Morgunblaðið - 12.02.2021, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. FEBRÚAR 2021
var í 116 skipastiga sem eru
gamlar vörusiglingaleiðir með
kol og annan varning á fyrri öld-
um. Lokurnar á skipastigunum
voru handsnúnar og ekki laust
við að það tæki á að hlaupa á
milli til að opna og loka slússum.
Þá naut ég mín sérstaklega að
vera skipstjóri og þú, gamli vél-
stjórinn, stjórnaðir slússunum.
Við höfðum ákveðið að sigla næst
um héruð Frakklands og átti sú
ferð að vera í september í fyrra
en frestaðist útaf Covid-19.
Það er mjög óraunverulegt að
þú sért farinn kæri vinur og sitj-
um við eftir með alltof margar
spurningar um lífið og tilveruna.
Í hvert sinn sem leitað var ráða
hjá Jens Andréssyni þá var aldr-
ei til nein skyndiredding eða
stutt svör. Jens tók sér iðulega
góðan tíma til þess að svara því
sem spurt var um og lagði alltaf
mikla vinnu í að gefa heilræði á
sem nákvæmastan hátt sem
hann gat.
Við Halldóra vottum Kristínu
eiginkonu hans og börnum og
tengdabörnum þeirra okkar
dýpstu samúð, einnig Ellen móð-
ur hans sem nú horfir á eftir öðr-
um syni sínum í sumarlandið.
Minningin um góðan dreng lifir
og kæri vinur hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Guðmundur M. Kristjánsson
og Halldóra Magnúsdóttir.
Hjá Elkem held ég að sé
óhætt að segja að meðal starfs-
manna með lengri starfsaldur
muni þeir vel eftir því þegar Jens
Andrésson mætti fyrst á svæðið
og hóf störf hjá okkur sem ör-
yggisfulltrúi. Hans nærvera og
fas fer ekki framhjá neinum. Á
svokölluðum morgunfundum
sem eru haldnir á öllum fram-
leiðslusviðum lét Jens strax til
sín taka með því að hlusta af
áhuga og svo spyrja spurninga
sem við starfsmennirnir vorum
ekkert svo vanir að eiga svör við.
Þetta var upphafið að enn betri
öryggismenningu hjá Elkem og
Jens átti svo sannarlega þátt í að
byggja hana upp, meðal annars
með samtölum við starfsmenn.
Eftirfylgni og staðfesta en
ákveðinn sveigjanleiki á sama
tíma var hornsteinn í því sem
Jens stóð fyrir. Þegar upp komu
erfið mál tók Jens sér oft stöðu
málamiðlara sem kom sér vel í
okkar umhverfi og verkefnum
hjá Elkem.
Eitt af verkefnum hjá Elkem
eru svokölluð ofnstopp. Fyrir
ofnstopp þarf að fræða utanað-
komandi verktaka um öryggis-
mál og staðla Elkem. Aftur var
Jens þar í aðalhlutverki og tók
að sér fræðsluna með styrkri
hendi og skörpum áherslum.
Þegar að ofnstoppinu sjálfu kom
var mannskapurinn tilbúinn í
verkefnið. Allir með í huga nám-
skeiðið sem þeir sóttu hjá Jens,
og vitnuðu iðulega í kallinn. Jens
átti þátt í því að fólk fór heim ós-
lasað og reynslunni ríkara að
starfa með miklum öryggiskröf-
um í sínum verkefnum, hvort
sem það var í daglegu starfi eða í
sérstökum verkefnum eins og
ofnstoppi.
Jens hafði víðtækan bakgrunn
úr atvinnulífinu og samfélags-
málum þegar hann kom til
starfsins. Eitt af því var þátttaka
hans í að mennta sprengjustjóra
á Íslandi. Þessu græddum við á
nokkrir sem sóttum okkur
sprengjuréttindi 2011. Það er
okkur minnisstætt og þakkar-
vert hvernig Jens tók að sér
einkakennslu fyrir okkur fyrir
sprengjuprófið. Áður en að próf-
inu kom settist Jens með okkur
þremenningunum niður á kaffi-
húsi í Mjóddinni og fór yfir með
okkur stærðfræðihluta prófsins.
