Samtökin '78 - 40 ára afmælisrit Samtakanna '78 - 01.06.2020, Side 70

70
sínum réttindum, skyldum og samfélagslegri stöðu, vera
aðlagandi stofnun. Þeim finnst eitt ekki útiloka annað,
til dæmis að eiga maka, heimili og fjölskyldu sem passar
inn í hið gagnkynhneigða norm en eiga svo ástkonur og
ástmenn utan hjónabands. Enda er ekkert sjálfgefið að
til hjónabands sé stofnað með tilfinningalegar þarfir í
huga, hjónaband getur allt eins verið samfélagslegur og
efnahagslegur samningur milli tveggja aðila. Ali (25), sem
á kærasta í Evrópu sem hann hittir reglulega, stefnir til
dæmis eindregið að því að fara aftur til nágrannalands
upprunalandsins og ganga í gagnkynhneigt hjónaband því
þar finnur hann öryggi og einhvers konar meðalveg milli
þeirra tilfinninga sem hann ber í brjósti til þess sem er
ætlast til af honum. „Eg ætla að gifta mig. Ég verð góður
eiginmaður og faðir, því ég mun skaffa vel og vera góður
við konuna mína, gefa henni fallegar gjafir, i-phone, kjóla,
hvað sem er. Og hún má gera það sem hún vill. Ég mun
aldrei leggja á hana hendur. Það er mjög algengt að karlar
frá héraðínu mínu dvelji langdvölum í Evrópu og vinni.
Þau munu aldrei vita að ég hafi fengið stöðu flóttamanns.“
Ali finnst einnig flókið að fóta sig í nýju umhverfi þar
sem kynjapólitík og sjálfsmyndir eru gjörólíkar því sem
hann þekkir. Það leiðir hann stundum að ályktunum
sem oftar en ekki geta virkað afkáralegar í vestrænum
samfélögum „Ég vissi ekki að konur gætu verið lesbíur.
Mér finnst að konur eigi að vera heima með börnin,
en það er sjálfsagt á lesbískum heimilum að önnur
konan eða báðar vinni úti. Lesbíur eru örugglega mjög
góðir kennarar eða lögreglumenn. Þær ættu að vera í
lögreglunni. Þá væri lögreglan betri.“ Hann hefur samt
áttað sig á þessu misræmi og sér húmorinn í því. „Ég sá
nærbuxur, kvenmannsnærbuxur, hanga úti til þerris þar
sem allir gátu séð þær og ég bara ... whaaaat! og var að
pæla í að taka þær niður og segja húsráðendum að þetta
gengi ekki! Hlutirnir eru öðruvísi hér. Evrópa er öðruvísi,
stundum á góðan hátt og stundum ekki. Ég á eftir að
finna betur út úr þessu,“ segir hann og hlær.
Eins og orð Brians um að geta (ekki) stýrt því hvernig
augum fólk lítur hann bera með sér er veruleiki hinsegin
flóttafólks á Islandi og Vesturlöndum töluvert snúinn.
Margt flóttafólk sem fær vernd á grundvelli hinsegin
sjálfsmyndar á erfitt með að finna sig innan vestrænna
hugmynda um hvað það er að vera hinsegin. Ef ísland
ætlar að standa undir fögrum fyrirheitum um hina
fordómalausu hinsegin paradís er nauðsynlegt að fólki
eins og Brian, Ali, Assim og Lawrence og öllum konunum
sem ekki treystu sér til að veita viðtal sé gefið rými til að
fóta sig á sínum forsendum án þess að þurfa að uppfylla
óljósar kröfur um hvernig æskilegt sé að vera hinsegin á
Islandi, í Evrópu eða hvar sem er.