Morgunblaðið - 08.05.2020, Side 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. MAÍ 2020
✝ Svana Sig-tryggsdóttir
fæddist á Innri-
Kleif í Breiðdal 28.
maí 1953. Hún lést
á Landspítalanum í
Fossvogi 19. apríl
2020.
Foreldrar henn-
ar voru Sigtryggur
Runólfsson, f. 1921
og Guðbjörg Sig-
urpálsdóttir, f.
1926, þau eru bæði látin. Systk-
ini Svönu eru: Jón Guðlaugur, f.
1944, Fríða Hrönn, f. 1946, d.
2009, Rósa Pálína, f. 1947,
Magnús Arnar, f. 1948, d. 1990,
Sigrún, f. 1949, Vilberg Smári,
f. 1951, Hreinn Ómar, f. 1952,
Runólfur, f. 1955, Svala, f. 1956,
og drengur, f. 1958, d. 1959.
Eiginmaður Svönu var Ing-
ólfur Árni Sveinsson f. 9. apríl
1947, d. 16. júní 2002. Börn
þeirra eru: 1) Ólafía Rósbjörg,
f. 1974, maki Jón Óskar Pét-
ursson. Börn þeirra eru Viktor
Ingi Jónsson, maki Dagrún Sól
Barkardóttir, Vala Björk og
Sara Kristín. 2) Unnsteinn
Fannar, f. 1975, börn hans eru
Ingólfur Þór og Sunna Karen.
3) Jón Loftur, f. 1980, maki
hans er Elísa Sigríður Guð-
mundsdóttir. Þeirra börn eru
Eydís Emma, Aldís Lilja, Fann-
ey Dís og Svandís Lóa. 4) Guð-
björg Lilja, f. 1985, hennar son-
ur er Alexander Máni.
Svana fluttist ung með for-
eldrum sínum og systkinum til
Reykjavíkur þar sem fjöl-
skyldan bjó lengst af í Heið-
argerði. Þar gekk Svana í
Breiðagerðisskóla og síðar
Réttarholtsskóla.
Svana vann hin
ýmsu störf, m.a.
var hún eitt ár sem
au pair í Banda-
ríkjunum, vann í
Skíðaskálanum í
Hveradölum og á
Umferðarmiðstöð-
inni BSÍ. Árið 1972
kynntist hún eig-
inmanni sínum Ing-
ólfi og giftust þau á
Þingvöllum 3. júní 1973. Árið
1978 fluttu þau hjónin ásamt
börnum sínum og ömmu Ingólfs
að Syðri- Kárastöðum í Vestur-
Húnavatnssýslu þar sem þau
hjónin hófu búskap. Svana vann
samhliða búinu í sláturhúsi
KVH, Kaupfélagi V-Húnvetn-
inga, og Meleyri en lengst af
vann hún í Grunnskóla Húna-
þings vestra. Haustið 2015 flutt-
ist hún til Hafnarfjarðar, þar
sem hún vann um tíma í Hraun-
vallaskóla og síðar á Skálat-
únsheimilinu í Mosfellsbæ, en
þar starfaði hún er hún lést.
Svana var ein af Húsfreyj-
unum á Vatnsnesi, félagsskap
sem séð hefur um ýmsar uppá-
komur á Vatnsnesinu og góð-
gerðarstörf.
Útför Svönu verður frá
Hvammstangakirkju í dag, 8.
maí 2020, klukkan 14. Vegna
aðstæðna í samfélaginu verður
athöfninni útvarpað á FM 106,5
á Hvammstanga og einnig verð-
ur henni streymt á slóðinni:
http://www.smashcast.tv/
sigurvald. Stytt slóð á streymi:
https://n9.cl/71ff. Slóðina má
einnig nálgast á www.mbl.is/
andlat.
Elsku mamma. Það er sárara
en tárum taki að þú sért farin.
Fallega, sterka, ósérhlífna,
duglega mamma mín. Þú sagðir
eitt sinn að þú vildir ekki að
skrifaðar yrðu um þig minning-
argreinar, fyrirgefðu en ég get
ekki farið eftir því.
