Morgunblaðið - 16.06.2020, Side 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. JÚNÍ 2020
einstaklega fær að skrifa stuttar
en hnitmiðaðar blaðagreinar með
grípandi fyrirsögnum.
Reykjavíkurlistinn varð til ár-
ið 1994 og tók Alfreð mikinn þátt
í undirbúningi að stofnun hans.
Reykjavíkurlistinn er örugglega
með því merkilegra sem gerst
hefur í samvinnu flokka. Allir
flokkar og samtök sem voru í
stjórnarandstöðu í Reykjavík á
þessum árum ákveða að samein-
ast um framboð til borgarstjórn-
ar í nafni jafnræðis og samstöðu.
Alfreð Þorsteinsson var einn af
burðarásunum og sat fyrir hönd
Reykjavíkurlistans í tólf ár í
borgarstjórn. Reyndar má segja
að jafnræði flokkanna í upphafi
hafi að hluta til raskast við stofn-
un Samfylkingarinnar árið 2000.
Alfreð kom að fjölmörgum
málefnum á löngum ferli á vett-
vangi borgarstjórnar. Hugleikin
voru honum margvísleg fram-
faramál á sviði framkvæmda og
naut hann sín sem stjórnarfor-
maður Orkuveitu Reykjavíkur
sem og í stjórn Innkaupastofn-
unar borgarinnar. Íþróttamálin
stóðu honum eflaust þó hjarta
næst. Alfreðs verður ekki síst
minnst fyrir forystu hjá Íþrótta-
félaginu Fram og ÍSÍ og sem
baráttumanns fyrir öflugu
íþróttastarfi í borginni.
Á undanförum árum hefur
síminn að mestu verið okkar
samskiptamáti. Þó að Alfreð hafi
að mestu dregið sig í hlé undan-
farin ár vegna veikinda var hug-
urinn og viljinn til athafna samur
við sig. Símtölin snerust samt
ekki síður orðið um fjölskyldur
okkar. Það gladdi hann að Lilja
dóttir hans ákvað að sigla út á haf
stjórnmálanna.
Ég votta Guðnýju, dætrunum
Lindu og Lilju og fjölskyldum
þeirra innilega hluttekningu.
Sigrún Magnúsdóttir.
Kveðja frá Íslenskri getspá
Alfreð Þorsteinsson var fé-
lagsmálamaður í besta skilningi
þess orðs. Hann var forystumað-
ur Fram til margra ára og síðar
stjórnarmaður Íþróttasambands
Íslands. Alfreð var heiðursfélagi
ÍSÍ. Alls staðar öflugur málsvari
íþróttanna. Það kom því ekki á
óvart að Alfreð skyldi fenginn til
að setjast í fyrstu stjórn Ís-
lenskrar getspár árið 1986 og þar
sat hann fyrstu ellefu ár fyrir-
tækisins til ársins 1997. Hann
leiddi ásamt félögum sínum Ís-
lenska getspá af festu fyrstu
skrefin og þar voru mörkuð mörg
gæfusporin. Hann sinnti störfum
sínum afar vel sem stjórnarmað-
ur og var vakandi fyrir hagsmun-
um eigenda og neytenda. Hann
var virtur af stjórn og starfsfólki.
Það var alltaf gott að geta leitað
ráða hjá Alfreð um ýmis atriði er
tengdust rekstri félagsins. Ís-
lensk getspá hefur misst góðan
félaga og liðsmann, hans verður
sárt saknað en verk hans og
framlag í þágu Getspár mun lifa.
Á þessari stundu er hugur okkar
hjá fjölskyldu Alfreðs og sendum
við þeim okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Stefán Snær Konráðsson.
Kveðja frá Íþrótta- og
ólympíusambandi Íslands
Fallinn er frá Alfreð Þor-
steinsson, heiðursfélagi ÍSÍ.
