Morgunblaðið - 02.10.2020, Side 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. OKTÓBER 2020
Elsku afi Teddi, við söknum
þín óendanlega mikið enda fáir
sem komast í samjöfnuð við þig.
Manngóði, trausti og yndislegi
afi okkar. Allar þær minningar
sem við eigum um þig eru dýr-
mætar perlur sem við munum
varðveita að eilífu. Við munum
seint gleyma þeim hundruðum
ólsen-spila sem við tókum saman
við eldhúsborðið á Bessó, öllum
púttferðunum í gamla Ísfélaginu
þar sem var ávallt hægt að stóla
á að væri til kandís og sögu-
stundunum þínum sem voru allt-
af jafn ævintýralegar hvort sem
þær gerðust út á sjó eða á föstu
landi. Við pössum upp á Högna
fyrir þig. Litla gosann hans afa.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson)
Við elskum þig.
Þangað til næst,
Salka og Klara
Hjartans afi minn.
Það er svo margt sem hægt er
að segja, en einhvern veginn eru
orðin svo fátækleg á stundum
sem þessum. Í gegnum tíðina hef
ég eytt ómældum tíma hjá ykkur
ömmu á Bessó, sem hefur alltaf
verið mitt annað heimili. Þar var
alltaf hlýja, skjól og notalegt að
vera.
Þú hafðir áhuga á öllu sem ég
gerði, spurðir og hlustaðir vel. Í
slíkum samtölum skinu mann-
kostir þínir í gegn. Hógværð og
örlæti, dugur og þor, réttsýni og
samkennd gagnvart samferða-
fólki. Slík samtöl kenndu mér
mikið um það hvernig mann-
eskja þú varst og ekki síður
hvernig manneskja ég vil reyna
að vera. Að leggja mig ætíð
fram, standa með sjálfri mér,
fara vel með dótið mitt, bera höf-
uðið hátt, vera stolt af því sem ég
er og geri. Umfram allt að vera
réttlát og sanngjörn og sætta
mig aldrei við óréttlæti. Hvorki
gagnvart mér né öðrum. Koma
eins fram við alla og rétta fram
hjálparhönd svo sem frekast er
kostur.
Þú varst félagslyndur og
fannst gaman að kynnast fólki
og heyra sögur þess. Þú gast t.d.
gert þig skiljanlegan á öllum
tungumálum og man ég eftir því
að hafa verið í bíltúr með þér
þegar við tókum upp Frakka
sem var á ferðalagi. Á milli ykk-
ar spunnust samræður þar sem
þú sýndir honum hraunið, Eld-
fellið, lunda og bátana. Maður-
inn kvaddi þig með faðmlagi og
miklu þakklæti. Eftir á spurði ég
þig hvort þú kynnir í alvöru
frönsku og svarið var stutt og
laggott: „Nei-nei, en maður
bjargar sér bara.“
Þrátt fyrir að vera mann-
blendinn, þá leið þér hvergi bet-
ur en í faðmi fjölskyldunnar á
Bessó. Þú varst svo stoltur af
okkur öllum, óspar á hrós og þú
varst höfuð okkar allra á svo
góðan og jákvæðan hátt, án alls
hroka og yfirlætis. Ást þín til
ömmu var svo sönn og ósvikin.
Hvernig þú talaðir til hennar og
um hana alla tíð, fallegasta og
besta kona sem þú hafðir augum
litið. Þú dáðir hana og dýrkaðir,
eins og við öll gerum.
Hjartans afi minn.
Síðustu mánuði höfum við
eytt miklum tíma saman, oft
bara tvö, þar sem við vorum
saman og púsluðum. Oft fylgdu
góðar sögustundir sem ég geymi
í hjarta mínu. Samverustundir
sem þessar verða aldrei metnar
til fjár. Vitrari og stórfenglegri
maður og fyrirmynd er vand-
fundinn. Tilveran er tómlegri án
þín.
Sorgin er sár, en það er heil-
andi að hugsa til þess að þú ert
ekki langt undan. Ég mun enn
leita ráða til þín, með því að
hugsa til þín veit ég hvernig þú
myndir bregðast við hinu og
þessu.
