Morgunblaðið - 24.07.2020, Blaðsíða 21

færi mér ekki að voða. Ég lét það
ekki stöðva mig. „Ef ég fæ að
prófa ertu besti afi í heimi.“ Við
þessi orð hætti afi að þrífa og
hugsaði sig um örskamma stund.
„Jú, vill maður ekki vera besti afi í
heimi,“ sagði hann þá og rétti mér
kústinn.
Ég man ekki hvort hann hjálp-
aði mér að halda á kústinum eða
hvort ég fékk að vinna verkið al-
veg sjálfur. Það skiptir eflaust
ekki máli. Ég stend við mitt lof-
orð. Þú ert, hefur alltaf verið, og
munt alltaf vera besti afi í heimi.
Börnin vel bjóða.
Besti afi í heimi.
Víst vill maður það.
Þinn afastrákur,
Róbert Smári.
Afi kom alltaf brosandi til
manns, gaf manni koss og stórt
faðmlag. Afi á Sleitó kallaði ég
hann, afi minn sem keyrði rúturn-
ar, átti allar rúturnar.
Oft var ég með honum á BSÍ
þegar ég átti að vera hjá ömmu og
afa á Sleitó, þá fór ég alltaf með
afa á rútunni. Meðan við biðum
eftir að leggja af stað fékk maður
að fara inn á skrifstofurnar með
öllum köllunum og „þetta er hún
Drífa, afastelpan mín, dóttir
Reynis“ sagði hann montinn.
Svo var komið að því að leggja í
hann, þá komu ferðalangarnir sér
fyrir og hann afi tók brosandi á
móti öllu fólkinu, margir heilsuðu
honum eins og kærum vini, sátu
og kjöftuðu við hann alla leiðina
meðan ég fylgdist með afa keyra
norður.
Í minningunni er bangsaapi
hangandi niður úr speglinum sem
dinglaði með hreyfingum bílsins
og marglita fléttubandið sem ég
fléttaði hangandi á lyklunum
hans.
Aðalsportið var að fara með afa
inn í sjoppuna í Borgarnesi, setj-
ast inn á kaffistofu og fá ís eða
eitthvert góðgæti, þá var dekrað
við mann.
Hann spjallaði við starfsfólkið
og aðra bílstjóra þar um hitt og
þetta, reytti af sér brandara og
sögur. Ég sagði ekki mikið, fylgd-
ist bara feimin með honum afa.
Svo kom maður heim að Sleitu-
stöðum, með afa á stóru rútunni,
yfir kindahliðið og upp að skemm-
unni eða sjoppunni að knúsa hana
ömmu líka, þá var maður sko
kominn í sveitina til ömmu og afa.
Bláa síðbrókin, greiðan, útvarpið
og blaðið.
Góða ferð elsku afi minn, ég
hugsa að nú sé hann kominn á rút-
una og búinn að finna hana ömmu
loksins aftur.
Þín
Drífa Þöll.
Nú kveðjum við Jón á Sleitó,
Jón eldingu, Nonna eða afa eins
og ég er svo lánsöm að hafa fengið
að kalla hann. Afi var alltaf glaður,
jákvæður, brosmildur og sýndi
áhuga á öllu sem við tókum okkur
fyrir hendur.
Árið 2005 flutti afi heim til okk-
ar í Víðihlíðina eftir að Alda amma
lést. Við erum mjög þakklát fyrir
að hafa fengið þessi 15 ár með afa
og notið hlýrrar nærveru hans.
Við systkinin þekkjum því ekkert
annað en að koma heim og þar
taki afi á móti okkur brosandi og
spyrji okkur hvernig dagurinn
okkar hafi verið. Afi studdi alltaf
við bakið á okkur í skóla og þeim
íþróttum sem við iðkuðum og var
hann duglegur að mæta á æfingar
til að fylgjast með og leiðbeina
manni þegar æfingunni var lokið.
Þær eru margar minningarnar
sem við yljum okkur við og erum
við þakklát fyrir þau ár sem við
fengum með afa, þau eru dýrmæt.
