Morgunblaðið - 02.10.2020, Qupperneq 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. OKTÓBER 2020
✝ Finnur Þor-valdsson var
fæddur 15. apríl
1931 í Hnífsdal.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 26. sept-
ember 2020.
Foreldrar hans
voru Þorvaldur
Pétursson, sjómað-
ur í Hnífsdal, f. 12.
maí 1897, d. 10. jan.
1956, og Guðrún J. Guðjóns-
dóttir, f. 18. júlí 1896, d. 6. júlí
1996.
Systkini Finns: Sesselja El-
ísabet f. 3. apríl 1925, Níelsína f.
18. ágúst 1927, d. 8. maí 2012,
Margrét Guðný f. 23. sept. 1928,
Pétur f. 26. mars 1930, d. 6. okt.
2014, Halldór f. 9. júní 1932, d.
18. maí 2000, Jón Arnór f. 10.
ágúst 1933, d. 30. jan. 2012,
Gunnar f. 15. nóv. 1934 og Jó-
hanna Stella f. 30. apríl 1938.
Hálfbróðir Finns sammæðra
var Guðmundur Skúlason f. 22.
júlí 1921, d. 25. júní 2005.
Finnur kvæntist 26. des. 1955
Rún f. 12. apríl 1998, í sambúð
með Ásgeiri Jónssyni. 4) Guð-
björg Sigríður f. 20. ágúst 1967,
kvænt Kjartani Hauki Kjart-
anssyni. Börn þeirra: Guðrún
Ísabella f. 27. júní 2000, Fríða
Sylvía f. 15. sept. 2002 og Kjart-
an Már f. 14. júlí 2006.
Finnur kom veturinn 1951 til
vinnu í Sandgerði. Hann var
m.a. háseti á Víði II hjá Eggerti
Gíslasyni skipstjóra. Einnig var
hann í beitningu. Finnur og
Guðrún opinberuðu trúlofun
sína 1953. Þau stofnuðu heimili
á Túngötu 15 í Sandgerði og
bjuggu þar í áratugi. Sumarið
2002 fluttu þau á Aðalgötu 1 í
Keflavík. Finnur var vélamaður
í nokkur ár hjá Íslenskum aðal-
verktökum á Keflavíkurflug-
velli. Hann byrjaði að keyra
leigubíl um 1970, fyrst hjá
Leigubílastöð Sandgerðis en síð-
ar í áratugi hjá Aðalstöðinni í
Keflavík. Finnur átti fyrst ensk-
an Ford Zephyr og síðar marga
bandaríska bíla, m.a. Dodge,
Oldsmobile og Chevrolet Nova.
Síðast var hann á Toyota í leigu-
akstrinum. Finnur fór flest sum-
ur vestur á sínar æskuslóðir.
Útför Finns fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 2. októ-
ber 2020, og hefst athöfnin
klukkan 13. Jarðsett verður í
Hvalsneskirkjugarði.
Guðrúnu Guð-
mundsdóttur, f. 17.
ágúst 1934 á Borg í
Sandgerði.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur
Jónsson bifreið-
arstjóri í Hlíð
(Tjarnargötu 12) í
Sandgerði, f. 5. júlí
1898, d. 24. maí
1971, og Guðbjörg
Sigríður Þorgils-
dóttir, f. 4. feb. 1904, d. 16. okt.
1964. Guðrún lést 14. júlí 2004 í
Keflavík.
Börn Finns og Guðrúnar: 1)
Guðmundur f. 19. maí 1956,
kvæntur Sigríði Aradóttur. Syn-
ir þeirra: Finnur Sigurður f. 6.
júní 1984 og Arnar Páll f. 29.
sept. 1987. 2) Þorvaldur f. 14.
des. 1959. 3) Ævar Már f. 30.
jan. 1963, kvæntur Guðrúnu
Einarsdóttur. Dætur þeirra:
Anna María f. 21. mars 1987,
Helena Ösp f. 24. jan. 1993, í
sambúð með Guðmundi Daða
Guðlaugssyni. Dóttir þeirra: Júl-
ía Rós f. 30. júlí 2020, og Elva
Í dag kveð ég föður minn,
Finn Þorvaldsson. Nú á kveðju-
stund vil ég minnast hans með
nokkrum orðum.
