Hvöt - 01.02.1948, Blaðsíða 15

H V ö T
13
AÐ HVERJU KEPPIR ÞÚ ?
Að hverju stefnir þú i lífinu?
Er takmark þitt þægilegt og á-
hyggjulaust líf sjálfum þér til handa
án tillits til annarra? Áreiðanlega
ekki. Þú vilt ekki aðeins vera sæll
sjálfur, heldur óskar öðrum liins
sama. Þér þykir sæla sjálfs þín
ekki fullkomin, þótt þú eigir kosl
alls, sem hugur þinn girnist, ef þú
veizl aðra harmþrungna og þjáða.
Ég veit, að þú óskar þess af lieil-
um hug, að grædd verði öll þau
mein, sem mannkynið lirjá, að sjúk-
dómar vcrði læknaðir og sýklum
eytt, að nægtir komi í stað skorts,
ylur fyrir kulda, fögnuður í stað
hryggðar — i fáum orðum sagt:
þú þráir almenna farsæld og ham-
ingju.
Auðvitað er þér ljóst, að mikið
skortir á, að því marki sé náð, sem
þessi þrá leitar. Ef til vill hefur
mannkynið i lieild aldrei staðið
jafn fjarri þvi sem nú. Þó er hitt
víst, að aldrei hefur mannkynið
haft jafnmikla möguleika til að
nálgast það á jafnskömmum tima
sem nú. Aldrei fyrr liafa jafnmarg-
ir þjáðst jafnmikið og hin síðustu
ár, og þó er það staðreynd, að aldrei
hafa verið fyrir hendi jafngóð skil-
yrði til að hindra hvers konar þján-
ingar.
Hverju eða hverjum er um þetta
ömurlega hlutskipti mannanna að
kenna? Fjarri mér sé það, að af-
saka stjórnmálarefi og sérdræga
spekúlanta á taflborði heimsstjórn-
Guðjón Jónsson
málanna. En þó lxeld ég því fram
að sökin sé ekki aðeins þeirra, ekki
fyrst og fremst þeirra, heldur okk-
ar allra. Ef við værum almennt eins
og við ætlum að vera, myndu að-
eins jréttlátir menn og vitrir ná
völdum og áhrifum, en hversu góð-
ir sem stjórnendurnir væru og
hvcrsu hyggilegar reglur, sem þeir
settu, væri það hús á sandi byggt,
ef borgararnir ættu yfirleitt ekki
nægan þroska. Hyggindin, réttlætið
og mannkærleikurinn þarf ekki að-
eins að koma „ofan frá“, frá þjóð-
höfðingjum, utanríkisráðherrum og
alþjóðaþingum, heldur og „neðan
frá“, frá sérhverjum einstaklingi,
hverju starfi sem hann gegnir og
hvaða álits sem hann nýtur í aug-
um sjálfs sin eða annarra.
Vandamálin verða ekki leyst íiieð