Morgunblaðið - 27.03.2021, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. MARS 2021
✝
Fanney Helga-
dóttir fæddist
16. desember 1930
á Hafursstöðum í
Öxarfirði. Hún lést
á Heilbrigðisstofn-
un Þingeyinga 13.
mars 2021. Fanney
var dóttir hjónanna
Helga Gunnlaugs-
sonar, f. 1888, d.
1983, og Kristínar
Gamalíelsdóttur, f.
1892, d. 1966. Systur hennar
voru; Jakobína Gunnlaug, f.
1923, d. 2020, Snæfríður, f.
1926, d. 2011, og Sigríður Ing-
ólfa, f. 1929. Fanney fór hefð-
bundna skólagöngu þess tíma
innan sveitar, auk þess fór hún
einn vetur í Héraðsskólann á
Reykjum í Hrútafirði og annan
vetur í Húsmæðraskólann á
Löngumýri í Skagafirði.
Fanney eignaðist tvö börn
með Olgeiri Sigurðssyni, þau
eru:
1. Sigríður Helga, f. 1957 –
maki Eiríkur Jóhannsson, f.
1960. Börn: Fanney Margrét, f.
1994, sambýlismaður Egill
Moran Rubner Friðriksson.
Sóley Sara, f. 1996, sambýlis-
maður Þórir Þórðarson. Fyrir
dætur og fyrir átti hún eina
dóttur. Katrín, f. 1988, hún á
einn son.
4. Sigþóra Oddný, f. 1964 –
maki Sigurður Kristjánsson, f.
1962. Börn: Kristján, f. 2000,
og Þormar, f. 2006. Fyrir átti
Sigurður Baldvin, f. 1990, og
Karolínu, f. 1993.
5. Böðvar, f. 1967 – maki
Linda Hrönn Arnþórsdóttir, f.
1977. Börn: Arnþór Máni, f.
2003, Álfrós Katla, f. 2010, og
Emil Orri, f. 2011.
Fanney og Baldur hófu bú-
skap í Ystahvammi árið 1959,
þegar þau tóku við af for-
eldrum Baldurs. Gestkvæmt
var á heimilinu og á sumrin
voru mörg börn í sveit. Fanney
var mikil áhugakona um garð-
rækt.Hún var listfeng sauma-
og hannyrðakona. Hún var
virkur félagsmaður í Kven-
félagi Aðaldæla alla sína tíð.
Þau hjónin tóku þátt í öllu fé-
lagslífi sveitarinnar og næsta
nágrennis.
Fanney dvaldi á Heilbrigð-
isstofnun Þingeyinga - Skóg-
arbrekku síðustu mánuðina.
Útför fer fram frá Grenj-
aðarstaðarkirkju 27. mars 2021
klukkan 14.
Slóð, stytt, á streymi:
https://tinyurl.com/u9e35jt6
Hlekk má nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat
átti Helga soninn
Helga Þór Harð-
arson, f. 1979,
sambýliskona Júl-
íanna Lára Stein-
grímsdóttir, þau
eiga saman tvær
dætur og fyrir átti
hann einn son.
2. Halldór Svan-
ur, f. 1958 – maki
Elín Maríusdóttir,
f.1961. Börn: Bald-
ur Fannar, f. 1979, maki Heiða
Rafnsdóttir, þau eiga þrjú
börn. Maríus Snær, f. 1984,
maki Lára Björk Sigurð-
ardóttir, þau eiga fjögur börn.
Halldís Gríma, f. 1992, sam-
býlismaður Ómar Gunnarsson,
þau eiga saman tvær dætur og
fyrir átti hún eina dóttur.
Árið 1959 giftist Fanney
Baldri Jónssyni, f. 1934 í Ysta-
hvammi í Aðaldal. Þeirra börn
eru:
3. Kristín, f. 1960 – maki
Kristján St. Halldórsson, f.
1960. Börn: Baldur, f. 1979,
sambýliskona Málfríður Þor-
steinsdóttir, þau eiga tvö börn.
