Morgunblaðið - 02.10.2020, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. OKTÓBER 2020
✝ HrafnhildurGarðarsdóttir
viðskiptafræð-
ingur fæddist í
Hafnarfirði 9.
mars 1962. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans 17.
september 2020.
Hún var dóttir
Garðars Sigurðs-
sonar, f. 27.2.
1933, d. 7.11. 2019,
og Erlu Elísabetar Jónatans-
dóttur, f. 16.10. 1934. Systkini:
Jónatan, f. 1955, Jenný, f. 1958,
Erla Björg, f. 1959, Kristín, f.
1966, Sigurður, f. 1968, d.
1977, Drífa, f. 1969.
Hrafnhildur giftist Sigurjóni
Þórðarsyni, f. 8.3. 1963, syni
Þórðar M. Adolfssonar, f.
14.11. 1938, og Hönnu Jónu
Margrétar Sigurjónsdóttur, f.
13.2. 1942, d. 6.5. 2005. Börn
Hrafnhildar og Sigurjóns eru:
1) Garðar Hrafn, f. 12.3. 1985,
kvæntur Önnu Ósk Stefáns-
dóttur, f. 2.5. 1990, 2) Kristinn
MLM og stjórnun veturinn
2015. Hún starfaði hjá Glitni
frá 2005 til 2008 og var við-
skiptastjóri hjá Íslandsbanka
frá 2009 til 2020.
Hrafnhildur æfði handbolta
með Haukum og lagði stund á
skíði og sund á sínum yngri ár-
um. Hún var varaformaður
skíðadeildar KR á tíunda ára-
tug síðustu aldar. Hún var mik-
ill göngugarpur og var í stjórn
gönguklúbbs Íslandsbanka.
Hún stundaði mikla útivist.
Fjölskyldan ferðaðist um lág-
og hálendi Íslands, oftar en
ekki í þjónustu við erlent ferða-
fólk. Hún var líka í golfi sem
átti hug hennar allan í seinni
tíð. Hrafnhildur var einn af
stofnendum foreldrafélags
Lækjarskólakórs og formaður
félagsins í nokkur ár. Hún
sinnti alls konar félagsmálum
og lét víða til sín taka.
Jarðarförin fer fram í Hafn-
arfjarðarkirkju í dag, 2. októ-
ber 2020, kl. 11. Takmarkað
verður við gestalista í kirkjuna
vegna aðstæðna í þjóðfélaginu.
Athöfninni verður streymt á
Facebook á þessari slóð:
https://youtu.be/
H_PE7ORDcDw/. Virka slóð
á streymi má nálgast á
https://www.mbl.is/andlat/.
Örn, f. 29.8. 1992, í
sambúð með Rakel
Hjelm Jónsdóttur,
f. 28.8. 1996, 3)
Hanna Jóna, f.
20.8. 1999, í sam-
bandi með Stefáni
Birni Björnssyni f.
6.11. 1997.
Hrafnhildur ólst
upp í Hafnarfirði,
stundaði nám í
Öldutúnsskóla og
Flensborgarskóla. Hún lauk
prófi sem framreiðslumaður og
þjónn 1989 og vann við hótel-
og veitingageirann í tvo ára-
tugi, fyrst á Hótel Sögu og Ho-
liday Inn og seinna í
Þjóðleikhúskjallaranum. Hún
rak Hótel Hvolsvöll með manni
sínum frá 1985 til 1987 og Hót-
el Flókalund í áratug eftir það.
Á sama tíma var hún í stjórn
ferðamálasamtaka Vestfjarða.
Hrafnhildur söðlaði um og lauk
námi í viðskiptafræði í Við-
skiptaháskólanum á Bifröst
2005 og lauk meistaranámi
Elsku besta Habba mín, ég
hugsa um þig og minningarnar
streyma fram, sorginn hellist yf-
ir mig og nístir hjarta mitt. Síð-
ustu dagar hafa einkennst af
reiði og þrúgandi sorg. Ég á svo
erfitt með að sætta mig við að fá
aldrei að hitta þig aftur, spjalla
um allt mögulegt fara í göngu-
túr eða á kaffihús.