Afi var fullur af fjöri, hljóp upp
og niður stigann, keyrði tvisvar til
þrisvar sinnum á dag út í sveit til
að brasa eitthvað þar og hafði
hann alltaf eitthvað að gera. Það
er ekki svo langt síðan ég hugsaði
að mikið yrði hún langafastelpan
þín, dóttir mín og Sæþórs sem er
væntanleg í nóvember, heppin að
kynnast Nonna langafa sínum og
veit ég að þú hefðir veitt henni alla
þá ást og umhyggju sem þú veittir
okkur. Við verðum dugleg að
segja henni sögur af afa sínum.
Í október 2018 tók ég stutt við-
tal við afa þar sem ég spurði hann
um rútubílstjóraferil hans og
margt tengt honum. Það er dýr-
mætt að eiga röddina hans og
hláturinn á upptöku sem ég get
alltaf hlustað á þegar söknuðurinn
er óbærilegur. Í þessu viðtali kom
margt skemmtilegt fram, meðal
annars skýringin á viðurnefninu
hans, Jón elding. Í viðtalinu spyr
ég afa hver sé skýringin á bak við
viðurnefnið, en það fór eflaust
ekki fram hjá neinum að hann afi
keyrði ósköp hægt um götur bæj-
arins og hélt ég að nafnið væri
þaðan komið, sem nokkurs konar
grín. En þá svarar afi: „Það er
eðlileg skýring á því, hún er sú að
ég átti bíl, 26 manna rútu, sem
komst ekki yfir 60 km hraða og ég
skírði hana Eldingu. Vegna þess
að bíllinn komst ekki hraðar vildi
ég láta hann njóta þess að hann
væri snöggur sko. Elding er svona
hraðfleygt tæki.“
Í viðtalinu sagði afi okkur frá
fyrstu sektinni sinni en það var
ekki fyrr en 13. október 2018 sem
hann afi fékk sína fyrstu umferð-
arsekt, 89 ára að aldri. Það atvik-
aðist þannig að afi var ekki búinn
að spenna beltið þegar hann ók af
stað og hafði lögreglan veitt því
eftirtekt. Hann var stoppaður og
sektaður um tuttugu þúsund
krónur. „Það tók þá níutíu ár að
koma mér á sakaskrá,“ sagði afi
og hló. Afi vildi meina að einhvern
tímann væri allt fyrst og hafði
hann gaman af þessu. Það leið
ekki langur tími þar til afi hafði
rammað sektina inn og hengt
hana upp á vegg.
Það er svo margt sem þú
kenndir mér elsku afi minn, svo
margt sem ég á þér að þakka. En
fyrst og fremst takk fyrir allar
minningarnar og stundirnar sem
við áttum saman, þær eru dýr-
mætar og munu ylja um ókomna
tíð.
Þín afastelpa,
Karen Lind Skúladóttir.
Elsku besti afi minn, ég kveð
þig með miklum söknuði en með
þakklæti í huga fyrir að hafa feng-
ið að njóta þeirra forréttinda að
þú skyldir búa hjá okkur í Víði-
hlíðinni síðastliðin 15 ár, svona
hress og kátur alla daga. Styðja
okkur systkinin og styrkja í öllu
því sem við höfum tekið okkur fyr-
ir hendur og staðið þétt við bakið á
okkur.
Þessir síðustu dagar hafa verið
mjög þungir og erfiðir enda þekki
ég ekki neitt annað en að hafa þig
mér við hlið. Það verður skrítið að
þurfa að sætta sig við það, að þú,
sem hefur verið partur af lífi mínu
frá fæðingu, skulir ekki koma og
bjóða mér góða nótt, munir ekki
sitja við matarborðið með okkur,
munir ekki horfa með mér á enska
boltann, munir ekki vera á hlið-
arlínunni og hvetja mig í fótbolt-
anum, munir ekki hringja og
spyrja hvernig útileikirnir fóru og
munir ekki skutla mér á æfingar.
