Morgunblaðið - 27.03.2021, Qupperneq 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. MARS 2021
✝
Garðar Odd-
geirsson fædd-
ist 27. mars 1941 á
Þórshöfn við
Langanesströnd.
Hann lést 15. jan-
úar 2021 á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja. Foreldrar
hans voru hjónin
Þórhildur Valdi-
marsdóttir, f. 16.
september 1915, d.
6. september 1982, og Oddgeir
Friðrik Pétursson, f. 5. júlí 1914,
d. 4. október 2008.
Systkini Garðars eru: Eva
Oddgeirsdóttir, f. 16. september
1942. Nína Peltomaa, f. 3. apríl
1947. Viðar Oddgeirsson, f. 3.
ágúst 1956, d. 24. febrúar 2017.
Garðar kvæntist 23. apríl
1964 Helgu Gunnlaugsdóttur
frá Felli í Vopnafirði, f. 28. júlí
1938. Þau eignuðust tvö börn,
Oddgeir Friðrik, f. 26. október
1966, og Björgu, f. 12. júní 1969.
Maki Bjargar er Hilmar Örn
Jónasson, f. 21. desember 1968.
Þau eiga eina dóttir, Birnu, f.
27. september 2002.
Garðar flutti um sex ára ald-
ur til Keflavíkur með fjölskyldu
sinni og bjó hann þar ætíð síðan.
Hann var mikill Keflvíkingur og
mikill hugsjóna-
maður um velferð
bæjarins. Garðar
lærði rafvirkjun,
varð meistari í
þeirri grein og
kenndi í nokkur ár
við Fjölbrautaskóla
Suðurnesja. Hann
hafði mikinn áhuga
á íþróttastörfum,
starfaði fyrir KFK,
ÍBK og KSÍ. Hann
sat í bæjarstjórn Keflavíkur í
nokkur ár fyrir hönd Sjálfstæð-
isflokksins. Hann starfaði lengst
af fyrir Varnarliðið sem yf-
irmaður Navy Exchange Vend-
ing. Garðar var mikið fyrir að
grúska í frístundum, hann safn-
aði t.d. frímerkjum og hljóm-
plötum og hafði gaman af að
taka myndir. Hann hafði mikinn
áhuga á skák og laxveiði. Hann
fór í óteljandi veiðiferðir með
vinum sínum. Garðar og Helga
fóru á hverju einasta sumri yfir
um tuttugu ára tímabil til
Vopnafjarðar að heimsækja fjöl-
skyldu Helgu. Eftir að varn-
arliðið fór af landi starfaði hann
með syni sínum í Ný-ung og
Stapafelli.
Útför Garðars fór fram í
kyrrþey 2. febrúar 2021.
Elsku pabbi.
Í dag hefðir þú fagnað 80 ára
afmæli. Mikið hefði verið gaman
að geta fagnað því með þér. Þú
vissir fátt betra en gott matarboð
og þá að sjálfsögðu með góðri
steik.
Ég get í sannleika sagt að ég
hugsa til þín og sakna alla daga.
Ég held að ég hafi heyrt í ykkur
mömmu næstum því hvern ein-
asta dag ævi minnar og ég er enn
að venjast því að geta ekki hringt
til þín. En svona er lífið, hjá þér
var komið að leiðarlokum og viss-
um við það með margra mánaða
fyrirvara að krabbinn væri búinn
að vinna.
Það var erfitt að horfa upp á
þig verða veikari með hverjum
deginum og geta ekkert gert. Þín
veikindi voru ótrúlega erfið en
eins og þín var von þá tókstu
þessu bara sem verkefni og það
var ekki verið að kvarta. Þú
stóðst þig eins og hetja í lokabar-
daganum. Ég hef alltaf verið stolt
af að vera dóttir þín og það marg-
faldaðist undir lokin.
Orðin mín yfir þig eru góður,
hjálpsamur og til staðar og ég tel
mig vera heppna að geta sagt
það.
Það var ekkert sem var ekki
hægt að biðja þig um, ef þú gast
þá aðstoðaðir þú, svo einfalt var
það. Því er og verður minning
mín um þig alltaf sveipuð enda-
lausu þakklæti fyrir allt.
