Morgunblaðið - 27.05.2021, Blaðsíða 48

48 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. MAÍ 2021
✝
Jónína Krist-
björg Mich-
aelsdóttir rithöf-
undur og blaða-
maður fæddist í
Reykjavík 14. jan-
úar 1943. Hún lést
á Landakoti 17.
maí 2021. For-
eldrar hennar voru
Valborg Karlsdótt-
ir, f. 24.9. 2015, d.
9.10. 1957, og
Michael Sigfinnsson, f. 25.3.
1913, d. 6.5. 1961. Systkini Jón-
ínu eru Karl Hreiðar, f. 13.12.
1934, d. 29.11. 2009, Laila, f.
13.8. 1946, Ásta, f. 16.5. 1950,
og Linda Rós, f. 26.8. 1951.
Systkini samfeðra Kristinn Kal-
dal og Guðleif.
Jónína giftist 17.11. 1961 eft-
irlifandi eiginmanni sínum, Sig-
þóri Jóni Sigurðssyni, f. 24.6.
1940, foreldrar Sigþórs voru
Þórunn Sigurðardóttir, f. 11.1.
1915, d. 11.1. 1964, og Sigurður
Kr. Sigurðsson, f. 3.8. 1913, d.
26.9. 2001. Börn Jónínu og Sig-
þórs eru: 1) Michael, f. 25.5.
1962, kvæntur Lilju Bragadótt-
ur, f. 23.9. 1963, börn þeirra: a)
Bragi, f. 21.1. 1992, í sambúð
með Heiðrúnu Hödd Jónsdótt-
ur, f. 3.4. 1991, þeirra sonur er
Michael Kiljan, f. 27.2. 2021. b)
Sigþór Gellir, f. 12.8. 1996. 2)
fjarðar og bjó þar til æviloka.
Hún var blaðamaður hjá Vísi,
framkvæmdastjóri samtakanna
Viðskipti og verslun og vann
við markaðsráðgjöf í Iðn-
aðarbanka Íslands. Jónína var
aðstoðarmaður Þorsteins Páls-
sonar forsætisráðherra 1987-
1988. Hún var formaður Bók-
menntakynningarsjóðs. Jónína
vann sjálfstætt við markaðsmál
og ritstörf og við þáttagerð í
sjónvarpi og útvarpi. Hún sat í
ýmsum stjórnum, m.a. hjá Tón-
listarskólanum í Reykjavík og
Ríkisspítulum.
Bækur eftir Jónínu eru Líf
mitt og gleði, æviminningar
Þuríðar Pálsdóttur óperusöng-
konu, Eins manns kona, minn-
ingar Tove Engilberts, Mér
leggst eitthvað til, sagan af
Sesselju Sigmundsdóttur og
Sólheimum, Milli sterkra stafna:
fólkið hjá Eimskip, Karólína, líf
og list Karólínu Lárusdóttur
listmálara, Áhrifamenn, Dagur
við ský, fólk í íslenskri flug-
sögu, auk fjölda bókarkafla,
tímaritsgreina og pistla.
Jónína gegndi margvíslegum
trúnaðarstörfum fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn. Hún sat meðal
annars í skipulagsnefnd og var
formaður fræðslu- og
útbreiðslunefndar. Einnig sat
hún í framkvæmdastjórn, mið-
stjórn og flokksráði Sjálfstæð-
isflokksins.
Útförin fer fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju í dag, 27. maí
2021, klukkan 12.
Streymishlekk má finna á:
https://www.mbl.is/andlat
Björn, f. 10.10.
1966, kvæntur
Birnu G. Her-
mannsdóttur, f.
16.12. 1965, börn
þeirra: a) Hermann
Ágúst, f. 12.7.
1992. b) Karólína
Kristbjörg, f. 10.2.
2001, kærasti
Tristan Egill, f. 4.6.
2000. c) Úlfur
Ágúst, f. 12.6.
2003. Dóttir Björns og Huldu
Katrínar Ólafsdóttur er Jónína
Kristbjörg, f. 12.2. 1993, unn-
usti Haukur Sverrisson, f.
13.10. 1993. Börn þeirra Hjört-
ur Ari, f. 30.8. 2018, og Hafdís
Lóa, f. 18.10. 2020. 3) Þórunn, f.