Við vorum báðir lengi leigu-
bifreiðastjórar á Aðalstöðinni í
Keflavík. Pabbi var góð fyrir-
mynd fyrir mig, hann var jafn-
lyndur maður og vinnusamur
svo af bar. Með vissu keyrði
hann um 80.000 km á ári að
meðaltali í vinnunni.
Aðeins 7 km eru á milli Sand-
gerðis og Keflavíkur og yfirleitt
ekki lengi ekið. Hér vil ég nefna
eina ferð okkar pabba yfir heið-
ina til Sandgerðis. Ofsaveður
var og mikil snjókoma gerði það
að verkum að ferðin tók 2½
klukkustund. Reynsla og þraut-
seigja pabba kom sér vel þannig
að við náðum heim heilu og
höldnu. Við höfðum þann hátt-
inn á að skiptast á að vera á
undan hvor öðrum.
Í áratugi fór pabbi til berja
vestur á firði. Stundum fór
mamma með. Við bræðurnir fór-
um oft með. Ein ferð er sér-
staklega minnisstæð, líklega
haustið 1969. Við gistum í skýl-
inu á Þorskafjarðarheiði. Ofsa-
veður skall á, mikil úrkoma og
veðurhæð en ekki snjókoma. Á
leiðinni suður varð mér ljóst að
pabbi var afburðagóður bílstjóri.
Eins kann ég vel að meta
hvað pabbi var alltaf viljugur að
leiðbeina mér þegar ég var
reynslulítill að gera við mínu
fyrstu bíla. Þá var hann eins og
oft áður besti maðurinn í verkið.
Það var mikill missir fyrir
pabba og okkur systkinin þegar
mamma lést sumarið 2004.
Pabbi tók því af yfirvegun og
innri styrk.
Mörg síðustu árin kom ég
alltaf í mat til pabba á sunnu-
dagskvöldum. Hann fór létt með
að elda steikina. Ég mun sakna
þessarar samveru.
Takk fyrir allt elsku pabbi
minn. Ég trúi því að þú sért
núna kominn til mömmu og að
hún hafi tekið vel á móti þér.
Þinn sonur,
Þorvaldur Finnsson.
Elsku pabbi nú er komið að
kveðjustundinni, stund sem ég
vissi að nálgaðist hratt og við
búin að búa okkur undir. Þegar
slík stund rennur upp þá rifjast
upp margar góðar minningar og
gott að leyfa huganum að reika
fram og til baka um liðna tíð.
Mér eru ógleymanlegar þær
ferðir sem þið mamma fóruð
með okkur systkinin vestur í
Hnífsdal á þínar æskuslóðir og
gist var á Bakkaveginum. Þarna
sagðir þú okkur margar sögur
frá þínu lífshlaupi og fannst okk-
ur mikið til þess koma. Þegar
komið var vestur vildir þú fara
með okkur á alla firðina og það
var mikið ævintýri að fara alla
þessa háu fjallvegi sem ein-
kenna Vestfirðina. Þú þessi
öruggi bílstjóri fannst þetta held
ég ekkert minna ævintýri heldur
en okkur. Þið mamma voruð
mjög dugleg að ferðast með
okkur um landið og fara í úti-
legur, þá urðu oft fyrir valinu
Þingvellir, Þjórsárdalur og
margar aðrar gersemar sem
landið okkar hefur.
Mér er mjög minnisstætt
þegar ég fékk bílprófið og þú
leyfðir mér að fara á rúntinn á
leigubílnum þínum sem var þitt
atvinnutæki, eina skilyrðið sem
þú settir mér var að nægt bens-
ín yrði á bílnum til þess að kom-
ast til Keflavíkur. Þú varst mik-
ill bílakall og vildir hafa hlutina í
lagi, til að mynda þegar bílarnir
hjá mér biluðu þá varst þú mjög
úrræðagóður og gafst ekki upp
þótt bilunin væri jafnvel flókin.
Að gefast upp var ekki til um-
ræðu alla þína tíð, þú varst þol-
inmóður með eindæmum og allt
lék í höndunum á þér.