Það var þungt skarð höggvið í
fjölskylduna okkar í sumar þeg-
ar Sibbi frændi lést. Ég veit að
það var þér þungbært. Nú eruð
þið sameinaðir, eflaust að rifja
upp sögur af sjónum eða að dást
að ömmu sem þið elskuðuð báðir
svo heitt. Ég hlakka til að hitta
ykkur seinna.
Veittir mér svo oft af þínum vizku-
brunni,
kenndir mér og hvattir æ til dáða
og mín kaun græddir þá þurfti við.
Alltaf mátti leita hjá þér ráða
og ég eigna þér svo ótal margt í mínu
lífi.
(Stefán Hilmarsson)
Takk fyrir allt, hjartans besti
afi minn.
Ég elska þig.
Þín
Margrét Rós.
Það haustar og kólnar og hug-
ur minn hefur reikað til svo
margra þessa dagana eftir þá
frétt 16. september að kæri
frændi minn hann Teddi, bróðir
pabba, væri látinn.
Allt er þetta svo óraunveru-
legt, þar sem ekki er langt síðan
við kvöddum son hans, Sibba
Tedda, fyrir örfáum mánuðum.
Stundum á maður ekki til orð
til að lýsa eða segja, enn eitt á
maður sem verður aldrei tekið
frá manni það eru minningar.
Margar hlýjar og góðar minn-
ingar á ég um frænda sem var
mér ávallt ljúfur og þau Magga
konan hans. Já, sem lítil strákur
í kaffi þar sem öllu var til tjald-
að, já, góðu skonsurnar í Bessa-
hrauninu.
Já, þessar minningar um góð-
ar sögur og held ég að hann hafi
verið einn skemmtilegasti sögu-
maður sem ég hef hitt, já, þeir
eru ágætir þessir bræður og
pabbi er nú ekki síðri svo það er
spurning hvaðan þessa sagna-
gáfa kemur.
Ég gleymi ekki sögunni þegar
mamma var 70 ára og við sem
viðstödd vorum grétum úr hlátri
og Magga hans kippti reglulega í
hann og sagði, Teddi minn var
þetta nú alveg svona… og hlóg-
um við mikið.
Teddi var ekki bara frændi,
heldur mikill öðlingur og vinur
allra, stoltur af fólkinu sínu,
stóru sem smáu og var alltaf gott
að spjalla og fá fréttir þegar við
hittumst sem var allt of sjaldan
sl. ár.
Við vorum nú samt svo heppin
fjölskyldan að eiga ykkur
Möggu sem nágranna í Bessa-
hrauninu og áttum þar oft gott
spjall um daginn og veginn, já,
lífið og tilveruna, og ekki fannst
frumburði mínum henni Fríðu
Rún leiðinlegt þegar frændi kall-
aði á hana og bauð henni sleikjó.
Hún sagði „pabbi, hann
frændi á sko næstum þúsund
sleikjóa.“ „Ertu nú viss um
það?“ sagði ég, „Já hann á það,
ég veit það,“ sagði sú stutta þá
og sagði „Ég hef séð þá.“ Barns-
auga sér svo margt stórt og mik-
ið á barnsárum sínum og fallegt
að eiga slíkar minningar.
Teddi var mikill höfðingi á
bátum sínum að sögn pabba og
er hann stoltur af að hafa verið
með þeim ásamt bræðrum sínum
á Sæbjörgu. Árið 1960 fór Teddi
í útgerð með þáverandi mági sin-
um, Hilmari Rósmundssyni, og
voru þeir aflakóngar í nokkur ár
á Sæbjörgu og hef ég fengið
margar skemmtilegar sögur frá
pabba af sjómennsku þeirra, já,
margar stórar og miklar, og líka
miklar raunir, enn sem betur fer
fórst enginn í þeim sjóslysum
sem þeir urðu fyrir í róðrum sín-
um.
Hjartans frændi, minning um
þig mun ávallt lifa í hjarta okkar
og trúi ég að þú hafir fengið gott
faðmlag hjá þeim sem farnir eru.
Við systkinin munum gæta að
bróður þínum og okkur og hafa
ávallt í huga þann kærleik og
vinskap sem þú gafst mér og
okkur.