16.10. 1969, gift Reyni A. Guð-
laugssyni, f. 3.9. 1965, börn
þeirra: a) Sigþór Michael, f. 5.1.
2007. b) Ríkharður Darri, f. 7.2.
2015. Börn Reynis frá fyrra
hjónabandi eru Natalía, f. 9.3.
1994, og Alexander, f. 6.10.
1999.
Jónína var fædd og uppalin í
Reykjavík. Báðir foreldrar
hennar voru ættaðir frá Seyð-
isfirði þar sem hún dvaldi á
sumrin hjá ömmu sinni og afa.
Á fyrstu búskaparárum sínum
bjó Jónína ásamt Sigþóri á
Gufuskálum á Snæfellsnesi en
flutti árið 1976 til Hafnar-
Elsku besta mamma. Þú varst
fallegasta, gáfaðasta og besta
manneskja sem ég hef kynnst. Þú
varst frábær fyrirmynd í einu og
öllu. Þú misstir foreldra þína ung
og tókst snemma ábyrgð á lífi
systra þinna og svo okkar. Þú
hafðir mikinn áhuga á fólki og tal-
aðir við alla af virðingu. Þú varst
vinkona barna þinna og barna-
barna en ekki bara mamma og
amma. Ég á eftir að sakna þín svo
mikið og kveð þig með ljóði eftir
afabróður minn.
Mamma
Guð þig leiði sérhvert sinn
sólar vegi alla.
Verndar engill varstu minn,
vissir mína galla.
Hvar sem ég um foldu fer,
finn ég návist þína.
Aldrei skal úr minni mér,
mamma, ég þér týna.
(Jón Sigfinnsson)
Þinn
Björn (Bjössi).
Mín mesta gæfa í lífinu var að
eignast mömmu sem var einnig
besta vinkona mín, sálufélagi og
mín stærsta fyrirmynd. Mamma
var engin meðalmanneskja hún
var djúpvitur, víðsýn, fordóma-
laus, aldurslaus og heilsteypt fyr-
ir utan hvað hún var skemmtileg.
Hún var stærri en lífið sjálft.
Mamma hafði strax sem barn
einlægan áhuga á fólki, fólki á öll-
um aldri, án þess að vera forvitin.
Hún talaði eins við alla, gerði
aldrei greinarmun á aldri fólks
eða við hvað það starfaði. Í henn-
ar augum voru allir jafn merki-
legir og fólk var annaðhvort al-
mennilegar manneskjur eða ekki,
mælikvarðinn fólst ekki í stöðu
eða efnahag. Vinahópur hennar
var stór og fjölbreyttur.
Þegar mamma var aðstoðar-
maður Þorsteins Pálssonar fóru
þau í opinbera heimsókn í Hvíta
húsið og hittu þar Ronald Reagan
Bandaríkjaforseta. Þegar menn
umkringdu forsetann í einni mót-
tökunni var mamma ekki í þeim
hópi heldur stóð hún aðeins utar
og átti mjög áhugaverðar sam-
ræður við einn veislugestinn,
mann sem hún vissi allt um eftir
þetta samtal og sagði að hefði
verið einstaklega þægilegur og
áhugaverður maður. Þetta var
Colin Powell, síðar utanríkisráð-
herra Bandaríkjanna.
Mamma var mjög hrifin af
ljóðum þar sem mörg skáld voru í
uppáhaldi og einnig bókum. Á jól-
unum var stofuborðið einatt hlað-
ið bókum sem hún las oft í einum
rykk og gleymdi stund og stað.
Hún var einnig mikið fyrir leik-
hús og óperur. Toska var fyrsta
óperan sem hún fór með mig á og
ávallt þegar hún var erlendis var
það fyrsta sem hún gerði að at-
huga hvað væri verið að sýna í
óperunni og fara og sjá. Við höf-
um séð ótal óperur saman og
voru Toska og La Travitata í
uppáhaldi hjá okkur.