Þetta kom svo óvænt, þú
varst alltaf svo hress og kát og
drífandi.
Ég hélt að ekkert gæti bitið
á þér. Þú stóðst upp aftur eftir
allt sem þú hafðir upplifað, t.d.
ótrúlega erfitt ár þegar pabbi
lést og húsið brann. Það var
aðdáunarvert hvað þið pabbi
voruð samheldin og unnuð vel
saman.
Þú hélst áfram og sinntir
vinnu þinni, áhugamálum og
okkur börnunum og barnabörn-
unum. Það voru komin umsókn-
areyðublöð fyrir vegabréf í hús
þegar hann dó. Loksins ætl-
uðuð þið að leyfa ykkur að
ferðast til útlanda og njóta
ykkar. Þú lést verða af því að
fara nokkrar ferðir og alltaf
naustu þín.
Þú ert sú sem hefur haldið
mér uppi síðastliðin 2 ár, án þín
væri ég ekkert. Þú gast ekki
beðið eftir að komast norður
um páskana, hafðir ekki komist
svo lengi vegna veðurs og
veiru. Sú ferð endaði ekki vel.
Þú sagðir alltaf við stelpurn-
ar að þær væru heppnar að
eiga svona klikkaða ömmu, þú
hafðir rétt fyrir þér. Það er
ómetanlegt að eiga svona
ömmu og mömmu. Ekki bara
pínulítið klikkaða heldur svona
ömmu og mömmu sem stóð
með okkur í gegnum súrt og
sætt.
Ég sit í stofunni á kvöldin og
bíð eftir að þú komir úr
vinnunni, en þú kemur ekki,
sest ekki niður og horfir á einn
þátt með mér og sefur yfir hon-
um hálfum. Þú kemur ekki og
sækir Emblu til að fara í
göngutúr, þú kemur ekki og
drífur mig áfram í því sem þarf
að gera, þú kemur ekki heim
aftur.
Þú varst svo sterk, elsku
mamma, en þú réðir ekki við
þetta síðasta verkefni sem þú
fékkst, það hefði reynst öllum
ofviða.
Jafnvel á sjúkrabeðinum
hafðir þú meiri áhyggjur af
öðrum en þér og það lýsir þér
svo vel.
Þú varst svo drífandi, skap-
andi, listræn, dugleg, dreifst
þig í verkefnin og sást enga
ástæðu til að bíða með þau.
Þú ert fyrirmynd mín, klett-
urinn minn, besti vinur minn.
Eftir standa góðar minning-
ar sem ég mun varðveita. Elska
þig endalaust.
Þín dóttir
Ólafía (Lóa).
Elsku amma mín.
Ég trúi ekki að þú sért farin.
Þú sem varst svo hress og kát,
labbaðir á stultum, klifraðir
upp í stóra stiga, sippaðir og
gerðir margt, margt fleira. Ég
held að þú hafir getað gert allt.
Það eru ekki allir jafn heppnir
og ég að hafa átt svona
skemmtilega og klikkaða
ömmu.
Þú varst alltaf að stjana í
kringum mig. Það var alltaf
gaman að koma í uppáhalds-
sveitina þína og vera með þér.
Mér fannst ekkert skemmti-
legra en að vera með þér að
föndra einhver listaverk. Sakna
þín.
Þú ert fyrirmyndin mín,
besta vinkona mín og sterkasta
kona sem ég veit um.
Ég elska þig.
Þín
Vala Björk.
Elsku besta amma mín.
Þú ert frábær amma og
skemmtileg.
Ég elska þig svo mikið. Og
ég sakna þín svo mikið.
Takk fyrir allt sem þú hefur
gert. Elska þig.
Þín
Sara Kristín.
Svana
Sigtryggsdóttir
✝ Ingólfur Magn-ússon fæddist á
Akureyri 10. apríl
árið 1928. Hann lést
16. apríl 2020. For-
eldrar hans voru
Magnús Sigbjörns-
son (1878-1954) og
Bergljót Guðjóns-
dóttir (1893-1972).