Elsku hjartans Magga mín,
Tobba, Haffi, Júlla, Björk,
Harpa og fjölskyldan öll, megi
allt það góða umvefja ykkur með
kærleik og styrk.
Minning um góðan mann mun
lifa.
Samúðarkveðjur,
Friðþór Vestmann,
Ragnheiður, Fríða Rún
Vestmann og Ingi
Steinn.
Að morgni 16. september sl.
fékk ég þá sorgarfregn að Theo-
dór Ólafsson móðurbróðir minn
væri látinn eftir stutta en erfiða
þrautagöngu. Ég vissi í hvað
stefndi en sorgin var og er óum-
flýjanleg. Á meðan tárin þrýst-
ust fram í augnkrókana tók hug-
ur minn yfir og ég var komin
aftur til áranna 1965 og 1966,
þegar við Þorbjörg vorum óað-
skiljanlegar frænkur og vinkon-
ur. Æskuheimili hennar var á
Hólagötu 24, en húsið byggðu
Teddi og Magga fyrir stækkandi
fjölskyldu sína. Fyrstu fjögur
börnin fæddust jú í tröppugangi,
Þorbjörg 1959, Sigurbjörn 1960,
Hafþór 1961 og Júlíanna 1962.
Í minningunni er allt samt svo
rólegt og yfirvegað í númer 24
og dýrðarljóminn yfir og allt í
kring. Ég er helst á því að ég
hafi haldið að systkinin á 24 hafi
líka verið systkini mín. Auðvitað
hlýtur stundum að hafa verið
hasar og mikið fjör á stóra heim-
ilinu og Teddi oftast á sjó, en á
sinn yfirvegaða hátt þá hélt
Magga þétt utan um börnin sín
og aldrei munaði um þó ein
auka-stelpuskotta fengi að vera
með þó ég trúi að hún hafi oft
verið þreytt, en hún lét það ekki
uppi. Það létti eflaust á heim-
ilishaldinu þegar Teddi var í
landi því ég man eftir krökkun-
um og auðvitað mér, en ekki
hvað, sitjandi við matarborðið í
eldhúskróknum á Hóló og Teddi
að skræla kartöflur og bein-
hreinsa ýsuna fyrir hvert okkar
svo við gætum stappað með
smjöri. Á þessum tíma var Bára
fædd og börnin því orðin fimm.
Seinna bættust við þær Björk og
Harpa, samtals sjö til yndisauka
hjá hjónunum Tedda og Möggu.
Ég á ótal minningar frá árum
áður bæði frá Hólagötunni,
heiman frá mér og frá útgerð
pabba og Tedda, en þar sem
minningargreinar mega bara
innihalda ákveðinn fjölda stafa
þá munu gamlar sögur verða
rifjaðar upp með Hóló-Bessó-
hópnum síðar. Ég vil þakka
Tedda af alhug fyrir kærleika og
vinsemd pabba mínum til handa
í gegnum þeirra samtíð, sem
mágar, vinir og útgerðareigend-
ur Sæbjargar VE 56. Þegar
pabbi flutti á Hraunbúðir, dval-
arheimili aldraðra í Vestmanna-
eyjum, þá voru þeir ekki margir
dagarnir, sem Teddi kíkti ekki í
heimsókn til pabba, hann vildi jú
vita að allt væri í lagi. Þetta
gerði mér búandi á fastalandinu
allt svo miklu auðveldara og fyr-
ir það er ég ævarandi þakklát.
Ég vil líka trúa að elsku Sibbi
minn, sem lést 22. júní sl. tæpum
þremur mánuðum á undan
pabba sínum, hafi með sinni
sterku hendi og hlýjum faðmi
tekið á móti föður sínum og leitt
hann inn í æðri heima til móts
við forfeður sína, systur og vin.
Vonandi heldur Teddi áfram að
grúska þarna hinum megin og
segja sögur.
Hann var nefnilega ótrúlegur
hvað menn og málefni varðaði og
kunni skil á flestu.
