Morgunblaðið - Sunnudagur - 24.01.2021, Blaðsíða 13

24.1. 2021 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 13
brast eitthvað í bakinu á mér,“ segir Reynir sem
bað krakkana, sem horfðu upp á slysið, að
hreyfa ekki við sér.
„Ég bað fólk að taka hurð af fjárhúsinu og
mér var lyft varlega upp á hana og svoleiðis var
ég borinn inn í hús. Læknirinn kom og ég var
sendur suður með sjúkrabíl og það reyndust
þrír hryggjarliðir vera brákaðir. Ég lá svo á
spítala og svo heima í mánuð. Ég slapp bara
virkilega vel. Ég hefði getað lamast,“ segir
Reynir sem reyndi þó að laga flugdrekann og
prófaði aðeins aftur annan dreka.
„Síðan hef ég ekkert snert á þessu, nema sem
farþegi. Í vængflugi. Það var gaman.“
Strand í roki og rigningu
Reynir var öflugur björgunarsveitarmaður og
lenti í því í þrígang að bjarga mönnum úr skips-
ströndum.
„Þetta gekk vel þó það munaði ekki miklu í
eitt sinn. Þá hafði strandað breskur togari fyrir
austan Hjörleifshöfða. Nokkrir höfðu stokkið í
björgunarbát sem rak þá frá skipinu og hægt
var að bjarga þeim í land, en hinum björguðum
við úr skipinu með björgunarstól,“ segir hann.
„Svo var það löngu fyrr, þegar faðir minn var
formaður björgunarsveitarinnar, að það strand-
aði bátur fyrir austan Hjörleifshöfða við mjög
erfiðar aðstæður. Það var búið að snjóa óhemju-
mikið á því svæði og gerði svo asahláku og rok
og rigningu og hann strandar einmitt í þessu
veðri. Við urðum að bera björgunarbúnaðinn
langa leið og vaða yfir tvö útföll á tveimur ám.
Það var mið nótt og hafði verið skemmtun hér í
Vík og við erum kallaðir út af skemmtuninni.
Það voru nokkrir sem komu með sem voru
kannski ekki nógu vel búnir. Þegar við vorum
búnir að vaða þetta, gegnblautir, þá komum við
að bátnum sem var í flæðarmálinu. Faðir minn
opnar málmkassann sem innihélt línubyssuna
en ég hafði gripið með brauðsneiðar í bréfpoka
og stungið í kassann. Svo þegar hann opnar
kassann er hann útataður í mauki og byssan
með, því brauðið hafði allt blotnað. Við sáum að
það yrði ómögulegt að hreinsa byssuna til að
skjóta línu. Ég sting upp á að kasta línunni um
borð,“ segir Reynir, en þarna er hann 22 ára.
„Það var bundið um mig band og ég hljóp út
með útsoginu með blökkina og hringdráttarlín-
una og kasta henni um borð í fyrsta kasti. Og
var svo dreginn í land aftur,“ segir hann og
hlær.
Í vök upp undir hendur
Reynir segir að vel hafi svo gengið að ná fimm
skipverjum í land, en þá átti eftir að ferja allan
hópinn til baka, yfir vöðin í rigningu og roki.
„Það var ausandi rigning og mikið í ánum, en
það var ís á þeim. Vatnið flæddi yfir þannig að
maður sá ekki í raun hvort maður gæti gengið á
ís eða myndi lenda í vök. Við pabbi fórum fyrstir
yfir og ég svo yfir til að leiðbeina hinum rétta
leið yfir. Ég fór ekki akkúrat sömu leið til baka
og lenti þá í vök. Upp undir hendur. Þá varð ég
svolítið smeykur. En ég vildi ekki kalla eftir
hjálp því það var ekkert betra að fá þá ofan í
vökina líka. Ég klöngraðist upp á ísinn aftur og
gat lóðsað mennina yfir og við sluppum ótrúlega
vel því það var kominn áll með annarri strönd-
inni og ís þar og við þurftum að stökkva milli ís-
jaka og í land.“
Varstu ekki að frjósa?
„Nei, það var frostlaust. Ég var bara gegn-
blautur,“ segir Reynir og kallar greinilega ekki
allt ömmu sína.
Þrátt fyrir að björgunin hafi gengið vel var
ekki allt búið. Einn björgunarsveitamannanna
örmagnaðist við fyrstu ána vegna ofkælingar.
„Hann lognaðist út af; gat ekki meir. Hann
var aðeins með meðvitund yfir ána og við gátum
stutt hann og hálfborið yfir en svo þegar við
komum yfir varð hann meðvitundarlaus. Það
varð úr að ég og tveir aðrir urðum eftir til að
bera hann en hinir héldu áfram með skipbrots-
mennina í átt að bílunum, tveggja, þriggja kíló-
metra leið. Við vorum langt á eftir því við þurft-
um að bera hann en við höfðum engar börur.
Þannig bárum við hann og yfir hitt útfallið en
við sluppum yfir það. Þaðan var ekið með hóp-
inn í skipbrotsmannaskýli sem þá var í Hjör-
leifshöfða, en þar var búið að hita súpu og hægt
var að fara í önnur föt. Þarna lifnaði hann við.
Þetta var svaðilför og björgunarsveitin fékk
verðlaun á sjómannadaginn fyrir þessa björgun
og faðir minn heiðraður.“
Forsjónin greip í taumana
Eftir að Reynir hætti hjá lögreglunni og fór á
eftirlaun hefur hann sinnt ýmsum störfum og
áhugamálum.