Kolbrún, f. 1983, sambýlis-
maður Hjálmar Jakob Grét-
arsson, þau eiga saman tvær
Elsku mamma okkar er nú fall-
in frá eftir stutta legu og eftir sit-
ur söknuður og tómleiki.
Fanney Helgadóttir ólst upp á
Hafursstöðum í Öxarfirði ásamt
systrum sínum þremur og þangað
leitaði hugurinn oft. Vegasam-
band var lélegt upp í heiðina á
þessum árum og þurftu þær að
fara gangandi á skíðum eða á
hestum í skólann í Lundi. Ekki
var komin sundlaug á þessum
tíma svo sundkennslan fór fram í
Hafursstaðavatni og afi tók að sér
kennsluna. Það kom sér vel því
mamma hafði yndi af sundi þegar
færi gafst vegna anna. Þetta gjöf-
ula vatn gaf þeim líka silung sem
hægt var að veiða allan ársins
hring og var mikil búbót. Veðra-
samt var uppi á heiðinni og voraði
seint en allir höfðu sín áhugamál í
einangruninni. Afi var niðri í
smíðastofu að vinna ýmis verk svo
sem hillur og útskorna hluti en
amma las ljóðabækur, sérstaklega
eftir Davíð Stefánsson. Þetta tóku
systurnar með sér út í lífið og nutu
lista á þessu sviði.
Hún fór í Héraðsskólann á
Reykjum ásamt Sigríði systur
sinni og síðan í Húsmæðraskólann
á Löngumýri. Á Löngumýri
kynntist hún mörgum námsmeyj-
um sem mynduðu vinasamband
allt til æviloka.
Eftir það fer hún suður til
Reykjavíkur í vinnu og kynnist
Olgeiri Sigurðssyni og á með hon-
um tvö börn en síðar slitnaði upp
úr sambandinu og hún flytur
norður til foreldra sinna.
Skömmu seinna dúkkaði upp
fyrrverandi skólasveinn, vonbiðill
frá Bændaskólanum á Hólum sem
er í næsta nágrenni við Löngu-
mýri, en það var töluverður sam-
gangur á milli skólanna í þá daga.
Hann hafði komið auga á hana
mörgum árum áður og ekki getað
gleymt.
Eftir að hún giftist og flutti í
Aðaldal breyttist lífið töluvert og
verkahringurinn stækkaði eftir
því sem börnunum fjölgaði, fimm
börn og stórt heimili fyrir utan bú-
störfin. Einnig vann hún útivið í
mörg ár eftir að börnin komust á
legg.
Þrátt fyrir það var allt prjónað
og saumað á okkur krakkana og
voru þá kvöldin og næturnar not-
uð til að ná öllu sem til þurfti.
Þetta voru aldrei venjuleg föt, þau
hefðu sómt sér vel í hönnunarbúð í
dag og saumaskapurinn eftir því.
Mamma var einstaklega listræn
eins og hún átti kyn til og allt lék í
höndunum á henni. Jafnvel blóm-
in voru alltaf fallegust hjá henni,
litlir afleggjarar urðu að fallegu
blómi bæði úti og inni. Allt sem
viðkom ræktun var hennar áhuga-
mál, hvort sem það var gróður-
húsið eða grænmetisræktun.
Gróðurhúsið var hennar yndi og
stolt með hangandi vínberja-
plöntu fulla af berjum, rósum og
fleira. Berjamórinn var heldur
ekki langt undan og þar gat hún
verið í friði og ró með fallega dal-
inn í forgrunni. Úr berjunum var
búið til og fryst fyrir veturinn. Það
má segja að við höfum alist upp
með það sem þykir best í dag
beint frá býli og hollustan í fyr-
irrúmi.
Við fórum í nokkrar skemmti-
legar mæðgnaferðir erlendis síð-
ustu ár og þá var mikið hlegið og
spjallað. Ekki var verra að kíkja í
fatabúðir og máta enda hafði
mamma alltaf mikinn áhuga á föt-
um og vildi líta vel út.
Við munum sakna þessara sam-
funda.
Guð blessi mömmu okkar.
Sigríður Helga, Kristín
og Sigþóra Oddný.