Núna er enginn afi til að mæla
hæðina mína, þú sem varst svo
spenntur í hvert skipti sem þú
baðst mig að koma til að mæla
hæðina. „Hvað heldurðu að þú
hafir stækkað síðan síðast?“
varstu vanur að spyrja. Mæling-
arnar skráðir þú samviskusam-
lega innan í fataskápshurðina
þína, og þar koma þær til með að
standa.
Samband okkar var einstakt,
og gerðir þú allt fyrir mig sem ég
bað þig að gera, hvort sem það var
að sækja mig fyrr í Árvist, áður en
vistunartímanum var lokið, fara
með okkur í búðina og kaupa
handa okkur salatbar eða ís, nú
eða bjóða okkur út að borða.
Ég er stoltur af því að hafa átt
afa með svona mikla ást og hlýju
eins og þú hafðir.
Ég veit að þú munt halda áfram
að fylgjast með okkur en það
verður öðruvísi að finna ekki hlýju
hendurnar þínar umvefja sig.
Núna er lífsgöngu þinni lokið
elsku afi, það er komið að kveðju-
stund, minning þín mun lifa í
hjarta mínu alla tíð.
Guð geymi þig, þinn
Bragi.
Takk, elsku Nonni afi, fyrir allt
sem þú kenndir mér. Það sem þú
skilur eftir þig í hjarta mínu eru
góðar minningar sem ég er þakk-
látur fyrir að eiga.
Eftir að amma dó fluttir þú til
okkar í Víðihlíðina og er ég þakk-
látur fyrir að hafa búið í herberg-
inu við hliðina á þér síðustu 13-14
árin, og fyrir öll skiptin sem þú
komst til mín og spjallaðir við mig
um allt og ekkert.
Þrátt fyrir að ég væri fluttur að
heiman varst þú duglegur að
koma til okkar Tótu og í eitt skipti
þegar ég og Tóta vorum sofandi í
stofunni eftir langan dag æddir þú
inn og heilsaðir upp á okkur því þú
varst svo stoltur af „höllinni“ –
eins og þú kallaði parhúsið sem
við feðgar höfðum nýlokið við að
byggja.
Þú varst rosalega stoltur af
barnabörnum þínum og þið Alda
amma voruð dugleg að standa við
bakið á okkur þegar við vorum að
keppa í fótbolta um allt landið, og
á ég margar góðar minningar frá
þeim tíma, þó sérstaklega eina
sem er mér mjög kær. Það var á
Króksmóti þegar ég var ásamt
liðsfélögum mínum að spila á móti
KA og þú að sjálfsögðu mættur til
að horfa. Við eigum hornspyrnu í
því horni sem þú stóðst í og horfð-
ir á leikinn, ég fer til að taka
spyrnuna, þegar ég legg boltann
niður segir þú við mig: „Sjáðu
hvar markmaðurinn stendur,
passaðu þig að hann nái ekki bolt-
anum …“ Svo tek ég spyrnuna og
boltinn flýgur yfir markmanninn,
í stöngina hinum megin og inn, áð-
ur en ég fagna með félögum mín-
um lít ég til baka til þín og þar
stendur þú og brosir til mín.
Fyrir tæplega sex árum lagðist
þú inn á Landspítalann, vegna
hjartaþræðingar, þar sem kom í
ljós að þú varst með mjög skerta
hjartastarfsemi. Rúmlega viku
eftir dvöl þína á spítalanum komst
þú yfir í herbergi til mín eins og
þú gerðir svo oft, spurðir mig
hvort ég væri til í að koma með
þér yfir í Sleitustaði að laga bæj-
arlækinn því takmarkað vatns-
magn væri farið að renna niður í
litlu virkjunina. Ég sá að þetta
skipti þig miklu máli. Í þetta verk-
efni fórum við saman hvor með
sína skófluna; annar á níræðis-
aldri og hinn á tvítugsaldri.
Þegar okkur hafði tekist að
auka vatnrennslið í læknum niður
að virkjun ljómaðir þú allur. Þá
vissi ég að þér hefði tekist að
halda í gangi því sem faðir þinn
hafði byggt og var honum svo
kært.