Ég gleymi mér enn þá, tek
upp símann og ætla að hringja í
þig. þú varst alltaf fyrsta mann-
eskjan sem ég hringdi í ef það
var eitthvað, hvort sem mig
vantaði ráð eða bara einhvern til
að slúðra við, þú hafðir ráð við
öllu.
Það var svo margt sem við
áttum eftir að gera, það sem
hefði orðið en verður aldrei.
Við létum okkur stöðugt
dreyma um framtíðina saman,
ferðalög og samveru, þegar þú
værir búin að sigrast á krabba-
meininu. Við áttum eftir að upp-
lifa svo margt saman og ég á
erfitt með að sætta mig við kom-
andi ævintýri saman en ég veit
þú verður alltaf hjá mér þótt
það sé ekki eins og okkur
dreymdi um.
Ég er og verð alltaf þakklát
fyrir þig, allt sem þú hefur
kennt mér og allar stundirnar
sem við áttum saman.
Þú verður alltaf í huga mér
og hjarta elsku besta systir og
vinkona.
Kristín Garðarsdóttir.
Árið 1977 kemur pabbi okkar
úr einni af sínum fjölmörgu
vinnuferðum af landsbyggðinni
og segir við mig: Ég er búinn að
ráða ykkur Höbbu í vinnu í sum-
ar í fiskvinnu á Flateyri, ég 18
ára og Habba 15 ára. Þegar við
mætum svo á Flateyri, þá vita
allir að þessar tvær komu að
sunnan. Þegar mætt er í verbúð-
ina stendur þar aðalgæinn og
tjáir okkar það að við kæmum
ekki innfyrir þessar dyr nema
við kynnum að skemmta okkur,
við bara horfðum hvor á aðra og
hugsuðum: „Á hvaða stað erum
við eiginlega komnar?“ en kink-
uðum bara kolli. Síðan hófst
vinnan og það urðu ófáar ferð-
irnar til Júlla verkstjóra að fá
plástur því við vorum jú ekki
vanar að snyrta fisk. Síðan hafa
Habba og Sigurjón farið á hina
ýmsu staði úti á landi til að
vinna, vegalengdir voru heldur
ekkert vandamál. Eitt skipti
hringdi hún og bað mig að koma
með Garðar Hrafn til sín en þá
voru þau að vinna á Mývatni,
það var ekki málið og skaust ég
bara með hann til hennar. Nú
hefur Habba lagt af stað í sitt
hinsta ferðalag og í þetta skiptið
fylgjum við henni ekki og leiðir
okkar skilja, hvíldu í friði, elsku
Habba.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér
(Vatnsenda-Rósa.)
Erla Björg Garðarsdóttir.
Hrafnhildur systir mín var sjö
árum yngri en ég, en við systk-
inin vorum sjö alls. Sigurður
bróðir okkar dó níu ára gamall
árið 1977 og nú hefur Habba
kvatt okkur. Hún var fallegt
barn, brosmild, skemmtilega
uppátækjasöm og drífandi.
Habba fór sínu fram, var fljót að
eignast vini og átti auðvelt með
að umgangast alla. Mér er minn-
isstætt þegar fjölskyldan fór í
sumarleyfi til Mæjorka 1974.
Habba kynntist stelpu sem var á
sama hóteli og við. Þær töluðu
hvor sitt tungumálið en það var
engin fyrirstaða, þær voru óað-
skiljanlegar þennan tíma.
Habba byrjaði snemma að
vinna fyrir sér, sinnti skrifstofu-
störfum áður en hún lærði til
þjóns á Hótel Sögu. Hún kynnt-
ist mannsefni sínu, Sigurjóni
Þórðarsyni matreiðslumanni, og
voru þau fljót að finna hvað þau
vildu gera. Þau ráku hótel á
Hvolsvelli um tíma og voru með
Hótel Flókalund í nokkur ár.
Þau voru úti á landi á sumrin og
sinntu veitingastörfum í bænum
á veturna. Þetta gerðu þau í
nokkur ár þar til þau tóku sig
upp og skiptu alveg um gír.
Habba stundaði háskólanám á
Bifröst og Sigurjón var kennari
á Varmalandi í Borgarfirði. Þeg-
ar Habba hafði lokið prófi í við-
skiptafræði fékk hún vinnu í
banka. Þar naut hún trausts yf-
irmanna sinna og var í trún-
aðarstöðu í bankanum. Þar eign-
aðist hún góða og trausta vini.
