Morgunblaðið - 27.05.2021, Síða 51

MINNINGAR 51
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. MAÍ 2021
✝
Gisela Schulze
fæddist 24.
mars 1931 í Stettin
í Þýskalandi. Hún
lést á Vífilsstöðum
9. maí 2021.
Foreldrar Giselu
voru Walter
Shulze, f. 4. júlí
1884, og Martha
Schulze, f. 31. mars
1898, og var Gisela
ein af fimm systkin-
um.
Eftirlifandi eiginmaður Gi-
selu er Árni Jónsson, fyrrver-
andi svæðisútibússtjóri í Lands-
bankanum, f. 24. maí 1929.
Foreldrar Árna voru Jón Árna-
son, fyrrverandi bankastjóri, f.
17. nóvember 1885, og Sigríður
28. júlí 1988. 2) Björn, f. 25. júní
1956, d. 6. apríl 2010, maki Guð-
rún Haraldsdóttir, f. 29. júní
1959. Synir þeirra eru a) Har-
aldur, f. 23. desember 1981,
sambýliskona Jóna Katrín
Guðnadóttir, f. 6. janúar 1980.
Þeirra börn eru Björn Rúnar og
Ásdís Björk, b) Arnar, f. 10. nóv-
ember 1987, og c) Brynjar, f. 10.
nóvember 1987. 3) Ingunn Guð-
rún, f. 9. desember 1963, maki
Stefán Pétursson, f. 1. janúar
1963. Börn þeirra eru a) Sigríð-
ur Gisela, f. 23. september 1989,
og b) Pjetur, f. 16. mars 1995.
Gisela kom til Íslands með
Esjunni 1949 og starfaði um
hríð á Vífilsstöðum. Lengst af
var hún heimavinnandi og sinnti
af alúð tengdaforeldrum, börn-
um og barnabörnum.
Útför Giselu verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag, 27. maí
2021, klukkan 15.
Björnsdóttir hús-
freyja, f. 25. janúar
1897.
Börn Giselu og
Árna eru: 1) Jón, f.
1. apríl 1953, d. 23.
janúar 1999, maki
Guðrún Harðar-
dóttir, f. 30. októ-
ber 1953. Synir
þeirra eru a) Árni,
f. 10. júlí 1971,
maki Lovísa Kristín
Einarsdóttur, f. 17. september
1980. Þeirra börn eru Jón Einar
og Dagrún. Fyrir átti Árni
Sölku Ósk með Ernu Maríu Ei-
ríksdóttur, f. 18. maí 1974, b)
Hörður, f. 10. september 1981,
en hann á Guðrúnu Ísold með
Elísabetu Maríu Pétursdóttur, f.
Elsku mamma mín. Hún hefði
viljað deyja heima, en úr því sem
komið var þá var skást að deyja á
Vífilsstöðum, hvar hún hóf sitt ís-
lenska líf fyrir tæpum 72 árum.
Hún var í hópi þeirra Þjóðverja
sem komu með Esjunni til Íslands í
júní 1949. Það var hennar gæfa,
kannski vegna þess hversu ung
hún var, að vera send að Vífilsstöð-
um til vinnu, en þaðan átti hún góð-
ar minningar.
1. september 1939. Dásamlegur
síðsumarsdagur í Stettin. Krakk-
arnir ákváðu að skrópa í skólanum
og fara niður að ánni og hafa gam-
an. Þetta var í eina skiptið sem
mamma skrópaði í skólanum, þá
átta ára gömul. Ef hún hefði ekki
skrópað, hefði heimsstyrjöldin þá
ekki brotist út? Mamma sagði mér
minnst frá lífinu í Þýskalandi í
stríðinu. Það sem hún sagði var af
öllum dýrunum sem hændust að
henni og urðu vinir hennar. Svín-
inu hreinlega, hundunum sem
fylgdu henni í og úr skóla og gæs-
inni sem fylgdi henni á flóttanum.
Hún var nösk að finna út hvar
hundar og kettir ættu heima og
gekk oft framhjá til að kasta á fer-
fætlingana kveðju, ekki síst með
barnabörnunum, en þá var farið í
sérstakar gönguferðir eftir kisu-
götum og framhjá hundahúsum.
Mamma var hlý og góð og mátti
ekkert aumt sjá. Eitt sinn, að vetri,
fann hún smábarn í kerru á Lauga-
veginum. Barnið var illa klætt og
ekki með ábreiðu. Mamma tók af
sér stórt sjal og vafði um barnið til
að koma í það hita.
