Morgunblaðið - Sunnudagur - 20.12.2020, Blaðsíða 15

20.12. 2020 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15
„Það hefur verið mjög erfitt og er enn erfitt.
Ég ætla ekki að neita því. Ég hef fundið fyrir
þunglyndi og kvíða og það hefur verið erfitt að
fara út á meðal fólks. Ég tek alveg eftir því að
fólk starir. Ég tók það rosalega inn á mig fyrst
en ég hef smá vanist því. Litlir krakkar segja
stundum eitthvað og það er bara pínu krútt-
legt hvað þau eru opin,“ segir hún og hlær.
„Það er auðvitað erfitt að sætta sig við að
þetta verði bara svona. Ég hef verið hjá sál-
fræðingum og hitt prest og talað mig í gegnum
þetta. En það koma alltaf dagar sem ég er ekki
í lagi.“
Sólrún Alda hefur gengist undir nokkrar að-
gerðir síðan hún kom heim og á fleiri eftir, en
segir núna allt vera í biðstöðu vegna Covid.
„Það var húð flutt undir augun því húðin
herpist svo mikið saman. Svo var gerð til-
raun með stofnfrumur, en þá var tekin fita af
maganum og sprautað í andlitið. Ég fer í
aðra svoleiðis aðgerð í janúar og svo á ég eft-
ir einhverjar fegrunaraðgerðir, það þarf til
dæmis að laga nefið,“ segir hún og segir
þetta sannarlega hafa verið mikla lífs-
reynslu. Hún hyggst þó nýta sér reynsluna í
framtíðinni.
„Ég get aðeins tengt það við námið mitt.
Eftir slysið hef ég meiri áhuga á að vinna
áfallavinnu og mig langar líka að tala við fólk
um eldvarnir. Mig langar ekki að slysið sé til
einskis. Þetta kom fyrir mig og mig langar að
gera eitthvað með það og koma í veg fyrir að
fleiri lendi í þessu,“ segir hún og segir að í
íbúðinni hafi brunavörnum verið ábótavant.
Hvorki hafi þar verið reykskynjari né eld-
varnateppi.
„Maður getur ekki annað en hugsað: hvað
ef?“
Miklar kvalir í andliti
Sólrún Alda kláraði síðasta jólaprófið daginn
sem viðtalið var tekið og segir prófin hafa
gengið vel. Hún útskrifast í vor og veit ekki
enn hvað tekur við, en hefur áhuga á að halda
áfram námi, og þá jafnvel í barnasálfræði.
„Ég stefni á að vinna með börnum; það er
það sem mig langar mest að gera,“ segir hún.
Nú, rúmu ári eftir slysið, er Sólrún Alda enn
líkamlega kvalin.
„Á hverjum einasta degi. Ég er ennþá að
taka mikið af sterkum verkjalyfjum, oft á dag.
Mér var sagt að sársaukinn myndi vara í tvö
ár. Hann er í andlitinu. Húðin í andlitinu er svo
viðkvæm. Læknarnir eru að reyna að mýkja
húðina með þessum stofnfrumusprautum en
ég veit ekki hversu langt það fer.“
Sólrún Alda á mikið af góðum vinum sem
tóku henni vel þegar hún kom heim frá Sví-
þjóð.
„Það versta var að þegar ég var nýfarin að
hitta fólk, þá kom Covid. Það eru enn margir
vinir sem ég á eftir að hitta. Svo þarf ég að
passa mig sérstaklega, út af lungunum, en þau
virka ekki enn að fullu. Það er búið að vera
mikið fjarnám í vetur, sem var heppilegt bara.
Það hentaði mér betur en að vera að mæta.
Orkan er minni en áður og ég sef rosalega mik-
ið.“
Fundið fyrir ást og samþykki
Nú er eitt ár í sjálfu sér ekki langur tími.
Finnst þér þú hafa náð einhvers konar sátt?