Elsku hjartans Magga mín,
börnin þín og allur flotti hópur-
inn sem að ykkur Tedda stend-
ur. Ég bið þess að kærleikurinn
umvefji ykkur öll og að allar
góðu minningarnar um báða
strákana Tedda og Sibba fram-
kalli hjá ykkur bros og jafnvel
hlátur.
Þeir eru pottþétt sameinaðir
feðgarnir og örugglega að stúss-
ast í ansi mörgu.
Blessuð sé minning þessara
yndislegu frænda minna.
Sædís María Hilmarsdóttir.
✝ IngigerðurStefanía Ósk-
arsdóttir (Inga)
fæddist 5. febrúar
1937 í Reykjavík.
Hún lést á
Hjartadeild Land-
spítalans 15. sept-
ember 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Jóna Guð-
rún Stefánsdóttir,
f. 16. maí 1915 í
Skálavík, d. 2. febrúar 1994 og
Guðjón Kristinn Óskar Valdi-
marsson, f. 30. okt. 1909 í Vest-
mannaeyjum, d. 5. apríl 1946.
Fósturfaðir Ingigerðar var
Guðlaugur Guðmundsson, f. 21.
nóv. 1917, d. 26. sept. 2006.
Systur Ingigerðar eru Sigrún
Guðrún, f. 2. ágúst 1935, d. 27.
sept. 2016, Jónína, f. 16. des.
1940, Ósk Maren, f. 25. okt.
1948 og Jónína Íris, f. 28. okt.
1957.
Ingigerður giftist Konráði
Páli Ólafssyni hinn 11. júlí
apr. 1964, var kvæntur Krittiya
Huadchai Konráðsson, þau slitu
samvistum. Börn þeirra: a)
Tinna, f. 20. okt. 2003, b) Inga,
f. 6. nóv. 2008. Fyrir átti Guð-
mundur dótturina c) Henný, f.
9. sept. 1984.
Ingigerður ólst upp í Reykja-
vík. Hún og Konráð hófu bú-
skap í Höfnunum en Konráð
vann þá á Keflavíkurflugvelli.
Þaðan fluttu þau í Blesugróf og
1974 í Grýtubakka 2 í Breið-
holti. Sumarið 2001 fluttu þau
svo í Asparás í Garðabæ. Ingi-
gerður bjó í eigin íbúð í Asp-
arási til dánardags. Hún var
lengst af heimavinnandi. Inga
hafði verið í námi til smur-
brauðsgerðar á Brauðstofu við
Rauðarárstíg í Reykjavík á
fyrri árum en ástin tók völdin
svo ekkert varð af fyrirhugaðri
Danmerkurferð þar sem ljúka
átti náminu. Hún fór á vinnu-
markaðinn þegar börnin urðu
stálpuð. Fyrst í stað var hún í
heimilishjálp og síðar sem að-
stoð í eldhúsi og þá lengst af á
Hjúkrunarheimilinu Seljahlíð í
Breiðholti.
Útför Ingigerðar (Ingu) verð-
ur gerð frá Vídalínskirkju í
Garðabæ í dag, 2. október 2020,
kl. 13.
1958. Þau eign-
uðust fjögur börn:
1) Guðjón Árni, f.
16. jan. 1959, 2)
Jónas Sigurður, f.
4. des. 1960, d. 8.
júlí 2000, 3) Jóna
Ósk, f. 16. apr.
1962, hún var gift
Augusti Håkans-
son, þau slitu sam-
vistum, þeirra
börn: a) Óli Gunn-
arr Håkansson, f. 14. okt. 1982,
eiginkona Óla Gunnars er Lena
H. Håkansson.
Óli Gunnarr á með fyrri konu
sinni, Crystal Elaine M. Håk-
ansson, börnin Konráð Páll, f.
9. júlí 2008 og Eriku Ísafold, f.
21. okt. 2013.
b) Hildur Arna Håkansson, f.
10. des. 1987, maki Andri Buch-
holz, þeirra börn eru Logi Rafn,
f. 18. apr. 2011 og Hafrún Erna,
f. 7. febr. 2014. c) Frantz Adolf
Håkansson, f. 11. júní 1990.
4) Guðmundur Kristinn, f. 8.
Elsku mamma mín. Margt
fer í gegnum hugann á þessari
stundu og orð verða ansi fátæk-
leg. Þú varst kona sem alltaf
var til staðar.
