Morgunblaðið - 12.03.2021, Side 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. MARS 2021
pabbi var með tengdadóttur sína
með fyrsta laxinn sinn. Myndin
sem tekin var af þeim er ein sú
kærleiksríkasta sem ég hef séð.
Pabbi var einstakur barnakarl,
alltaf spurði hann eftir börnunum
og svo þegar barnabörnin komu
þá spurði hann fyrst um þau og
svo komu barnabarnabörnin, þá
var fyrst spurt um þau og svo
komu hin á eftir. Pabbi var sjó-
hundur af guðs náð, aflaði vel og
fór vel með áhöfn og skip. Hann
var einstaklega laginn netamað-
ur, maður undraðist hvernig
hann gat séð hvernig nær ónýtri
nót skyldi komið saman. En fyrst
og fremst var hann ástríkur fjöl-
skyldufaðir sem var alltaf til stað-
ar þegar á þurfti að halda. Spurði
um hagi og velferð allra sinna
nánustu. Krakkarnir mínir minn-
ast afa síns sem skemmtilegs og
stríðins og sem fræðara. Það
verður ómetanleg minning að sjá
hversu ánægður þú varst að sjá
yngsta barnabarnabarnið í fyrsta
skiptið rétt áður en þú fórst, þá
var Þorkell Einar orðinn rúmlega
átta mánaða.
Takk pabbi fyrir ferðalagið
okkar saman til sjós og lands.
Sigldu í guðs friði, ég mun ætíð
sakna þín.
Þinn sonur,
Karl Einar.
Í dag kveð ég föður minn með
virðingu og söknuði.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fæðst inn í góða fjölskyldu sam-
stiga foreldra og öflugra systk-
ina. Við erum gott fólk. Pabbi var
alltaf úti á sjó og systkini mín öll
mun eldri en ég og tóku fljótt þátt
í lífinu.
Ég var litla örverpið og naut
þess að hafa mömmu út af fyrir
mig. Ég og mamma. Hún var mín
stoð og stytta, verndari minn og
huggari. Og eins og það hljómar
skringilega þá sótti ég sjálfs-
traustið mitt til hennar, sem þó
oftast efaðist um sitt. Ég gat
baksað í lífinu og lært af mistök-
um vitandi að hún var alltaf til
staðar fyrir mig og elskaði mig
skilyrðislaust. Það var mér mikið
áfall að mamma skyldi falla frá í
blóma lífsins aðeins 55 ára gömul
og ég þá 27 ára. Ég hef aldrei
sætt mig við það eða öðlast innri
frið með þetta. En nú þegar
pabbi hefur leyst landfestar inn í
sumarlandið þá er tímabært að
ljúka þessum kafla.
Fráfall mömmu var pabba líka
mikið áfall. Heimur hans hrundi
og hann var ómögulegur á eftir í
nokkur ár, sem samt virtist heil
eilífð. Það bara slokknaði eitt-
hvað í honum. Þar til hann kynnt-
ist Agnesi. Þá náði brosið til
augnanna á ný og húmorinn
koma til baka. Mikið var það gott.
Pabbi minn var kröftugur
maður og metnaðarfullur. Hann
var kröfuharður á sjálfan sig og
samferðamenn sína. Stundum
þannig að sumum þótti nóg um.
En þeir fiska sem róa og það
gerði hann Óskar á Arney. Hann
var svo sannarlega kapteinn hvar
sem hann var og hvar sem hann
kom. En hann hafði líka góð gildi,
hann var heiðarlegur, barngóður
og studdi þá sem styðja þurfti.
Hann elskaði konurnar sínar og
vildi þeim aðeins það besta.
Að mínu mati naut pabbi sín
best í afahlutverkinu. Hann sagði
sögur, fór með vísur og fræddi.
Var einlægur stuðningsmaður.
Þannig ætla ég að minnast hans,
að hann hafði mikið að gefa.
Lokakaflinn var honum ekki
að skapi, sjúkdómarnir sem herj-
uðu á hann heftu hann mjög og ég
veit að hann var hvíldinni feginn.
Um leið og ég votta Agnesi virð-
ingu mína og samúð vil ég þakka
henni hversu vel hún reyndist
pabba og hversu góð amma hún
er börnunum mínum. Takk.
Foreldrum þínum þéna af dyggð,
það má gæfu veita.