Góð er minningin þegar við
Sigga keyptum raðhúsið að
Norðurvöllum og þegar þú
komst með bros á vör og tilbú-
inn að hjálpa og leggja á ráðin
með framhaldið. Þú vildir að
sjálfsögðu hafa allt í röð og
reglu, engar óhreinsaðar spýtur
eða drasl hér og þar á staðnum.
Þegar ég og Þorvaldur byrj-
uðum að keyra laxveiðimenn var
gott að leita til þín. Þú vissir
alltaf hvað hver ferð myndi taka
langan tíma og hvar við þyrftum
að sýna aðgæslu og passa upp á
að veiðimennirnir yrðu á réttum
tíma í stöðina.
Það var mikið gæfuspor hjá
ykkur mömmu að flytja á Aðal-
götuna í Keflavík árið 2002. Þú
losnaðir þannig við viðhaldið á
Túngötunni og mamma gat hvílt
sig á garðinum og notið sín
meira á golfvellinum.
Eftir að mamma kvaddi vor-
um við Sigga ánægð með þig
hvað þú varst duglegur að mat-
reiða og hafa allt í röð og reglu,
þar sem mamma sá um þessa
hluti. Þarna sýndi það sig að þú
varst ekki hræddur við að til-
einka þér ný vinnubrögð. Jóla-
dagurinn verður alltaf sá dagur
sem mér verður hvað mest
hugsað til þín, það var alltaf svo
hátíðlegt þegar fjölskyldan var
saman komin á Aðalgötunni. Þú
vildir alltaf sjá um að sjóða
hangikjötið og taka til meðlætið
og við bræðurnir tókum að okk-
ur að leggja á borð og sáum til
þess að allir kæmust fyrir með
góðu móti.
Okkur Siggu fannst alltaf gott
að koma á Aðalgötuna og fá
kaffi hjá þér og spjalla um dæg-
urmálin, þessar stundir eru okk-
ur dýrmætar.
Elsku pabbi ég veit að núna
ertu kominn í hlýja fangið henn-
ar mömmu sem leiðir þig inn í
ljósið, þaðan sem þið fylgist með
hópnum ykkar um ókomin ár.
Guðmundur (Gummi)
og Sigríður (Sigga).
Nú er ég búin að kveðja elsku
pabba minn. Pabbi var svo mik-
ill dugnaðarforkur enda Vest-
firðingur og ég er svo sannfærð
um að styrkleiki minn og góð
heilsa komi mikið frá pabba.
Þegar mamma dó 2004 tók
pabbi því með miklu æðruleysi
og lífið hélt bara áfram eins og
hann sagði ávallt. Þau voru ný-
flutt í fallega íbúð í Keflavík og
hélt pabbi þar heimili til dauða-
dags. Hann varð fyrirmyndar-
kokkur, bakaði bestu vöfflurnar
og alltaf var hann með gott kaffi
og meðlæti þegar komið var í
heimsókn. Þegar ég hugsa til
baka þá sér maður hvað hann
var ótrúlega duglegur. Alltaf
með sitt jafnaðargeð og aldrei
að hann kvartaði eða þegar ég
spurði hann hvort væri nú ekki
erfitt lífið án mömmu. Lífið er
bara svona og það heldur áfram.
Pabbi var eini afi barnanna
minna og hann var sá sem kom
og passaði þegar við hjónin fór-
um erlendis í helgarferðir. Það
var lítið mál fyrir hann að elda
og sjá um heimilið. Afi eldaði
besta hakkið, sagði Kjartan
Már. Ég sá hvað pabbi var
ánægður með hlutverkið. Fékk
að heyra hvað börnin mín væru
nú góð og þessar samverustund-
ir þeirra skipta þau miklu máli.
Alltaf fengu þau alla athygli
hans óskipta.
Sumarbústaðaferðirnar með
pabba og Kristbjörgu vekja góð-
ar minningar. Hann fór allt á
bílnum sínum enda atvinnubíl-
stjóri. Ég minnist heimsóknar
sem hann kom í hér í ágúst í
Garðabæ, hress og glaður.