Alfreð var kjörinn heiðurs-
félagi ÍSÍ á 69. Íþróttaþingi ÍSÍ
árið 2009 en það er æðsta heið-
ursviðurkenning ÍSÍ sem ein-
ungis þeir hljóta sem starfað
hafa ötullega og um langt árabil
innan íþróttahreyfingarinnar.
Áður hafði Alfreð fengið heiður-
skross ÍSÍ, sem er æðsta heið-
ursmerki sambandsins.
Áhugi Alfreðs á íþróttum
kviknaði snemma á lífsleiðinni og
hann vildi ætíð veg þeirra sem
mestan. Hann æfði og keppti í
knattspyrnu með Knattspyrnu-
félaginu Fram þegar hann var
barn og unglingur og þjálfaði síð-
ar yngri flokka félagsins um
skeið. Hann var formaður Fram
árin 1972-1976 og aftur 1989-
1994 og átti sæti í framkvæmda-
stjórn ÍSÍ um tíu ára skeið, árin
1976-1986. Að auki gegndi hann
ýmsum öðrum trúnaðarstörfum
fyrir íþróttahreyfinguna í gegn-
um tíðina og var virkur í hópi
heiðursfélaga ÍSÍ og Fram.
Alfreð var einn af þeim sem
stóðu að stofnun Íslenskrar get-
spár sem hefur reynst gríðarlega
mikilvægur stuðningsaðili
íþróttahreyfingarinnar og ör-
yrkja allt frá stofnun. Alfreð tók
sæti í fyrstu stjórn félagsins árið
1986 og og var stjórnarmaður til
1997, þar af stjórnarformaður í
fjögur ár. Stendur íþróttahreyf-
ingin í þakkarskuld við hann og
annað framsýnt fólk sem sýndu
þá djörfung að stofna til fyrir-
tækisins sem margir töldu þá
feigðarflan.
Í öðrum störfum sínum, ekki
síst á vettvangi Reykjavíkur-
borgar, vann Alfreð einnig ómet-
anlegt starf í þágu íþróttahreyf-
ingarinnar með því að styðja við
hagsmunabaráttu hennar og
sýna málefnum hreyfingarinnar
ætíð áhuga og velvilja.
Íþrótta- og ólympíusamband
Íslands kveður góðan liðsmann
sem sannarlega var alltaf til stað-
ar þegar til hans var leitað. Send-
um við fjölskyldu Alfreðs innileg-
ar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu hans.
Lárus L. Blöndal, forseti ÍSÍ.
Davíð Oddsson kynnti mig fyr-
ir Alfreð Þorsteinssyni árið 1977.
Upp frá því, fyrir orð Davíðs,
unnum við Alfreð saman að ýms-
um málum allt til ársins 1996. Þá
skildi leiðir og ég hætti að sinna
þeim málum sem við Alfreð höfð-
um unnið saman við. Alfreð var
úrræðagóður og jafnan yfirveg-
aður í ákvörðunum. Aldrei sinn-
aðist okkur enda höfðum við báð-
ir þann fyrirvara á samstarfinu
að það yrði að byggjast á sam-
dóma mati okkar á því hvað var
gerlegt og hvað ekki. Ég mat
mannkosti Alfreðs. Aldrei hirti
ég um að spyrja hann hvað heill-
aði hann við stefnu Framsóknar-
flokksins enda kom mér það ekk-
ert við. Þegar Halldór
Ásgrímsson varð utanríkisráð-
herra mátti okkur Alfreð báðum
vera ljóst að Halldór og hans
menn höfðu aðra sýn en við Al-
freð. Það varð mér til happs að
kynnast aldrei Halldóri. Alfreð
taldi sig hafa fengið verðugt verk
að vinna við nýjan Landspítala
en Guðlaugur Þór Þórðarson var
á öðru máli. Við hittumst síðast
við Alfreð á tveggja manna tali
árið 2000 þar sem við vorum báð-
ir í stangveiði. Við vorum sam-
mála um að tala ekki um liðna
tíma. Töluðum frekar um veiði-
flugur og tökustaði. Skildum sem
samstarfsmenn og létum það
nægja. Hittumst aldrei síðan.