Hvað sem um Þýskaland á
fjórða áratugnum má segja var þar
lögð áhersla á klassíska menningu
og mamma, sem barn, naut þess
mikið. Við, ásamt Giselu litlu, fór-
um oft saman á tónleika og balletta
og vorum fastagestir á Hnotu-
brjótnum fyrir jólin. Kvöldið áður
en mamma dó fann ég tónlistina úr
þeim ballett í tölvunni og spilaði
fyrir okkur. Þeim tónleikum lauk
með Loft-svítunni eftir Bach, sem
var fæddur í Eisenach og var í
uppáhaldi hjá mömmu enda hafði
hún heyrt mikið af hans tónlist sem
unglingur í þeirri borg.
Mamma var allt annað er bara
húsmóðir, hún var drottning heim-
ilisins. Hún var snillingur í öllu sem
tengdist mat og bakstri með holl-
ustuna að leiðarljósi og þess naut
fjölskyldan óspart. Hún bjó okkur
hlýtt og notalegt heimili. Ég man
alltaf eftir ljósinu uppi í eldhús-
glugganum sem kvaddi mig þegar
ég fór í skólann og tók á móti mér
þegar ég kom heim.
Síðustu nætur mömmu svaf ég
hjá henni á Vífilsstöðum. Mér leið
eins og í gamla daga þegar við vor-
um á ferðalögum. Þessar síðustu
nætur voru notalegar og eru mér
dýrmætar. Ég spurði mömmu einu
sinni hvort við ættum að þiggja að-
stoð þýska sendiráðsins við að
finna ættingja hennar í Þýskalandi.
Hún svaraði að hún hefði verið svo
heppin að geta sjálf valið sér sína
fjölskyldu á Íslandi.
Elsku mamma mín. Enginn veit
hvað átt hefur fyrr en misst hefur
og betra er að elska og missa en fá
aldrei að elska. Þú lést að lokum
undan og settir sjálfa þig í fyrsta
sætið. Þú leyfðir þér að sleppa tök-
unum á þessu lífi sem var þér gott
þegar allt kemur til alls, þrátt fyrir
ótrúlegt upphaf sem ekki nokkur
manneskja, hvað þá barn, ætti að
reyna. Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín dóttir,
Ingunn Guðrún (Inga).
Það var fallegur vordagur þegar
tengdamóðir mín, Gisela Schulze,
lygndi augum í síðasta sinn. Gisela
fæddist í Stettin í Þýskalandi 24.
mars 1931 og einkenndist æska
hennar af síðari heimsstyrjöldinni,
sem hafði djúp áhrif á lífshlaup
hennar. Gisela flúði loftárásir á
Stettin ásamt foreldrum sínum,
þremur systrum og bróður en 1942
varð hún viðskila við fjölskylduna.
Hún var eftir það á eigin vegum og
síðari hluta styrjaldarinnar var
hún, vart orðin unglingur, ein af
þeim milljónum manna sem þokuð-
ust í vesturátt á flótta undan her-
sveitum Sovétmanna. Hún var alla
tíð fámál um þennan hluta af lífi
sínu en talaði þó vel um rússnesku
hermennina, sem gáfu henni að
borða þegar hún var stödd öfugum
megin víglínunnar. Gisela fann fjöl-
skylduna, að bróður sínum undan-
skildum, í Lübeck í Þýskalandi
1947. Bróðir hennar hvarf í stríð-
inu. Hún talaði ekki um það en ljóst
er að samband hennar við fjöl-
skylduna var brotið til frambúðar.
Gisela var í hópi þeirra Þjóðverja
sem komu með Esjunni í júní 1949,
þá 18 ára gömul. Flestir fóru til
starfa í landbúnaði vítt um land en
ferill Giselu varð allt annar. Hún
var ásamt fjórum öðrum stúlkum
send til starfa á Vífilsstöðum, sem
þá var bújörð. Þaðan var ekki langt
„í bæinn“ og vinkonurnar fóru af
og til í bíó eða á dansstaði þess
tíma. Þar rakst hún á Árna tengda-
föður minn, sem hafði gaman af því
að láta reyna á menntaskóla-
þýskuna. Þau gengu í hjónaband
1954 og bjuggu á sérhæð í húsi for-
eldra Árna við Laufásveginn, sem
þau síðar byggðu við. Gisela og
Árni eignuðust þrjú börn, Jón,
Björn og Ingunni Guðrúnu. Báðir
synirnir létust langt fyrir aldur
fram og var það Giselu þung raun.