Það var alltaf gaman að spjalla
um daginn og veginn við pabba,
hann var mjög fróður og áhuga-
samur um lífið og tilveruna. Allt-
af glaður og jákvæður. Sem barn
og unglingur ferðaðist ég mikið
með foreldrum mínum, oftast
hringveginn með stoppi á Akur-
eyri, löngu stoppi á Vopnafirði og
svo aftur á Höfn. Alltaf svo gam-
an, ég á endalausar minningar
um skemmtilega staði og fólk og
alltaf mikið spjallað.
Stórt skarð er höggvið í okkar
litlu fjölskyldu. Ég er þó þakklát
fyrir að hafa fengið heila ævi,
meira en margur fær. Þín er og
verður sárt saknað en minning-
arnar verða okkur kærkomnar
um alla tíð.
Þín dóttir,
Björg.
Okkur langar að minnast með
nokkrum orðum vinar okkar,
Garðars Oddgeirssonar, en hann
hefði orðið 80 ára í dag.
Haustið 1963 fengu tvær ung-
ar frænkur úr Vopnafirði far með
flutningabíl frá Vopnafirði til
Reykjavíkur. Áformuðu þær að
fá sér vinnu í höfuðborginni og
dvelja þar um veturinn. Ef til vill
höfðu þær hugboð um að þessi
ferð væri upphaf breytinga í lífi
þeirra og þær myndu í framtíð-
inni koma í heimahagana fremur
sem gestir en heimamenn.
Önnur fékk vinnu á Sauma-
stofunni Spörtu en hin á Mat-
stofu Austurbæjar.
Fljótlega fóru þær út að
skemmta sér eins og ungs fólks
er háttur og fóru m.a. með vinum
sínum á ball í Þórskaffi. Þar bar
fundum okkar – sem þetta skrif-
um – og Garðars Oddgeirssonar
fyrst saman. Það var upphaf
góðrar og einlægrar vináttu sem
entist alla tíð.
Á þessum tíma var Garðar að
ljúka rafvirkjanámi og stundaði
atvinnu í þeirri grein næstu árin.
Hann og Helga Gunnlaugsdóttir
giftu sig sumardaginn fyrsta,
þann 23. apríl, vorið eftir. Bjuggu
þau eftir það í farsælu hjóna-
bandi alla tíð og áttu heimili í
Keflavík, heimabæ Garðars.
Við sem þetta skrifum sett-
umst að á Höfn í Hornafirði vorið
1965 og þó svo við byggjum hver
á sínu landshorninu var ævinlega
mikið og gott samband okkar á
milli.
Gagnkvæmar heimsóknir á
báða bóga og ánægjulegar sam-
verustundir bæði á heimili þeirra
í Keflavík og eins hjá okkur hér á
Höfn.
Garðar var staðfastur maður
og áreiðanlegur í öllum sínum
orðum og gjörðum. Um árabil
starfaði hann hjá varnarliðinu á
Keflavíkurflugvelli, en þegar því
lauk voru þau Garðar og Helga
með eigin atvinnurekstur í sam-
starfi við son sinn, Oddgeir.
Áhugi Garðars á hagsmunum
síns heimabæjar birtist m.a. með
þátttöku hans í bæjarstjórn
Keflavíkur um árabil, en áhuga-
málin voru mörg önnur, m.a.
veiðiskapur, knattspyrna og frí-
merkjasöfnun.
Þó svo að fundum okkar og
þeirra Garðars og Helgu hafi
fækkað síðustu árin, er okkur of-
arlega í minni síðasta heimsókn
okkar til þeirra í október 2018. Þá
áttum við enn eina ánægjustund-
ina saman með spjalli um ýmis-
legt og um gamla og nýja tíma.
Við minnumst Garðars með
hlýhug og vottum Helgu, Odd-
geiri, Björgu, Hilmari og Birnu
einlæga samúð okkar.
Heiðrún og Hermann.
Garðar
Oddgeirsson
✝
Lovísa Hanna
Gunnarsdóttir
fæddist í Dilksnesi í
Hornafirði 9. októ-
ber 1935. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Skjólgarði í
Hornafirði 18.
mars 2021.
Foreldrar henn-
ar voru Gunnar V.
Gíslason, skipherra
á varðskipum
Landhelgisgæslunnar, og Guð-
rún Björnsdóttir talsímakona.