„Ég var í fluginu. Það kom hlaup í Jökulsá á
Sólheimasandi og þá var ég að fljúga yfir jökul
og skoða, en hafði oft flogið þarna útsýnisflug
með ferðamenn. En þarna bað Veðurstofan mig
um að mæla í ánum, leiðnimælingu, og að fljúga
upp á jökul og skoða sigdældir. Ég flaug þá fyr-
ir Raunvísindastofnun einu sinni, tvisvar í mán-
uði og alla tíð síðan hef ég verið að fljúga þarna
yfir, auk þess að vera með mælingar í Múlakvísl
og Jökulsá. En nú er ég hættur að fljúga og bú-
inn að leggja inn skírteinið mitt. Það var bara í
fyrravetur, í kófinu. Ég flaug því þar til ég var
86 ára og þá hafði ég flogið síðan ég var tvítug-
ur. Sextíu og sex ár á flugi og búinn að reka
þessa sömu litlu vél í yfir fjörutíu ár,“ segir
hann.
„Ég veit ekki hvort ég á að segja þér frá því,
hvernig minn flugrekstur endaði,“ segir hann
og hlær.
Blaðamaður verður auðvitað forvitinn og
hvetur hann til að leysa frá skjóðunni.
„Í fyrravetur ætlaði ég upp á jökul í góðu
veðri. Það hafði snjóað og það var skafl fyrir utan
flugskýlið. Vélin hafði verið treg í gang; köld. Ég
hafði gert það áður að setja hana í gang inni í
skýlinu til að þurfa ekki að draga hana inn aftur
ef hún færi ekki í gang. Ég var búinn að binda
band í stélið og í bílinn og dró hana aftur á bak út
úr skýlinu í hægaganginum. Ég gat ekki dregið
hana nema rétt út fyrir dyr vegna skaflsins og
ætlaði svo að beygja vélinni fyrir skaflinn. Ég
leysi bandið og keyri bílinn handan við hornið og
hringi til Eyja til að plana flugið og gefa þeim
upplýsingar. Mér verður svo litið fyrir hornið og
þá er þar engin flugvél,“ segir hann og skellihlær.
„Þá var hún komin inn aftur. Hún hafði lullað
sjálf inn í hægagangi, keyrði á tjaldvagn og
skrúfan kengbeygðist. Ég var alltaf vanur að
setja hana í handbremsu, en hafði gleymt því
þarna. Ég var búinn að kvíða fyrir því lengi að
hætta að fljúga en þarna sá ég bara að forsjónin
var að segja mér að þarna væri nóg komið. Ég
hef svo oft lent í því í gegnum lífstíðina að eitt-
hvað hafi gripið inn í og forðað mér frá ýmsu
eða leiðbeint mér, það sem ég kalla forsjónina.
Þannig að ég gat ekki annað en tekið mark á
þessu og hætti alveg sáttur. Engin eftirsjá,“
segir Reynir og segir vélina núna komna á safn í
Skógum, enda er hún orðin yfir hálfrar aldar
gömul þó að hún hafi verið í góðu flughæfu
standi.
„Þar fer vel um hana.“
Vill sigla með ferðamenn
Fyrir mörgum árum keyptu Reynir og sonur
hans hjólabáta og notuðu þá í byrjun til fisk-
veiða og síðar til að fara með ferðamenn í útsýn-
istúra.
„Þá voru engir útlendingar eins og núna,
þetta voru bara Íslendingar. Þetta varð mjög
vinsælt en það var siglt út að dröngum eða að
Dyrhólaey og í gegnum gatið,“ segir Reynir
sem enn á ný hyggst snúa sér að siglingum með
ferðamenn sem koma vonandi í sumar.
„Yngri sonur minn var að þrýsta á mig að
byrja aftur í þessu og ég fór í Samgöngustofu til
að athuga hvort eitthvað stæði í vegi fyrir þessu
og fékk nú engin svör. En við urðum að hrökkva
eða stökkva því við þurftum að kaupa báta frá
Hollandi sem hefðu annars farið í bræðslu. Svo
fluttum við inn tvo báta en þeir hafa ekki fengist
skráðir enn og eru því ekki komnir í gagnið. Við
sjáum að það er margfaldur grundvöllur fyrir
þessu. Það er kjörið að hafa hér einhverja af-
þreyingu,“ segir hinn 87 ára gamli Reynir sem
er til í slaginn í sumar ef leyfi fæst.
Tíminn líður hratt í stofunni hjá Reyni, enda
er hann afburðaskemmtilegur sögumaður og
hefur lent í bæði lífsháska og fjölmörgum ævin-
týrum á langri ævi. Sögurnar eru efni í heila
bók, en sú bók verður að bíða betri tíma. Eftir
að hafa hlustað agndofa á Reyni er ekki laust
við að maður telji víst að hann eigi sér níu líf, svo
oft hefði getað farið verr.
„Já, sumir segja það. Mér finnst svo oft að
einhver hafi verið í handleiðslu með mér.“
Nýlega keyptu Reynir og sonur hans
tvo hjólabáta frá Hollandi. Reynir vill
sigla með ferðamenn næsta sumar.
„Ég var búinn að kvíða fyrir því lengi að
hætta að fljúga en þarna sá ég bara að for-
sjónin var að segja mér að þarna væri nóg
komið. Ég hef svo oft lent í því í gegnum lífs-
tíðina að eitthvað hafi gripið inn í og forðað
mér frá ýmsu eða leiðbeint mér, það sem
ég kalla forsjónina. Þannig að ég gat ekki
annað en tekið mark á þessu og hætti alveg
sáttur,“ segir Reynir sem flaug í 66 ár.
Morgunblaðið/Ásdís