Morgunblaðið - 02.10.2020, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. OKTÓBER 2020
og þú settir mark þitt á íslenska
ferðaþjónustu og samfélagið á
Vestfjörðum – rétt rúmlega þrí-
tug? Allt með bros á vör.
Við minnumst þín sem ein-
stakrar móður – það var unun
að fylgjast með þér hlúa að vel-
ferð Garðars, Kidda og Hönnu í
nútíð og framtíð. Þú varst fyrst
af okkur öllum mamma og þú
varst líka alltaf fyrst af öllu
móðir.
Hvað það var gott að eiga þig
að í mömmuhópnum í Skerjó.
Hvað þú varst natin við að
prjóna og föndra, elda, rækta og
græja. Og hvað það var lær-
dómsríkt að fylgjast með þér
læra með börnum ykkar í gegn-
um allar hindranir í skóla, lífi og
leik. Leirandi stafrófið. Á kafi í
handboltanum með Hönnu Jónu,
í háloftunum með Kidda og lifðir
þig af hjartans lyst inn í mögnuð
ævintýri Garðars. Og fagnaðir
innlega tengdabörnunum sem
hluta af teymi ykkar fjölskyld-
unnar.
Við minnumst þín sem nem-
anda lífsins. Alltaf klár í næsta
slag. Tókst námið á þínum for-
sendum – frumgreinarnar, há-
skólanámið og þjóninn allt á þín-
um takti. Óhrædd við að taka
önn í skiptinámi í Finnlandi.
Ekkert mál að flytja fjölskyld-
una á Bifröst. Aukakúrs í Bost-
on. Alltaf töff. Oft á móti vindi –
en nýttir mótvindinn til að fleyta
þér á næstu mið. Og færa okkur
hinum þannig byr undir báða
vængi.
Meira: mbl.is/andlat
Guðrún Högnadóttir.
Stórt skarð hefur verið
höggvið í vinkvennahópinn Goll-
urnar eins og við köllum okkur.
Elsku Hrafnhildur okkar er
komin inn í ljósið eilífa, laus við
þjáningar krabbameinsins sem
yfirtók líkama hennar svo
skyndilega og allt of hratt.
Við ótímabært fráfall Hrafn-
hildar, kærrar vinkonu okkar,
látum við hugann reika og
hvernig við kynntumst. Flestar
kynntumst við í Hress, en þar
myndaðist sterkur hópur sem
var saman í leikfimi og fór síðan
að stunda golf og hafa gaman
saman. Á þessum árum hefur
myndast góður vinskapur og
ýmislegt aðhafst, farið í sum-
arbústaðaferðir, göngutúra,
haldin Gollugleði og svo mætti
lengi telja. Alltaf mætti Hrafn-
hildur og var tilbúin að rétta
fram hjálparhönd ef eitthvað
stóð til eða koma með einhverjar
kræsingar sem runnu ljúft nið-
ur. Hrafnhildur var mikið nátt-
úrubarn og fannst ekkert
skemmtilegra en að vera úti í
náttúrunni og lét ekki veikindi
sín stoppa sig enda dugleg að
fara út að labba þrátt fyrir að
vera svona mikið veik. Hún
stofnaði gönguhópinn „Habba
fer út að labba“ og var yndislegt
að fylgjast með henni þar enda
var Hrafnhildur einstök persóna
með sitt fallega bros og já-
kvæðnina að leiðarljósi. Það var
ótrúlegt að fylgjast með Hrafn-
hildi berjast við sjúkdóminn ill-
víga. Aldrei fundum við fyrir
vonleysi eða vorkunn heldur
styrk og baráttu eins og henni
var tamt með alla hluti sem hún
tók sér fyrir hendur.
Það er með miklum söknuði
og trega sem við kveðjum góða
vinkonu. Minningin um magnaða
og geislandi fallega konu lifir
áfram í hugum okkar. Elsku
Sigurjón, börn og aðrir aðstand-
endur. Megi guð styrkja ykkur í
sorginni sem þið takist á við
núna. Minning um einstaka
konu mun lifa með okkur öllum.
„Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn og
þú munt sjá að þú grætur vegna
þess, sem var gleði þín.“ (Kahlil
Gibran.)
Þínar golfvinkonur
Arna, Áslaug, Ása,
Ásta, Berglind, Erna,
Fríða, Halldóra, Ólafía,
Kristín, Rósalind, Sig-
ríður, Sigurlaug.
Elsku Habba.
Þegar fregnar bárust okkur
um að þú hefðir greinst með
krabbamein fyrir tæpum þrem-
ur árum var það algjört reið-
arslag fyrir okkur sem alltaf
gerðum ráð fyrir að þú myndir
lifa okkur öll, ímynd heilbrigðis,
dugnaðar og ábyrgra lífshátta.
Þú varst fljót að átta þig og ná
tökum á stöðunni og á tímabili
leit út fyrir að þú hefðir sigur.
En meinið eirði þér ekki og
meðferðin var engin skemmti-
ferð hvorki fyrir þig né aðstand-
endur, en þín einstaka eðlislæga
jákvæðni og seigla leiddi þig
með glans í gegnum þessa
áskorun allt til enda og gerði
okkur, sem stóðum á hliðarlín-
unni og horfðum á ráðlaus og
hjálparvana, auðveldara fyrir.
Ég er þakklátur fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman
í gegnum tíðina. Samvistir við
þig og Sigurjón hafa verið sam-
ofin lífi okkar Gunnu nánast frá
því við byrjuðum saman sem nú
telur hátt í 40 ár. Það var
ógleymanlegt að heimsækja
ykkur á sumrin í Flókalund,
stunda kajaksiglingar og sjósk-
íði á Vatnsfirðinum og leggja í
lengri kajakleiðangra á Jökul-
fjörðum. Við tóku barneignir og
basl því tengt í Skerjafirðinum
og það voru ekki mörg sumrin
sem ekki var farið í lengri og
skemmri útilegur og önnur æv-
intýri. Þú varst frábær ferða-
félagi, alveg einstök. Alltaf yf-
irveguð, jafnt þegar Sigurjón
flaut niður jökulána þegar hann
var að kanna vaðið og þegar þið
glímduð við að róa tveggja
manna kajak með bilað stýrið og
aldan gekk yfir ykkur. Þú varst
alltaf með veislu í farangrinum,
köflóttan dúk og kerti, gómsæta
köku og heimagert múslí sem
gerði hafragrautinn að veislu-
mat. Ég kveð þig með sorg í
hjarta og sárum söknuði.
Eftir stendur ljóslifandi minn-
ingin um einstaka hetju, ósér-
hlífinn dugnaðarfork sem lærði
til þjóns og rak kornung hótel á
sumrin og sinnti öðrum tilfall-
andi störfum á veturna. Reynsl-
unni ríkari hóf hún nám í við-
skiptafræðum á Bifröst.
Lesblinduna lét hún ekki stoppa
sig og kláraði BS-prófið með
glans og hélt síðan áfram og
lauk meistaraprófi. Eftir námið
hóf hún störf hjá Íslandsbanka
sem viðskiptastjóri og næmni
hennar, heilindi og hæfni í
mannlegum samskiptum tryggði
henni einstakt orðspor. Hún
sýndi okkur hvað hugrekki og
seigla getur fært okkur. Hún
sannaði það fyrir okkur að jafn-
vel illvígur sjúkdómur getur
ekki hrifsað frá okkur það vald
að kjósa okkur afstöðu. Hún
kenndi okkur að við getum alltaf
valið með hvaða hætti við lítum
á hlutina, þótt við stjórnum ekki
öllu í lífinu. Og þannig færði hún
okkur ljósið, ljósið sem lýsa mun
okkur hinum sem eftir stöndum.
Sigurjóni, Garðari Hrafni,
Kristni Erni, Hönnu Jónu og að-
standendum öllum sendi ég mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Kristinn Tryggvi
Gunnarsson.