Lovísa giftist Þórerni Jóhanns-
syni loftskeytamanni, f. 28. júlí
1922, d. 5. júlí 1991. Sonur
þeirra er Gunnar Þór Þórarn-
arson f. 1959. Kona hans er
Guðný Björg Jensdóttir, f. 1961.
Börn þeirra eru a) Lovísa Þóra
Gunnarsdóttir, f. 1981. Eig-
inmaður hennar er Finnur Ei-
ríksson, f. 1978, og börn þeirra
eru Sævar Þór, f. 2008, Dagmar
Hekla, f. 2011, og Kolbrún
Katla, f. 2015. B)
Eyþór Jens Gunn-
arsson, f. 1988.
Lovísa gekk í
barnaskóla á Höfn
en fluttist til
Reykjavíkur 15 ára
gömul til að fara í
Kvennaskólann.
Eftir að námi lauk
flutti hún aftur á
Höfn þar sem hún
bjó til æviloka. Hún
starfaði fyrst sem talsímakona
en hóf svo störf hjá Landsbank-
anum árið 1974 og var þar alla
sína starfsævi. Lovísa var einnig
virk í félagsstörfum svo sem í
Lionsklúbbnum Kolgrímu og
Leikfélagi Hornafjarðar.
Útför Lovísu fer fram frá
Hafnarkirkju 27. mars 2021.
Streymi frá slóð:
http://bjarnanesprestakall.is
Virkan hlekk á streymi má
finna á:
https://www.mbl.is/andlat
Elsku Lóló amma er farin í
Sumarlandið til afa. Ég á ótelj-
andi minningar um ömmu og
afa þar sem ég dvaldi löngum
stundum hjá þeim sem lítil
stelpa. Það var alltaf auðsótt
mál að fá að vera hjá þeim,
hvort sem var að kíkja í heim-
sókn eftir skóla eða fá að kúra
hjá þeim um helgar. Þá var eld-
aður sagógrjónagrautur, sem ég
kallaði augagraut, heimsmálin
rædd og norska Uke-blaðið lesið
spjaldanna á milli. Vinkonur
mínar voru líka alltaf velkomnar
á þeirra heimili. Oft fengum við
að leika okkur í búðarleik – þá
voru ekki bakaðar drullukökur
sem voru seldar gestum og
gangandi, heldur versluðum við
með krem, ilmvötn, varaliti og
annað góss úr skápunum hennar
ömmu. Lóló amma var nefnilega
ofsalega fín frú, alltaf vel til
höfð, í nýjustu tísku og passaði
alltaf upp á að fólkið hennar
ætti nóg af skóm – og það vönd-
uðum skóm.
Amma var mjög stolt af nafn-
inu sínu – og nafninu okkar. Eitt
skiptið þegar við afi komum að
sækja hana í vinnuna í Lands-
bankanum, varð ég mjög hugsi
og spurði „amma af hverju er
allt í vinnunni þinni merkt með
stafnum okkar?“ Ömmu datt
ekki í hug að sprengja búbbluna
sem umlauk fjögurra ára barna-
barnið hennar og svaraði því „af
því að við heitum drottninga-
nafni“. Þar með var það afgreitt
og ég lifði í þeirri trú í einhvern
tíma að Landsbankinn hefði
náðarsamlegast fengið L-ið okk-
ar að láni.
Ein uppáhaldsminningin mín
er þegar við amma dvöldum á
hóteli í Reykjavík. Eitt kvöldið
æfðum við kollhnísa af miklum
móð á milli þess sem við borð-
uðum karamellur í gullbréfi.
Amma fékk þá hugmynd að
taka tilhlaup frá hurðinni og
steypa sér kollhnís upp í rúmið.
Verandi lipur á fæti og létt á
sér, vanmat hún aðeins aðstæð-
ur, skaust úr rúminu og upp í
gluggakistu á fjórðu hæð. Við
hlógum svo mikið að við fengum
illt í magann og var þetta saga
sem amma rifjaði reglulega upp.