Varast þeim að veita styggð,
viljirðu gott barn heita.
(Hallgrímur Pétursson)
Kristinn.
Óskar blessaður, vinur okkar á
Nesvellinum, er fallinn frá. Við
hittumst alltaf um eittleytið fjórir
félagarnir, áttum þar margar
góðar stundir saman og margar
golfferðir fórum við til Spánar í
gegnum árin. Óskar var sérdeilis
þægilegur félagi, hann var ekki
málgefinn, talaði aldrei illa um
nokkurn mann, en gat verið
hnyttinn í orði þegar rætt var um
menn og málefni. Óskar var Hús-
víkingur í húð og hár og þekkti
þar alla bæði út og inn. Eitt sinn
þegar rætt var um faðerni ákveð-
ins aðila, sem eitthvað hafði farið
milli mála, þá datt út úr Óskari:
„Hvað er þetta maður, sérð þú
þetta ekki á göngulaginu?“ Það
kom enginn að tómum kofunum
þar sem Óskar var. Óskar var
ótrúlega laginn golfspilari. Hann
átti það til að para brautir sem
honum betri menn gátu átt í basli
með. Það kom oft fyrir að menn
sögðu „nei sjáið þið hvað kallinn
gerir“. Hann gat verið alveg ótrú-
legur við mjög slæmar aðstæður
en hann tók alltaf öllu með jafn-
aðargeði. Svo þegar hann fann að
hann var farinn að gefa sig í
göngu á vellinum fékk hann sér
bara nýjan rafknúinn golfbíl. En
þá verður að viðurkennast að
hann var nú farinn að gefa tölu-
vert eftir. Þrátt fyrir nýjan golf-
bíl þurfti hann manninn orðið
með sér.
Við félagarnir skiptumst svona
á að aðstoða hann eftir föngum,
en oft kom Lalli sonur hans og
aðstoðaði hann. Þeim kom auð-
sjánlega mjög vel saman. Þegar
Óskar fann vanmátt sinn við
akstur hætti hann alveg að keyra
en honum þótti gott að halda öku-
skírteininu. Agnes eiginkona
hans, sem var hans stoð og stytta
var óþreytanleg við að keyra
Óskar út á völl og sækja hann aft-
ur eftir níu holur. Við félagarnir
eigum oft eftir að minnast Ósk-
ars, hann var góður og tryggur
vinur. Blessuð sé minning hans.
Við vottum Agnesi, Hrefnu og
öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð við þessa kveðju-
stund.
Hörður Jón Pétursson, Jón
Þorgeir og Jói Einars.
ungsbréf um að mega giftast unn-
usta sínum og fóru þær mæðgur
með Esjunni austur í Neskaup-
stað er Erla var hálfs árs. Árið
1930 fæddist svo Svala systir
hennar og er Erla var á sjötta ári
fluttist fjölskyldan til Keflavíkur,
þar sem Peter var ráðinn til
starfa, og þar gekk Erla í barna-
skóla. Fjölskyldan fluttist svo til
Reykjavíkur þegar Erla var tólf
ára, en Peter var þá ráðinn yf-
irsmiður og verkstjóri hjá Slipp-
félaginu. Eftir fermingu gekk
Erla í Gagnfræðaskólann við
Lindargötu og tók svo gagn-
fræðapróf frá Ingimarsskóla. Á
sumrin með skóla vann hún í mat-
vöruverslun, en eftir skólagöngu
hóf hún störf í snyrtivöruverslun-
inni Oculus í Austurstræti og
vann síðar á lögmannsstofu. Á
leiklistarnámskeiði hjá Ævari
Kvaran kynntist hún stóru og
einu ástinni sinni, Kristjáni Krist-
jánssyni, sem var nýkominn heim
eftir tónlistarnám í New York.
Þau giftust svo tveimur árum síð-
ar, 31. júlí 1949, og eignuðust þrjú
börn, Þorbjörgu, Pétur Wigelund
og Sigrúnu Júlíu. Kristján rak
sína landsfrægu hljómsveit, KK-
sextettinn, í fimmtán ár, en að
þeim ferli loknum stofnuðu þau
hjónin póstverslun og síðan ferð-
uðust þau bæði vor og haust um
landið þvert og endilangt og seldu
fatnað. Þau opnuðu síðan fata-
verslunina Verðlistann við
Laugalæk 5. apríl 1965 og rak
Erla hana með miklum glæsibrag
til ársins 2014, eða í 52 ár.