Það er haustið 2001, haustið
sem tvíburaturnarnir hrundu og
heimurinn breyttist. Það voru
líka miklar breytingar hjá okk-
ur, ekki hrun heldur uppbygg-
ing og ný heimssýn. Við vorum
að setjast á skólabekk á Bifröst í
Borgarfirði.
Sumar rétt að hefja fullorð-
insárin, aðrar hoknar af reynslu,
já það voru móðir, kona og
meyja sem sátu saman í Að-
albólinu og þreyttu saman vetur
í frumgreinadeildinni. Sá vetur
átti eftir að breyta ýmsu, ný
þekking, meiri víðsýni, nýjar
minningar og ný vinátta. Allt
stendur þetta enn og hefur
dýpkað fremur en hitt, hittingar,
gönguferðir og spjall allt jafn-
kærkomið.
Við kölluðum okkur Sprell-
urnar. Þar sem fer hópur má
finna einn leiðtoga. Leiðtoginn
okkar var Hrafnhildur, klár,
ákveðin, drífandi, styðjandi og
fann alltaf réttu leiðirnar.
Hrafnhildur að minna okkur á
afmælin okkar eða tækifæri til
að hittast. Hrafnhildur að kryfja
þjóðfélagsmálin, Hrafnhildur
sem innti okkur eftir fréttum og
hvernig okkur liði.
Nú sitjum við og syrgjum
okkar kæru vinkonu. Það hefur
verið erfitt að fylgjast með bar-
áttu hennar við veikindin síðustu
þrjú ár og þá þungu bagga sem
á hana voru lagðir. En það var
líka aðdáunarvert að fylgjast
með hennar baráttuanda og
þreki í gegnum verkefnið, hún
nýtti sinn styrk af fullum krafti
til þess að koma auga á leiðir og
halda í vonina, ekki bara fyrir
hana sjálfa heldur líka fyrir þá
sem í kringum hana voru. Leið-
toginn fylgdi henni alla leið. Því
drúpum við höfði í virðingu og
þökk.
Vonlaust getur það verið,
þótt vörn þín sé djörf og traust.
En afrek í ósigrum lífsins
er aldrei tilgangslaust.
(GIK)
Við Sprellurnar horfum eftir
henni þakklátar fyrir að hafa átt
með henni samleið um stund og
biðjum alla góða vætti að vaka
yfir minningu elsku Hrafnhildar
og hugga fjölskyldu hennar í
sárri sorg.
Halla Signý, Bertína,
Ósk, Guðný Anna, Svan-
hildur, Rannveig, Rósa,
Agnes og Hulda.
Í dag er borin til hinstu hvílu
ein úr HRESS-vinkvennahópn-
um okkar, hún Hrafnhildur. Við
kveðjum þessa dásamlegu
kjarnakonu og dugnaðarfork
með miklum trega, en við erum
heppnar að geta yljað okkur við
góðar minningar, sem snúa ansi
margar að samverustundum
okkar í líkamsræktarstöðinni
HRESS í Hafnarfirði. Þar
kynntumst við, þar höfum við
„tekið á því“ saman og þar höf-
um við spjallað um heimsmálin
eftir æfingar í ansi mörg ár. Við
höfum oft rætt okkar í milli um
hve mikilvægar þessar morgun-
og helgarstundir okkar eru. Að
það sé í raun ómetanlegt að geta
sest niður í góðra vina hópi og
rætt það sem okkur liggur á
hjarta, áður en haldið er út í eril
dagsins. Nú er stórt skarð hogg-
ið í þennan góða hóp og það
verður aldrei fyllt.
Hrafnhildur var góður vinur,
hún var róleg og yfirveguð og
kunni svo vel að hlusta. Hún var
réttsýn og hreinskilin, en setti
skoðanir sínar þó alltaf fram af
yfirvegun og kurteisi. Hrafnhild-
ur kvartaði aldrei yfir veikind-
um sínum, hún tókst á við þau af
æðruleysi og dugnaði og ætlaði
sér alltaf að vinna baráttuna
sem harðnaði sífellt eftir því
sem leið á.