Róbert Trausti Árnason.
Kveðja frá Framsókn
Fallinn er frá Alfreð Þór Þor-
steinsson, fæddur lýðveldisárið
1944.
Alfreð var 18 ára gamall farinn
að vinna sem íþróttablaðamaður
fyrir Tímann, málgagn fram-
sóknarmanna. Allt frá þeirri
stundu var hann virkur í flokks-
starfi Framsóknarflokksins.
Alfreð var kjörinn varaborg-
arfulltrúi í borgarstjórnarkosn-
ingunum 1970 en varð borgar-
fulltrúi ári síðar. Var hann
endurkjörinn til setu í borgar-
stjórn í kosningunum 1974.
Hann varð formaður félagsins
í Reykjavík og hélt uppi merkj-
um flokksins í borginni með
flokksstarfi og framsóknarvist í
mörg ár. Hann var samvinnu-
maður og félagsmaður sem taldi
farsælast að vinna flokknum og
fylgjendum hans allt hið besta
innan frá. Margir eiga góðar og
innilegar minningar frá sumar-
ferðum framsóknarfélaganna í
Reykjavík á hans formannsárum.
Fyrir borgarstjórnarkosning-
arnar 1986 var staða framsókn-
armanna í Reykjavík ekki góð
samkvæmt skoðanakönnunum.
Alfreð hafði á ný verið kjörinn
formaður Framsóknarfélags
Reykjavíkur árið áður og í vissu
þess að ætla mætti að fylgi
flokksins væri mun meira í kosn-
ingum var stillt upp framboðs-
lista með Sigrúnu Magnúsdóttur
sem oddvita og Alfreð í öðru
sæti. Reynslan gaf framsóknar-
fólki sannfæringu um að berjast
áfram. Sagan hefur kennt að
fylgi flokksins á til að dala um
tíma en það hefur sýnt sig að
undirstaðan er traust og kraft-
urinn mikill þegar á reynir.
Alfreð var varaborgarfulltrúi
allt til ársins 1994 er Framsókn-
arflokkurinn tók þátt í framboði
Reykjavíkurlistans, er felldi eft-
irminnilega meirihluta Sjálf-
stæðisflokksins. Alfreð var borg-
arfulltrúi allt til ársins 2006 og
voru honum falin margvísleg og
vandasöm störf. Óhætt er að full-
yrða að stærsta og vandasamasta
verkefnið á hans borði hafi verið
að stofna Orkuveitu Reykjavíkur
1999, með sameiningu Raf-
magnsveitu Reykjavíkur og
Hitaveitu Reykjavíkur. Ári síðar
var Vatnsveita Reykjavíkur sam-
einuð Orkuveitunni. Lyft var
grettistaki og byggt upp einstakt
og öflugt og framsýnt fyrirtæki í
þágu borgarbúa. Framlag Al-
freðs Þorsteinssonar í Reykja-
víkurlistaframboðinu var mikil-
vægt, enda með mikla reynslu úr
borgarmálunum, allt frá árinu
1970, og hafði gott pólitískt nef.
Hann var fljótur að átta sig og
snöggur að svara klækjum and-
stæðinganna. Það tekur enginn
af honum sem hann áorkaði.
Alla tíð lagði Alfreð sig fram
um að sinna íþróttahreyfingunni
vel. Félagsmálastörf voru honum
í blóð borin. Knattspyrnufélagið
Fram stóð hjarta hans næst og
spilaði hann með yngri flokkum
félagsins og átti síðar eftir sem
formaður félagsins að standa að
byggingu félagsheimilisins í
Safamýri og seinna íþróttahúss
Fram.