Þegar haldið var heim á leið
tókst okkur að festa okkur í miðju
túninu, því ekki var Jón elding
þekktur fyrir að fara hratt yfir á
hvíta Toyota hiace sem hann var
svo oft á. Ég sagði við þig áður en
ég fór út að ýta að nú þyrftir þú að
gefa heldur betur í, og það gerðir
þú svo sannarlega því upp fór bíll-
inn og ég lá flatur eftir í drullunni,
svartur upp fyrir haus. Þér var
heldur betur skemmt þegar ég
kom aftur inn í bíl.
Takk fyrir allt elsku Nonni afi,
þú munt alltaf eiga stað í hjarta
mínu.
Þinn
Hólmar Daði Skúlason.
Fyrstu kynni okkar Jóns á
Sleitustöðum hófust á haustdög-
um 1980. Ég var þá nýlega fluttur
í Hjaltadal og var vegna eigin
klaufaskapar á nærri bensínlaus-
um bíl seint um kvöld. Staddur
eigi allfjarri Sleitustöðum, þar
sem hjónin Jón og Alda ráku sölu-
skála og bensínafgreiðslu var mér
bent á að mér væri alveg óhætt að
banka upp á þótt seint væri, því
þau væru svo greiðvikin. Sem ég
og gerði og fékk afgreiðslu mála
minna – þjónusta sem veitt var af
ljúfmennsku. Slík ljúfmennska
einkenndi öll samskipti okkar
Jóns, sem nú hefur lagt í sína
hinstu för til konu sinnar Öldu,
sem kvaddi fyrir nokkrum árum.
Jón á Sleitó, eins og hann var
oftast kallaður, var hægur og ljúf-
ur í allri framkomu. Hann var allt-
af glaðlegur og brosandi og greið-
vikinn svo af bar. Ég held að allir
sem leituðu til hans hafi haft er-
indi sem erfiði og að hann hafi haft
ástríðu fyrir því að gera fólki
greiða. Á þessum árum keyrði
hann áætlunarrútu á milli Sauð-
árkróks og Siglufjarðar í fram-
haldi af áralangri sögu rútuút-
gerðar frá Sleitustöðum. Fékk
hann orð fyrir að vera traustur og
varkár ökumaður á þessari leið
sem oft var varasöm í misjöfnum
veðrum.
Prívat hafði Jón mikinn áhuga
á íþróttum – einkum frjálsum
íþróttum - og það var honum
ástríða að spila bridge. Í bridge-
spili kom blíðmennska hans vel í
ljós. Það kom fyrir þegar makker
hans í spilum forfallaðist að hann
leitaði til mín að skipa það sæti.
Fyrir utan að hafa aldrei verið
góður spilamaður snerti ég lítið á
því spili um margra ára skeið. Það
kom því oftar en skyldi fyrir að ég
gerði mig sekan um klaufaskap af
verstu tegund og stuðlaði þannig
að verri útkomu okkar en hann
var vanur. Þeir sem þekkja til
bridgespilamennskunnar vita að
stór og mikilvægur hluti spilsins
er að rífast um spilamennskuna
eftir hvert spil ef einhverjum
verður á. Ég þurfti hins vegar
aldrei að þola skammir af hendi
Jóns. Hann benti mér góðfúslega
á hvað betur hefði mátt fara og
þar með var málið búið.
Jón Sigurðsson á Sleitustöðum
var lágur maður vexti en samsvar-
aði sér vel. Hann var að ég held
alla tíð heilsuhraustur og því var
vart hægt að trúa, að hann væri
kominn á tíræðisaldur þegar hann
lést. Svo vel bar hann aldurinn.
Með Jóni er genginn góður mað-
ur, sannur vinur og velgjörðar-
maður. Við Herdís eigum eftir að
sakna hans og hugur okkar dvelur
hjá ástvinum hans. Megi góður
Guð vera þeim styrkur í sorginni.
Pétur Bjarnason.