Það er erfitt að kveðja þig,
elsku Hrafnhildur, en við vitum
að þér líður betur núna svífandi
um í sumarlandinu án veikinda
og verkja.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Bless bless, elsku vinkona, og
takk fyrir samfylgdina.
Inga, Hulda, Júlíana
og Hilda.
✝ ÞorsteinnGísli Ósk-
arsson Laufdal
fæddist 8. nóv-
ember 1930 á
Hnappsstöðum á
Skagaströnd.
Hann lést 19. sept-
ember 2020 á Eir
hjúkrunarheimili.
Foreldrar hans
voru Helga Vil-
helmína Sigurð-
ardóttir, f. 1902, d. 1974, og
Óskar Janorínus Laufdal, f.
1885, d. 1946.
Þorsteinn var einn af 8
systkinum, en þau voru: Berg-
ljót Björg, f. 1924, d. 2004,
Sigurbjörg, f. 1926, d. 2016,
Sigtryggur Helgi, f. 1928, d.
1986, Ósk Sigríður, f. 1935, d.
1935, Hreinn, f. 1938, d. 1940,
Ásdís, f. 1940, d. 1994, og
Helgi Óskar, f. 1945 d. 1946.
Eiginkona Þorsteins var Jó-
hanna Guðbjörg Tómasdóttir,
fædd 13.7.1931 í Vestmanna-
eyjum. Þau kynntust þegar Jó-
hanna var í Kvennaskólanum
á Blönduósi veturinn 1950-
1951. Þau giftu sig 6.6. 1954.
Hansdóttir, maki Tómas Orri
Einarsson, synir Ívar Orri
Tómasson, Einar Orri Tóm-
asson og Ragnar Orri Tóm-
asson d) Geir Hansson, maki
Guðný Vilmundardóttir, dóttir
Ragnhildur Helga Geirsdóttir.
Ósk Laufdal f. 1958, maki
Ólafur J. Kolbeins.
Sonur þeirra er Þorsteinn
Ólafsson, maki Thelma Rut
Morthens, börn Birta Dís Þor-
steinsdóttir og Björn Óli Þor-
steinsson.
Steini og Hanna hófu bú-
skap í Reykjavík og bjuggu
einnig í Vestmannaeyjum frá
1968 til 1973 þar til eldgosið
hófst í Eyjum.
Fyrstu hjúskaparárin barð-
ist hann við berkla í 5 ár.
Hann var á Berklahælinu á
Vífilsstöðum en var heppinn
að ný lyf komu honum til
bjargar.
Steini var mikill fjölskyldu-
maður. Þau hjónin voru sam-
rýnd og samhent.
Helsta áhugamál hans var
að spila bridge og skilur hann
eftir sig fjölda bikara og við-
urkenninga.
Lengst af vann hann hjá
Sólargluggatjöldum og síðustu
starfsárin í Landsbankanum í
Langholtsútibúi.
Útför Þorsteins fór fram 24.
september 2020, í kyrrþey að
hans ósk.
Foreldrar Jó-
hönnu voru Njála
Guðjónsdóttir, f.
1909, d. 1997, og
Tómas Bjarnason,
f. 1908, d. 1950.
Seinni maður
Njálu var Hrólfur
Kr. Sigurjónsson,
f. 1911, d. 1991.
Dætur Þor-
steins og Jóhönnu
eru þrjár:
Njála Laufdal, f. 1954,
maki Friðrik Baldursson.
Dætur þeirra eru a) Jóhanna
Laufdal Friðriksdóttir, maki
Ólafur R. Ólafsson, börn Frið-
rik Ýmir Ólafsson og Embla
Ósk Ólafsdóttir b) Fanný
Friðriksdóttir.
Helga Laufdal f. 1956,
maki Hans Ragnar Þor-
steinsson. Börn þeirra eru: a)
Linda Laufdal, maki Sigurður
Guðmundsson, synir Guðmar
Hauksson og Guðmundur Sig-
urðsson b) Tómas Hansson,
maki Erla Steinunn Árnadótt-
ir, dætur Katla Hlökk Tóms-
dóttir og Etna Rannveig Tóm-
asdóttir c) Heba Laufdal
Elsku pabbi minn, nú kom að
því að kveðja og ég veit að þú
varst ekki tilbúinn að fara alveg
strax.