Það er erfitt að meðtaka að
elsku amma Fanney hafi kvatt
þessa jarðvist. Huganum finnst
ennþá eins og ekkert væri eðli-
legra en að renna í hlaðið í Ysta-
Hvammi og þar stæði amma með
afa í dyragættinni, vel tilhöfð í
skrautlegum bol með settlegt hár.
„Sæl elskan“ heilsaði hún okk-
ur alltaf með sérstakri áherslu á
„elskan“. Það leyndi sér aldrei
hvað amma var alltaf glöð að sjá
mann, tók á móti manni með hlýj-
um faðmi og glaðlegu brosi og
maður fann hvað henni þótti vænt
um okkur.
Laglínan „Það er svo ótalmargt
sem minnir þig á“ kemur upp þeg-
ar hugsað er til ömmu. Við mun-
um eflaust aldrei heyra ljúfa
harmonikkutóna án þess að minn-
ast hennar stíga dansspor með
okkur við lögin í morgunútvarp-
inu, aldrei finna ilm af rósum án
þess að hugsa til hennar bardúsa í
gróðurhúsinu og aldrei finna
bragðið af gómsætum aðalblá-
berjum án þess sjá hana fyrir okk-
ur í berjamó í brekkunni fyrir of-
an bæinn.
Hér væri eflaust hægt að rifja
upp endalausar minningar, en það
sem skilur kannski mest eftir hjá
okkur er ekki endilega hvað hún
gerði heldur frekar hvernig hún
var: ung í anda, skemmtileg, fynd-
in og sjarmerandi svo lengi mætti
telja.
Hún átti það líka til að vera
hrekkjótt. Til dæmis kom stund-
um fyrir að maður kveinkaði sér
undan ýmsum aðskotahlutum
sem búið var að troða undir lakið á
rúmi manns. Var sú gamla þá yf-
irleitt ekki langt undan, skelli-
hlæjandi yfir tiltækinu.
Önnur okkar fékk þann heiður
að heita í höfuðið á ömmu. Nafnið
sem dregur merkingu sína af
hinni snævi þöktu eyju sem við
köllum Ísland. Hin fagra, uppá-
tækjasama eyja, uppfull af varma
sem enginn kveður ósnortinn.
Þannig lifir minningin af ömmu
Fanneyju í hjarta okkar.
Takk fyrir allt elsku amma, þín
er sárt saknað.
Fanney Margrét og Sóley
Sara Eiríksdætur.
Elsku amma er fallin frá.
Amma Fanney var ótrúleg kona
og ég veit að margir munu skrifa
um hennar gestrisni, hennar glað-
værð, hennar eljusemi og dugnað,
hennar þrautseigju, hennar
tryggð við sitt samferðafólk,
hennar styrk og hennar ósérhlífni.
Það var enda ekkert verk sem
amma gat ekki sinnt og hún var
lagin við svo að segja allt. Hún var
listakokkur, bakari og var ein-
staklega lagin í höndunum hvort
sem var við prjónaskap, að sauma
eða skera út jafnvel. Hafði auk
þess græna fingur og gróðurhúsið
hennar var í æskuminningunni
sem hitabeltisskógur!
Ég mun hins vegar alltaf minn-
ast ömmu minnar fyrir hennar
einstaka húmor því amma var ein-
faldlega ein fyndnasta manneskja
sem ég hef hitt. Þótt ég hafi notið
allra okkar samverustunda eru
þau enn efst í huga mér skiptin
sem við hlógum saman og það var
oft. Amma var hrekkjótt, kald-
hæðin, algerlega sönn og var
óhrædd að gera grín að sjálfri sér.
Hún var undir lok síns lífs mjög
lituð af þeim sjúkdómi sem hrjáði
hana. Hún mundi lítið og þegar við
fjölskyldan fórum til hennar norð-
ur í síðasta sinn lá fyllilega ljóst
fyrir hve alvarleg veikindin væru.
Okkur grunaði reyndar ekki þá að
það yrði okkar síðasta samveru-
stund en heimsfaraldur ásamt
öðru gerði okkur ekki kleift að
kveðja með þeim hætti sem við
hefðum kannski viljað.