Við andlát öðlingsins og heið-
ursmannsins Jóns á Sleitustöðum
koma margar góðar minningar
upp í hugann, flestar tengdar
íþróttum á æskuárum mínum á
Hofsósi. Það er á engan hallað
þegar ég fullyrði að Jón var alltaf
helsti stuðningsmaður okkar, sem
stunduðum íþróttir við frekar
bágbornar aðstæður. Hann var
alltaf jákvæður og uppörvandi,
hrósaði og hvatti og stappaði í
okkur stálinu þegar þurfti, þess
fullviss að næst gengi okkur bet-
ur. Oft keyrði hann okkur á æfing-
ar eða á mót hingað og þangað og
tók ábyggilega aldrei krónu fyrir
það frekar en þegar þau Alda
hýstu þjálfarana sem komu stund-
um á sumrin og dvöldu þá nokkrar
vikur hjá þeim í húsnæði og fæði.
Íþróttaáhuginn fylgdi honum alla
tíð. Eftir að ég fór að vinna á
Króknum kom hann stundum á
skrifstofuna til mín og þurfti að
spjalla um þetta mikla áhugamál.
Stundum hafði hann séð mjög
efnilega krakka í fótbolta, sem
hann vildi að yrði haldið vel utan
um, eða honum fannst landsliðs-
fólk, sem var skagfirskra ætta,
standa sig vel í sínum greinum.
Þegar við hittumst síðast, stuttu
fyrir andlát hans, gáfum við veir-
unni langt nef, föðmuðumst eins
og venjulega og ræddum um að nú
væri íþróttalífið að komast á skrið
aftur.
Ég þakka þessum vini mínum
fyrir langa og góða vináttu og alla
tryggðina og leyfi mér, fyrir hönd
„gömlu“ handboltastelpnanna á
Hofsósi, að þakka allan stuðning-
inn og áhugann sem hann sýndi
okkur.
Ég votta fjölskyldu Jóns samúð
mína.
Þórdís Friðbjörnsdóttir.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. JÚLÍ 2020
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamamma, amma og langamma,
EVA MAGNÚSDÓTTIR,
Heiðargerði 48,
lést á Hjúkrunaheimilinu Boðaþingi
mánudaginn 20. júlí.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
Spóalundar, Hjúkrunarheimilinu Boðaþingi, fyrir frábæra
umönnun, nærgætni og hlýju.
Steinþór Marinó Gunnarsson
Sigrún Steinþórsdóttir
Erna Steinþórsdóttir Eyjólfur Hjaltason
Hildur Steinþórsdóttir Jóhannes K. Guðlaugsson
Guðrún Steinþórsdóttir Þorsteinn Pálmarsson
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, sonur,
bróðir, tengdasonur og mágur,
HANS ADOLF HJARTARSON,
Krókavaði 23,
Reykjavík,
lést á heimili sínu laugardaginn 18. júlí eftir
erfið veikindi.
Útför fer fram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 28. júlí
klukkan 13. Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim
sem vilja minnast hans er bent á sameiginlegan reikning barna
hans: 021207-2250, 0322-22-004504.
Rakel Ósk Hreinsdóttir
Helena Ósk Hansdóttir Hjörtur Hansson
Hjörtur Hansson Kristín Þórisdóttir
Geir Óskar Hjartarson
Haukur Árni Hjartarson Kristinn Bragi Garðarsson
Guðrún Hrönn Hjartardóttir Ragnar Smári Guðmundsson
Ingibjörg Andrésdóttir Hreinn Guðmundsson
Þegar tengdafaðir
minn sagði mér lát
vinar og fyrrverandi
skipstjóra míns,
Gísla M. Sigmars-
sonar, setti mig hljóðan. Fyrir hug-
skotssjónum birtust ýmsar myndir
og atburðir frá liðinni tíð, frá þeim
árum þegar ég reri sem háseti og
kokkur hjá honum á Elliðaey VE.
Vorið 1970 réðst ég í skipsrúm hjá
honum og næstu þrjú árin hélt ég
þessu sumarplássi og gott betur
því þegar ég lauk háskólanámi og
réð mig til Seðlabankans eyddi ég
fyrsta sumarfríinu mínu á trolli
með Gísla.