Saman vörðum við rúmum
tveimur klukkustundum þarna
fjórir á kaffihúsinu að reikna út
sprengiaðferðir. Það hefur ef-
laust verið merkilegt að sitja á
næstu borðum kaffihússins og
heyra í okkur. Skemmst er frá
því að segja að við náðum allir
þrír prófinu í fyrstu tilraun.
Hjá Elkem vinna ekki margir
Hafnfirðingar. En það gladdi
mikið Gaflarann í Jens þegar ég
fluttist í Hafnarfjörð. Óþreytandi
sagði hann sögur úr gamla bæn-
um sínum og deildi sögum og
staðháttum í Hafnarfirði frá
æsku sinni. En ég fann togstreit-
una hjá honum að viðurkenna
Vellina í Hafnarfirði sem hluta af
hans gamla bæ. Það var ávallt
stutt í spaugið og gleðina með
Jens.
Það er mér hlýtt og ánægju-
legt að hafa fengið það tækifæri
að kynnast og starfa með Jens.
Einn af þeim sem hefur tekist
það verk að kenna mér sitthvað
gagnlegt í lífinu.
Jens er saknað sem sterks
vinnufélaga, einstaklega góðs
vinar og kunningja hérna hjá El-
kem. Okkar innilegustu samúð-
arkveðjur sendum við ættingjum
og fjölskyldu Jens.
Benedikt Steinar
Benónýsson.
Um nokkurra ára skeið átti
litla fjölskyldan mín því láni að
fagna að eiga Jens Andrésson og
fjölskyldu hans sem næstu ná-
granna. Það voru dýrðardagar á
allan hátt. Jens og Kristín urðu á
svipstundu fjölskylduvinir sem
umvöfðu okkur og aðra nágranna
sína umhyggju og hlýju. Jens var
þar vitaskuld sjálfkjörinn höfð-
ingi í góðra vina hópi. Til hans
mátti alltaf leita. Jens, geturðu
lánað mér rörtöng eða skiptilyk-
il? Borðið undir sjónvarpinu
brotnaði hjá mér, Jens, geturðu
bjargað mér? Auðvitað kunni
hann lausn á hverjum vanda. Og
þá var nú ekki í kot vísað að nema
pólitísk fræði, þaulreyndur
verkalýðsforingi sem kunni öll
glímubrögðin í bókinni. Við átt-
um mörg samtöl um stjórnmál og
mörg ráð þáði ég af honum þar
sem í fleiru. Auðvitað var mikið
hlegið í leiðinni. Heimili þeirra
Jens og Kristínar stóð öllum op-
ið, ekki síst börnunum í botn-
langanum, að köttunum þó
ógleymdum. Jens var nefnilega
lagið að ná til barna jafnt sem
fullorðinna. Engum mun líða úr
minni þegar hann tók að sér að
vera útfararstjóri þegar lítill
köttur kvaddi skyndilega heim-
inn. Öll börnin í nágrenninu
komu og tóku þátt í athöfninni
sem Jens stjórnaði af röggsemi
og hlýju. Lærdómsrík stund fyrir
alla og ógleymanleg þeim er þátt
tóku. En svo kom höggið, litla
fjölskyldan þín þarf að takast á
við mikinn missi sem engan óraði
fyrir að bæri svo brátt að. Þú ert
þeim og mörgum fleiri fyrirmynd
og hvatning. Takk fyrir allt sem
þú varst minni litlu fjölskyldu.
Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar allra, Kristín, Ellen, Anna
Kristín, Ívar, Jón og fjölskyldan
öll. Blessuð sé minning þín.
Erna Bjarnadóttir.
Deyr fé
deyja frændur
deyr sjálfur ið sama
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
Í dag kveðjum við félagann og
vininn góða Jens Andrésson vél-
stjóra.
Síminn hringir, ég sé það er
Ögmundur og ég heyri strax að
honum er brugðið. „Hann Jens
okkar er dáinn,“ segir hann og
svo þegjum við bæði eitt andar-
tak. Á svipstundu fara í gegnum
hugann minningabrot eins og
leiftur. Við Jens sem töluðum
saman rétt um daginn og rædd-
um lengi saman um hvað við
hefðum það bæði gott og hvað
gaman væri að lifa. „Nú fer mað-
ur sko að lifa lífinu, orðinn lög-
giltur eftirlaunamaður,“ sagði
hann, „við Kristín og fjölskyldan
öll erum á svo góðum stað í lífinu,
höfum allt sem við þurfum og
gott betur.“
En skjótt skipast veður í lofti.