Ánægður að fara heim með ný-
veiddan silung sem hann flakaði
að sjálfsögðu sjálfur. Þá talaði
hann um að halda jólaboðið á
jóladag, heitt hangikjöt sem
hann sá um og öll fjölskyldan
saman. Sáttur að geta boðið
okkur og sat rólegur í stólnum
meðan við spiluðum við hring-
borðið eftir matinn.
Pabbi kenndi mér að bóna bíl-
inn rétt, enginn gerði það betur
en pabbi. Hann hafði lag á öllu
og sýndi það með þolinmæði og
yfirvegun. Ég hef það frá pabba
að fara aldrei frá saumavél í
flækju.
Þessi þrautaganga var stutt
en pabbi var raunsær og vissi í
hvað stefndi og sagði við mig
hann væri sáttur við guð og
menn, orðinn 89 ára og með
kollinn í lagi. Kveðjustundin var
í senn tregafull og falleg. Síð-
ustu orðin sem hann sagði: Mér
líður bara vel.
Takk elsku pabbi, ég er svo
þakklát fyrir þig og stolt að vera
stelpan þín.
Fagra haust þá fold ég kveð
faðmi vef mig þínum.
Bleikra laufa láttu beð
að legstað verða mínum.
(Steingrímur Thorsteinsson)
Guðbjörg Sigríður
Finnsdóttir.
Finnur tengdafaðir minn hef-
ur kvatt þessa jarðvist eftir
skammvinn veikindi. Það verður
skrýtið að fara ekki í heimsókn
á Aðalgötuna lengur og koma í
kaffi og bakkelsi sem Finnur
bauð jafnan upp á.
Ég var einkar lánsamur að
hafa Finn sem tengdaföður enda
tók hann verðandi tengdasyni
sínum mjög vel þegar ég og
dóttir hans, Guðbjörg, hófum
sambúð. Margar góðar minning-
ar á ég með Finni þegar við
Guðbjörg fórum í sumarbústaða-
ferðir hér á árum áður. Finnur
var jafnan með í för og þægi-
legri ferðafélaga en hann var
ekki hægt að hugsa sér. Hann
þekkti landið eins og lófann á
sér eftir áralangan tíma sem
leigubílstjóri. Finnur var dásam-
legur afi og voru börn okkar
Guðbjargar svo lánsöm að fá að
njóta hans. Finnur hafði ein-
stakt lag á börnum og duglegur
að leika við þau og passa þegar
svo bar undir.
Finnur missti eiginkonu sína,
Guðrúnu Guðmundsdóttur, árið
2004 eftir stutt veikindi. Þau
höfðu þá nýverið flutt af Tún-
götunni í Sandgerði til Keflavík-
ur. Ég var svo lánsamur að hafa
komið til þeirra hjóna þegar þau
bjuggu í Sandgerði og ná aftur í
þann tíma þegar það var hádeg-
ismatur á sunnudegi með öllu
tilheyrandi. Sérstaklega var
gaman á jóladagskvöld þegar
stórfjölskyldan hittist á Túngöt-
unni og svo síðar á Aðalgötunni.
Alltaf var Finnur tilbúinn að
hjálpa og vera til staðar þegar á
þurfti að halda. Finnur hafði
einkar gott lag á að gera við
hina ýmsu hluti, hann hafði
endalausa þolinmæði og þraut-
seigju við öll verkefni sem hann
tók sér fyrir hendur.
Finnur hafði gott lundarfar
og aldrei skeytti hann skapi eða
lét einhver fúkyrði fjúka í hita
leiksins, aldrei. Þegar deilt var á
Finn og á hann stóð vindurinn
svaraði Finnur alltaf rólegur og
lét aldrei skapið fara með sig í
gönur. Alltaf svo rólegur, svo
blíður og góður.
„Sá sem ástundar réttlæti og
kærleika, öðlast líf, velgengni og
heiður.“ (Orðskv. 21:21)
Við þessa kveðjustund ríkir
þakklæti fyrir tímann sem við
áttum saman og góðar minn-
ingar sem lifa að eilífu.
Með sorg í hjarta kveð ég
tengdaföður minn.
Blessuð sé minning Finns
Þorvaldssonar.
Kjartan Haukur
Kjartansson.