Ég hafði sagt tengdaföður mín-
um að ég hefði áhuga á að komast
á sjó og hvar annars staðar væri
það betra en í Eyjum. Ég bað
hann því að athuga með pláss fyrir
mig. Af öllum þeim fjölda skip-
stjóra í Eyjum á þessum árum
valdi hann Gísla. Þegar fram liðu
stundir sá ég að það val hefði ekki
getað orðið betra. Hafið heillaði
mig í bernsku, var heimur sem
ekki var á færi allra að kynnast en
þangað leituðu þeir sem báru
útþrá og kjark í brjósti. Lengi vel
var bernskudraumurinn sá að
verða sjómaður, ef til vill skip-
stjóri eins og varð hlutskipti svo
margra ungra manna.
Auðvitað hálfkveið ég því að
hitta skipstjórann í fyrsta sinn,
hafði aldrei séð hann áður né vissi
ég neitt um hann annað en að
hann væri tengdasonur Binna í
Gröf, þess mikla aflamanns. Ann-
að angraði mig líka, það að hafa
tekið að mér að elda ofan í sjö
karla, ég sem varla kunni að hella
upp á kaffi.
Í ljós kom að Gísli var einstakur
maður sem síðar varð mikill vinur
minn fyrir lífstíð. Hafi ég óttast,
eins og oft var sagt um skipstjóra
á þessum árum, að þeir væru
skapstórir og reyndar kolvitlausir
Gísli Matthías
Sigmarsson
✝ Gísli MatthíasSigmarsson
fæddist 9. október
1937. Hann lést 6.
júní 2020.
Útför hans fór
fram 16. júní 2020.
margir hverjir, þá
passaði ekkert af
þessu við hann.
Hann var einstak-
lega hlýr og rólynd-
ur maður, hækkaði
varla róminn úr brú-
arglugganum og
mjög gætinn sjó-
maður sem sífellt
varaði áhöfnina við
hættum sem fylgja
trollfiskeríi. Hann
fiskaði vel og var réttur maður á
réttum stað. Gísli var áhugasamur
skipstjóri og var sífellt tilbúinn að
reyna eitt og annað til að fiska
meira. Ég minnist þess að á þenn-
an 90 tonna trébát var hann búinn
að hengja bobbingalengju, sem
passað hefði vel 300 tonna stálbáti.
Í leiðinda brælum gekk svo mikið
á, þegar trollið var tekið á síðuna,
að ég hélt stundum að bobbing-
arnir myndu brjóta bátinn þegar
þeir slógust í hann í öllum látun-
um. En þessi ráðstöfun skilaði sér
líka vel því með henni gat hann
veitt á erfiðum slóðum sem oft á
tíðum gáfu meiri afla.
Ég undi mér vel þessi rúm þrjú
sumur með Gísla. Í stað þess að
leggja mig á milli aðgerða eyddi
ég oft tímanum uppi í brú hjá hon-
um til að fylgjast með og læra á
bleiðurnar, þar sem fiskað var. Ég
hafði áhuga á að læra sem mest af
þessum reynda sjómanni sem allt-
af var reiðubúinn til að fræða mig
um allt sem máli skipti.
Nú þegar þessi gamli vinur er
horfinn til austursins eilífa minn-
ist ég hans með miklu þakklæti.
Hann var mikill mannkostamað-
ur, dugnaðarforkur sem hafði
mikinn áhuga á ævistarfinu, léttur
í lund, örlítið stríðinn sem engan
meiddi, maður sem gaman var að
vera með. Það sem líka hjálpaði
honum í lífsbaráttunni var ein-
dreginn stuðningur Bobbu, eigin-
konu hans, sem hafði svo sannar-
lega jafn mikinn áhuga á
útgerðinni og hann sjálfur. Þau
voru sannarlega samhent hjón.
Bobbu og fjölskyldunni sendi
ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Halldór Guðbjarnason.