Habba var mikil útivistar-
kona, stundaði skíði á veturna
og göngur, hjólreiðar, kajaksigl-
ingar og golf á sumrin. Hún var
alltaf að, fékk ótal hugmyndir og
hrinti þeim hiklaust í fram-
kvæmd. Það var aldrei nein
lognmolla í kringum hana. Hún
var samt ekki með nein læti eða
hamagang því allt fór fram með
þeim hætti að hlutirnir virtust
gerast af sjálfu sér. Þegar stór-
fjölskyldan hittist tók Habba
gjarnan stjórnina enda vön að
halda utan um stórar veislur og
alls konar viðburði. Þar var hún
í essinu sínu. Hún tengdi fólk
saman á einstakan hátt, átti fjöl-
marga vini og skapaði þannig
andrúmsloft að öllum fannst
eðlilegt að taka þátt í því sem
hún lagði til að væri gert. Eftir
að hún greindist með krabba-
mein lét hún fátt stöðva sig.
Hún tók þátt í Reykjavíkur-
maraþoninu undir slagorðinu
Habba fer út að labba. Á liðnu
sumri tók stór hópur vina og
ættingja þátt í þessum viðburði,
til styrktar Ljósinu. Það safn-
aðist ágætis fjárhæð til styrktar
þessum frábæru samtökum, sem
veittu henni mikinn styrk í veik-
indunum. Það gladdi Höbbu
ólýsanlega hvað margir tóku
þátt og hversu vel söfnunin
tókst.
Habba barðist við sjúkdóminn
sem lagði hana að lokum að velli
af einstöku hugrekki og já-
kvæðni. Hún ætlaði að ná bata
en sjúkdómurinn var ótrúlega
skæður. Habba skilur eftir stórt
skarð í hópi okkar systkinanna,
vinanna og samstarfsfólks sem
studdi hana til hinsta dags.
Stærsta skarðið er hjá eigin-
manni, börnum og tengdabörn-
um, sem hafa misst svo mikið.
Megi almættið vernda og
styrkja Sigurjón, Garðar Hrafn,
Kristin Örn, Hönnu Jónu og
tengdabörnin Önnu, Rakel og
Stefán. Minningarnar um ein-
staka konu veita styrk á þessari
erfiðu stundu. Far í friði elsku
systir og mágkona.
Jónatan (Jonni) og Rósa.
Ég man eins og það hafi verið
í gær þegar ég spurði þig hvort
ég mætti mynda þig í lyfjameð-
ferðinni og segja þína sögu í
ljósmyndum. Það eru ekki
margir sem myndu samþykkja
að láta mynda sig inni á spítala í
þessum aðstæðum en þú hleypt-
ir mér inn í þitt líf og ég er ótrú-
lega þakklát fyrir þessa stundir
sem við áttum. Ég horfði með
aðdáun á þig ganga í gegnum
þetta stóra verkefni með já-
kvæði og hugrekki að vopni.
Elsku besta frænka þú ert og
verður alltaf stærsta fyrirmynd
mín. Þú kenndir mér að þótt líf-
ið sé kannski ekki alltaf sann-
gjarnt þá er allt auðveldara ef
maður er jákvæður. Sjáumst
seinna.
Irma Hlynsdóttir.
Vinkonur í áratugi, sumar frá
barnæsku, aðrar seinna. Sam-
einaðar í saumaklúbbi sem hitt-
ist reglulega allan ársins hring.
Gleði og leikir bernskunnar,
djammið á unglingsárunum,
stofnun heimilis, börnin okkar,
lífið okkar og kærleikurinn. Í
öllu þessu höfum við notið
styrks og leiðsagnar hver ann-
arrar.
Habba okkar deildi með okk-
ur góðum ráðum við matargerð,
prjónauppskriftum og óendan-
legum tillögum að því hvernig
við gætum auðgað lífið okkar
með útivist. Sigla á kajak, fara í
leiki, ganga og njóta lífsins eins
og henni einni var lagið. Óþrjót-
andi hugmyndir að heilsusam-
legra lífi, útivist og gleði. Já-
kvæðni, hugrekki, lífsgleði og að
gefa af sér voru aðalsmerki
Höbbu. Allt sem hún gaf okkur
og öllum öðrum í kringum sig
varðveitist nú í ljúfri minningu.