Mamma naut þess að ferðast
og hvatti okkur til að búa erlendis
sem við gerðum öll um tíma. Hún
ferðaðist víða á vegum Bók-
menntakynningarsjóðs og fór á
bókamessur. Þar sem ég bjó í
Þýskalandi átti ég oft kost á því
að hitta hana og fara með henni,
til Frankfurt, München, Prag,
London o.fl. Eftir eina slíka ferð
fórum við báðar til Íslands og
millilentum í Kaupmannahöfn,
komum þangað um morguninn
og áttum flug til Íslands með
kvöldvélinni. Mamma skipulagði
daginn vel, við fórum í Glyptotek-
ið sem var einn af hennar uppá-
haldsstöðum í Köben, í Tívolí, á
Strikið, á Thorvaldsen-safnið og
enduðum í Óperunni, við náðum
reyndar bara að horfa á 2/3 hluta
af verkinu, og tókum svo leigubíl
út á flugvöll. Mér fannst eins og
við hefðum verið í marga daga í
Köben eftir þennan dag.
Mamma var ekki fyrir yfir-
borðsspjall heldur góðar og inni-
haldsríkar samræður um allt
milli himins og jarðar.
Þökk sé mömmu þá ríkir mikil
ást og kærleikur í fjölskyldunni
og einlægur áhugi á og ánægja
með það sem fólk er að fást við.
Mamma sagði einhvern tím-
ann að það ætti ekki að vera sorg
og leiði í jarðarförinni hennar
heldur þakklæti og gleði fyrir að
hafa átt hana. Ég er óendanlega
glöð og þakklát fyrir mömmu og í
mér og mínum afkomendum lifir
hún áfram.
Auk minninga eigum við grein-
arnar og bækurnar sem hún
skrifaði af svo mikilli snilld.
Þú ert best – ég elska þig.
Þín dóttir,
Þórunn.
Mig langar að minnast elsku-
legrar tengdamóður minnar,
Jónínu Kristbjargar Mich-
aelsdóttur.
Ninna tók mér opnum örmum
þegar ég kom inn í fjölskylduna
eftir að ég kynntist Mikka syni
hennar. Það var yndislegt að vera
í kringum Ninnu, hún var bæði
heimsborgari og húsmóðir sem
naut þess að hafa sínu nánustu í
kringum sig. Þær voru ófáar
veislurnar á Mávahrauninu þar
sem hún hafði safnað allri fjöl-
skyldunni saman.
Ég man að mér fannst merki-
legt við fyrstu kynni hvað hún
átti vini á stóru aldursbili, vini
sem voru 20 árum yngri og 20 ár-
um eldri og af báðum kynjum.
Eftir að hafa kynnst Ninnu var
þetta mjög skiljanlegt. Ninna fór
ekki í manngreinarálit, hafði jafn
mikinn áhuga á fólki hvar sem
það var í þjóðfélagsstiganum og í
hennar augum var aldur ekki
spurning um ár. Ninna var víð-
lesin og djúpvitur og hafði ein-
stakt vald á íslensku máli í ræðu
og riti. Fjölskylda og vinir leituðu
því ítrekað ráða og álits hjá
henni.
Ninna missti báða foreldra
sína fyrir tvítugt og hefur sú
reynsla eflaust verið henni erfið.
Hún minntist aldrei á að þetta
hefði verið erfitt, heldur minnist
ég þess oft þegar hún sagði mér
hvað hún væri heppin með fólkið
sitt og þá átti hún ekki bara við
sína nánustu heldur einnig af-
komendur systra sinna, en þær
systur voru mjög nánar.
Ninna gegndi ýmsum ábyrgð-
arstörfum um ævina ásamt því að
skrifa bækur en fyrst og fremst
var hún mamma og amma. Hún
naut sín í móðurhlutverkinu á
Gufuskálum og þegar fyrsta
barnabarnið hann Bragi okkar
fæddist þá ljómaði hún í ömmu-
hlutverkinu. Hún innréttaði
barnaherbergi heima hjá sér,
ekki dugði neitt minna en alvöru
rúm, kommóða og fylgihlutir og
auðvitað allt í stíl. Það voru ófáar
stundir sem barnabörnin dvöldu
á Mávahrauni hjá ömmu Ninnu
og afa Sissa við bestu aðstæður
og atlæti og átti amma Ninna ein-
stakt samband við öll barnabörn-
in sín sem sóttust eftir að koma
til hennar.
Við Mikki bjuggum erlendis
um árabil, í Englandi, Hollandi
og Þýskalandi, og þegar Ninna
starfaði m.a. fyrir Bókmennta-
sjóð sótti hún oft ráðstefnur er-
lendis sem hún reyndi að sam-
tvinna við heimsóknir til okkar.
Við ásamt drengjum okkar
Mikka fengum því að njóta sam-
verustunda við ömmu Ninnu í
þessum heimsóknum sem verður
seint fullþakkað.
