Bændablaðið - 29.04.2021, Qupperneq 24

Bændablaðið | Fimmtudagur 29. apríl 202124
LÍF&STARF
lætur það ekki stoppa sig
„Ég er fædd og uppalin á
Selfossi og bjó þar, þar til við
fluttum í Hrútafjörðinn haustið
1984,“ segir Ólöf Ólafsdóttir á
Tannstaðabakka, en bærinn er
rétt norðan Reykjaskóla.
„Foreldrar mínir voru Magnea
Kristín Sigurðardóttir frá
Seljatungu og Ólafur Nikulásson
(Óli Nikk) mjólkurbílstjóri.
Maðurinn minn er Skúli Einarsson
frá Tannstaðabakka og tókum við
við búi foreldra hans.
Við eigum fjögur börn, (Laufey
Kristín, Eyrún Ösp, Guðrún Eik og
Ólafur Einar) og níu barnabörn. Ég
vann við skrifstofustörf á Selfossi
eftir Verslunarskólapróf og þar til
við fluttum í sveitina, en hef síðan
verið bóndi, fyrst með kindur en
síðan bættist nautaeldi við, minka-
eldi í tvö ár, mjólkurframleiðsla
og síðast bættist við kjúklingaeldi.
Yngsta dóttirin, Guðrún Eik, og
hennar maður tóku við jörðinni og
hefðbundnu greinunum árið 2014,
en við Skúli erum með kjúklinga-
eldið enn þá.“
Parkinson-sjúkdómurinn
Ólöf greindist 2015 með Parkinson-
sjúkdóminn, sem er ólæknanlegur
og versnar með árunum, mishratt
eftir einstaklingum. Hún var send
á Reykjalund til að læra ráð til að
hamla sjúkdómnum og fræðast um
hvað hægt væri að gera til að halda
líkamlegri og andlegri heilsu sem
bestri sem lengst.
„Þar kynntist ég fimm öðrum
„Pörkum“ og tókst vinskapur með
hópnum og hittumst við reglulega,
a.m.k. einu sinni á ári.
Baráttan við hr. Parkinson er
stöðug og reyni ég að halda honum
í skefjum með reglulegri hreyfingu
(liðleiki, þol, styrkur, ákefð) ásamt
því að viðhalda fínhreyfingum með
því að sauma og prjóna, og hausn-
um með því að setja saman liti og
reikna út munstur og stærðir og
fleira. Gera sudoku og púsla. Svo
þið sjáið að það er full vinna að
berjast þessari baráttu, en ég tel að
hún hafi tvímælalaust borið árang-
ur,“ segir Ólöf og brosir, enda alltaf
jákvæð og tekur sjúkdómnum af
miklu æðruleysi.
Velferðarteppi Ólafar
„Velferðarteppi Ólafar“ hafa slegið
í gegn, en hver er saga þess ver-
kefnis? „Jú, ég var að taka til í
saumaherberginu mínu snemma árs
2017 og rakst á efni sem ég hafði
notað í bútasaum á árum áður. Ég
ákvað að ég gæti nú allavega gert
eitthvað úr þessu sem ég ætti og
fyrir valinu varð að búa til barna-
teppi. Þau eru notadrjúg og ég gæti
þá gefið þau í Rauða krossinn.
Hlutirnir æxluðust svo þannig
að fólk vildi kaupa af mér teppin
og síðan fóru konur, aðallega að
senda mér afgangsefni sem þær
áttu svo ég gat saumað fleiri. Þá
ákvað ég að safna þessum pening-
um inn á sér reikning. Í desember
2017 afhenti ég Velferðarsjóði
V-Húnavatnssýslu, sem er kirkjan,
Rauði krossinn og Félagsþjónustan,
peninginn til gjafar. Ég bjó svo
til Facebook-síðu um teppin, en
síðan fékk nafnið „Velferðarteppi
Ólafar“. Þetta vatt svo upp á sig,
ég sauma og sauma, fæ sent fullt
af efnum og sel alveg helling,
ásamt því að gefa líka teppi m.a.
á Landspítalann og á fleiri staði.