Eftir að vinkona okkar veikt-
ist styrktust böndin á milli okk-
ar enn frekar, við urðum allar
nánari og pössuðum betur hver
upp á aðra. Ástandið í þjóðfélag-
inu undanfarið gerði það að
verkum að við nýttum tæknina,
höfðum rafræna saumaklúbba
og gátum þá hist oftar með lítilli
fyrirhöfn. Habba okkar passaði
upp á að við fengjum upplýs-
ingar frá fyrstu hendi. Við feng-
um að taka þátt í hennar bar-
áttu sem hún háði af miklu
æðruleysi. Hetjan okkar allra og
fyrirmynd.
Við ætluðum ekki að kveðjast
svona snemma. Habba og allir
sem að henni standa gerðu allt
sem í þeirra valdi stóð til að
koma í veg fyrir það. Við kveðj-
um hana með miklum söknuði
og um leið staðráðnar í að fara
áfram að hennar ráðum og halda
hennar lífsgildum á lofti.
Elsku Sigurjón, Garðar
Hrafn, Kristinn Örn, Hanna
Jóna, Erla og fjölskylda Höbbu,
innilegar samúðarkveðjur til
ykkar allra. Við skiljum sorgina
og söknuðinn og munum halda
áfram að lifa í anda elsku vin-
konu okkar, með hugrekki, kær-
leik og lífsgleði að leiðarljósi.
Saumaklúbburinn,
Björk, Guðbjörg,
Guðný, Guðrún, Hildur,
Sirrý og Þórhildur.
Við Íslandsbankafólk fengum
Hrafnhildi til liðs við okkur
haustið 2006 og var samstarfið
gjöfult í öll þessi ár. Hrafnhildur
var sannkallaður leiðtogi sem
fékk samstarfsfólk sitt með sér.
Hún átti einstakt samband við
viðskiptavini sem þótti vænt um
hana enda úrræðagóð og hlý.
Það er langur listi að telja upp
kosti Hrafnhildar en dugnaður,
seigla og jákvæðni eru þau orð
sem koma efst í huga okkar nú
þegar við minnumst hennar.
Í lok árs 2017 veiktist Hrafn-
hildur en í gegnum öll veikindin
barðist hún hetjulega með já-
kvæðnina að vopni. Ég átti
nokkur samtöl við Hrafnhildi í
gegnum veikindin þar sem við
ræddum um sameiginlega
reynslu. Hvert samtal við hana
var gefandi og hvatning um að
meta lífið, lifa því og njóta hvers
andartaks.
Við kveðjum einstaklega góð-
an samstarfsfélaga og góðan vin.
Hennar verður sárt saknað og
við þökkum fyrir að hafa fengið
að verða samferða henni þennan
tíma.
Birna Einarsdóttir.
Það var dimmt úti og snjóföl í
garðinum þegar þau Garðar og
Erla settust við eldhúsborðið og
drukku kaffi að loknum löngum
vinnudegi 8. mars 1963. Vænt-
anlega hafa þau rætt saman um
daginn og veginn en ekki síst
um afmælið hennar Hrafnhildar
sem yrði eins árs daginn eftir.
Þau höfðu auðvitað ekki hug-
mynd um að á sömu stundu var
drengur að koma í heiminn við
Eiríksgötu í Reykjavík. Drengur
sem seinna átti eftir að verða
tengdasonur þeirra og lífsföru-
nautur hennar Hrafnhildar dótt-
ur þeirra. Ég vissi hins vegar
allt um að Síi væri að koma í
heiminn því að ég var búinn að
liggja í minni vöggu á sama stað
frá því um morguninn og bíða
eftir honum. Þar sem við svo
lágum þarna hlið við hlið ný-
fæddir var vináttan innsigluð.
Reyndar sáumst við lítið fyrstu
fimm árin því að það var langt
úr Stigahlíð út í Skerjafjörð á
þessum árum.
Frá 5 ára aldri bjuggum við
báðir í Skerjafirðinum og fylgd-
umst að í grunnskólanum. Það
var margt brallað á þessum ár-
um og vináttuböndin voru sterk
þó að auðvitað slettist stundum
upp á vinskapinn eins og gengur
en entist ekki nema til kvölds!