Ég kveð með söknuði þessa
merku konu sem ég var svo hepp-
in að kynnast þegar ég varð
tengdadóttir hennar.
Lilja Bragadóttir.
Yndislega amma Ninna mín er
ein af mínum helstu fyrirmynd-
um og bestu vinkonum. Það var
mikil hlýja í kringum ömmu og
alltaf gott að koma til þeirra afa á
Mávahraunið. Við eigum margar
góðar minningar saman sem mér
þykir svo vænt um. Ferðin okkar
til Seyðisfjarðar um árið er mér
efst í huga. Við flugum bara tvær
austur og fengum smátíma sam-
an til að spjalla og fara í nokkra
göngutúra til að anda inn góða
loftinu eins og amma gerði alltaf.
Hún var hvetjandi og henni
fannst mikilvægt að hafa áhuga á
list. Í dag er ég mjög þakklát fyr-
ir að hún hafi hvatt mig áfram í
áhugamálum mínum. Hún settist
stundum niður með mér lítilli við
borðtölvuna og bað mig um að
segja sögu. Ég spann þá ævintýri
og hún skrifaði það niður og
prentaði út í litlar bækur sem ég
skreytti. Hún hvatti mig svo til
þess að lesa eina þeirra upp fyrir
bekkinn minn.
Amma passaði alltaf upp á
fólkið sitt og ekkert gladdi hana
meira en hvað fjölskyldan á gott
samband. Hún fagnaði manni
innilega í hverri heimsókn og sat
og brosti hringinn þegar við sát-
um öll saman. Þannig mun ég
muna eftir henni. Það hefur sýnt
sig i gegnum tíðina hvað allir
halda mikið upp á hana. Amma
mín var mögnuð kona, falleg að
innan sem utan og ég er henni
innilega þakklát fyrir allt. Elsku
amma mín, þín er sárt saknað.
Karólína Kristbjörg
Björnsdóttir.
Ninna systir mín var átta ára
þegar ég fæddist. Ljóst var af
frásögnum hennar að hún taldi
sig bera mikla ábyrgð á okkur
yngri systkinunum. Sú ábyrgðar-
tilfinning var aldrei byggð á kvöð
heldur gleði. Þannig litaði hún
umhverfi okkar og uppvaxtarár á
Langholtsvegi 44. Hún var óspör
á faðmlög, uppörvanir og hvatn-
ingu og fékk mig sem barn til að
skynja að ég væri eitt það dýr-
mætasta sem hún ætti. Hún ól á
samkennd okkar systkina og
þreyttist ekki á að benda okkur á
forréttindi þess að eiga hvert
annað og að alast upp við mikið
ástríki foreldra sem umvöfðu
okkur hlýju og væntumþykju.
Hún var 14 ára og ég 6 ára þegar
móðir okkar lést. Andlátið var
mikið áfall en Ninna vildi ekki
staldra við það. Hún talaði aldrei
um áföll eða vandamál heldur
áskoranir og verkefni sem þurfti
að takast á við og leysa á sem
bestan og farsælastan hátt. Þeg-
ar Ninna varð 16 ára sköpuðust
þær aðstæður á heimili okkar að
henni var gert að ganga okkur í
móðurstað og annast heimilið
fyrir yngri systkinin, eldri bróður
og föður, sem báðir voru sjó-
menn. Ég er nokkuð viss að ég
muni það rétt að það tók hana
varla daginn að fá mig til að skilja
þessar breyttu aðstæður. Hún lét
okkur skilja að fjölskyldan og
heimili okkar var það dýrmæt-
asta sem við áttum og við yrðum
að vinna saman að því verkefni að
gera okkar besta til að nesta okk-
ur sem best út í lífið. Og Ninna lét
ekki sitt eftir liggja. Hún hvatti
okkur í því sem við tókum okkur
fyrir hendur en gætti þess ávallt
að láta okkur skilja eigin ábyrgð
á gerðum okkar. Hún lét ekkert
tækifæri ónotað til að minna okk-
ur á að vera við sjálf, efla réttlæt-
iskennd okkar og þora að standa
með henni, vera ávallt hreinskilin
og horfast í augu við sannleikann
sama hversu erfitt það væri. Hún
lagði ríka áherslu á að það að
vera heilsteyptur og heiðarlegur
skipti okkur öllu máli í lífinu.
