Kvöldvaka - 01.02.1934, Side 3

1934
Reykjavík, fimtudaginn 1. febrúar
1. tbl.
Misti hægri höndina, —
en bjargaði tíu mannslífum.
í herþjónustmini var jeg
vjolamaður í flugliðinu Er
jeg hafði leyst af hendi varn-
arsky duna, fjekk jeg atvinnu
sem vjelamaður á farþegaflug-
vjel. Jeg ætla að skýra ykkur
frá fyrstu ferð minni, sem einn-
ig varð hin síðasta.
Snemma um morguninn setti
jeg hina þrjá hreyfla flugvjel-
arinnar í gang. Hún tók að
nötra og suðan ljec vel í eyr-
um minum.
Elugmaðurinn hafði staðið
hjá og hlustað á vjelasuðið,
meðan hann beið eftir farþega-
vagninum. Hann mælti vin-
gjarnlega: »Fallega fara þær í
gang i dag, enda mun ekki af
veita, því að þessi ferð verður
erfið«.
Parþegavagniun kom með
átta farþega, og er þeir höfðu
stigið upp í vjelina, var gefið
merki tii burtíarar. Jeg setti
vjelarnar í samband og skrúf-
an tók að snúast með ógurleg-
um hraða. Flugan fjekk loft
undir vængina og hóf sig til
flugs.
Efuir klukkustund svifum við
yfir haffietinum.
Þessari ferð gleymi jeg ald-
rei og mig grunar, að farþeg-
arnir geri það ekki heldur.
Þeir hjeldu sjer fast í körfu-
stólana. Kaldur sviti rann nið-
ur enni fiugmannsins, er hann
reyndi að halda stjórn á flug-
vjelinni Loftþynningarnar urðu
stærri og stærri og vjelin hnaut
kolihnís í loftinu.
Ait í einu hallaðist hún á
aðra hliðina. Fiugmaðurinn
reyndi að rjetta hana við, en
árangurslaust. Hann gaf mjer
merki að koma og benti á væng-
ina. Tveir boltar höfðu losnað
og var nú aðeins einn eftir,
sem hjelt. Eitt augnablik enn,
og vængurirm myndi brotna og
úti myndi vera um okkur öll.
í flýti náði jeg í töng og
skrúflykil og klifraði út á
vænginn. Jeg varð að skríða
hargt þumlung og þumlung