Að loknum grunnskólanum fór
ég í nám við MR og Síi fór að
læra til kokks í næsta húsi í
Torfunni, lengra hvor frá öðrum
gátum við ekki verið. Á þessum
árum kom það stöku sinnum
fyrir að menn lyftu sér örlítið
upp og færu út á lífið, það var
þá helst að farið væri í Klúbbinn
á fimmtudögum, í Sigtún á
föstudögum og í Hollywood á
laugardögum! Það var í Klúbbn-
um sem Síi kom auga á dökk-
hærða yndisfagra snót en þorði
ekki að yrða á hana. Kvöldið eft-
ir í Sigtúni voru menn svo að-
eins búnir að smyrja sig og því
mannaði hann sig upp þegar
hann sá dömuna aftur og bauð
henni upp í dans. Örlögin voru
ráðin og næstu 40 árin voru þau
Sigurjón og Hrafnhildur sam-
ferða í lífinu, fyrst sem par og
síðar sem hjón. Á þessum árum
vann Hrafnhildur á skrifstofu en
eftir að Síi kláraði kokkanámið
þá fóru þau að vinna saman við
hótel- og veitingarekstur og
Hrafnhildur lærði til þjóns. Ég
var svo heppinn að fá að vinna
undir þeirra stjórn á sumum
þessara hótela og veitingastaða
og þar fór ekki á milli mála að
Hrafnhildur kunni vel til verka
og var harðdugleg. Ung fóru
þau að huga að barneignum,
fyrst fæddist Garðar Hrafn þeg-
ar þau ráku Hótel Hvolsvöll,
seinna Kristinn Örn á Flóka-
lundsárunum og loks hún Hanna
Jóna. Á Flókalundsárunum
þeirra kynntist ég konunni
minni henni Dóru Eydísi sem að
vann um tíma hjá þeim hjónum.
Eftir að Dóra kom inn í líf mitt
áttum við margar góðar stundir
saman, ýmist við fjögur eða með
börnunum okkar beggja. Upp úr
aldamótum ákváðu þau hjón að
mennta sig frekar og bjuggu
m.a. um tíma á Varmalandi með-
an Hrafnhildur lærði viðskipta-
fræði á Bifröst. Eins og annað
sem Hrafnhildur tók sér fyrir
hendur kláraði hún námið með
sóma og fór svo að vinna við
góðan orðstír í Íslandsbanka.
Árið 2017 greindist Hrafnhildur
með krabbamein og þrátt fyrir
hetjulega baráttu varð hún að
játa sig sigraða að lokum. Elsku
besti vinur minn Síi, börn og
tengdabörn, við Dóra sendum
ykkar okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Pétur Gunnarsson
Kæra Habba, við sendum þér
hinstu kveðju með eftirfarandi
ljóði.
Þú kvaddir þegar blómin fóru að falla
og fölva haustsins sló á sumarskraut.
Þú hafðir gengið götu þína alla
og gæfu notið hér á lífsins braut.
Það syrtir að og söknuðurinn svíður.
Hann svíður þó að dulin séu tár.
En ævin okkar eins og lækur líður
til lífsins bak við jarðnesk æviár.
Þú kvaddir þegar blómin fóru að falla
og fölva haustsins sló á sumarskraut.
Þú hafðir gengið götu þína alla
og gæfu notið hér á lífsins braut.
Það syrtir að og söknuðurinn svíður,
hann svíður þó að dulin séu tár
en ævin okkar eins og lækur líður
til lífsins bak við jarðnesk æviár.
Og tregablandin hinsta kveðjan hljóm-
ar
svo hrygg við erum því við söknum
þín,
í hugum okkar stjarna lífs þíns ljómar,
sem ljós á vegi í brjóstum okkar skín.
Við biðjum að þér ljóssins englar lýsi
og leiði þig hin kærleiksríka hönd
í nýjum heimi æ þér vörður vísi,
sem vitar inn í himnesk sólarlönd.
Þér sendum bænir upp í hærri heima
og hjartans þakkir öll við færum þér.
Við sálu þína biðjum guð að geyma,
þín göfga minning okkur heilög er.