Ég man fyrst eftir Jens í
BSRB-húsinu um eða upp úr
1987 þegar hann, galvaskur ung-
ur maður með brennandi áhuga á
verkefninu, er mættur til fundar
í trúnaðarráði SFR fyrir hönd fé-
laga sinna hjá Vinnueftirlitinu.
Og áfram heldur hann í forystu-
sveit SFR, í stjórn var hann kjör-
inn 1990 og starfaði þá með Sig-
ríði Kristinsdóttur þáverandi
formanni í sex ár og formaður
SFR er hann svo kosinn 1996 og
gegndi því embætti til 2006.
Á þessum sömu árum er ég
formaður St.Rv. (Starfsmanna-
félag Reykjavíkurborgar) og
samstarf okkar Jens því mikið á
mörgum sviðum, m.a. vorum við
varaformenn BSRB lengi í for-
mannstíð Ögmundar Jónassonar
og það voru góð ár sem aldrei bar
skugga á. Við deildum sameigin-
legum áhuga á að efla BSRB sem
forystuafl í kjarabaráttu opin-
berra starfsmanna, og þar mun-
aði um Jens. Hann var ráðagóð-
ur, rökfastur og trúr í öllu
samstarfi. Það er mannbætandi
að vinna að félagsmálum með
mönnum eins og Jens Andrés-
syni.
Milli okkar ríkti náinn vin-
skapur og áttum við hjónin
margar glaðar og góðar stundir
með þeim Kristínu. Aldrei
gleymist Færeyjaferðin góða,
svo eitthvað sé nefnt og þeir
dýrðardagar sem við áttum þar
hjá félögum okkar í Star-
vsmannafelagi Færeyja og alltaf
öðru hvoru höfum við rætt um að
endurtaka slíka ferð … og nú er
það of seint. Við Jens vorum
bæði, fyrir hönd okkar samtaka,
virk í norrænu samstarfi opin-
berra starfsmanna, hann fyrir
ríkisstarfsmenn og ég fyrir
starfsmenn sveitarfélaga, og þar
naut ég m.a stuðnings hans og
traustrar vináttu sem vert er að
þakka af alhug.
En nú er hann allur. Með mikl-
um söknuði kveð ég minn góða
vin sem fallinn er frá, svo allt of,
allt of snemma.
Elsku Kristín mín, Anna, Jón,
Andrés og fjölskyldan öll. Ykkar
missir er mikill. En – minningin
um góðan dreng mun lifa.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til ykkar allra.
Sjöfn Ingólfsdóttir.
Það kvarnast smátt og smátt
úr þeim góða hópi manna sem
sigldu rannsóknarskipinu r/s
Feng RE suður um höfin til haf-
rannsókna og fiskileitar á vegum
Þróunarsamvinnustofnunar Ís-
lands árið 1984. Jens Andrésson
var yfirvélstjóri þessa merka
skips í fyrstu áhöfn þess við haf-
rannsóknir og fiskileit við Græn-
höfðaeyjar. Þetta var upphafið að
þróunarsamvinnu Íslendinga
undir merkjum Þróunarsam-
vinnustofnunar Íslands. Upphaf
að merku og þörfu starfi sem
lagði grunn að hafrannsóknum
og þekkingu á hafinu við Græn-
höfðaeyjar. Þekkingu sem leitt
hefur til sjálfbærrar nýtingar
takmarkaðra fiskistofna við eyj-
arnar. Forðað ofveiði og tryggt
til langframa nægt framboð á
heilnæmu fiskmeti fyrir heima-
menn sem svo sannarlega kunna
að meta það. Leiðir okkar Jens
lágu saman á Feng á þessum
tíma, þó ekki í fyrsta sinn. Við
kynntumst fyrst í barnaskóla og
lékum okkur þá stundum saman.