Ég sauma líka dúka (löbera),
töskur, púða, munnþurrkur og
grímur. Núna er ég búin að gefa
fjórum sinnum í þennan sjóð og
upphæðin er komin í 2 milljónir
og teppin orðin rúmlega 200,“
segir Ólöf, alsæl með árangurinn
og vinnu sína, svo ekki sé minnst
á að hafa gefið allan peninginn til
góðgerðarmála.
Maður ársins
Ólöf var kjörinn maður ársins 2018
á Norðurlandi vestra af lesendum
Feykis. Hún er stolt af viðurkenn-
ingunni.
„Já, ég varð mjög þakklát og
hrærð yfir þessari viðurkenningu.
Ég tel mig vera búna að fá mitt út
úr saumaskapnum á teppunum.
Gleðina yfir að skapa fallegan
eigulegan hlut, ásamt þjálfuninni
sem ég fæ út úr því. Það er svo stór
bónus að einhver vill kaupa þetta,
til að gleðja einhvern, borgar mér
pening fyrir sem ég svo afhendi til
að gleðja einhvern eða einhverja,
þannig að allir vinna lotteríið.“
Heldur í gleðina
Ólöf er því næst spurð um lífið,
hvað það hafi kennt henni?
„Já, þú segir nokkuð. Lífið hend-
ir í okkur alls konar verkefnum,
sumum erfiðari en öðrum. Maður
heldur bara áfram og gerir það besta
í stöðunni og dvelur ekki við það
sem maður getur ekki, heldur það
sem maður getur. Syngur eins og
enginn sé að hlusta og dansar eins
og enginn sé að horfa og heldur í
gleðina. Það er heila málið að reyna
að láta sér líða vel, bæði líkamlega
og andlega, helst alla daga. Góð
hreyfing er eitt af því mikilvæg-
asta,“ segir hún brosandi.
Á teppi á lager
Ólöf segist alltaf eiga einhver
bútasaumsteppi á lager vilji fólk
kaupa af henni teppi og styrkja
þannig góð málefni. Hún segir að
langbest sé að hafa samband við
sig í einkaskilaboðum í gegnum
Facebook-síðuna, „Velferðarteppi
Ólafar“.
Við setjum punktinn hér og
óskum Ólöfu velfarnaðar, hvort sem
það er með teppin, fjölskylduna eða
í baráttunni við sjúkdóminn og með
lífið sjálft. /MHH
Ólöf Ólafsdóttir á Tannstaðabakka í Hrútafirði, sem lætur ekki deigan síga þrátt fyrir að vera með Parkinson-
sjúkdóminn og saumar bútasaumsteppi á fullum krafti og gefur allan ágóða af sölu þeirra til góðgerðarmála. Mottó
Ólafar er: „Lífið er stutt, njóttu þess.“ Myndir / Úr einkasafni
Fjölskyldan á Tannstaðabakka, Skúli og Ólöf með börnum sínum, en þau heita, frá vinstri: Laufey Kristín, Eyrún
Ösp, Guðrún Eik og Ólafur. Skúli og Ólöf ætla að ferðast um landið í sumar á hjólunum sínum en þau voru að
fjárfesta í rafmagnshjólum.
Ólöf með eitt af teppunum sínum.
Guðrún Eik og maður hennar eru með kúabúið á Tannstaðabakka en þau
eru með 46 árskýr. Nýlega fæddust þrír kálfar á bænum, tvíkelfingar og
einkelfingur. Tvíkelfingarnir hafa fengið nöfnin Ponsa (var 23 kíló við fæðingu)
og Stráksi (var 26 kíló við fæðingu) en þeir voru samtals 49 kíló við burð, en
sú stóra heitir Bredda og var 52 kíló. Það munaði því 26 kílóum á Stráksa
og Breddu og 29 kílóum á milli Ponsa og Breddu.
Ólöf saumar ekki bara teppi, hér eru
fallegir púðar eftir hana.
Hluti af teppum, sem Ólöf hefur
saumað af sinni alkunnu snilld þegar
bútasaumsteppi eru annars vegar.