Þegar ég kom fyrst á Laufásveg-
inn fyrir nær 40 árum tók á móti
mér myndarleg og fínleg kona sem
ég heyrði naumast að væri ekki
innfædd, svo góð var íslenskan.
Hún var heimavinnandi og annað-
ist jafnframt tengdamóður sína
sem þá bjó á sérhæð í húsinu. Þá
hugsaði hún um barnabörnin og er
það gott dæmi um hjálpsemi henn-
ar. Gisela ól í raun upp tvær kyn-
slóðir; sín eigin börn en einnig
barnabörnin, sem komu nær alltaf
til hennar eftir skóla. Barnabörnin
öll bera henni fagurt vitni. Okkur
Giselu kom alla tíð vel saman. Hún
hafði mikið jafnaðargeð og fyrirgaf
tengdasyninum alls kyns afglöp.
Hún hafði líka gaman af því að elda
og bjóða fólki að borða. Ég hafði á
móti gaman af því að borða þannig
að sambandið hlaut að verða far-
sælt. Gisela hafði yndi af leiklist og
tónlist og unun af ferðalögum. Þau
hjónin ferðuðust víða, bæði ein og
með vinum. Konan mín og dóttir
fóru með þeim í síðustu ferð Giselu
sumarið 2019 og var nokkuð ljóst
að Gisela myndi ekki ferðast oftar.
Á spítalanum sagði hún mér að hún
vildi fara til Berlínar. Hugurinn
var sterkur þótt líkaminn væri að
niðurlotum kominn. Gisela lést á
Vífilsstöðum á mæðradaginn, 9.
maí sl. Það var viðeigandi. Með því
setti hún fallegan endi á Íslands-
dvöl sína sem hófst á sama stað fyr-
ir 72 árum. Ég þakka elskulegri
tengdamóður minni samfylgdina
og allt sem hún hefur gert fyrir
mig og mína.
Stefán.
Í dag minnumst við yndislegrar
konu sem var mikilvæg í lífi okkar.
Gisela og mamma voru mjög
góðar vinkonur og munum við ekki
eftir okkur án hennar, hún var
hluti af fjölskyldunni. Árni og Gi-
sela voru góðir vinir foreldra okk-
ar, þau brölluðu margt saman og
ferðuðust mikið innanlands sem ut-
an. Vorum við krakkarnir oft með í
för og lentum við í alls kyns æv-
intýrum í þessum ferðum. Á næst-
um hverjum föstudegi í yfir fimm-
tíu ár kom Gisela til mömmu, sem
lagði á henni hárið, húsið fylltist af
konum og var setið lengi, spjallað
og hlegið. Hennar er nú sárt sakn-
að.
Gisela var listakokkur, eldaði
góðan mat og bakaði góðar kökur.
Á afmælisdegi pabba mætti hún
alltaf með sinn ljúffenga þýska
snúð og Stollen-brauðið hennar er
ómissandi á jólunum. Hún kynnti
okkur þannig alls kyns nýja rétti
sem ekki voru algengir á Íslandi á
þeim tíma, okkur til mikillar
ánægju. Gisela hafði mjög gaman
af tónlist og leiklist og voru þær
ófáar ferðirnar saman á tónleika og
í leikhús frá því við vorum smá-
krakkar.
Í huga okkar var Gisela alltaf
hlý, ljúf og góð, alltaf tilbúin að að-
stoða þegar á þurfti að halda, og
þannig munum við minnast henn-
ar.
Elsku Árni, Inga og fjölskylda,
við sendum ykkur kærar samúðar-
kveðjur.
Sigríður og Guðbjörg.
Elsku Gisela mín. Mig langar að
þakka þér fyrir svo margt. Mig
langar til að þakka þér fyrir að þú
tókst mér vel, 14 ára stelpunni sem
var farin að þvælast með honum
Nonna þínum þegar hann loksins
hafði kjark til að teyma mig upp á
loft á Laufásveginum.
Mig langar til að þakka þér að
leyfa mér að flytjast í kjallarann
þegar við Árni litli vorum á hrak-
hólum og þar gátum við Nonni
stofnað litlu fjölskylduna okkar.
Þér leiddist ekki þegar stubburinn
læddist svo milli hæða og valdi það
sem honum leist best á hverju
sinni, hvort sem það var hjá ömmu
eða langömmu.
