Morgunblaðið - Sunnudagur - 24.01.2021, Qupperneq 10

VIÐTAL
10 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 24.1. 2021
Morgunblaðið/Ásdís
L
eiðin lá austur í Vík í Mýrdal til
fundar við Reyni Ragnarsson,
ævintýramann með meiru. Hann
er reffilegur karl, á þrjú ár í nírætt
en er sprækur og heilsuhraustur
og enn með blik í auga. Reynir er í óðaönn að
klára úr skyrdollu þegar blaðamann ber að
garði. Hann hellir vel af rjóma yfir skyrið og
býður upp á kaffi. Við færum okkur svo yfir í
betri stofu þar sem Reynir kemur sér vel fyrir í
góðum grænum „Lazy boy“-stól. Þar er gott að
rifja upp sögur, en af þeim á Reynir nóg. Hann
hefur marga fjöruna sopið og stundum í bók-
staflegri merkingu, en ævintýrin sem Reynir
hefur lent í í lofti, á láði og legi eru ófá. Eins og
kötturinn virðist Reynir eiga sér níu líf og er lík-
lega búinn með þau allnokkur.
Kynntist stúlku á balli
Reynir er fæddur í Reykjavík árið 1934 en flutti
austur á land níu ára gamall og hefur búið þar
alla tíð síðan.
„Faðir minn var sjómaður og skipstjóri á
fiskiskipi í stríðinu. Hann var náttúrlega í sí-
felldri hættu en þeir sigldu með fisk til Bret-
lands á stríðsárunum, þannig að hann sá það í
hillingum að gerast bóndi. Hann keypti þá jörð-
ina Höfðabrekku hér fyrir austan og ég er þá
níu ára og elstur af systkinunum þegar við flutt-
um austur,“ segir Reynir og segist hafa notið
þess að alast upp í sveit.
„Frá barnæsku ætlaði ég að verða bóndi og
flugmaður. Sótti um nám í Bændaskólanum á
Hvanneyri eftir gagnfræðapróf. Sumarið eftir
fór ég til Siglufjarðar í síld. En það hittist þann-
ig á að það kom engin síld þetta ár,“ segir hann
og hlær.
„Ég afskrifaði það þá að fara í skólann því ég
hafði ekki þénað neitt en góður útgerðarmaður
úr Hafnarfirði kom mér inn í skólann og borgaði
fyrir mig vistina. Ég þurfti samt að fara einn túr
með togaranum hans fyrst sem ég gerði. Eftir
að skólanum lauk var ég hjá þessum manni til
sjós, á Bjarna riddara,“ segir Reynir sem var á
sjó frá átján ára til tvítugs og gerðist þá bústjóri
í Krýsuvík í tvö ár.
„Á þessum tíma gefa foreldrar mér land til að
byggja nýbýli út frá Höfðabrekkunni en þar var
ég þegar byrjaður að rækta tún. Rétt áður hafði
ég kynnst stúlku á balli, Edith frá Færeyjum,
og hún varð eiginkona mín,“ segir Reynir og
segist þá hafa flutt austur með kærustunni og
fengið vinnu hjá Vegagerðinni.
„Ég vann á vélskóflu og síðar á ýtu og vann á
henni í mörg ár og um leið var ég að byggja hús
á nýbýlinu sem heitir Reynisbrekka. Búskap-
urinn varð hornreka og það fór svo að ég og fé-
lagi minn keyptum ýtu og stofnuðum fyrirtæki
og fórum að vinna fyrir bændur og við það sem
til féll,“ segir Reynir.
Þau Edith eignuðust fimm börn, en hún lést
árið 2007. Tvö barna þeirra búa nú í Vík og
nokkrir afkomenda hans, en Reynir á tuttugu
barnabörn og tuttugu barnabarnabörn. Reynir
á danska vinkonu og heimsækja þau hvort ann-
að til skiptis og ferðast þá gjarnan saman um
náttúru landsins.
Langaði að veiða hval
Sem ungur maður var Reynir óhræddur við að
prófa nýja hluti.
„Ég var gefinn fyrir ævintýri og við tókum
okkur saman níu strákar og keyptum okkur lít-
inn hraðbát sem við flengdumst á um allan sjó.
Við veiddum nú lítið til að byrja með en fórum
gjarnan út í báta sem voru á togveiðum frá
Vestmannaeyjum og fengum fisk hjá þeim, oft
afgangsfisk. Við seldum fiskinn svo í landi. Við
vorum allir í björgunarsveitinni þar sem ég var
lengi formaður og við keyptum okkur ýmsan
búnað sem við nýttum svo í björgunarsveitinni;
froskbúninga, sjóskíði og köfunartæki. Við
lærðum köfun og lentum í alls konar ævintýr-
um. Sjóskíðaíþrótt var þá engin á landinu og
vorum við beðnir að sýna listir okkar í Reykja-
vík á sjómannadaginn, þrjú eða fjögur ár í röð,“
segir hann og útskýrir að þetta hafi verið í byrj-
un sjöunda áratugar.
„Mér datt svo eitt sinn í hug að fara með fjöl-
skylduna til Vestmannaeyja á bátnum. Á baka-
leiðinni þegar ég var kominn langleiðina að
ströndinni sjáum við hvali. Uggarnir stóðu hátt
upp úr sjónum. Þeir voru þar kyrrir og rólegir
og ég sigldi að þeim til að athuga hvort þeir
væru nokkuð dauðir. Það kom upp í mér ein-
hver veiðináttúra og mig langaði að reyna að ná
einum. Þetta var nú ótrúleg vitleysa, en ég var
með band sem ég ætlaði að kasta yfir sporðinn
og svo ætlaði ég að reyna að taka hann í eftir-
dragi í land,“ segir hann og skellihlær.