Eftir að ég flutti frá Höfn
eyddum við eðlilega ekki jafn
miklum tíma saman en töluðum
oft saman í síma. Þau símtöl
stóðu yfirleitt yfir í klukkutíma
þar sem við blöðruðum um allt
og ekkert. Símtölin styttust en
þeim fjölgaði eftir að ég eign-
aðist börn. Þá hringdi amma
oft, bara aðeins til að spyrja
hvernig við hefðum það, hvernig
barnið svæfi og hvort allt gengi
ekki örugglega vel. Hún vildi
alltaf passa upp á sitt fólk.
Elsku amma, ég gæti skrifað
margt í viðbót, en þær minn-
ingar geymi ég bara í hjartanu
mínu. Litlu elskurnar, eins og
þú kallaðir börnin mín, minnast
langömmu sinnar með hlýju og
þakka þér fyrir stundirnar sem
þið áttuð saman.
Takk fyrir allt elsku amma –
ég bið að heilsa Tóta afa.
Þín
Lovísa.
Hlýr og fallegur morgunninn
þegar þú kvaddir, elsku Lóló –
alveg í þínum anda. Dýrmætar
minningar hrannast upp – af
svo mörgu að taka. Léttleikinn
og gleðin fylgdi þér hvar sem
þú fórst, húmorinn alltaf á sín-
um stað – Lóló uppáhalds-
frænkan, alltaf fín og flott, fín-
ust af öllum, best og
skemmtilegust. Ein fyrsta
minningin um Lóló tengist
henni og „litlu stofunni“ í Dilks-
nesi. Hún dansar út og inn með
mottur og púða, gamli mubl-
ubankarinn á lofti. Mín í essinu
sínu, í heimsókn á óðalinu, elsk-
ar alltaf að hafa fallegt í kring-
um sig, allt glansar og glóir. Sé
Lóló mína ljóslifandi fyrir mér
þennan bjarta vordag hagræða
aftur öllum fínu púðunum,
flögra um eins og fiðrildi. Það
er alltaf gaman að rifja upp
þessa góðu daga í Dilksnesi, á
mannmörgu lifandi heimili. Þeg-
ar Halldór Kiljan Laxness var
einn vetur heimiliskennari í
Dilksnesi gisti hann „litlu stof-
una“, kallaði hana „viðhafnar-
herbergi hússins“. Segist í
Grikklandsárinu sínu „aldrei
hafa fundið hvurnin það væri að
vera greifi og barón, nema
þennan vetur í Dilksnesi“. Við
vorum líka greifar og barónar
krakkahrúgan, mikið dekrað við
okkur, á þennan glaða og góða
hátt, sem skemmir engan en
gefur endalausa hlýju í hjartað,
öllum gott veganesti. Úr þess-
um jarðvegi kom hún Lóló, elst
í stóra frændsystkinahópnum.
Rætur sínar átti hún líka í Pap-
ey. Eftir skilnað foreldranna
hélt hún góðu sambandi við föð-
ur sinn Gunnar Gíslason og bjó
hjá honum í Reykjavík er hún
tók gagnfræðaprófið.
Var hann skipherra á varð-
skipinu Óðni. Bauð dóttur sinni,
16 ára gamalli, í hringferð um-
hverfis landið þegar sinnt var
eftirliti með vitum landsins.
„Stórkostlegt ævintýri,“ sagði
Lóló. Sjórinn heillaði hana og
átti eyjan hennar Papey, ná-
lægðin við náttúruna og fugla-
lífið þar ætíð stað í hjarta henn-
ar. Fljótlega eftir að hún
kynnist Þórerni sínum og þau
byrja búskap flytja þau til
Hornafjarðar þegar Þórerni er
falið að koma hér upp endur-
varpsstöð fyrir útvarpið. Vann
hann síðan sem endurvarps-
stjóri í mörg ár. Bjuggu þau sér
fallegt heimili í Brekkugerði og
fljótlega bættist í fjölskylduna
litli Gunnar Þór. Oft var glatt á
hjalla í Brekkugerði, líf og fjör.
Lóló og Þórörn tóku virkan þátt
í félagslífinu. Þau áttu góða
hesta og Lóló munaði ekkert
um að skreppa á traktorinn
þegar mikið var að gera í hey-
skapnum á „Pende Rosa“.
Margar fínar hestaferðir áttu
þau á sumrin, með góðum vin-
um, margar utanlandsferðir
saman og nutu þess að ferðast.