Systir samfeðra:
Bjarnheiður (1902-
1981). Alsystkin:
Aðalsteinn (1916-1920), Þórunn
Björg (1924-2002) og Helga
Maggý (f. 1936).
Ingólfur kvæntist Jennýju
Karlsdóttur (f. 1939) þann 28.
júlí árið 1957. Börn þeirra eru:
1) Anna Þorbjörg (f. 1957),
gift Brynjari Bragasyni. Þeirra
börn eru: a) Jenný (f. 1975), gift
Halldóri Elíasi Guðmundssyni.
Þeirra börn eru Anna Laufey (f.
1999) og Tómas Ingi (f. 2005). b)
Bragi (f. 1986), kvæntur Alix
Johnson. c) Baldur (f. 1991), unn-
usta hans er Brynja Bjarnadótt-
ir.
2) Bjargey (f. 1959), gift
Brynjari Hólm Bjarnasyni.
Andra. b) Hlín Ólafsdóttir, gift
Pétri Erni Valmundarsyni og
þau eiga Jóhönnu Rakel.
4) Karl (f. 1965). Börn hans
með Friðriku Marteinsdóttur
eru: a) Gaukur (f. 1999), b) Sóley
(f. 2002) og c) Stormur (f. 2004).
5) Dagbjört Ingólfsdóttir (f.
1969).
Ingólfur starfaði alla sína
starfsævi sem baðvörður og síð-
ar húsvörður í Íþróttahúsinu við
Laugargötu á Akureyri. Lengi
vel rak hann einnig vörubíl og
var í vegavinnu víðs vegar um
Norðurland á sumrin. Ingólfur
eignaðist snemma hesta og áttu
þau Jenný hesthús í Búðargili
þar sem þau voru einnig með
nokkrar kindur. Þau áttu ætíð
góða hesta og fóru hvert sumar í
lengri og styttri hestaferðir um
landið. Ingólfur fæddist á býlinu
Nýrækt við Þórunnarstræti á
Akureyri og sagðist vera kom-
inn hringinn þegar hann vist-
aðist á Öldrunarheimilinu Hlíð,
nánast á sama blettinum og býlið
stóð. Þar lést hann 16. apríl sl.
Útförin fer fram í dag, 8. maí,
klukkan 13:30, frá Akureyr-
arkirkju og verður í kyrrþey í
ljósi aðstæðna en streymt á fa-
cebook-vefnum: Jarðarfarir í
Akureyrarkirkju – Beinar út-
sendingar. Stytt slóð: https://
n9.cl/xs8ax. Slóðina má einnig
nálgast á www.mbl.is/andlat.
Þeirra börn eru: a)
Bergdís Inga (f.
1986), sambýlis-
maður hennar er
Jakob Tómas Bull-
erjahn og þeirra
dóttir er Ida Þor-
björg (f. 2017). b)
Birkir (f. 1988),
sambýliskona hans
er Ragnheiður
Harpa Leifsdóttir
og þeirra sonur er
Kristján Ýmir (f. 2018). c) Krist-
jana Björk (f. 1994).
3) Magnús Ingólfsson (f.
1960), kvæntur Jóhönnu Sveins-
dóttur. Börn hans með Jónu
Gunnarsdóttur eru: a) Ingólfur
(f. 1980), kvæntur Vigdísi Ás-
geirsdóttur og þeirra börn eru
Hekla Maggý (f. 2014) og Álf-
grímur (f. 2016). b) Helga Maggý
(f. 1986), hennar sambýlismaður
er Rúnar Ágúst Svavarsson og
þeirra börn eru Bjartur Aron (f.
2016) og Ólíver Egill (f. 2019).
Börn Jóhönnu Sveinsdóttur: a)
Sveinn Anton Ólafsson, kvæntur
Elínu Ósk Vilhjálmsdóttur og
þau eiga Árna Dag og Ólaf
Kveðja
Drúpi ég höfði,
dimmt er í ranni.
Sár er sorgin
sársauki nístir.
Tregt er um tungu,
tómarúm stórt.
Hugsanir streyma
hljótt með tárum.
