Víðförli - 15.10.1992, Blaðsíða 16

ALÞJOÐLEGT
RÁÐSTEFNUSUMAR
vettju margar alþjóðlegar ráð-
stefnur og stœrri kirkjulegir
fundir voru hér á landi undanfarna
mánuði svo ekki er úr vegi að tala um
reglulegt „ ráðstefnusumar
Ráðstefna ensku biskupakirkjunnar og
lúthersku kirknanna á Norðurlöndum
(Anglo-Scandinavian-Pastoral-Conference)
hófst á uppstigningardag. Fundirnir voru
haldnir í Skálholti og í Reykjavík.
Fundir þessir hafa verið haldnir annað hvert ár
frá 1978, en íslendingar hafa tekið þátt í þessunt
umræðum frá 1988.
Tilgangur slíkra ráðstefna er að skapa skilning og
velvilja milli kirknanna í aðildarlöndunum og
draga fram þá þætti kirkjulífs og kenningar, sem
sameina fremur en sundurgreina.
Þátttakendur voru tuttugu, átta frá Bretlandi, og
þrír frá hverju Norðurlandanna. Engir fulltrúar
frá Eistlandi og Lettlandi höfðu tök á að sækja
stefnuna að þessu sinni, þrátt fyrir aðild sína og
áhuga liinna kirknanna á því að fá þá með í um-
ræðumar. Fimm íslenskir prestar og guðfræðing-
ar vom beinir þátttakendur í störfum ráðstefn-
unnar, en fleiri komu þar við sögu, bæði leikir
og lærðir.
Sr. Jón A. Baldvinson, sendiráðsprestur í London,
hefnr verið helsti tengihður íslendinga í þessu
samstarh.
Jónas Gíslason, vígslubiskup, og Ari Edwald,
deildarstjóri í dóms-og kirkjumálaráðuneytinu,
höfðu framsögu um samskipti ríkis og kirkju.
Guðmundur Magnússon, formaður sóknar-
nefndar Neskirkju, og Markús Örn Antonsson,
borgarstjóri, töluðu um samskipti safnaða og
sveitarstjórna.
Einar Sigurbjörnsson, prófessor, og séra Vigfús
Þór Árnason, formaður Prestafélags íslands,
fjölluðu um guðfræðinám og framhaldsnám
presta, félagsmál presta og starfskjör.
Ráðstefnan var að hluta til í Skálholti, þar sem Dr.
Gunnar Kristjánsson talaði um stöðu bókmennta
í íslenskri trúarvitund og síðasta dag ráðstefnunar
flutti Dr. Pétur Pétursson erindi um trúarlega
strauma í sögu og samtíð og möguleika kirkj-
unnar til að bregðast við þeim.
Þjóðkirkjur Norðurlanda og systurkirkjur í
Eystrsaltsríkjunum eru að mörgu leyti mjög hk-
ar, og biskupakirkjan á Englandi á margt sam-
eiginlegt með þeim, þó að henni svipi um annað
ntjög til rómversk-kaþólsku kirkjunnar.
Norræni biskupafundurinn var í beinu
framhaldi Prestatefnunnar og haldinn í Nes-
kirkju 26. júní til 1. júli. Slíkir fundir eru haldn-
ir þriðja hvert ár og var þetta í annað sinn, sem
fundurinn er haldinn hér á
landi. 37 norrænir biskupar
sóttu fundinn, þar á meðal allir
höfuðbiskupar Norðurlandanna.
Allir fundardagar hófust á morg-
unbæn og Biblíulestri og lauk
með miðaftanstíðum. Jón Stefáns-
son, organisti og félagar úr kór
Langholtskirkju leiddu siing og
sáu um tónlist helgistundanna.
Flutt voru yfirlltserindi um kirkjumál í hverju
landi fyrir sig og gerði séra Bolli Gústavsson,
vígslubiskup, grein fyrir þeim fyrir íslands hönd.
Höfuðviðfangsefni fundarins voru breytingarnar
í Evrópu og staða þjóðkirknanna í þeirri upp-
stokkun.
Þorsteinn Pálsson, kirkjumálaráðherra flutti er-
indi, sem hann nefndi „Hin nýja Evrópa”.
Hann talaði um lok kalda stríðsins og ógnarjafn-
vægisins og þær byltingar sem átt hefðu sér stað
með hruni sósíalismans og sífellt nánari efnahags-
samvinnu Evrópuríkjanna. Óljóst væri í mörgum
greinum, hvernig samskiptum fyrrum Austur-
Evrópuríkja við Vestur-Evrópuríkin yrði háttað, en
ljóst væri að Vesturlöndum bæri siðferðileg skylda
til að aðstoða við endurreisn efnahagsins í fymim
sósíalistaríkjum. Ráðherrann
minnti einnig á, að þau gildi,
sem kristninn boðskapur felur
í sér, eru hornsteinn í sér-
hverju lýðræðisríki.
Jonas Jonson, biskup í
Strángnes í Svíþjóð, flutti fyrir-
lestur um „Kirkjur Norður-
landa í Evrópu".
Hann benti á að kirkjan hefði flutt evrópska
mennigu til Norðurlanda og að evrópsk og
þ.m.t. norræn kristni ætti sér rætur í hefðum allra
megin-kirkjudeildanna í austri og vestri. Kristin
gildi hefðu um aldir skipt miklu máli í samfélags-
gerð Evrópu og Norðurlandanna, en pólitískt
samrunaferli álfunnar gæti orsakað annað
tveggja, meiri einingu á grundvelli kristinna
Biskuparnir Jonas Jonsson, Finn Wagle og Tord Harlin.
Tilgangur slíkra ráð-
stefna er að skapa skiln-
ing og velvilja milli kirkn-
anna í aðiláarlöndunum
og draga fram þá þætti
kirkjulífs og kenningar,
sem sameina fremur en
sundurgreina.
16
Október 1992 VIÐFORL