Lóló og Þórörn fluttu í Hlíð-
artúnið, heimilið eins og fallegt
listasafn. Gunnar Þór var þá
kominn með fjölskyldu hér og
litlu sólargeislarnir, Lovísa Þóra
og Eyþór Jens, nutu besta at-
lætis hjá afa og ömmu. Þórörn
féll frá 1991. Seinni sambýlis-
maður Lólóar var Sverrir
Scheving Torsteinsson. Í mörg
ár dvaldist Lóló á Hjúkrunar-
heimilinu Skjólgarði, tókst hún
á við erfiðan sjúkdóm af miklu
æðruleysi. Naut þar einstakrar
umhyggju og hlýju starfsfólks.
Megi góður Guð blessa minn-
ingu elsku Lólóar.
Hildigerður (Gósa).
Komið er að kveðjustund.
Ótal minningar koma upp í hug-
ann þegar við kveðjum kæra
frænku enda Lóló alltaf uppá-
halds, stór hluti af okkar lífi,
þær mamma sem systur alla tíð
og mikill samgangur á milli
heimilanna.
Lóló átti sérstakan stað í
hjarta okkar, yndisleg og fyr-
irmynd okkar í svo mörgu. Hún
hafði góða nærveru, var
skemmtileg, hlý og elskuleg og
alltaf hrókur alls fagnaðar með
sinn dillandi hlátur og glaðværð.
Hún var sönn drottning sem
eftir var tekið, elegant, með
einkar glæsilegan fatasmekk.
Það var alltaf fallegt og snyrti-
legt í kringum Lóló. Hún bjó
sér og fjölskyldu sinni fallegt
heimili, hafði næmt auga fyrir
fallegum hlutum og bar heimilið
vott um smekkvísi, fagurkeri
fram í fingurgóma.
Þær eru óteljandi dýrmætu
minningarnar um Lóló okkar
sem við varðveitum að eilífu.
Við erum heppnar að hafa haft
hana í okkar lífi og kveðjum
hana með þakklæti og virðingu.
Blessuð sé minning hennar.
Dóra og Selma.
Elsku Lóló.
Þú komst til okkar Hildar á
mesta sorgardegi lífs okkar. Þú
veittir okkur stuðning, varst til
staðar og verður það aldrei full-
þakkað.
Það var okkar gæfa að kynn-
ast því góða fólki, sem bjó á
Höfn, er við fluttum þangað ung
að árum. Þegar þið Þórörn
fluttuð í Hlíðartúnið urðum við
nágrannar og vináttan blómstr-
aði.
Góð vinkona er kvödd. Börnin
mín og ég þökkum henni sam-
fylgdina og sendum ættingjum
innilegar samúðarkveðjur.
Edda Flygenring.
Lovísa Hanna
Gunnarsdóttir
Ástkær frænka okkar,
MARGRÉT ÓLAFSDÓTTIR,
Hrafnistu, Laugarási,
lést þriðjudaginn 23. mars á Hrafnistu.
Hún verður jarðsungin frá Háteigskirkju
mánudaginn 29. mars klukkan 15.
Í ljósi aðstæðna verður athöfninni streymt á slóðinni
www.skjaskot.is/margret.
Innilegar þakkir til starfsfólks Hrafnistu og MS dagvistar. Þeim
sem vilja minnast hennar er bent á MS-félagið.
Guðríður Þorleifsdóttir
Ari Schröder Ottó Eiður Arason
Hulda M. Schröder Árni Bent Þráinsson
Jóhann Ó. Schröder Jakob Þ. Schröder
Móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
RAGNHILDUR EINARSDÓTTIR,
Ragna frá Holtakotum,
Grænumörk 5,
lengst af til heimilis á Heiðarvegi 11,
Selfossi,
lést aðfaranótt mánudagsins 22. mars.
Útförin verður auglýst síðar í ljósi aðstæðna.
Elfa Bryndís Þorleifsdóttir Örn Sigurðarson
Þórmar Ragnarsson Jónína María Kristjánsdóttir
Heiðveig Ragnarsdóttir Henning Frederiksen
Jóhanna Ragnarsdóttir Bjarni Halldórsson
Eyrún Ragnarsdóttir Sigurður Már Guðmundsson
Einar Jónas Ragnarsson Petra Vijn
og fjölskyldur