Horfinn er vinur,
hljóðnuð röddin,
síðasti geisli
sólarlagsins.
Leita á hugann
ljúfir ómar.
Glitra sem perlur
góðar stundir,
söngur í hjarta,
sumardýrð.
Dögg geymir spor,
draum í brjósti,
traust von og trú,
trygglyndi og ást,
andblæ eilífðar. –
Alúðar þökk.
Farðu vel vinur. Þín
Jenný Karlsdóttir.
Kærleikur. Skilyrðislaus kær-
leikur er það fyrsta sem mér
kemur í hug þegar ég minnist
föður míns sem kvaddi okkur fyr-
ir skömmu. Þó finnst mér eins og
hann hafi ekki farið neitt og sé
enn með mér og ég veit að þannig
verður það. Faðmur pabba var
stór og hlýr og þangað var ég allt-
af velkomin. Ég minnist þess
þegar pabbi lagði sig eftir hádeg-
ismatinn og við elstu börnin þrjú
kúldruðumst hjá honum þar sem
hann reyndi að hvíla sig og veitti
víst ekki af því hann fór snemma
á fætur og vann langan vinnudag.
Aldrei amaðist hann þó við okk-
ur. Hann kallaði mig skottuna
sína og mér þykir vænt um það
gælunafn.
Pabbi ólst upp við mikið ástríki
en lítil efni. Hann var góður
námsmaður en þurfti að fara að
vinna fyrir sér og létta undir með
foreldrum sínum strax á ung-
lingsaldri. Hann var innan við tví-
tugt þegar hann hóf störf sem
baðvörður í íþróttahúsi bæjarins
og var þá gjarnan kallaður Ingi
sturta því í þá daga var gengið
eftir því að börn færu í sturtu eft-
ir leikfimistíma, líka í kalda
sturtu. Hann lauk starfsævinni
sem húsvörður í sama húsi. En
þetta var ekki eina vinnan hans
lengi framan af. Hann keypti
ungur vörubíl og var í vegavinnu
mörg sumur víða um Norðurland
og leyfði þá sveitakrökkunum
iðulega að sitja í bílnum hjá sér,
það var meira spennandi þá en
nú. Pabbi söng gjarnan við raust
þegar hann var undir stýri. Okk-
ur systkinunum þótti það ekkert
smart þegar við vorum unglingar
en yljum okkur nú við minning-
arnar og lögin hans pabba.
Pabbi fékk snemma áhuga á
hestum. Þau mamma áttu hest-
hús í Búðargili og líka kindur og
þar áttum við systkinin margar
ánægjustundir þótt okkur þætti
vinnan ekki alltaf skemmtileg og
vildum heldur leika við vini okk-
ar. Einu skiptin sem pabbi hast-
aði á okkur var þegar honum
fannst við sinna vinnunni með
hangandi hendi. Slíkt féll honum
ekki. Pabbi og mamma fóru í
lengri og styttri hestaferðir á
hverju sumri á meðan heilsan
leyfði og þau áttu góða hesta. Við
krakkarnir fengum að fara með
þegar við gátum. Pabbi var áræð-
inn og traustur ferðamaður og
naut þess að ferðast. Hann var
einstaklega minnugur á landslag
og örnefni og vel lesinn um sögu
lands og lýðs. Þess vegna var allt-
af ánægjulegt að vera með hon-
um á ferð og þau eru mörg ferða-
lögin í minningabankanum.
Pabbi var ætíð áhugasamur
um menn og málefni en talaði
ekki illa um fólk. Hann var trygg-
lyndur og hjálpsamur en krafðist
aldrei neins fyrir sig. Hann laðaði
að sér barnabörnin með kærleika
sínum og umhyggjusemi, örlæti
og gamansemi. Þess naut líka
stórfjölskyldan öll því hann átti
kærleiksríkt samband við systur
sínar og þeirra fjölskyldur.
Pabbi tók heilsubresti á síðari
hluta ævinnar með aðdáunar-
verðu æðruleysi og kvartaði aldr-
ei yfir hlutskipti sínu. Hann var
þrautseigur, hafði sterkan lífs-
vilja og var jákvæður og hress í
anda uns yfir lauk. Það má með
sanni segja að hann hafi lifað eftir
heilræðum Hávamála þar sem
segir:
Glaður og reifur
skyli gumna hver,
uns sinn bíður bana.