Hennar persónuleiki verður
hins vegar alltaf ódauðlegur í hug-
um okkar fjölskyldunnar sem nú
minnumst hennar. Það voru for-
éttindi að eiga hana að svo lengi
og fyrir börnin að fá að kynnast
langömmu sinni í sveitinni. Þær
minningar sem við eigum með
henni eru okkur dýrmætar og við
erum þakklát fyrir þær.
Við fjölskyldan vottum jafn-
framt öllum þeim er stóðu ömmu
Fanneyju nærri samúð okkar.
Helgi Þór Harðarson
og fjölskylda.
Elsku Fanney mín. Takk fyrir
allar ánægju- og gleðistundir lið-
inna ára.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Góða ferð í sumarlandið mín
kæra, ég veit að það verður vel
tekið á móti þér.
Þínir vinir,
Guðrún Jóhanna og Ingi.
Fanney Helgadóttir
✝
Ingunn Eyj-
ólfsdóttir
fæddist í Helgubæ
við Fálkagötu í
Reykjavík 14. apríl
1928. Hún lést á
Hjúkrunar-
heimilinu Mörk 13.
mars 2021. For-
eldrar hennar voru
Kristín Árnadóttir,
f. 1899, d. 1974, og
Eyjólfur Brynjólfs-
son. f. 1890, d. 1973. Ingunn var
sjöunda barn foreldra sinna.
Systkini hennar: Brynjólfur,
María, Ásdís, Margrét, Guðrún,
Ingvar, Tryggvi, Haraldur og
Matthías. Guðrún og Matthías
lifa systur sína.
Ingunn giftist 24. maí 1952
Valtý Hákonarsyni fram-
kvæmdastjóra, f. 17. febrúar
1923, d. 14. september 1997.
Dætur þeirra:
1) Elísabet, f. 1952, maki Gísli
Skúlason, synir þeirra Kári
Hrafn, sambýliskona Guðrún
hans Þórunn Eylands Harð-
ardóttir.
Ingunn ólst upp á Smyr-
ilsvegi 28 á Grímsstaðaholti frá
tveggja ára aldri. Hún gekk í
Miðbæjarskóla og Skildinganes-
skóla og sótti ensku- og dönsku-
nám eftir skyldunám í Náms-
flokkum Reykjavíkur. Hún sótti
kvöldnámskeið í Húsmæðra-
skóla Reykjavíkur og ýmis nám-
skeið síðar á ævinni.
Fyrsta launaða starf Ingunn-
ar var í verslun Óla og Baldurs
á Framnesvegi og síðar vann
hún í Alþýðubrauðgerðinni, en
eftir að þau Valtýr gengu í
hjónaband var hún að mestu
heimavinnandi húsmóðir þar til
dæturnar uxu úr grasi. Hún
vann þá m.a. í tískuvöruverslun
í Miðbæjarmarkaðnum við Að-
alstræti, í tískuversluninni Lilju
á Laugaveginum, búsáhalda-
versluninni Hamborg við Klapp-
arstíg og var sjálfboðaliði í
verslun Rauða krossins á Borg-
arspítala.
Ingunn og Valtýr hófu bú-
skap í Reykjavík og bjuggu þar
alla tíð utan átta ára er þau
bjuggu í Kaupmannahöfn vegna
starfa Valtýs.
Útför Ingunnar fór fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Valdimarsdóttir,
börn þeirra Arn-
hildur, Oddný og
Bergur Einir.
Skúli, unnusta
Dagný Halla
Björnsdóttir, dætur
Skúla Berglind
Emilía og Adríana
Andrá. Hákon.
2) Kristín, f.
1954, maki Þórður
Daníel Bergmann,
synir þeirra Valtýr, eiginkona
Sigríður Theódóra Knútsdóttir,
dætur þeirra Andrea Rán, Dúa
Kristín og Hildur Sara. Þröstur,
eiginkona Unnur Ylfa Magn-
úsdóttir, börn þeirra Andri Þór,
Tinna og Daníel Árni. Ingvi
Björn, eiginkona Karen Íris
Bragadóttir, börn þeirra Óliver
Orri, Birkir Gauti og Arna Lind.