Þetta er grófi ramminn um lífs-
hlaup Erlu Wigelund, en hér
vantar svo ótal margt ef lýsa á
þessari yndislegu konu. Hún var
vinur í raun og það fengu margir
að reyna. Hún var líka kraftmikil
kona sem lét ótal mörg mál til sín
taka, dagskráin var jafnan þétt-
skipuð, stjórnmálaflokkur hennar
fékk sinn tíma, Lionshreyfingin,
Kaupmannasamtökin, svo eitt-
hvað sé nefnt. Helstu viðfangs-
efni Erlu voru þó rekstur Verð-
listans við Laugalæk og
umsvifamikið heimili á efri hæð-
inni, þar sem ættingjar og vinir
nutu mikillar gestrisni um langt
skeið. Þar voru veislur margar og
glæsilegar, og eldhúsið var svo
hversdagslega miðstöð fyrir
spjall um dægurmál, og ekki var
verra að fá svo eina góða veiði-
sögu í kaupbæti hjá Kristjáni.
Erlu lét afar vel að lífga upp á um-
hverfi sitt með skemmtilegum
frásögnum. Þess var gjarnan beð-
ið að Erla bæði um orðið í veislum
og var þess þá ekki langt að bíða
að veislugestir veltust um af
hlátri. Nú er rödd minnar kæru
vinkonu þögnuð, en hennar verð-
ur gott að minnast.
Blessuð sé minning góðrar og
eftirminnilegrar konu.
Þorsteinn Jónsson.
Kveðja frá
Lionsklúbbnum Engey
Það var árið 1985 sem leiðir
okkar Erlu lágu saman og hún
sagði mér (Katrínu) frá stofnun
klúbbs fyrir konur innan Lions-
hreyfingarinnar. Þetta var að
undirlagi Lionsklúbbs Reykja-
víkur en þar var Kristján, eigin-
maður hennar, virkur félagi. Mér
leist vel á þetta og þáði boð henn-
ar um inngöngu. Á þessum árum
voru kvennaklúbbarnir eins kon-
ar viðhengi við karlaklúbbana og
konur höfðu ekki kjörgengi til
embætta í hreyfingunni, aðeins
karlar. Hinn 14. ágúst 1985 var
klúbburinn okkar stofnaður og
fékk nafnið Lionessuklúbbur
Reykjavíkur. Erla var að sjálf-
sögðu fyrsti formaður okkar og
stjórnaði klúbbnum af miklum
skörungsskap eins og henni einni
var lagið. Hugmyndarík og dríf-
andi öll okkar Lionessuár. Á al-
þjóðaþingi Lions 1987 var gerð
mikilvæg breyting, nú máttu kon-
ur stofna Lionsklúbba með öllum
réttindum hreyfingarinnar. Árið
1990 fæddist Lionsklúbburinn
Engey okkur til ánægju og Erla
hélt áfram með sinn dugnað í far-
teskinu. Erla var um tíma for-
maður Engeyjar og hún var jafn-
an virk í öllu starfi klúbbsins.
Hún var ávallt reiðubúin að
leggja góðu verkefni lið. Erla
naut sín vel á fundum og öðrum
samkomum klúbbsins þar sem
hún var jafnan gleðigjafi. Hún var
vel máli farin og góður sögumað-
ur. Ef dauflegt var á fundi lumaði
hún gjarnan á góðri gamansögu
eða brandara sem létti stemn-
inguna. Eftirminnilegar eru líka
tískusýningar frá Verðlistanum
sem Erla stjórnaði af fag-
mennsku enda þar á heimavelli.
Þá þýddi ekki að neita þátttöku í
sýningu með vísan til skorts á fyr-
irsætuhæfileikum. Það var aldrei
leiðinlegt þar sem Erla var og átti
hún ríkan þátt í að skapa góðan
félagsanda í klúbbnum.
Erla fékk ýmsar viðurkenning-
ar fyrir störf sín. Hún var gerð að
Melvin Jones-félaga árið 1992
sem er ein æðsta viðurkenning
Lionshreyfingarinnar. Á fundi
Engeyjar í apríl 2016 var hún
gerð að heiðursfélaga fyrir langt
og farsælt starf í þágu klúbbsins.