En svo liðu árin þar til leiðir okk-
ar lágu saman að nýju við störf á
r/s Feng. Við Jens vorum þá í
áhöfn hins farsæla skipstjóra
Guðmundar Magnúsar Krist-
jánssonar, kallaður „Muggi“ í
góðra vina hópi, núverandi hafn-
arstjóri á Ísafirði. Það var frá-
bært að koma inn í þennan hóp
vaskra manna sem lögðu sig alla
fram við að skila góðu verki við
erfiðar aðstæður og þrengingar í
fátæku landi. Ekki má gleyma
áhöfn heimamanna, strákanna
sem flestir komu frá fiskiþorpinu
Salamanza, sem voru hreint út
sagt frábærir sjómenn og skips-
félagar. Við fjölskyldan, Jens og
sonur hans Ívar deildum saman
íbúð fyrsta hálfa árið. Sambúðin
gekk vel þó oft væri þröngt um
okkur en þrír fullorðnir, þrjú
börn og barnaskóli komust þó
fyrir í íbúðinni. En þrengingar,
svo sem skortur á neysluvatni og
takmarkað framboð á mat, efldu
samstöðuna. Mannkostir Jens
komu vel í ljós á Grænhöfðaeyj-
um. Rólyndi, réttsýni og hjálp-
fýsi hans aflaði okkur trausts
meðal heimamanna sem er svo
mikilvægt í þróunarsamvinnu
ólíkra menningarheima. Eftir r/s
Fengs-tímabilið hóf Jens störf
hjá Vinnueftirliti ríkisins. Enn og
aftur mikilvægt og vandasamt
starf þar sem almannaheill er
leiðarljósið. Hæfileikar Jens
leiddu svo til þess að hann var
kallaður til ábyrgðarstarfa hjá
SFR – Stéttarfélagi í almanna-
þjónustu. Jens varð formaður fé-
lagsins um árabil. Á þeim vett-
vangi lágu leiðir okkar Jens
saman að nýju í samningum um
kaup og kjör starfsmanna Frí-
hafnarinnar á Keflavíkurflugvelli
í Karphúsinu svonefnda. Jens
leiddi þar sitt lið af festu og
ábyrgð sem skiluðu sér í farsæl-
um málalyktum. En nú skerast
leiðir okkar Jens ekki framar
hér. Við kveðjum Jens með virð-
ingu og þakklæti í huga.
Vort líf er lán frá þér,
það líður harla skjótt,
og lát oss eygja ljósið þitt,
er lýkur dauðans nótt.
(Sigurjón Guðjónsson)
Við biðjum algóðan Guð að
blessa Jens Andrésson, láta sitt
eilífa ljós lýsa honum og styðja
fjölskyldu hans og vini í sorginni.
Stefán Þórarinsson
og fjölskylda.
Leiðir okkar Jens Andrésson-
ar lágu fyrst saman á árunum
1970-1974 en þá störfuðum við
báðir í Iðnnemahreyfingunni. Ég
var í námi í rafvirkjun en Jens í
járnsmíði. Hann færði sig svo yf-
ir í vélstjóranám í sérskóla á
þessum árum. Fyrstu verkefnin
sem okkur var trúað fyrir hjá
Iðnnemasambandinu var seta í
nefnd sem hét að mig minnir
skemmti- og ferðanefnd. Við lét-
um nú ekki segja okkur það
tvisvar og hófumst handa af full-
um krafti sem skilaði sér í feikna
skemmtilegum ferðum. Minnist
ég þess að fyrsta ferðin sem við
skipulögðum var að Arnarstapa á
Snæfellsnesi, en þar tókum við
félagsheimili á leigu og héldum
þar ball. Fylltum við rútu hér að
sunnan úr Reykjavík og létum
ballið borga meginhlutann af
kostnaðinum.
Þetta tókst vel og var sömu að-
ferð beitt árið á eftir og þá var
farið að Birkihlíð á Brjánslæk.
Þetta voru skemmtilegar uppá-
komur, Jens formaður skemmti-
nefndarinnar í essinu sínu og ég
varaformaður. Það var mikið
spjallað, lögð á ráðin og hlegið.