Guð blessi minningu míns
elskaða föður.
Anna Þorbjörg Ingólfsdóttir.
Þegar ég hugsa til Ingólfs get
ég ekki varist því að brosa. Hann
var svo hlýr og skemmtilegur,
faðmur hans svo breiður að á
stundum var eins og öll fjölskyld-
an gæti komist þar fyrir, sama
hversu hún stækkaði. Í hvert
skipti sem við komum til Akur-
eyrar í fallega gula húsið sem
liggur með annan fótinn við fjallið
kom Ingólfur að okkur brosandi.
Ert þetta þú, Harpa mín? Að
koma til hans og Jennýjar var frá
fyrsta degi ævintýri. Jenný hafði
útbúið hjónabandssælu fyrir
þreytta ferðalanga, sýndi okkur
gersemar sínar í skúffum og hill-
um, garn sem hún hafði litað, ofið
eða djásn sem hún smíðaði úr
silfri. Húsgögn úr smiðju for-
eldra hennar, blómastofan björt
og stórkostleg. Yfir Ingólfi var
undursamleg hlýja og ró, hann
fylgdist vel með, spurði út í til-
veruna, mundi smáatriðin, hafði
mikinn húmor og hikaði ekki við
að bjóða okkur annan, þriðja,
fjórða konfektmolann. Þótt ég
hafi aðeins fengið að kynnast
honum þessi síðustu ár eru þau
mér afar dýrmæt. Það var gjöf að
fá að njóta návistar hans, vænt-
umþykju og smitandi hláturs. Í
síðasta skipti sem við sáum hann
á sjúkrahúsinu man ég best eftir
lófunum hans. Stórum lófum sem
tóku þétt utan um hönd mína og
sonar míns. Lófar sem héldu
hughreystandi utan um Björk og
Birki meðan hann sagði sögur og
hlustaði á þeirra. Í gegnum lóf-
ana streymdi hyldjúpur kærleik-
ur. Svo mikill að ég veit að hann
bætist í hóp verndarengla sem í
kringum okkur eru. Það þarf rétt
að loka augunum og minnast
hans til að finna fyrir þakklætinu
og kærleikanum streyma í gegn-
um okkur eins og kraftmikill foss.
Ragnheiður Harpa
Leifsdóttir.
Elsku besti afi er fallinn frá.
Hann var eins og fullkomnir afar
eiga að vera: traustur, þolinmóð-
ur, ástríkur og ávallt stoltur af
okkur barnabörnunum. Ég hefði
ekki getað verið heppnari með
afa.
Svo margar minningar rifjast
upp við þessi skrif og það er
greinilegt að afi hefur sett stóran
svip á æsku mína og uppvöxt. Ég
man eftir heimsókn hans til okk-
ar systkinanna þegar við vorum
krakkar í Noregi, eftir ferðalög-
um, bíltúrum og samverustund-
um fyrir norðan, sem og fyrir
sunnan. Ég á sérstaklega eftir að
sakna bíltúranna með afa, sem
voru fastur liður í heimsóknum
okkar til Akureyrar. Þá var fyrst
komið við í Brynju til að kaupa ís
áður en lagt var af stað. Afi var
mikill sælkeri og honum fannst
ómögulegt að við fengjum okkur
ekki Brynju-ís. Það þurfti líka
alltaf að vera hægt að bjóða upp á
sætabrauð með kaffinu. Það er
mér minnisstætt þegar ég var
fyrir norðan og amma ekki
heima, þá bauð afi meira að segja
upp á ástarpunga og kleinur í
„eftirrétt“ eftir morgunmatinn.
Afi hvatti okkur alltaf áfram
og studdi okkur í því sem við tók-
um okkur fyrir hendur. Það
fyrsta sem við systkinin gerðum
þegar við fengum einkunnir í lok
hverrar annar var að hringja í afa
og tilkynna honum árangurinn.