Vegna vanheilsu gat Erla ekki
tekið þátt í starfinu með okkur
seinustu árin en hún fylgdist með
og vildi fá fréttir af starfinu í
klúbbnum og af félögunum. Við
kveðjum Erlu með söknuði og
þakklæti fyrir mikilvægt starf
hennar í klúbbnum og allar
skemmtilegu samverustundirnar.
Sigrúnu Júlíu og öðrum aðstand-
endum Erlu sendum við samúð-
arkveðjur.
Katrín Árnadóttir,
Guðný Björnsdóttir.
✝
Helga Guð-
ríður Frið-
steinsdóttir fæddist
í Reykjavík 30.
september 1937.
Hún lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Fossvogi 28.
febrúar 2021. For-
eldrar hennar voru
Friðsteinn Helga-
son, bifvélavirki og
verkstjóri hjá
Strætisvögnum Reykjavíkur, f.
16. júní 1906, d. 27. maí 1996 og
Ólafía Vilborg Jónsdóttir hús-
móðir, f. 21. mars 1911, d. 4.
mars 1989.
Systkini Helgu: Björgvin, f.
14.2. 1934, d. 27.11. 1992. Jón
Þór, f. 14.2. 1935, d. 26.8. 2002.
Friðsteinn Ólafur, f. 11.10. 1938.
Hilmar Svanur, f. 30. maí 1941.
María Erla, f. 2.9. 1942, d. 10.4.
1945. María Erla, f. 30.4. 1945.
Hannes Björn, 20.10. 1946.
Hólmfríður, f. 7.12. 1940. Ragn-
heiður, f. 24.11. 1950. Drengur
Friðsteinsson, f. 11.10. 1951, d.
11.10. 1951.
Helga sleit barnsskónum á
heimili fjölskyldunnar við
Bræðraborgarstíg 21. Á neðri
hæðinni bjó hún með foreldrum
sínum og systkinum. Systk-
steinn Kristinn, 15.8. 1982. Sam-
býliskona Hera Rún og eiga þau
einn son, Mjölni Þór. Eig-
inmaður Ásdísar er Guðmundur
Björgvinsson, f. 23.2. 1953 og
eiga þau tvo syni saman. Guð-
mundur Arnar, f. 27.4. 1989.
Sambýliskona hans er Guðbjörg
Þorleifsdóttir. Stefán Freyr, f.
14.11. 1994. Sambýliskona hans
er Jessica Cruddas. Börn Guð-
mundar frá fyrra hjónabandi
eru: Björgvin Einar, f. 25.4.
1977. Eiginkona hans er Flóra
Hlín og sonur þeirra er Almar
Elí. Hildur Björk, f. 13.5. 1981.
Eiginmaður hennar er Tor And-
ers. Þeirra börn eru Tristan og
Nataly. 2) Albert Kristjánsson, f.
13.6. 1958. Eiginkona hans er
Jóna Daðey Hálfdánardóttir, f.
11.9. 1961. Börn þeirra eru:
Kristján, f. 18.4. 1979. Sambýlis-
maður hans er Einar Ingason, f.
12.8. 1987. Halldór, f. 23.8. 1986.
Eiginkona hans er Helga Guð-
jónsdóttir og eiga þau tvö börn,
Viktor Daða og Katrínu Lilju.
Daðey, f. 12.7. 1988. Eiginmaður
hennar er Tómas Guðmundsson,
f. 17.5. 1988 og eiga þau einn
son, Benjamín Tuma.
Helga vann í allmörg ár hjá
Sjóklæðagerðinni við að hanna
og sauma. Hún fór í skrifstofu-
nám í kvöldskóla og starfaði eft-
ir það hjá Skrifstofu ríkisspít-
alanna þar til hún lét af störfum
sökum aldurs.
Útför Helgu fer fram frá Ár-
bæjarkirkju í dag, 12. mars
2021, klukkan 13.
inahópurinn var
stór og mörg verk
sem þurfti að sinna.
Það kom í hlut
Helgu sem elstu
dóttur að aðstoða
móður sína svo
skólaganga hennar
varð ekki löng. Hún
gekk í Melaskólann
og kláraði skóla-
skylduna þar. Hún
stundaði nám í Hús-
mæðraskóla Reykjavíkur eins og
margar stúlkur hafa gert í gegn-
um árin og oftar en ekki var það
látið nægja.