3) Margrét, f. 1958, maki
Henrik Zachariassen. Synir
þeirra Alexander og Magnús.
4) Anna María, f. 1964. Synir
hennar Snorri og Atli, kærasta
Elskuleg móðir okkar er látin
92 ára að aldri. Á kveðjustund er
margs að minnast og þakka.
Mamma ólst upp á barnmörgu
heimili við ástúð og festu foreldra
sinna. Hún bjó við gott atlæti þar
sem ræktaðar voru kartöflur og
rófur og haldin voru húsdýr
heima í garðinum á Smyrilsvegi.
Það var mikið sungið á heimilinu
og mamma var m.a. í barnakór-
unum Sólskinsdeildinni og Söng-
félaginu Hörpu og var sísyngj-
andi allt til enda.
Mamma var skapandi og hug-
myndarík og mikill fagurkeri á
mörgum sviðum. Hún hafði ríka
þörf fyrir að skapa eitthvað í
höndunum og fann sífellt nýjar
leiðir til að fylgja löngunum sín-
um eftir. Hún saumaði föt á okk-
ur dæturnar þegar við vorum
börn og seinna saumaði hún út,
flosaði gólfmottur, málaði myndir
og skar út gler. Hún vílaði ekki
fyrir sér að færa til þung hús-
gögn og mála veggi í nýjum litum
til þess að fylgja hugmyndum
sínum eftir. Það væri hægt að
ímynda sér að ef hún væri ung í
dag væri hún innanhúss- eða
fatahönnuður. Hún sóttist eftir
að fara nýjar leiðir í sköpun sinni
til hinstu stundar.
Fyrsta utanlandsferð mömmu
var þegar þau pabbi og elsta dótt-
irin sigldu með Gullfossi til Kaup-
mannahafnar til að setjast þar að
um sinn. Þar bjuggu þau næstu
átta árin vegna starfa pabba. Í
Kaupmannahöfn opnaðist henni
nýr heimur sem hafði mjög mót-
andi áhrif á hana það sem eftir
var ævinnar. Þar ræktuðu þau
sinn fyrsta garð frá grunni með
plöntum sem voru þeim fram-
andi. Þau voru m.a. með peru- og
eplatré, stokkrósir og geislasópa.
Á Hafnarárunum naut mamma
þess að sumrin voru sólríkari og
heitari en hún var vön og urðu
þau pabbi sóldýrkendur upp frá
því. Þar eignuðust þau góða vini í
hópi Íslendinga og Dana sem
kynntu fyrir þeim fjölbreytt
menningarlíf í borginni, svo sem
ballett og óperur í Konunglega
leikhúsinu. Óperuáhuginn fylgdi
þeim upp frá því og varð til þess
að þegar Íslenska óperan hóf
starfsemi sína eftir að fjölskyldan
var flutt heim til Íslands voru þau
meðal stofnfélaga hennar. For-
eldrar okkar nutu þess að ferðast
innanlands og til margra landa og
heimsálfa. Eftir andlát pabba
hélt mamma áfram að ferðast
með dætrum sínum, systrum og
vinkonum innanlands og utan.
Hún lifði heilsusamlegu lífi, synti
daglega í Laugardalslaug í rúm
45 ár og stundaði gönguferðir
daglega.
Mamma var glaðvær, ljúf og
orðvör og talaði ekki illa um fólk.
Hún sýndi samkennd með öðrum
og mátti ekkert aumt sjá. Um-
vafði alla sína með kærleik alla
tíð, var góður gestgjafi og naut
þess að taka á móti gestum og
reiddi fram dýrindis mat og aðrar
kræsingar.
Mamma glímdi við heilabilun
síðustu árin sín en þekkti allt sitt
fólk og tók þátt í góðum viðræð-
um til hins síðasta. Hún hélt reisn
sinni, glaðværð og glettni allt til
enda. Hún naut yndislegrar dval-
ar í Maríuhúsi og síðar Hjúkr-
unarheimilinu Mörk og er starfs-
fólkinu á báðum stöðum þökkuð
umhyggja og vinsemd.