Þeir sem kynnast félagsstörf-
um vita að oft er starfið borið
uppi af eldhugum. Alfreð var
einn þeirra; framsýnn hugsjóna-
maður, sem samfélag hans, borg-
in hans, naut ávaxtanna af.
Fyrir hönd Framsóknar votta
ég eftirlifandi eiginkonu Alfreðs,
Guðnýju Kristjánsdóttur, og
dætrunum Lilju Dögg og Lindu
Rós og fjölskyldum þeirra inni-
lega samúð.
Við Elsa óskum þess að góður
guð styrki ykkur í sorginni en
minning um góðan dreng lifir.
Sigurður Ingi Jóhannsson,
formaður Framsóknar-
flokksins.
Þeir voru bjartir, hlýir og sól-
ríkir dagarnir vorið 1994 þegar
Reykjavíkurlista-ævintýrið
hófst. Þessa daga hófust líka
kynni okkar Alfreðs Þorsteins-
sonar sem ég þekkti ekkert fyrir.
Vissi það eitt að hann var fram-
sóknarmaður og Frammari og í
sjálfu sér var sú blanda býsna
áhugaverð. Samstarf okkar Al-
freðs átti eftir að verða gott og
farsælt öll þau ár sem Reykjavík-
urlistinn stjórnaði borginni, í
samtals tólf ár. Við sátum saman
í stjórn veitustofnana, síðar
Orkuveitu Reykjavíkur og borg-
arráði. Hann hafði ávallt mikinn
áhuga á íþrótta- og tómstunda-
málum og tók hanskann upp fyrir
mig í byrjun samstarfsins þegar
ég varð formaður ÍTR, ungu
kvennalistakonuna sem margir
innan íþróttahreyfingarinnar
höfðu áhyggjur af að vissi ekkert,
kynni ekkert og hefði ekkert vit á
íþrótta- og æskulýðsmálum. En
Alfreð hafði tröllatrú á mér og
bakkaði mig upp í mínu. Hann
var óspar á gagnrýni þegar þess
þurfti en hrósaði líka þegar vel
var gert. Öll ár Reykjavíkurlist-
ans var Alfreð formaður Orku-
veitu Reykjavíkur og sem slíkur
stóð hann oft í ströngu, var
fylginn sér innan meirihlutans og
afar pragmatískur í því hvernig
hann nálgaðist mál. Þegar ég
varð borgarstjóri í lok árs 2004
stóð Alfreð þétt við hliðina á mér
og var alltaf gott að eiga hann að
í flóknum úrlausnarefnum. Það
er ekki hægt að minnast á Alfreð
öðruvísi en að nefna Guðnýju
sem var Alfreð mikils virði þótt
hann væri alla jafna dulur á sín
prívatmál. Þegar Guðnýju og
dæturnar bar á góma birti yfir
Alfreð og hann var alltaf stoltur
af sínum. Á endurfundum kjör-
inna fulltrúa Reykjavíkurlistans
fyrir ári á björtum og fallegum
vordegi, 25 árum eftir að við hitt-
umst fyrst, var Alfreð kátur þótt
nokkuð væri af honum dregið.
Þar var Alfreð eins og ég man
hann, spurði frétta af litla Þrótt-
aranum og hvatti mig til dáða í
mínum verkefnum.
Að leiðarlokum viljum við Óli
þakka Alfreð Þorsteinssyni sam-
fylgdina og votta Guðnýju konu
hans, dætrunum Lilju Dögg og
Lindu Rós og fjölskyldunni okk-
ar dýpstu samúð.
Steinunn Valdís
Óskarsdóttir.
Þar fornar súlur flutu á land
við fjarðarsund og eyjaband,
Þeir reistu Reykjavík.
Hún óx um tíu aldabil,
naut alls, sem þjóðin hafði til.
(E. Ben.)