1953 kynnist hún ungum
manni, Kristjáni Albert Hall-
dórssyni norðan af Blönduósi.
Hann var við nám í járnsmíði í
Iðnskólanum í Reykjavík. For-
eldrar hans voru Halldór Al-
bertsson, kaupmaður á Blöndu-
ósi, f. 15.7. 1986, d. 18.5. 1961 og
Kristjana Konkordía Guðmunds-
dóttir húsmóðir, f. 1.11. 1909, d.
4.11. 2005. Þau hefja búskap og
gifta sig 28..9 1957. Börn þeirra
eru: 1) Ásdís, f. 12.4. 1957. Börn
Ásdísar og fyrrverandi eig-
inmanns: Helga Kolbrún, f. 2.7.
1975. Hún á tvö börn, Heiðbjörtu
Dís og Víking Snorra. Heiðbjört
á eina dóttur, Talíu Björt. Þor-
Ég kynntist Helgu tengda-
móður minni 1978 þegar ég kom
inn á heimili þeirra við Elliðavatn
í fylgd sonar þeirra sem er eig-
inmaður minn í dag. Þar var mér
tekið með kostum og kynjum af
þeim hjónum. Ég, 16 ára ungling-
ur, feimin og vandræðaleg en það
fór fljótt af mér. Á tímabili bjugg-
um við hjá þeim og þar vorum við
þegar elsti sonur okkar fæddist.
Hún ók mér kasóléttri niður á
fæðingarheimili og var hjá mér
þar til faðirinn kom. Þótt stutt sé
síðan þá voru engir farsímar og
aðeins flóknara að ná í fólk. Fað-
irinn kom vel tímanlega en ég er
henni ævinlega þakklát fyrir að
vera þar mér til stuðnings.
Helga og Kristján hófu búskap
sinn í Blesugrófinni. Síðan
bjuggu þau nokkur ár í Langa-
gerði og Gnoðarvogi. Fluttu eftir
það upp á Vatnsenda við Elliða-
vatn þar sem þau bjuggu í yfir 20
ár. 1989 færðu þau sig um set yfir
í Breiðholtið í Orrahóla þar sem
þau bjuggu þar til á síðasta ári,
þegar þau fluttust í Hlíðarhús við
Eir þar sem öryggið var aðeins
meira.
Við flutningana yfir í Breið-
holtið úr friðsæld Vatnsendans
kom yfir þau löngun til að eignast
sælureit fjarri borgarysnum.
Fyrir valinu varð bústaður við
Meðalfellsvatn þar sem þau
eyddu löngum stundum í að full-
komna og gera að sínum. Um-
hverfið var ósköp óræktarleg
mýri og hálfkarað hús. Þar var
sko aldeilis tekið til hendinni,
húsið gert að hinum fallegasta
bústað með sánu og útisturtu.
Ræktun fór í gang og trjám
plantað. Mýrin þurrkuð upp og er
bústaðurinn og lóðin óþekkjanleg
frá því sem var. Sést varla í húsið
fyrir gróðri. Ætlunin var að eyða
ellinni þar á sumrin og njóta, en
fyrir rúmlega fimm og hálfu ári
var fótunum kippt undan Helgu.
Fyrst lenti hún í bílslysi sem or-
sakaði jafnvægisleysi og svima
svo afleiðing þess varð fall og
brot um miðja nótt. Þá tóku við
aðgerðir á spítala og fleiri áföll.
Alltaf stóð hún samt upp aftur en
með varanlega skerðingu. Und-
irgekkst flókna aðgerð á fæti og
var aldeilis ekki á því að gefast
upp. En fyrir ári greindist hún
með krabbamein sem var með-
höndlað og allt leit vel út, þar til
núna eftir áramótin að meinið tók
sig upp aftur. Hún, þessi sterka,
þrautseiga kona sem átti ekki til
uppgjöf í sínum orðaforða, lét að
lokum undan.
Hún var mjög hæfileikarík,
frjó, málaði, teiknaði og saumaði,
með kollinn fullan af hugmynd-
um. Síðast í janúar talaði hún um
hvað hana langaði að fara að
sauma aftur. Ballkjólarnir henn-
ar bera vitni um hversu handlag-
in hún var, kjólar sem sjást ekki
lengur. Glæsileg kona sem minnti
á Marilyn Monroe og það var
ekki leiðum að líkjast.