„Ég var með konuna og þrjú börn í bátnum.
En það gerðist ekki annað en að þeir létu sig
hverfa ofan í hafið, en hefðu auðveldlega getað
velt bátnum. En ég missti af veiðinni, sem betur
fer,“ segir hann og brosir.
Með töskur fullar af sjó
Í annað sinn ákvað Reynir að koma fjölskyld-
unni til Færeyja og hugðist sigla með hana út í
færeyskan línubát sem var skammt undan
ströndinni.
„Krakkarnir voru þá orðnir stálpaðri. Frændi
þeirra var skipstjóri og ætlaði að sigla með þau
til Færeyja. Þennan dag var svolítið brim þann-
ig að ég ákvað að fara frá Reynisfjörunni. Aldan
þar gat verið sterk. Þegar kom lag ýttum við á
flot og ég hoppa um borð og set í gang,“ segir
Reynir og segir þá að splitti í skrúfunni hafi gef-
ið sig.
„Þannig að skrúfan snerist ekki. Við vorum
stopp þarna en það byggist allt á því að komast
á skriði út. Á næsta andartaki kemur alda og
kastar okkur upp og á hvolf. Ég lenti utan við
bátinn en Magga og Denni undir honum. Ég
gríp strax í lunninguna og þau skríða undan.
Hræðslan var ekki meiri í Möggu en svo að hún
sá töskuna sína fljóta í burtu og rauk á eftir
henni og sótti áður en hún kom sér upp á
strönd,“ segir hann og brosir.
„Við vorum öll auðvitað holdvot.“
Reynir rauk þá til Víkur og náði í annan mót-
or og gerð var önnur tilraun sem gekk vel.
Og allir komnir í þurr föt?
„Nei, nei, þau fóru bara í blautu fötunum.
Með töskurnar fullar af sjó,“ segir hann og hlær
dátt.
Á vakt allan sólarhringinn
Eftir tveggja áratuga starf í ýtubransanum var
kominn tími á smá frí.
„Krakkarnir voru þá orðnir sjálfbjarga og
fórum við sem leið lá til Ísraels og komum víða
við á leiðinni. Í Ísrael unnum við tvo mánuði á
samyrkjubúi nálægt Haifa og ferðuðumst svo
um. Þetta var mikið ævintýri en við vorum tæpt
ár í burtu,“ segir hann og segir þau hafa endað
ferðina í Færeyjum þar sem hann vann í tvo
mánuði við jarðgangagerð.
Við heimkomuna þurfti Reynir að ákveða
hvað hann tæki sér fyrir hendur.
„Á þeim tíma var hér aðeins einn lög-
reglumaður í hálfu starfi og hann var búinn að
segja upp. Ég sótti um í bríaríi, þótt ég væri
kominn nálægt fimmtugu, og fékk starfið. Ég
fór svo í lögregluskólann tvær annir og var svo í
lögreglunni í tuttugu ár. Helminginn af þeim
tíma var ég eini fastráðni lögreglumaðurinn í
sýslunni, en hafði mér til aðstoðar héraðslög-
reglumenn sem ég gat kallað út og valið þá mér
stærri og sterkari menn. Þetta var rólegt svæði
en þó svoleiðis að ég var á vakt allan sólarhring-
inn. Það var hringt jafnt á nóttu sem degi,
vegna óhappa og annars. Það var orðið svoleiðis
að ég svaf í skyrtunni og hoppaði svo í buxur
þegar kom útkall. Ég hvíldi mig svo bara þegar
ég gat. Það var meira en nóg að gera og oft var
maður mjög þreyttur,“ segir hann og segist
hafa þurft að fara á vettvang slysa og óhappa á
vegunum sem voru þá malarvegir, auk þess að
mæta á staði þar sem erjur og fyllirí voru í
gangi.
„Erfiðust var óvissan þegar maður var á leið í
útkall þegar það var bílvelta eða stórslys. Þá var
maður með hnút í maganum. Þessi ófyrir-
sjáanleiki var erfiður.“
Flugdella sem ekki lagaðist
Á svipuðum tíma og hann tekur við sem lög-
reglumaður stungu félagar hans upp á því að
kaupa saman flugvél sem auglýst var til sölu.
Reynir hafði nefnilega tekið einkaflugmanns-
Ég var gefinn
fyrir ævintýri
Ævintýramaðurinn Reynir Ragnarsson í Vík
hefur margoft komist í hann krappan en alltaf
sloppið fyrir horn. Hann var sjómaður,
ýtumaður, lögreglumaður, björgunarsveitar-
maður og flugmaður sem stofnaði sitt eigið
flugfélag. Nú þegar hann nálgast nírætt vill
hann fara að sigla með ferðamenn.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
’Á næsta andartaki kemuralda og kastar okkur upp og áhvolf. Ég lenti utan við bátinn enMagga og Denni undir honum.
Ég gríp strax í lunninguna og
þau skríða undan. Hræðslan var
ekki meiri í Möggu en svo að hún
sá töskuna sína fljóta í burtu og
rauk á eftir henni og sótti áður
en hún kom sér upp á strönd.