Einn af bestu sonum Reykja-
víkur, Alfreð Þorsteinsson, er
horfinn yfir móðuna miklu. Al-
freð var Reykvíkingur, alinn upp
í borginni og átti þar sitt líf,
frama og frægð. Hann var klár á
því í allri sinni vinnu að málefn-
um Reykjavíkur og Reykvíkinga
að Reykjavík á að vera efnahags-
leg, menningarleg og stjórnmála-
leg þungamiðja landsins. Á
blómatíma Framsóknarflokksins
um 1970, þegar þeir Einar
Ágústsson og Kristján Bene-
diktsson fóru fyrir framboði
flokksins hér í borginni, komu
fram m.a. tveir ungir menn, þeir
Guðmundur G. Þórarinsson og
Alfreð Þorsteinsson. Guðmundur
skipaði þriðja sætið, baráttusæt-
ið, og vann það. En Alfreð fylgdi í
kjölfarið og tók við sæti Einars
þegar hann varð utanríkisráð-
herra. Það varð svo samkomulag
þeirra félaga að Guðmundur
myndi verja þriðja sætið í kosn-
ingunum 1974 en Alfreð yrði í
öðru sæti, og munaði örfáum at-
kvæðum að Guðmundi tækist
ætlunarverk sitt.
Alfreð var góður knattspyrnu-
maður og lék með Knattspyrnu-
félaginu Fram og þjálfaði yngri
flokka félagsins. Hann var mikill
áhugamaður um íþróttir, hans
heimahöfn var Fram og þar óx
hann að vexti og visku og íþrótta-
hreyfingin mat hann mikils.
Hann hlaut æðsta heiður ÍSÍ og
Fram. Alfreð varð ungur íþrótta-
fréttamaður Tímans og naut sín
þar og drakk í sig pólitíkina með,
hjá þeim Þórarni Þórarinssyni
ritstjóra og Eysteini Jónssyni,
formanni flokksins. Framsókn-
arflokkurinn var þverklofinn á
þessum árum í herstöðvarmálinu
og mikil átök áttu sér stað um
stöðu og stefnu flokksins.
Glaumbær varð frægur átaka-
staður framsóknarmanna og Al-
freð skipaði sér í sveit með þeim
sem vildu fara hægar í sakirnar
og að vestræn samvinna væri
mikilvægari en roðinn í austri.
Hinir rótæku vinstrisinnuðu
framsóknarmenn töldu Alfreð
hægrisinna, en það var þá
skammaryrði í flokknum. Hinir
róttæku vildu ganga það langt að
sumir þeirra vildu leggja Fram-
sóknarflokkinn óbættan til að
sameina vinstrimenn í einum
flokki. Alfreð varð einn af harð-
snúnustu andstæðingum þess að
horfa í austrið og leggja fram-
sókn í púkkið.
Alfreð var mikill áhrifamaður í
flokknum og hafði pólitískt nef
og með rólegheitum leysti hann
hin flóknustu mál. Vinir og sam-
herjar leituðu oft í smiðju hans,
því hann kunni að tímasetja, bíða
af sér orrustur eða ganga fram af
einurð. Og sá sem þeir töldu
hægrimanninn varð lykilmaður í
R-listasamstarfinu. Enginn var
Sjálfstæðisflokknum jafn erfiður
ljár í þúfu. Það var þá Alfreð eftir
allt saman sem með samvinnu
dró vinstrimenn saman í bæri-
lega borgarstjórn. Sigrún Magn-
úsdóttir var límið í R-listasam-
starfinu en Alfreð mikilvirkur og
Valdimar K. Jónsson höfuðsmið-
ur framsóknarmegin. Alfreð
skein eins og sól í heiði og oft féll
skuggi á rauðan kjól borgarstjór-
ans þegar hann lýsti áformum
Reykjavíkurborgar í orkumál-
um. Alfreð sneri sér nefnilega að
veitumálum Reykvíkinga og þar
lét athafnamaðurinn verkin tala,
hann varð nokkurs konar borg-
arstjóri orkumálanna.