Þannig tók hún við af foreldrum
okkar og lét okkur njóta þess
sem þeir höfðu miðlað til hennar.
Ég spurði Ninnu eitt sinn að því
hvort hún hefði aldrei verið sár
eða reið yfir því að hafa þurft að
taka að sér uppeldi okkar systk-
ina og umönnun. Nei, aldrei,
þvert á móti. Að hennar mati var
þetta eitt skemmtilegasta verk-
efni sem hún fékk í lífinu sem
hefði gefið henni ómælda ánægju
og gleði. Þegar faðir okkar lést
var Ninna 18 ára og ég 9 ára. Að-
stæður voru þannig að heimilið
var leyst upp og leiðir okkar
systkina skildi. En það breytti þó
engu um samkennd okkar og ná-
in tengsl. Uppeldi foreldra og
Ninnu hafði skilað sínu og vega-
nestið skýrt. Ekkert var dýr-
mætara en fjölskyldan og þannig
nestuð héldum við út í lífið, systk-
ini og bestu vinir.
Við systurnar fáum aldrei full-
þakkað elsku Ninnu atlætið, um-
hyggjuna og ástina sem hún gaf
okkur í svo ríkum mæli. Það er
ríkidæmi okkar í lífinu að hafa átt
hann sem systur, móður og vin og
einstaka fyrirmynd í öllum þess-
um hlutverkum.
Um leið og við biðjum Guð að
geyma hana allar stundir vottum
við elsku Sigþóri, Michael, Birni,
Þórunni og fjölskyldum okkar
dýpstu samúð.
Sofðu nú vært og byrgðu þig.
Hægur er dúr á daggarnótt.
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt!
(Jónas Hallgrímsson)
F.h. okkar systra,
Linda Rós Michaelsdóttir.
Nú hefur elsku besta móður-
systir mín kvatt sitt jarðneska líf
og farin í sumarlandið eftir löng
veikindi.
Ninna frænka var sú sem alltaf
var hægt að leita til með hvaða
vandamál sem var, með sinni ein-
stöku hógværð og jafnaðargeði
leið manni alltaf vel í návist henn-
ar og gat sagt henni allt sem
manni lá á hjarta. Í kjölfarið gat
maður verið viss um að fá bestu
ráðin út í lífið frá henni. Mun allt-
af minnast þess þegar við hitt-
umst óvænt í Austurstræti einn
góðan veðurdag og hún stakk
upp á að við færum tvær saman á
kaffihús. Þessi minning er mér
dýrmæt þar sem við áttum svo
góða stund saman og töluðum um
allt og ekkert. Ég áttaði mig á því
hversu heppin ég var að eiga
svona góða móðursystur sem
virkilega vildi sitja með mér þar
sem við gátum rætt saman eins
og vinkonur. En þetta var Ninna
frænka, það leið öllum vel í návist
hennar og gátu spjallað um allt
við hana.
Elsku Ninna frænka, ég er svo
þakklát fyrir þig og mun taka alla
þá visku sem þú deildir með mér
út í lífið.
Um leið og ég bið góðan guð að
blessa þig og vernda sendi ég
Sissa, Mikka, Bjössa, Tótu og
fjölskyldum þeirra mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Linda Rós Thorarensen.
Á mjúku teppi í holinu á Máva-
hrauni umkringd bókum tók
Ninna iðulega á móti manni.
Sveif einhvern veginn inn í rýmið,
tók báðum höndum um vangann
og horfði rannsakandi augum í
manns eigin. Það stafaði frá
henni svo mikil viska og hlýja og
alltaf hafði hún eitthvað fallegt og
uppörvandi að segja við okkur.
Það var líkt og hún hefði dvalið
um stundarkorn í sálarkima
manns og var líðanin eins og þar
hefði eitthvað verið skilið eftir
sem okkur var síðar ætlað að
finna.
Sökum allt of snemmbærs frá-
falls ömmu og afa tók Ninna ung
á herðar sér mikið ábyrgðarhlut-
verk, verandi elst af systrunum
af Langholtsveginum. Ef til vill
er það á þessum tímapunkti sem
leiðtogahæfileikar hennar koma
skýrast í ljós, enda náði hún ein-
hvern veginn að finna jafnvægi
milli þess praktíska og að hlúa að
tilfinningalífi og vexti þeirra
systra.