Það var nokkuð gefið að vera við
hlið Jens, að þá urðu einhverjar
skemmtilegar uppákomur sem
ekki verða raktar hér, enda voru
þær svolítið litaðar á þessum ár-
um. Við vorum ólofaðir ungir
menn sem höfðum tvær sameig-
inlegar hugsjónir; sú fyrri var að
skemmta okkur og njóta lífsins
og hin var að berjast fyrir betri
kjörum og aðstæðum iðnnema.
Svo fór samt sem áður þegar síð-
asta ferðin var í undirbúningi hjá
ferðanefndinni að formaðurinn
missti áhugann og varaformað-
urinn sat uppi með skipulagn-
inguna. Þrátt fyrir það var ferðin
farin og í þetta sinn til Færeyja
en án formannsins. Leiðir okkar
lágu aftur saman í verkalýðsbar-
áttunni innan Starfsmannafélags
ríkisstofnana (SFR). Fóru fram
stjórnarkosningar árið 1990 í fé-
laginu. Listi þeirra sem vildu
breytingar vann góðan sigur og
var Jens Andrésson kjörinn
varaformaður en Sigríður Krist-
insdóttir formaður. Þessi nýja
stjórn réð mig svo sem fram-
SJÁ SÍÐU 26
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
INGÓLFUR ÞÓRARINSSON
frá Hrauni í Keldudal,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði sunnudaginn
7. febrúar. Jarðarförin fer fram frá
Víðistaðakirkju þriðjudaginn 16. febrúar klukkan 13.
Rögnvaldur Ingólfsson
Arnór Ingólfsson
Matthildur Ingólfsdóttir
Atli Már Ingólfsson
makar, börn, barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
TRAUSTI MAGNÚSSON
rafvirkjameistari,
Ólafsvík,
lést á Heilbrigðisstofnun Vesturlands
Akranesi þriðjudaginn 9. febrúar.
Útförin fer fram frá Ólafsvíkurkirkju laugardaginn 20. febrúar
klukkan 14. Streymt verður frá útförinni: http://kirkjanokkar.is/
Jóhanna Kristín Gunnarsdóttir
Gunnar Bergmann Traustas. Berglind Long
Kristinn Steinn Traustason Bergþóra Kristinsdóttir
Viðar Örn Traustason Lóa Birna Birgisdóttir
barnabörn og barnabarnabarn
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
SVALA JÓNSDÓTTIR,
Lautasmára 1, Kópavogi,
lést á Hjúkrunarheimilinu Sólvangi
6. febrúar. Útförin fer fram frá Fríkirkjunni
í Hafnarfirði miðvikudaginn 17. febrúar klukkan 13.
Bragi Friðþjófsson
Sigurborg Bragadóttir Karl Helgason
Dagbjört Jóna Bragadóttir Skarphéðinn Skarphéðinsson
Göran Skog
Björk Bragadóttir Þorvaldur Kröyer
Roger Seager Jenny Seager
og ömmubörn
Elsku mamma okkar, amma, systir,
tengdamamma og vinkona,
GÍSLÍNA GÍSLADÓTTIR,
Innri-Njarðvík,
lést 30. janúar. Útför fór fram í kyrrþey.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á að
styrkja Villiketti og Kattholt.
Þökkum fyrir hlýjar kveðjur.
Margrét Gíslínudóttir
Sigurborg Lúthersdóttir
Gísli Ævar Hilmarsson
og tengdasynir
Gerður Gísladóttir
og systkinabörn
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, stjúpa,
tengdamamma, amma og langamma,
STEINUNN GUÐMUNDSDÓTTIR
listakona,
Helgafellsbraut 31,
Vestmannaeyjum,
lést á sjúkrahúsinu í Vestmannaeyjum
6. febrúar. Jarðarförin fer fram laugardaginn 13. febrúar klukkan
13 í Landakirkju. Streymt verður frá athöfninni á landakirkja.is.
Jón Ingi Guðjónsson
Dagbjört Laufey Emilsdóttir
Valur Heiðar Sævarsson Hrafnhildur Ragnarsdóttir
Svanur Birkir Jónsson
Hlynur Már Jónsson Hulda Sif Þórisdóttir
barnabörn og barnabarnabörn