Alfreð skildi hlutverk höfuð-
borgarinnar. Flugvöllur og stór-
skipahöfn voru lykilatriði og
þjónustan við landið allt. Nú
byggja menn hallir þvert á flug-
völl allra landsmanna og blikna
ekki. Hvergi leið Alfreð betur en
austur í Biskups-tungum í bústað
fjölskyldunnar. Þar lék náttúru-
barnið við hvern sinn fingur.
Kæra Lilja Dögg, ég þakka
síðasta samfundinn með föður
þínum sem þú bauðst mér til
heima hjá þeim. Ógleymanleg
stund þar sem heilræði og hug-
sjónir bar á góma. Hugur pabba
þíns var þá enn eins og gróand-
inn að vori, lagði þér margt gott
til af reynslu hins vitra manns.
Kæra Guðný og fjölskylda, ég
votta ykkur öllum innilega sam-
úð. Góður maður er genginn. Að
lokum gríp ég enn í lýsandi setn-
ingu um lífssýn Alfreðs Þor-
steinssonar í ljóði Einars Bene-
diktssonar; Reykjavík.
Við byggjum nýja sveit og ver,
en munum vel, hvað íslenskt er,
um alla vora tíð.
Guðni Ágústsson.
Ég kynntist Alfreð Þorsteins-
syni í Reykjavíkurlistanum þar
sem við m.a. störfuðum saman í
stjórn Orkuveitunnar þar sem
hann var Formaður með stóru
F-i. Mér þótti og þykir mjög
vænt um hann Alfreð, hann var
framsýnn hugsjónamaður og
frumkvöðull. Einn fárra sem ég
hef kynnst sem dreymir stóra
drauma fyrir heildina, ekki fyrir
sjálfan sig eða viðhlæjendur
heldur fyrir okkur öll.
Stundum eru stórir draumar
eins og ljósleiðaravæðing, virkj-
anaframkvæmdir og atvinnuupp-
bygging eitthvað sem fólk slær
um sig með í kosningabaráttu og
lætur svo tala sig ofanaf í róleg-
heitum eftir kosningar en það
talaði Alfreð enginn ofan af einu
eða neinu. Hann var fram-
kvæmdamaður og framkvæmdi
það sem hann ætlaði sér okkur
öllum til heilla.
Jú jú það lukkast ekki allt full-
komlega mygla kemur upp í
glæsilegustu húsum og sjallarnir
slátruðu risarækjunni (en bara
eftir að þeir komust til valda) en
þegar upp er staðið búum við í
Reykjavík og fleiri við eitt lægsta
raforkuverð sem þekkist á
byggðu bóli, erum flest kyrfilega
tengd við ljósleiðara og njótum
þannig framsýnis og elju Alfreðs
og starfsmanna Orkuveitu
Reykjavíkur. Nú þegar við
kveðjum Alfreð Þorsteinsson er
mér samt fyrst og fremst hugsað
til dætra hans og eiginkonu því
þær hafa misst ljúfan og góðan
mann samherja í leik og starfi
sem var endalaust stoltur af
þeim.
Sigrún Elsa Smáradótt-
ir, fv. borgarfulltrúi og
fv. varaformaður Orku-
veitu Reykjavíkur.
Nú þegar vinur okkar Alfreð
Þorsteinsson blaðamaður er
horfinn yfir móðuna miklu er
margs að minnast frá því vorum
saman á ritstjórn Tímans í Eddu-
húsinu við Skuggasund í Reykja-
vík.