Við vorum fjögur systkinin
og ég eina stelpan í hópnum.
Þú treystir á mig með ýmislegt.
Síðustu þrjú árin varst þú mér
ekki minni styrkur en ég þér.
Það mátti alltaf laga hluti,
stóra sem smáa.
Og tími eða peningar voru
aldrei vandamál. Eitthvað til að
vinna með. Þig vantaði aldrei
neitt. Það höfðu allir nóg að
gera og þú vildir ekki trufla
fólk. Þú hafðir alltaf nóg af öllu
fyrir aðra.
Elsku mamma, það er svo
skrítið hvað maður verður lítill
og hjálparvana þegar allt í einu
koma upp veikindi á borð við
þín. Þú sem varla fékkst kvef
öll þau ár sem ég hef lifað. Þú
varst hress laugardaginn 12.
september, hringir svo um kl.
12.30 á sunnudeginum og segir
mér að þú hafir dottið fyrir um
tveimur tímum og nýlega vökn-
uð eftir fallið.
Síðar þennan dag kemur í
ljós að þú hafðir fengið
STEMI-hjartaáfall og varst
drifin í aðgerð þar sem hver
mínúta skipti máli. Fátt er
hægt er að gera á svona stundu
nema vera til staðar. En marg-
ar dýrmætar stundir á ég í far-
teskinu.
Þú sem aldrei tjáðir tilfinn-
ingar fórst allt í einu að tala
um allt það fallega líf sem þú
hafðir átt. Þú áttir besta vin og
eiginmann sem til var. Hann
hafði kvatt fyrir níu árum og
þú saknaðir hans mikið. Börnin
þín fjögur, sem væru þér svo
mikils virði.
Og barnabörnin þín og
barnabarnabörnin sem þú hafð-
ir ekki hitt svo lengi. Og eig-
inlega værum við börnin þín
fimm, þar sem þú ættir tölu-
vert í Stínu. Þú talaðir líka um
að það væru 20 ár síðan þú
hefðir hitt Sigga bróður. Það
væri langur tími og þú saknaðir
hans mikið.
Hann var aðeins 39 ára þeg-
ar hann kvaddi. Síðan sagðir
þú: „Jóna Ósk mín, ég kem
ekki aftur heim í Asparás. Þú
sérð um Asparás og Simba.“
(Simbi er hundur mömmu.)
Það er skrítið að hugsa til
baka og skoða í huganum hvað
þú hefur talað á þessu ári 2020.
Þú saknaðir margra náinna og
varst viss um að þú ættir ekki
eftir að fá að sjá þá. Það er sárt
til þess að vita að það reyndist
rétt.
Við getum aldrei þakkað nóg
þá tilviljun að Frantz Adolf
kom heim til Íslands tveimur
vikum áður en þú kvaddir.
Hvað það gladdi þig að hann
Frantz þinn væri kominn. Þú
talaðir líka mikið um ferðina
okkar til Flórída í desember
2018. Það var svo gaman að
vera hjá Sveinu og Kevin á
Fruitland Park þessi jól. Og Ír-
is (Freyja) sem kom frá North
Dakota.
Nú, prjónarnir voru auðvitað
til staðar. Og þegar Kevin setti
Bubba Morthens á fóninn var
dansað. Þú gafst þeim Kevin og
Írisi ekkert eftir í dansinum.
Þú naust hverrar mínútu. Í ár
hafði ég ætlað í aðra slíka ferð
og þú varst staðráðin í að þú
gætir ekki farið með þetta árið.
Tímans á Flórída verður lengi
minnst.
Margt það sem þú hefur sagt
á þessu ári 2020 segir mér á
þessari stundu að þú varst að
undirbúa þig fyrir þá löngu
ferð sem þú hefur nú lagt upp í.
Ég get haldið svona áfram
lengi! Minning þín mun ætíð
fylgja mér og ég vona að ég
geti verið mínum börnum og
barnabörnum eitthvað í líkingu
við ykkur pabba. Það var þér
þungbær reynsla þegar Siggi
bróðir kvaddi þennan heim
sumarið 2000 og síðan þegar
pabbi kvaddi 2011.