(GEV)
Hafðu þökk fyrir allt og allt –
minning þín mun ylja okkur um
hjartarætur um ókomna tíð. Við
erum svo þakklátar fyrir allar
skemmtilegu stundirnar sem við
höfum átt saman í yfir 50 ár eft-
ir að leiðir okkar lágu fyrst sam-
an, 6 ára hnátur í Öldutúns-
skóla. Við eigum eftir að lyfta
glasi fyrir þér í hvert skipti sem
við hittumst.
Kæri Sigurjón, Garðar Hrafn,
Kristinn Örn, Hanna Jóna, Erla
og fjölskylda, megi góður guð
veita ykkur styrk og minning
Hrafnhildar lýsa ykkur veginn.
Hafnarfjarðarskvísurnar,
Björk Pétursdóttir,
Guðbjörg Hjálm-
arsdóttir, Bergþóra
Ragnarsdóttir, Hafdís
Stefánsdóttir, Þórhildur
Þórðardóttir, Hildur
Bjarnadóttir og Sigrún
Traustadóttir.
Elsku hjartans Habba.
Vinátta okkar til næstum
fjörutíu ára er samofin sögu
okkar Kristins. Við hjónin höf-
um verið samferða ykkur Sía
um lífsins ólgusjó – alið upp
börnin okkar saman, ferðast
saman, fagnað saman, lært sam-
an og þessar síðustu vikur grát-
ið saman.
Samferða í fjörutíu ár. Á loft-
belg um vínekrur Napa. Á hjól-
um um Suður-Frakkland. Á ka-
jökum um Jökulfirði. Á
gönguskóm um óteljandi fjöll og
firnindi. Á skíðum á Norður-
landi. Á golfbílum á Spáni. Á
jeppum upp jökla og yfir ár. Á
línuskautum um Skerjafjörðinn.
Á hestum meðfram Þjórsá með
stelpurnar okkar. Á flúðabátum
undir stjórn Kidda. Á blæjubíl-
um með strákunum um stór-
borgir. Á tjaldvögnum um landið
í þrjár vikur í þrjátíu og eitthvað
ár. Alltaf með gleðina og forvitn-
ina í farteskinu.
En merkilegt nokk – í bak-
sýnisspeglinum er okkur alveg
ljóst að besta farartækið um lífið
er vináttan. Samveran. Ferða-
lagið sjálft.
Við minnumst þín fyrir ein-
staka vináttu, djúpan og inni-
legan hlátur og skemmtilega
samveru og samtöl. Það er svo
merkilegt þegar við horfum til
baka að þú hefur aldrei gert til-
kall um athygli en varst sjálf-
krafa í leiðandi hlutverki í öllum
hópum.
Mér er svo minnisstætt þegar
við gengum Reykjaveginn á
tveimur sumrum. Spússurnar
skokkuðu frá Reykjanestá að
Nesjavöllum á þriðjudagskvöld-
um þegar heimilin voru komin í
ró. Þá steigst þú inn í hlutverk
leiðsögumannsins klár með kort-
ið og áttavitann og nestið – en
umfram allt varst þú klár með
ábyrgðina þegar á reyndi.
Leyfðir mér að stríða þér þegar
ein dagleiðin endaði í bíl björg-
unarsveitamanna – við vorum
allar jafn áttavilltar – en þú
tókst ábyrgðina á að koma okk-
ur á leiðarenda. Aldrei beðin en
alltaf boðin og búin.
Við minnumst þín fyrir dugn-
að þinn og atorku. Sem fram-
kvæmdastjóra og frumkvöðul í
10 sumur í Flókalundi – leiðtoga
í lífi svo margra starfsmanna á
sama tíma og þú stýrðir fjöl-
skyldunni og vinahópnum. Ólst
upp Garðar Hrafn og Kristinn
Örn umvafin náttúru Vatnsfjarð-
ar á sama tíma og þú tókst á
móti tugum hótelgesta í mat og
gistingu og skemmtir villtum
liðsmönnum Veiðireglunnar á
láði og landi. Hvernig fórst þú
að því að hafa auga með gestum,
starfsmönnum, fjölskyldu, fjár-
málunum og vinum á sama tíma
Hrafnhildur
Garðarsdóttir