Pabbi átti eftir að halda upp á
90 ára afmælið sitt sem er í nóv-
ember og hlakkaði hann mikið til
að fagna því með fjölskyldu og
vinum.
Hann hafði gaman af að spila
bridge, sem var hans líf og yndi,
enda flinkur og vann til fjölda
verðlauna svo bikarar þekja
nokkrar hillur hjá pabba sem og
verðlaunapeningar, en covid ein-
angraði foreldra mína frá um-
heiminum þetta ár og lítið um
fjölskyldusamkomur.
Mamma og pabbi, Hanna og
Steini, eru eitt fallegt par og
fluttu bæði á sama tíma inn á Eir.
Pabbi var mikill atorkumaður,
vinnusamur og endalaust boðinn
og búinn að hjálpa öðrum.
Hann varð stoltur þegar hann
fékk nafna og sonur minn eign-
aðist góðan afa og góða ömmu og
barnabörnin mín fengu að kynn-
ast yndislegum langafa og lang-
ömmu og ekki má gleyma fjöl-
skylduhundinum sem fékk ótal
harðfiskpakka.
Þegar ég hélt í höndina á
pabba síðustu andartökin var
ekki hægt að sjá að þarna lægi
gamall maður, hann var klæddur
í röndóttan bol, líkt og hann væri
að fara að sigla seglskútu um
heimsins höf.
Ég minnist þess þegar pabbi
og mamma komu með okkur Óla
til Flórída og hvað þau voru glöð
að vera með okkur, heimsækja
Disneygarðana, versla í Walmart
og ferðast um á stórum bíl og
skoða ævintýrin í Flórída.
Ég vil minna á hve handlaginn
pabbi var og listrænn og málaði
hann nokkur gullfalleg málverk á
sínum yngri árum.
Síðasta sem pabbi spurði mig
um var: „Ertu með eitthvað nýtt
á trönunum að mála?“
Bless elsku pabbi, takk fyrir
allt og allt.
Ósk.
Besti afi í heimi!
Elsku afi Steini er fallinn frá,
89 ára að aldri, eftir snörp veik-
indi.
Betri manneskju var ekki
hægt að eiga að og þessi orð
koma strax upp í hugann; hlýr,
fórnfús, jákvæður, húmoristi,
ræðinn, áhugasamur, duglegur,
hjálpsamur, gjafmildur og ekki
síst maður orða sinna.
Þessi orð eru engar ýkjur en
virðast lítilfjörleg svona sett nið-
ur á blað. En þetta eru allt orð
sem hafa svo mikla þýðingu fyrir
mig og mína.
Afi Steini lét sig aðra varða og
sérstaklega sína nánustu. Hann
kenndi mér ótrúlega margt sem
ég hef tekið mér til fyrirmyndar í
minni hegðun, hugsun og gjörð-
um.
Afi Steini var mér pabbi, afi og
vinur. Í hjarta sér fannst honum
ég vera dóttir hans og hann sagði
mér það oft. Mér fannst gott að
vera í návist hans og var mikill
heimalningur hjá ömmu og afa.
Það er gott að minnast góðu
stundanna sem við áttum saman.
Afi Steini náði háum aldri og
átti gott og innihaldsríkt líf með
fólki sem elskaði hann og hann
elskaði á móti. Honum fannst
ekkert skemmtilegra en að vera
boðinn í veislu og var yfirleitt
fyrsti maður á staðinn og síðasti
maður út.
Takk elsku afi, fyrir tímann
sem við áttum saman. Ég lofa að
það verður veisla þegar við hitt-
umst aftur. Ég bíð þér upp á
reyktan lax á rúgbrauði og app-
elsín í gleri með lakkrísröri, eða
kannski sláum við þessu upp í al-
gjört kæruleysi og fáum okkur
„einn lítinn bjór“ með, en bara
einn samt!