Í dag kveð ég elskulegan
tengdaföður minn. Ég vissi fyrst
af honum fyrir 37 árum þegar
ég og Guðbjörg dóttir hans urð-
um vinkonur. Það var svo tveim-
ur árum síðar, þegar við Ævar
sonur hans fórum að stinga sam-
an nefjum, að ég virkilega
kynntist honum Finni. Þvílíkur
öðlingur sem hann var. Ótrúlega
þolinmóður, einstaklega hand-
laginn og með mesta jafnaðar-
geð sem ég veit um. Ávallt tilbú-
inn að aðstoða hvenær sem er
og heyrði ég hann aldrei hall-
mæla öðrum. Hæglátur með
góða nærveru og umhyggjusam-
ur. Svo var hann svo stoltur af
fjölskyldunni og sérstaklega
barnabörnunum.
Minning um yndislegan mann
lifir í hjörtum okkar. Mig langar
að þakka honum samfylgdina
með bæn sem tengdamóðir mín
kenndi dætrum okkar Ævars.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson)
Þín tengdadóttir,
Guðrún.
Brostu til syrgjandans sollna,
er sýtir og harmar um nótt,
hann brosir aftur og sorgirnar sefast
og sálin fær nýjan þrótt.
Elsku Finnur afi er kominn
til ömmu. Við fjölskyldan syrgj-
um einstakan mann en kveðju-
stundin var dýrmæt og falleg.
Hjartahlýr, hæglátur með ró-
andi nærveru. Alltaf reiðubúinn
að rétta fram hjálparhönd, um-
hyggjusamur og kærleiksríkur í
verki. Allt sem við systur gátum
óskað okkur, forréttindi að hafa
átt svona öðling fyrir afa.
Við munum sérstaklega minn-
ast afa á jóladag þar sem afi hélt
jóladagsboð á hverju ári. Sauð
hangikjöt á vestfirskan máta
eins og honum einum var lagið.
Nú síðustu jól áttum við fjöl-
skyldan góða stund saman á Að-
algötunni þar sem við fórum yfir
gamlar fjölskyldumyndir þökk
sé Arnari Páli frænda. Við elstu
frændsystkinin eigum einnig
margar minningar saman af
Túngötunni í Sandgerði. Felu-
leikir, plötur spilaðar á grammó-
fón, ís og nammi í hvert mál og
að skoða gömul myndaalbúm
saman. Þolinmæði afa var engri
lík og féll það í hendur ömmu að
skamma okkur fyrir prakkara-
strikin. Alltaf átti maður von
einhverju skemmtilegu á leið
okkar til ömmu og afa í Sand-
gerði. Minningin um Flórídajólin
2015 á einnig sérstakan stað í
hjarta okkar. Við vitum að afa
þótti einnig mjög vænt um þá
ferð með stórfjölskyldunni.
Anna María ferðaðist með
pabba og Þorvaldi frænda vest-
ur í byrjun september á bílnum
hans afa. Afi var ekki langt und-
an enda var hann með þeim sím-
leiðis og fékk að fylgja þeim
hvern fjörðinn á eftir öðrum. Afi
fékk reglulega að heyra frá því
hvernig ferðin væri að ganga og
hvernig bíllinn væri að standa
sig, enda mikill bílakall leigubíl-
stjórinn sjálfur. Vestfirðir eru
svo sannarlega náttúruperla,
Hnífsdalur einn fallegasti dalur
landsins og við erum stoltar af
því að vera ættaðar þaðan.
Minningin um afa, mann með
stærsta hjartað, mun lifa með
okkur. Við systurnar erum
nefnilega svo lánsamar að eiga
pabba sem endurspeglar alla þá
dýrmætu kosti sem afi bar. Við
erum þakklátar fyrir þann tíma
sem við fengum með elsku Finn
afa.
Við vitum að amma tekur á
móti honum eftir langa bið og
nú tekur við ferðalag þeirra
saman að handan.
Brostu til alls og allra
í árvakri mannúðargjörð,
og brosið mun birtast þér aftur
í brosi – frá himni og jörð.
(Magnús Jónsson frá Flatey)
Við minnumst þín elsku afi
með breiðu brosi og hlýju í
hjarta. Gæfan er okkar, því við
fengum að kynnast þér.