Mamma var okkur verðmæt
fyrirmynd á mörgum sviðum og
búum við að því alla ævi. Við
kveðjum mömmu með þakklæti
og kærleik. Guð geymi þig elsku
mamma.
Elísabet, Kristín, Margrét
og Anna María.
Þegar við bræðurnir minn-
umst ömmu er margt sem kemur
í huga enda var hún áberandi
hluti af lífinu á okkar yngri árum.
Hún bjó steinsnar frá okkur, það
var ekki nema nokkurra mínútna
ganga fram hjá Borgarspítalan-
um niður á Sléttuveginn. Hún að-
stoðaði okkur oft við að komast á
íþrótta- og hljóðfæraæfingar í
Laugardal og við bræðurnir vor-
um oft í heimsókn, hvort sem það
var í sunnudagskaffi með fjöl-
skyldunni eða í dag- eða nætur-
pössun.
Þegar við vorum í heimsókn
leið yfirleitt ekki langur tími þar
til BRIO-leikfangalestarnar voru
dregnar fram. Í hvert skipti
stilltum við bræðurnir upp nýju
leiðakerfi sem lá þvert yfir teppin
í stofunni hennar ömmu. Í upp-
stillingu og leik við lestirnar
komu í ljós ólík sérsvið okkar
bræðra. Snorri var góður að
skipuleggja og hanna leiðakerfið
og kemur því ekkert á óvart að
verkfræði hafi orðið fyrir valinu í
háskólanáminu. Hins vegar var
Atli ekki jafn mikið fyrir hönn-
unina og átti stundum erfitt með
að ná endum saman þegar stóri
bróðir var ekki viðstaddur. Hon-
um þótti aftur á móti skemmti-
legra að stýra lestunum og því
ekki furða að í dag er hann í at-
vinnuflugmannsnámi að læra að
stýra flugvélum.
Á sunnudögum vorum við
einnig tíðir gestir en þá var
amma yfirleitt með kaffiboð og
fátt betra á borðstólum en pönnu-
kökurnar hennar með sultu og
sykri.
Líklega er hinn mikli sultu-
áhugi okkar upprunninn frá
henni og þar er það hindberja-
sultan sem er í uppáhaldi hjá
okkur ömmu.
Við bræðurnir fórum einnig
oft með ömmu í göngutúra niður í
Fossvogsdal og upp í Austurver
enda var hún dugleg að hreyfa
sig. Uppi í Austurveri fórum við
að versla í Nóatúni eða Bakaríinu
Austurveri en þar fékkst besta
maltbrauðið í bænum … og jú,
það fór hindberjasulta ofan á það
líka.
Í göngutúrum um Fossvogs-
dalinn benti amma okkur oft á
skemmtilega og fallega garða en
hún var fróð og áhugasöm um
garðyrkju. Hún hirti vel um litla
garðinn sinn á Sléttuvegi og
hjálpaði með skólagarðareitinn
okkar niðri í Fossvogsdal á sumr-
in. Þar kenndi hún okkur hvernig
Eyjólfur langafi setti niður kart-
öflur og hvernig best væri að átta
sig á því hvenær þær væru til-
búnar til uppskeru. Þess á milli
kom hún með okkur að reyta arfa
í beðinu og passaði upp á restina
af matjurtunum. Segja má að
stundum hafi þetta gengið betur
en undirritaðir vonuðust til, sér-
staklega þegar grænkálsupp-
skeran var vegin í kílóum frekar
en grömmum og þá þurfti víst að
borða kálið sitt …
Við bræðurnir munum sakna
elsku Ingu ömmu enda eigum við
margar kærar minningar um
hana. Við munum minnast henn-
ar við ýmis tækifæri og ekki síst
þegar við fáum hindberjasultu of-
an á pönnukökur (eða malt-
brauð).
Snorri og Atli.
Ingunn
Eyjólfsdóttir