Mig langar líka að þakka þér
fyrir að taka báða drengina mína
að þér þegar brúa þurfti bil milli
leikskóla og skóla og þetta gerðir
þú fyrir öll þín sjö barnabörn og
áttir í þeim hvert bein.
Líf þitt var ekki einfalt. Að alast
upp í stríðinu, ferðast ein meðal
flóttafólks í mörg ár og sigla til
ókunnugs lands upp á von og óvon
um betra líf er held ég nokkuð sem
við getum ekki ímyndað okkur
hvernig er. Viðhorf þitt til lífsins
hjálpaði þér í gegnum allt það mót-
læti sem þú gekkst í gegnum og
mættum við öll tileinka okkur það.
Þú fannst lífsförunautinn hér
okkur til happs og stofnaðir þína
fjölskyldu á Íslandi og hún var þér
mjög mikils virði. Þú áttir trausta
tengdaforeldra og þau nutu þess
þegar þau urðu eldri því þú ann-
aðist þau af mikilli umhyggju.
Laufásvegurinn var þitt heimili og
rætur þínar og öryggi þar.
Þú kenndir mér margt – ég geri
alltaf ribsgelé eins og þú, ég steiki
roastbeef eins og þú og bý til béar-
naise-sósu eins og þú, soðsósu og
pannera kartöflur, nýti afganga og
hendi ekki mat, baka brauð og
góðu snúðana þína, allt þetta lærði
ég af þér.
Ég, drengirnir mínir og lang-
ömmubörnin fjögur viljum fá að
senda þér þessa þakklætiskveðju
nú þegar þú kveður okkur. Takk
fyrir allt elsku tengdamamma.
Guðrún Harðardóttir.
Amma mín var ein merkasta
kona sem ég hef kynnst. Þrauta-
ganga hennar fyrstu 18 ár ævi
sinnar, í seinni heimsstyrjöldinni,
er langt fyrir utan það sem hug-
urinn nær að meðtaka. Þrátt fyrir
alla hennar hrakninga á mótunar-
árunum tókst hún á við þá af miklu
æðruleysi. Svo vitnað sé í hana:
„Svona var þetta bara.“
Amma gaf mér svo margt, þar á
meðal aðferðir til þess að takast á
við mótlæti í lífinu og fordæmi um
þá seiglu sem manneskjan getur
búið yfir. Við frændurnir Haraldur
og ég fórum ekki til dagmömmu,
amma var dagmamma ættarinnar
og við eyddum mýmörgum dögun-
um í ævintýrahúsinu á Laufásvegi.
Þegar ég hugsa til þeirra daga
koma upp margar minningar, sér-
staklega að hafa fengið að fara upp
á háaloft í eins konar Pétur Pan-
andrúmsloft.
Amma var ekki mikið í því að
tala um tilfinningar sínar né sögu
sína úr stríðinu. Eflaust varnarað-
ferð til þess að takast á við fyrri
lífsreynslu. Ég fann þó alltaf fyrir
ást hennar og hlýju. Þegar faðir
minn, sonur hennar, lést árið 1999
þá var erfiður tími hjá fjölskyld-
unni. Amma stóð líkt og ávallt eins
og klettur og bar harm sinn í hljóði.
Ég ræddi aldrei við hana um fráfall
hans, orð voru ekki þörf, hún tókst
á við það á sinn hátt.
Amma dvaldi síðustu mánuði
ævi sinnar á Vífilsstöðum og ég er
þakklátur því starfsfólki þar sem
gaf grænt ljós á heimsóknir til
hennar. Ég heimsótti hana og dótt-
ir mín einnig. Dóttur minni þótti af-
skaplega vænt um langömmu, hún
kom með mér til hennar og naut
þess að lesa fyrir langömmu sína.
Eitt af því sem ég hafði aldrei sagt
við ömmu var að hún væri ein af
mínum fyrirmyndum í lífinu. Ég
fékk tækifæri til þess að segja
henni það í einni af þessum heim-
sóknum. Þrátt fyrir ástand hennar,
þar sem hún gat ekki tjáð sig mik-
ið, þá spurði hún mig „af hverju?“.
Ég sagði henni að það væri vegna
þess hvernig hún tókst á við lífið,
sýndi æðruleysi og seiglu sem hún
þurfti að gera strax frá unga aldri
og sigraðist á erfiðleikum sem voru
langt umfram þroskastig.