„Já. Ég hélt að það myndi ekki gerast, en
það hefur gerst. Þótt ég hefði aldrei viljað
lenda í þessu slysi þá hafa líka svo yndislegir
hlutir gerst vegna þess. Ég fékk að hitta
tengdaforeldra mína í fyrsta skipti, en þau
voru hér hjá syni sínum. Það var yndislegt. Ég
hef líka fundið fyrir svo mikilli ást og sam-
þykki frá samfélaginu. Ég hef fengið svo mikið
af skilaboðum og fólk hefur stundum stoppað
mig úti á götu,“ segir hún og segist hafa fundið
fyrir stuðningi þjóðarinnar en slysið snerti
sannarlega við mörgum.
Sólrún Alda segir brunana í ár hafa fengið
mjög á sig en þeir hafa verið óvenjumargir og
mannskæðir á árinu.
„Ég man þegar bruninn var í Vest-
urbænum, þá mætti ég slökkviliðsbílunum.
Ég brotnaði bara niður. Þetta var rosalega
erfitt. Þá hugsar maður um af hverju fólk
hugar ekki að brunavörnum,“ segir Sólrún
Alda og biðlar til almennings nú á aðventunni
að huga vel að kertum, setja upp reykskynj-
ara og hafa bæði slökkvitæki og eldvarna-
teppi til taks.
Aldrei langað að deyja
Sólrún Alda segist hafa hitt afskaplega mikið
af góðu fólki undanfarið ár og fyrir það er hún
þakklát.
„Ég er svo þakklát fyrir fólkið í Svíþjóð og
fólkið á Grensás og fyrir sjúkra- og iðjuþjálf-
ara mína. Þær eru yndislegar,“ segir hún og
segist enn vera í sjúkraþjálfun og hjá læknum
reglulega. Einnig hefur hún leitað eftir stuðn-
ingi hjá fólki sem deilir svipaðri reynslu.
„Ég hef heyrt í fólki hérlendis sem lent hefur
í andlitsbruna og það hefur verið yndislegt að
tala við það fólk. Það er gott að tala við fólk sem
hefur lent í því sama og ég. Þó að Rahmon hafi
lent í því sama getur hann klætt af sér brunann
sinn, sem ég get ekki gert,“ segir hún.
Sólrún Alda hefur síður en svo gefist upp.
„Ég held að maður fái einhvern aukinn styrk
þegar maður lendir í svona. Ég hef aldrei sokkið
svo djúpt að ég hafi viljað deyja. Ég hef frekar
hugsað hvað hefði gerst ef ég hefði ekki lifað af.
En mig hefur aldrei langað að deyja. Ég er svo
þakklát fyrir að hafa lifað þetta af og að hafa
svona gott bakland. Það gerir allt auðveldara.“
Hvernig horfir þú til framtíðar, ertu bjart-
sýn?
„Já, ég er rosalega bjartsýn. Ég er að fara
að klára skólann, flytja í mitt eigið húsnæði og
ferðast um heiminn. Mig langar að fara til
Tadsjíkistan og heimsækja fjölskylduna hans
Rahmons. Mér líður eins og lífið sé rétt að
byrja.“
„Ég tek alveg eftir því að fólk starir.
Ég tók það rosalega inn á mig fyrst
en ég hef smá vanist því. Litlir
krakkar segja stundum eitthvað og
það er bara pínu krúttlegt hvað
þau eru opin,“ segir Sólrún Alda.
Morgunblaðið/Ásdís
Sólrúnu Öldu var haldið sofandi í rúman mánuð á spítala í Svíþjóð. Hún brenndist illa í andliti.
Ljósmyndir úr einkasafni
Húð af fótleggjum hefur verið grædd
á andlit Sólrúnar Öldu en hún á eftir
margar fleiri aðgerðir í framtíðinni.
Foreldrar Sólrúnar Öldu hafi staðið
þétt við bakið á henni og dvöldu hjá
henni á sjúkrahúsinu í Linköping.
Lengst til vinstri er stjúpfaðir hennar
Pétur Karl Karlsson, svo móðir henn-
ar Þórunn Alda Gylfadóttir og hægra
megin við Sólrúnu Öldu er faðir
hennar Þórður Waldorff.