Við vorum eiginlega hvor á
sínum vettvangi á ritstjórninni,
við ljósmyndun, fréttaskrif og
íþróttaumfjöllun. Alfreð var auð-
vitað íþróttafréttaritari fyrst og
fremst í byrjun, en það breyttist
svo nokkuð síðar meir, þegar
hann fékk umbrotið, pistlaskrif
og fleira í fangið. Hann var mjög
fylginn sér í íþróttaskrifum, og
það átti raunar eftir að fylgja
honum síðar meir á öðrum vett-
vangi, bæði hinum pólitíska og
ekki síður í íþróttahreyfingunni.
Það má eiginlega segja að
hann hafi virkilega slegið í gegn
fyrir hönd Tímans þegar hann
hóf að birta skrif um knattleiki
gærdagsins í blaðinu daginn eft-
ir. Þetta þykir að vísu sjálfsagt í
dag, en ekki á sjöunda áratugn-
um. Svo notaði hann gjarnan
stórar og krassandi fyrirsagnir
og rauða eða svarta nonpar-
ramma ef svo bar undir. Hann
merkti skrif sín alltaf annaðhvort
með Alf. eða alf. ólíkt öllum öðr-
um á ritstjórninni sem merktu
skrif sín með einkennisstöfum
sínum.
Alfreð veitti íþróttaforystunni
oft rækilegt aðhald, með gagn-
rýni og aðfinnslum, og var oft
ekki þakkað fyrir það af forystu-
mönnum á sínum tíma, en þeir
urðu svo margir hverjir mestu
mátar þegar fram liðu stundir.
Á ungdómsárum sínum hóf
hann fljótt að þjálfa yngri flokka
knattspyrnumanna hjá Fram.
Hann gegndi þar í fyrstu ýmsum
trúnaðarstöðum, og var svo í tví-
gang kosinn formaður félagsins
og átti sinn þátt í uppbyggingu
þess t.d. í Safamýri, þar sem
bæði félagsheimili og íþróttahús
félagsins voru reist. Þá kom hann
víða við sögu á vettvangi íþrótta-
hreyfingarinnar.
Á þeim tíma sem við unnum
saman á Tímanum voru oft um-
brot á vettvangi ungra framsókn-
armanna í Reykjavík. Þegar
hann var eitt sinn spurður hvort
hann vildi ekki leggja annarri
hvorri fylkingunni lið var hann
fljótur til svars. Hann kæmi sko
ekki nálægt pólitík, hans vett-
vangur væri blaðið, íþróttir og
umbrot.
Þetta átti svo sannarlega eftir
að breytast, því eftir því sem árin
liðu varð Alfreð einn sá stjórn-
málamaður í Reykjavík sem
mest var tekið eftir og mest lá
eftir á sínum tíma. Hann var
vissulega umdeildur enda hafði
hann við orð eitt sinn, að ef menn
sem væru í pólitík væru ekki um-
deildir væri hreint ekkert varið í
þá! Hann var óhræddur við að
segja sína meiningu og stuðaði
kannski suma af og til, en svo var
hann líka lunkinn við að ljúka
málum og ná niðurstöðu, þótt um
vandmeðfarin og erfið mál væri
að ræða.
Alfreð átti við heilsubrest að
stríða á seinni árum, svo mikinn
að hann átti bágt með að fara á
milli staða án aðstoðar. Hann
vann sig reyndar úr þeim erfið-
leikum, en síðar ágerðist heilsu-
bresturinn nú í vetur þangað til
yfir lauk.
Baráttuandinn og pólitíkin var
þó aldrei langt undan, og því
gleymum við aldrei sem áttum
með honum þriggja manna tal
öðru hverju. Hann var í góðu
sambandi við mann og annan, og
hafði sínar skoðanir á mönnum
og málefnum, þótt hann væri
horfinn úr fremstu víglínu
stjórnmálanna á vegum
Framsóknarflokksins í Reykja-
vík.
Við sendum Guðnýju og fjöl-
skyldu hans innilegar samúðar-
kveðjur.
Gunnar V. Andrésson og
Kári Jónasson.
 Fleiri minningargreinar
um Alfreð Þorsteinsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.