Það er erfitt að hugsa um
Ninnu án þess að hugsa um þær
systur. Það má segja að um fjórar
hliðar á sömu manneskjunni hafi
verið að ræða þegar hugsað er til
þeirra, slík er nándin og einingin.
Allar umvöfðu þær systrabörn
sín eins og þau væru þeirra eigin,
til þeirra hefur ávallt verið hægt
að leita í blíðu og stríðu. Mótandi
áhrif þeirra á þroska okkar og
lífsgildi eru ótvíræð.
Ninna var heimspekingur í
besta skilningi þess orðs. Hún
deildi visku sinni í ræðu og riti og
hún hafði auga fyrir þessu fág-
aða, þessu falda. Hún fékk fólk til
þess að hugsa, stundum jafnvel
hugsa sinn gang, en ekki með því
að segja því til syndanna heldur
þvert á móti með því að hjálpa því
að sjá aðrar óséðar hliðar á sam-
böndum, samskiptum og verk-
efnum. Við systkinin reynum öll
að lifa eftir þessum jákvæðu við-
horfum hennar til lífs og manna
og miðlum þeim áfram til afkom-
enda okkar.
Það er með miklum söknuði en
fyrst og fremst þakklæti sem við
systkinin kveðjum þessa ástkæru
móðursystur okkar. Við eigum
ógleymanlegar minningar tengd-
ar henni og ekki síður Sissa, lífs-
förunaut hennar til 60 ára. Í
börnum hennar, Mikka, Bjössa
og Tótu, sem standa okkur svo
nærri, lifa eiginleikar þessarar
einstöku frænku okkar áfram.
Vottum öllum ástvinum samúð
okkar.
Valborg, Íris, Tinna og
Alexander Stefánsbörn.
Þó að Jónína Michaelsdóttir
eða Ninna frænka hefði verið
nokkurn tíma á leið inn í sólarlag-
ið var bleik brugðið þegar and-
látsfréttin barst. Stutt er síðan
móðir mín fór svipaða leið.
Vinur sagði mér, þegar ég bar
honum fréttir af andláti Ninnu,
að hún hefði þann sjaldgæfa eig-
inleika að segja sögur um fólk þar
sem sögupersónan hefði orðið.
Ekki söguritari. Hefði þann hæfi-
leika, lipurð og næmi að láta
sögupersónurnar sjálfar segja
frá og þannig stæðu þær ljóslif-
andi fyrir framan lesandann.
Því hefðu ritverk hennar verið
afbragðs góð.
Þessi orð lýsa Ninnu frænku
ágætlega. Var ekkert að trana
sér fram. Valdi frekar að ganga
hægt um. Traust og mjúk, samt
ákveðin og greinargóð.
Einu sinni komst ég til met-
orða í nemendafélagi í ágætis
menntaskóla. Ninna sendi mér
fína bók með enn fínni kveðju.
Bókin, sem er mér aldrei kær-
ari en á þessari kveðjustundu,
var „Þyrnar“ með kveðskap Þor-
steins Erlingssonar.
Hún skrifaði að hér væri á
ferðinni vinargjöf og mættu þetta
verða einu þyrnarnir í mínu lífi.
Vonaði að bókin veitti mér
sömu ánægjustundir sem henni.
Velgengni óskað, undirskrifað:
„Ninna frænka þín.“
Það var mjög varið í að eiga
svona frænku. Hún var í miklum
metum hjá mömmu. Valborg
systir mömmu, móðir Ninnu, féll
frá um aldur fram og mamma
flutti inn á heimilið til að hjálpa
til, að ég held á Langholtsvegi 44.
Fjölskylduböndin voru sterk og
römm var sú taug.
Ég og mamma dvöldumst oft á
Gufuskálum hjá Ninnu og Sissa
þegar ég var barn, á sjöunda ára-
tugnum. Þaðan eru margar góðar
minningar hjá mér sem gætu
fyllt heila bók. Mér leið vel á
Gufuskálum heim hjá Ninnu (og
Lailu systur hennar). Linda og
Ásta voru ekki langt undan.
Samskiptin urðu minni er ég
fluttist utan 1991, en ég starfaði
hjá Eimskipafélaginu í nær tvo
áratugi. Þar kom Ninna líka við.
Hún skrifaði samtalsbók og gerði
Jónína
Michaelsdóttir