Hennar verður sárt saknað af
eiginmanni, afkomendum og
tengdabörnum. Sárt að hugsa til
þess að ekki verði fleiri jólaboð
og samverustundir, ekki hægt að
slá á þráðinn, en minningarnar
um hana munu lifa í hjörtum okk-
ar. Ég þakka henni fyrir sam-
fylgdina og hversu vel mér var
tekið á heimili þeirra og það sem
ég lærði af henni. Ég hefði ekki
getað verið heppnari með
tengdamóður og aldrei bar
skugga á okkar samskipti.
Hvíl í friði.
Jóna Daðey Hálfdánardóttir.
Elsku amma. Mikið er sárt að
þurfa að kveðja þig. Það var alltaf
svo gaman að koma til ykkar afa í
Orrahólana og í bústaðinn.
Það er ansi margt sem ég lít
upp til þín með. Það var alltaf svo
mikið líf í kringum þig. Þér þótti
gaman að bjóða fólki heim og
bjóða upp á dýrindis heimabakað
bakkelsi og góðan mat. Þú varst
líka svo flink í höndunum, hvort
sem það var að föndra eða sauma.
Ég var svo heppin að fá að eiga
nokkra glæsilega handsaumaða
kjóla frá þér og get ekki beðið
eftir að fá tækifæri til að klæðast
þeim. Og þó svo að þú hafir ekki
haft tækifæri á að koma í brúð-
kaupið mitt sökum veikinda þá
saumaðir þú þessa fallegu hvítu
kápu sem ég var í á deginum
sjálfum og smellpassaði við kjól-
inn. Ég held mikið upp á þá flík.
Svo held ég líka upp á allar jóla-
gjafirnar frá þér, myndaalbúm
með myndum af okkur krökkun-
um úr æsku, handklæði með
handsaumuðum upphafsstöfum
eða innrammaðar myndir af lista-
verkum frá okkur í æsku. Ég
man þegar ég fékk að gista hjá
ykkur heila helgi þegar við vor-
um að flytja, þá saumuðum við
heila fatalínu á allar barbie-dúkk-
urnar mínar, mér fannst það ekki
leiðinlegt og ég geymi enn þá all-
ar flíkurnar.
Þú þurftir alltaf að hafa eitt-
hvað fyrir stafni og varst alltaf
að.
Heimilið alltaf svo glæsilegt og
alltaf til eitthvað nýbakað og
gómsætt með kaffinu. Þú varst
líka alltaf svo virk og vildir alltaf
hafa eitthvað fyrir stafni. Þið afi
voruð svo dugleg að fara í bústað-
inn og þvílíkur sælureitur sem
þið bjugguð til þar. Við fjölskyld-
an vorum svo heppin að fá að
nýta hann í haust þegar við þurft-
um að fara í sóttkví og þá rifj-
uðust upp margar skemmtilegar
minningar. Svo eru auðvitað allir
veggirnir fullir af listaverkum og
föndri eftir þig.
Ég á eftir að sakna að koma til
ykkar afa, ég sakna þess sérstak-
lega að koma til ykkar á jóladag
þar sem öll fjölskyldan mætti til
ykkar í þvílíka veislu. Þá var að
sjálfsögðu boðið upp á þrjá aðal-
rétti, eftirrétt, ís og fleiri tegund-
ir af smákökum og lagtertum, allt
heimagert af þér að sjálfsögðu.
Hvíl í friði elsku amma mín.
Við munum sakna þín sárt.
Daðey Albertsdóttir.
Helga Guðríður
Friðsteinsdóttir
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærs
eiginmanns míns, föður, tengdaföður,
bróður og afa,
SNORRA STEINÞÓRSSONAR,
Ásholti 24, Reykjavík.
Sérstakar þakkir til vina okkar, starfsfólks Heru heimahjúkrunar
og líknardeildar Landspítalans í Kópavogi fyrir góða og hlýja
umönnun.
Jóna Helga Jónsdóttir
Dröfn Ösp Snorrad. Rozas John Warren Rozas
Vilhjálmur Steinþórsson
Sydney Hannah Claire Rozas