Þínar Ævarsdætur,
Anna María, Helena
Ösp og Elva Rún.
Þá er komið að kveðjustund
elsku afi og þú hefur fengið
hvíldina sem þú varst farinn að
þrá, ég veit að amma hefur tekið
vel á móti þér með útbreiddan
faðminn. Þið eruð sameinuð á
ný.
Það er alltaf sárt að kveðja
enda ert þú búinn að vera hluti
af mínu lífi alla tíð en minning-
arnar eru margar og þær ylja á
stundum sem þessum.
Í Hnífsdal voru hans æsku-
stöðvar og þar leið honum vel
enda ávallt stoltur þegar talið
barst að Hnífsdal. Vestfirðingar
eru sagðir frekar stífir og
þrjóskir og vilji fara sínar eigin
leiðir og afi var þar engin und-
antekning.
Hann var þrjóskur með ein-
dæmum og ef hann var búinn að
ákveða eitthvað þá gat enginn
komið í veg fyrir það, ekki einu
sinni amma sem þó oft hafði tak
á karli.
Minningarnar frá Túngötunni
í Sandgerði eru margar. Ég og
Finnur bróðir í pössun, hann
inni og ég og afi úti í bílskúr að
bóna.
Afi vildi nú alltaf vera á skín-
andi hreinum bíl enda var 19 á
stöðinni ávallt hinn glæsilegasti.
Ég held að ég og pabbi fáum
þessa nautn frá honum enda
fannst honum ekki leiðinlegt að
aðstoða okkur við að bóna, þrátt
fyrir að vera kominn á níræð-
isaldur.
Meira að segja núna á dán-
arbeði sínum bað hann um að fá
að sjá mynd af bílnum sínum,
þar sem hann vissi að ég var
nýbúinn að taka hann í gegn og
ég held að hann hafi verið
ánægður með afraksturinn.
Ferðirnar til Florida eru mér
ofarlega í huga en þar leið hon-
um vel, að liggja á sundlaug-
arbakkanum í sólinni og njóta
lífsins.
Hann fór nokkrar ferðirnar
þangað en þegar ég spurði
hvaða ferð hafi staðið upp úr þá
var hann fljótur að svara og
sagði að síðasta ferðin hefði ver-
ið yndisleg. Þá átti hann við
ferðina sem farin var um jólin
2015 en þá ákvað öll stór fjöl-
skyldan að fara og njóta hátíð-
anna saman og skapa góðar
minningar sem við búum að í
dag.
Afi var ætíð mikið hörkutól
og kvartaði aldrei, hann tók öllu
sem að honum var rétt með
æðruleysi.
Hin seinni ár var pokinn hins
vegar orðinn þungur og hann
vissi alveg í hvað stefndi þótt
hann léti það kannski ekki í ljós.
Þegar ég heimsótti hann nú síð-
ast á spítalann þá var hann orð-
inn þreyttur en við áttum ágæt-
issamtal og hann var sáttur með
sitt lífshlaup, stoltur af sínum
hópi og ánægður með allt það
sem við höfðum gert fyrir hann.
Hann var tilbúinn í ferðalagið
langa.
Að vera hlédrægur er ekki
slæmur mannkostur, en afi var
frekar hlédrægur og uni sér
best innan um sína fjölskyldu og
vildi að henni liði vel. Hann
sýndi okkur að það þarf ekki
alltaf að láta mikið fyrir sér fara
til þess að ná árangri í lífinu og
lifa því til fulls.
Það er alveg nóg að vera
þakklátur fyrir það sem maður á
og hlúa vel að þeim sem manni
þykir vænt um.
Ég mun minnast þín elsku afi
með hlýju og þakklæti fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig.
Mín bernskuslóð óbreytt er
er ég út úr bílnum fer
og mér á móti koma pabbi minn og
mamma,
en í dyrum stendur draumbjört kona
drottning minna glæstu vona.
Nú kem ég heim í kæra dalinn minn.
Já, þau taka öll mér aftur
opnum örmum og með tár á
hvörmum
er til hvíldar kem ég í kæra dalinn
minn.
(Ómar Ragnarsson)
Þinn
Arnar Páll.
Finnur
Þorvaldsson