Amma mín var hetja, þrátt fyrir
að hógværð hennar hefði gert það
að verkum að hún hefði ólíklega
samsinnt því.
Ég er þakklátur fyrir minning-
arnar.
Ég er þakklátur fyrir allt það
sem amma gerði fyrir mig.
Ég er þakklátur fyrir ömmu
mína.
Ég elska þig amma mín, ég
elska þig langamma.
Hörður og Guðrún Ísold.
Gisela Schulze
✝
Þórdís Jóhann-
esdóttir fæddist
í Skálholtsvík í
Hrútafirði 10. sept-
ember 1919. Hún
lést á Landspít-
alanum 13. maí
2021.
Foreldrar Þór-
dísar voru hjónin
Jóhannes Jónsson,
bóndi í Skálholts-
vík, f. 1.10. 1873 í
Skálholtsvík, d. 14.5. 1844, og Sig-
urrós Þórðardóttir, húsfreyja í
Skálholtsvík, f. 5.11. 1874 í Stykk-
ishólmi, d. 21.1. 1930.
Þórdís var yngst í tólf alsystk-
ina hópi. Elstur var Þorvaldur, f.
17.1. 1902, d. 22.9. 1989. Guðný
Margrét, f. 12.6. 1903, d. 3.3. 1979.
26.5. 1950, og Guðfinna Steinunn
Finnbogadóttir húsmóðir, f. 20.5.
1889, d. 30.9. 1926.
Þórdís og Svavar áttu saman
fimm börn. Elstur var Jóhannes,
f. 11.2. 1945, d. í feb. 1945. Þor-
geir Pétur, f. 24.4. 1947, kvæntur
Önnu Þórnýju Annesdóttur, börn
þeirra: Anný Gréta, Dagný Hild-
ur og Rúnar Pétur. Guðfinna
Steinunn, f. 3.8. 1950, gift Frið-
þjófi Arnari Helgasyni, börn
þeirra: Þórdís Eik og Helgi Berg.
Sigurrós, f. 19.9. 1953, sambýlis-
maður Páll Jónsson, áður gift
Guðjóni Grétari Óskarssyni sem
lést, börn þeirra: Örn Óskar, Orri
Svavar, Grétar Þór og Guð-
bjartur Goði. Jóhanna, f. 9.8.
1957, gift Giovanni Rancitelli,
börn þeirra: Rósa Ýr og Manfreð
Svavar. Barnabarnabörn eru orð-
in 20 talsins.
Þórdís er fædd og uppalin í
torfbæ í Skálholtsvík. Hún missir
móður sína 10 ára og fluttist eftir
það með Guðnýju systur sinni og
Sigurði manni hennar í Bakkasel
í Hrútafirði. Tvítug flytur hún til
Reykjavíkur og kemst í vist hjá
heiðurshjónunum Soffíu og Ara
Ó. Thorlacius endurskoðanda í
Tjarnargötu.. Sumrunum eyddu
þau á Álfanesi á Mýrum og var
Þórdís þá kaupakona. Einnig var
hún eitt sumar kaupakona hjá
Páli Guðmundssyni, óðalsbónda
og skáldi, og Rósu Eyjólfsdóttur
á Hjálmsstöðum í Laugardal.
Þórdís var eiginkona, móðir,
amma, langamma og húsmóðir.
Hún saumaði og prjónaði mikið,
allt lék í höndunum á henni. Þau
hjónin ferðuðust um landið á ár-
um áður í tjaldi og stunduðu
stangveiðar. Þórdís var dýravin-
ur, göngugarpur mikill og sótti
sundlaugarnar stíft. Á Lauga-
veginum bjó hún þar til yfir lauk
og naut síðustu árin aðstoðar
dætra sinna, Sigurrósar, Páls
sambýlismanns hennar, og Guð-
finnu.
Útförin fer fram frá Fríkirkj-
unni í Reykjavík þann 27. maí
2021 klukkan 15.
Arndór, f. 5.3. 1905,
d. 31.7. 1994. Jón, f.
30.4. 1906, d. 7.7.
1999. Sigríður Jó-
hanna, f. 22.11.
1908, d. 20.2. 1997.
Ólafía Rannveig, f.
19.5. 1910, d. 30.1.
2007. Guðrún Lilja,
f. 3.10. 1912, d. 11.5.
1983. Ólafía Guð-
ríður, f. 10.12. 1913,
d. 3.9. 1994. Magn-
ús, f. 12.5. 1915, d. 25.8. 1936.