Nú hittist þið í sumarlandinu
og getið notið samvistanna þar.
Takk fyrir allt sem þú hefur
verið mér, börnunum mínum og
barnabörnunum.
Minning þín mun verða ljós í
lífi okkar.
Þín dóttir,
Jóna Ósk.
Það er alltaf erfitt að kveðja
en þessi kveðja er mér einna
erfiðust.
Frá því ég man eftir mér hef
ég verið mikill heimalningur
hjá þér og afa. Ég man fyrst
eftir mér þegar þið bjugguð á
Grýtubakkanum. Þangað var
alltaf svo gott að koma og nóg
að brasa.
Ég mun aldrei gleyma
skemmtaranum sem ég glamr-
aði á og sönglaði þegar ég var
ponsa. Og hvað það var gaman
þegar þú settist hjá mér þegar
ég var sex ára og kenndir mér
að spila
Góða mamma. Þá var það
ósjaldan þegar við systkinin
komum í heimsókn að þú lagðir
kapal og það var alltaf gaman
að hjálpa þér við að fá kapalinn
til að ganga upp og svo að læra
að leggja þá.
Þú elskaðir að prjóna, prjón-
aðir á alla þá sem þess óskuðu
og passaðir alltaf að barna-
börnin ættu nýja vettlinga og
ullarsokka. Ef börn bættust í
hópinn í kringum einhvern
varstu búin að skella í prjóna-
sett og varst snögg að því. Þeg-
ar ég bað þig að kenna mér að
prjóna var það hinn sjálfsagð-
asti hlutur. Þú varst svo stolt af
mér þegar ég prjónaði mína
fyrstu peysu.
Svo þegar ég var ólétt að
börnunum mínum nutum við
þess að sitja saman, prjóna og
spjalla.
Það er ómetanlegt að hafa
haft þig til að taka upp týndar
lykkjur, hjálpa mér við hnappa-
götin og leiðbeina mér.
Eftir að þið fluttuð í Asparás
í Garðabæ var mikið styttra
heim til ykkar afa. Mér þótti
alltaf vænt um það að vita að ef
eitthvað bjátaði á gat ég alltaf
komið til ykkar, sem var afar
hentugt á unglingsárunum þeg-
ar ég var ekki alltaf sammála
mömmu og pabba.
Eftir að afi dó varð heim-
urinn þinn dálítið innantómur
enda voruð þið tvö eins og eitt.
En ég gleymi því aldrei hvað
þú varst þakklát þegar þú
fékkst chihuahuahundinn
Simba hjá bróður mínum
Frantz sem veitti þér fé-
lagsskap til lokadags.
Þegar börnin mín fæddust
urðu þau heimalningar í Asp-
arásnum. Þú passaðir að eiga
alltaf nóg af kexi handa þeim
og það skorti aldrei ís í frystin-
um.
Það var ekki óalgengt að
Logi og Hafrún sætu við eld-
húsborðið hvort með sinn
Maryland-kexpakkann og ef ég
reyndi að skipta mér af því
sagðir þú alltaf að þau mættu
ekki vera svöng. Þar með þurfti
ekki að ræða það frekar.
Ég gæti örugglega skrifað
heila bók um minningarnar
mínar um þig elsku amma og
er afar þakklát fyrir tímann
okkar saman og allt sem þú
kenndir mér. Þótt ég sé ekki
tilbúin til að kveðja þig veit ég
að ég þarf þess samt. Ég trúi
því að þið afi séuð alsæl yfir því
að vera sameinuð á ný með
honum Sigga ykkar.
Himnarnir gráta grimmilegum tárum
og kalla þig upp til sín.
Við sitjum hér eftir eins og fuglar í
sárum,
dofin og ófleyg er hugsunin.
Þó farin sértu þá í hjörtum okkar
ertu
er huggun að í himnaríki varstu vel-
komin.
Við kveðjumst að sinni og sjáumst
svo aftur
þegar tíminn minn er uppurinn.
(Hildur Arna Håkansson)
Þín ömmustelpa,
Hildur Arna Håkansson.
Ingigerður Stef-
anía Óskarsdóttir