í annað.
„Ég fór til Eyja þarna um sumarið, strax eft-
ir goslok, og var þar í nokkra daga hjá pabba,
en við fluttum ekki aftur til Eyja fyrr en sum-
arið 1974. Þá var búið að hreinsa allt það helsta
en það var ennþá verið að moka upp húsin sem
voru austast í bænum. Þetta var mikill ævin-
týraheimur fyrir lítinn strák. Við vinirnir vor-
um að þvælast þarna um allt og skriðum inn í
húsin og lékum okkur í nýja hrauninu, sem var
mjög torfært svo ekki sé meira sagt. Það var
enn hiti í gjótunum og maður þurfti ekki að
sparka burt mörgum steinum til að komast nið-
ur á glóð. Það var ýmislegt brallað þarna,“ segir
Víðir með blik í auga.
„Ég tala alltaf um að fara heim til Eyja.“
Sonur skólastjórans
Ellefu ára flutti Víðir ásamt fjölskyldu sinni
upp á land, eins og það er kallað. Þar gekk
hann í Snælandsskóla, Árbæjarskóla, og aftur
í Snælandsskóla, en faðir hans var þar bæði
kennari og skólastjóri.
Þú hefur þá verið sonur skólastjórans?
„Já, í tveimur skólum, barnaskólanum í
Vestmannaeyjum og svo í Snælandsskóla.
Pabbi var vel liðinn en mjög strangur kennari.
En ég fann aldrei neitt fyrir því að vera sonur
hans; kannski hugsaði ég lítið um það,“ segir
hann og bætir við að hann hafi ekki verið
strangur sem faðir.
Víðir segist hafa verið nokkuð stilltur ung-
lingur þótt hann muni einhver strákapör. „Ég
lenti aldrei í neinu veseni og ef ég horfi til baka
held ég að ég hafi ekki skaðað neinn. En ég var
enginn engill og ég skammast mín mikið fyrir
það að ég tók örugglega þátt í einelti þegar ég
var í grunnskóla en ég man sérstaklega eftir
tveimur drengjum sem urðu fyrir barðinu á
eineltinu. Ég var þátttakandi að einhverju
leyti og það er engin afsökun fyrir því að taka
þátt í svona. Þá var maður ekki góður ungling-
ur. Sem betur fer er meira talað um einelti í
dag og miklu meiri fræðsla fyrir krakka um
þessi mál,“ segir Víðir alvarlegur í bragði.
Víðir fór svo í Menntaskólann í Kópavogi en
gafst upp eftir rúmt ár þegar verkfall skall á.
Hann fór þá í byggingarvinnu og bauðst síðar að
fara á samning í trésmíði sem hann þáði og sett-
ist því á skólabekk í Iðnskólanum. Hann kláraði
trésmíðina og starfaði við fagið í um áratug.
Varstu góður smiður?
„Nei, ekkert sérstaklega,“ segir hann og
hlær.
„Jú, jú, ég get alveg bjargað mér. En ég
fann að þetta var ekki ég.“
Kalla mig pappalöggu
Hjálparsveit skáta stóð í húsbyggingum árið
1996 og var Víðir ráðinn til að halda utan um
byggingarframkvæmdir. „Ég vann í því og í
kjölfarið var ég í öðrum verkefnum. Mig langaði
ekki að fara aftur að smíða þegar þessu lauk
þannig að ég fór að vinna í timbursölunni í Byko
og kunni vel við mig þar. Ég fór þaðan að vinna
hjá fyrirtæki sem seldi búnað í fiskiskip og vann
þar í nokkra mánuði. Árið 2000 urðu svo jarð-
skjálftar á Suðurlandi og vann ég mikið þá sem
björgunarsveitarmaður vegna þeirra. Eftir
skjálftana hélt ég áfram að vinna við að taka
saman gögn og fannst það mjög skemmtilegt.
Stuttu síðar var auglýst staða hjá Almannavörn-
„Ef við stöndum saman getum við allt. Það eru tveir
óvinir í þessu verkefni; veiran sjálf og óttinn. Við látum
ekki veiruna stjórna heldur stýrum henni og slökum
aldrei á. Við tökumst á við óttann með því að segja
öllum allt. Það verður að vera þannig,“ segir Víðir
Reynisson, yfirlögregluþjónn hjá Ríkislögreglustjóra.
Morgunblaðið/Ásdís
’ Við heyrum sögur og sjáumhryllingsmyndir af þessumfaraldri víða um heim. Enn erumvið ekki komin á versta stað sem
við höfum séð aðra lenda á og von-
andi tekst okkur að sleppa við það.
Fólk er eðlilega óttaslegið
Yfirlögregluþjónninn Víðir Reynisson stendur vaktina þessa dagana og brýnir fyrir landsmönnum að fara varlega,
halda tveggja metra reglunni, spritta sig og halda sig heima. Eyjapeyinn Víðir hefur víðtæka reynslu af björgunar-
aðgerðum og almannavörnum og er því réttur maður á réttum stað. Og öll viljum við hlýða Víði.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
KÓRÓNUVEIRAN
10 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 5.4. 2020