Þú varst nefnilega alltaf „prin-
sip“-maður.
Þegar ég syng afmælissönginn
þá hugsa ég til þín!
Ég elska þig alltaf!
Linda Laufdal.
Elsku besti afi minn er látinn,
alveg að verða 90 ára gamall og
allar góðu minningarnar um
þennan yndislega afa hellast yfir.
Ég hef oft hugsað þegar að
kallið hans kemur hvernig það
verði hægt að setjast niður og
skrifa minningarorð um hann án
þess að það fylli heila bók, það er
erfitt því hann var stórkostlegur
persónuleiki, afi og vinur. En nú
er sú stund komin og ég finn fyrir
söknuði og sorg en jafnframt svo
innilegu þakklæti að hafa átt
þennan mann að allt mig líf, bæði
allan þann kærleik og hugulsem-
ina sem hann sýndi mér og mínu
fólki ásamt hjálpsemina og fyr-
irmyndina sem hann var.
Afi fór í gegnum mikla þrauta-
göngu í lífinu enn hann var alltaf
jákvæður og glaður. Ef hann var
með fólkið sitt hjá sér þá var það
nóg, enda var hann duglegur að
passa upp ömmu, dætur, barna-
börn og barnabarnabörn ásamt
mökum okkar allra. Hann gerði
aldrei upp á milli og lét okkur öll
finna hvað við skiptum hann
miklu máli.
Við afi vorum alltaf tengd og
hann var ótrúlega stoltur að ég
skyldi fæðast á afmælisdaginn
hans þann 8. nóvember. Sagðist
skilja mig svo vel og allan asann
og óþolinmæðina sem fylgir mér
því það fylgdi bara þessum af-
mælisdegi, ég væri bara eins og
hann, við afi áttum það sameign-
legt að hafa þá sýn að hlutirnir
ættu bara að gerast strax.
Elsku afi, ég veit ekki hvernig
þetta líf á að vera án þín, á eftir
að sakna að koss á enni finna
kærleikan og stoltið frá þér.
Takk fyrir að hafa verið besti
afi í heimi. Elska þig og við skul-
um passa vel upp á ömmu.
Þín Jóhanna Laufdal
Jóhanna Laufdal
Friðriksdóttir
Elsku afi.
Það sem ég á eftir að sakna
þess að heyra í þér á afmælisdag-
inn minn. En þú mundir alla af-
mælisdaga og hringdir í alla til
þess að óska þeim til hamingju
með daginn og þegar ég var yngri
þá söngstu alltaf afmælis sönginn
í símann.
Eða þegar þú mættir alltaf 1.
desember með skjalatöskuna og
sagðir: ég er kominn til þess að
útrétta.
Á svo margar dýrmætar minn-
ingar með þér og ömmu. Sum-
arbústaðarferðirnar í Selvík,
þegar við barnabörnin gistum öll
saman hjá ykkur, þegar þú
kenndir mér að spila kana og fé-
lagsvist, fjölskylduhittingana hjá
þér og ömmu, þvílíka veislan sem
þar var alltaf, þegar við fluttum í
stærra húsnæði og þú mættir
fyrstur til þess að mála.
Þú varst einfaldlega bestur.
Þið amma hafið klárlega kennt
mér hvernig amma ég ætla að
verða.
Takk elsku afi fyrir allt. Sakna
þín óendanlega mikið.
Heba Laufdal Hansdóttir.
Langafi var einstakur maður,
aldrei höfum við kynnst jafn líf-
legum, jákvæðum og yndislegum
manni.
Hann var alltaf svo hjálpsam-
ur og góður við alla í kringum sig
og hann var dýrkaður af öllum.
Allaf litum við upp til hans og
við dáðumst að gleðinni í honum
þrátt fyrir allt sem hann hafði
gengið í gegnum.
Hann hefur og mun alltaf vera
fyrirmyndin okkar, þessi yndis-
lega sál.
Þín barnabarnabörn,
Friðrik Ýmir og Embla Ósk.
Þorsteinn Ó.
Laufdal