Ingólfur, f. 27.8. 1916, d. 18.5.
1993.
Þórdís giftist 2.12. 1944 Svav-
ari Þorvaldi Péturssyni, f. 17.1.
1918, d. 11.8. 1991. Foreldrar
hans voru Pétur Þorvaldsson tré-
smíðameistari, f. 10.3. 1882, d.
Elsku amma Dísa er farin frá
okkur. Þegar ég hugsa til hennar
streyma fram yndislegar minn-
ingar. Hún var einstaklega góð
amma og ég eyddi sem barn mikl-
um tíma hjá henni og afa á
Laugaveginum. Ég bjó fyrstu
æviárin í risinu og sótti eftir það
mikið í að vera hjá þeim, enda
elsta barnabarnið og fékk þar af
leiðandi mikla athygli frá þeim.
Ég fór oft til þeirra eftir skóla og
eyddi miklum tíma í að spila við
afa og ömmu vist, ólsen og
rommý og fannst ekki leiðinlegt
að amma átti alltaf til nýbakaðar
kleinur og kökur enda var hún
snillingur í eldhúsinu, ekkert
jafnast á við marengstertuna
hennar. Fyrir jólin bakaði hún
heilu dunkana af smákökum og
hún var mjög dugleg að gera
pönnukökur og er það helsta
minningin sem börnin mín eiga
um hana. Ég man eftir henni og
afa að svíða hausa á stéttinni,
sláturgerðinni í eldhúsinu, úti-
legunum í gula A-tjaldinu, veið-
inni, sundlaugarferðunum, þar
sem amma elskaði að liggja í sól-
baði, kisunum og Nóa hundi.
Á Laugaveginum var alltaf
mikið líf og fjör og ekki óalgengt
að hópur fólks kæmi saman í litla
eldhúsinu þar sem tekist var á,
borðað og hlegið. Þegar afi dó var
amma mjög dugleg að fara í ferð-
ir með Félagi eldri borgara, hún
hafði mikla unun af því að ferðast
innanlands. Hún og ein vinkona
hennar höfðu mjög gaman af að
taka einn hring með strætó, þær
sáu svo margt á leiðinni! Seinna
þegar ég byrjaði að búa var það í
risinu hjá ömmu og er ég þakklát
fyrir þann tíma með henni. Þegar
ég flutti svo í Hlíðarnar var hún
dugleg að koma við með eitthvert
góðgæti enda var hún vön að
ganga allt sem hún fór. Ég og
fjölskyldan mín kveðjum með
söknuði yndislega ömmu sem var
alltaf glöð og hlæjandi, vildi allt
fyrir aðra gera og ekkert var of
mikið vesen. Hún var líka sval-
asta amman, varð 101 árs og bjó í
101 Reykjavík, það gerist ekki
mikið flottara.
Amma, minningin um þig mun
ætíð fylgja mér, takk fyrir allt
sem þú gafst mér.
Þín nafna,
Þórdís Eik.
Elsku amma Dísa! Ég er
heima hjá þér og þú situr ekki
lengur í ruggustólnum þínum.
Það er mjög dapurlegt og skrýt-
ið. Þótt ég hafi búið langt frá þér
meginhluta ævinnar verða stund-
irnar sem við áttum saman mér
ævinlega dýrmætar. Gestrisni
þín var einstök, þú áttir alltaf
eitthvað dásamlega girnilegt að
bjóða okkur! Kvöldin þegar við
spiluðum spil og þú sagðir mér
sögur frá því í gamla daga. Þú
elskaðir að horfa á myndir með
dýrum í. Hreinskilnin þín! Þú
hikaðir aldrei við að segja þinn
hug. Svo orkumikil og jákvæð og
naust lífsins svo vel. Þeir vinir
mínir sem kynntust þér minnast
þín af hlýhug þótt þeir hafi aldrei
skilið orð af því sem þú sagðir. Ég
mun alltaf geyma minninguna
um þig í hjarta mínu.
Þitt barnabarn,
Rósa Ýr.
Þórdís
Jóhannesdóttir
HINSTA KVEÐJA
Þar sem ég bý á Ítalíu
hitti ég þig ekki svo oft um
ævina en ég þakka þér fyrir
hversu vel þú tókst á móti
mér með ást og umhyggju
þegar ég kom til þín og nóg
af sætindum að borða!
Bless elsku amma, kossar
og knús.
Kveðja frá barnabarni
þínu á Ítalíu,
Manfreð Svavar.