Afi sat hinum megin á línunni og
skrásetti einkunnirnar okkar
með fallegu rithöndinni sinni.
Hann lofaði okkur hástöfum fyrir
að standa okkur vel og lýsti því
yfir hvað hann væri stoltur af
okkur.
Það er hreint ótrúlegt hversu
mikla þolinmæði afi hafði fyrir
okkur krökkunum. Sérstaklega
finnst mér aðdáunarvert hvað
hann nennti að spila við okkur. Í
spilum við afa lærðum við að vera
ekki tapsár og hugsa nokkra leiki
fram í tímann. Spilastundirnar
með afa voru því mjög þroskandi.
Ég á eftir að sakna stóru,
traustu handanna hans afa, þétta
og innilega faðmlagsins og að
vera ekki lengur ein af „drottn-
ingunum“ hans. En að sama
skapi er ég líka svo þakklát fyrir
allt sem hann kenndi mér, ástina
sem ég fékk að upplifa og allan
þann tíma sem við áttum saman.
Skarðið er stórt sem hann skilur
eftir sig. En ég hlakka til að geta
sagt dóttur minni og verðandi
systkini frá langafa þeirra og öllu
því sem hann kenndi mér. Minn-
ing afa lifir áfram.
Bergdís Inga Brynjarsdóttir.
Ingi afi var einstaklega ljúfur
maður. Hann var þeim eiginleika
gæddur að láta okkur öllum
barnabörnunum finnast við vera í
sérstöku uppáhaldi. Þegar ég var
yngri mátti ég alltaf eiga von á
símtali þegar einkunnir komu í
hús og hann skrifaði þær niður
hjá sér í sérstaka bók. Tilfinning-
in að afi væri stoltur af mér var
mér mikil hvatning.
Afi var mikill hestamaður og
fengum við ávallt að koma með í
hesthúsið. Venjulega endaði ferð-
in með Brynjuís. Bíltúrar voru
vinsæl dægrastytting. Mér mjög
minnisstætt þegar Land Róver-
inn blikkaði öllum viðvörunar-
ljósum í Ljósavatnsskarðinu, þá
orðinn smurolíulaus. Afi var auð-
vitað með nóg af olíu til vara og
tæmdi úr brúsanum á vélina.
Fljótt varð okkur öllum þó ljóst
að vandamálið var annað þegar
olían kom rennandi undan bílnum
aftur. Tappinn undan olíupönn-
unni hafði þá hrokkið undan og
mátti rekja olíuslóðann langt til
baka. Tappinn fannst ekki en þá
var farið heim að nálægum
bóndabæ, þangað sem gamli
Land Róverinn hans afa hafði
verið seldur mörgum árum áður.
Þar stóð hann með öðrum aflögð-
um bílum og heyvinnslutækjum
en tappinn sem okkur vantaði
sem betur fer enn á sínum stað.
Þá gat ferðin haldið áfram en síð-
an heitir Ljósavatnsskarðið alltaf
Tappaskarð í okkar munni.
Þegar heilsan fór að gefa sig í
seinni tíð missti hann aldrei sitt
góða skap og sýndi fádæma
dugnað. Og þá tóku barnabörnin
við akstrinum í bíltúrunum. Þá
var nú gaman að keyra um Eyja-
fjörðinn og benda á alla hóla og
hæðir í leit að einum sem afi gæti
ekki nefnt á nafn en hann var afar
minnugur og kunni margar góðar
sögur úr sveitinni. Það er vel af
sér vikið að ná 92ja ára aldri með
skýran koll þótt líkaminn verði
þreyttur.
Þrátt fyrir heimsóknartak-
markanir náði afi að hitta nán-
ustu aðstandendur áður en hann
lést. Sú kveðjustund er okkur öll-
um mjög dýrmæt. Ég sakna þín,
elsku afi minn, og munu margar
góðar minningar hlýja mér um
hjartarætur um ókomna tíð.
Þinn uppáhalds,
Bragi Brynjarsson.
Ingólfur
Magnússon
 Fleiri minningargreinar
um Ingólf Magnússon bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.