Skólablaðið - 01.02.1978, Blaðsíða 16

eftir 18. október. Þar segjast þeir hættir
flugránum, aftur á móti geti þeir vel hugsaö sér
að skjóta niður flugvélar svona eftir hendinni.
Þá hyggjast þeir ráðast inn á heimili yfirstétt-
arinnar, inn á frumsýningar hennar og nætur-
klúbba, jafnvel inn á kaffihúsin til þess að
drepa „máluðu konurnar þeirra ...."
Og skæruliðarnir sjálfir eru ekki þeir sömu
- nú eru þetta hrokafullir og ófyrirleitnir menn,
gáfaðir og snjallir, pródúkt þeirra tíma sem hafa
alið þá - örlagavaldar og refsinornir samfélags-
ins sem þeir hata. Þeir hafa „yfirgefið allt"
til þess að fylgja hugsjón sinni, þeirra er hlut-
skiptið að vera hundeltir og hataðir um ófyrir-
sjáanlega framtíð; ekki verður aftur snúið því
gerist þeir orrustulúnir tekur umhverfiö ekki
við þeim aftur, í besta falli er þeim stungið
í Stammheim - og öll vitum við hvernig það getur
farið ....
Og hvað dvelur svo Krabbe .... og Klar?
ROTE ARME FRAKTION
- ðrstutt históría -
1968 var ár mikillar óreiðu og hræringa
um mestallan hnöttinn: í París upplifðu stúdentar
frelsið nokkra daga í maí; í Ameríku logaði allt
í óeirðum og látum; í Bretlandi, Suður-Ameríku,
Japan og víðar - í Frankfurt kveiktu Andreas
Baader og Gudrun Ensslin £ vöruhúsi til þess að
mótmæla kapítalismanum. Magnificento.' Þau
ímynda sér ekki einu sinni að hægt sé að gera það
öðru vísi, með því að setja fram kenningar, rita
stórar bækur - leggja fram slungin rök á skyn-
samlegan máta, enda er ekki skynsemin það sem
kveða þarf í kútinn? Og rök - hvað er það?
Náttúrlega gekk vöruhúsbruninn ekki af kapítal-
ismanum dauðum og Baader var stungið í steininn.
Þá víkur sögunni til Ulrike Meinhof sem
gerist þreytt á að vera fræðilegur kommonisti
og málpípa slíkra manna, þessa undarlegu manna
sem berjast með meiren hundrað ára gömlum bókum
fyrir einhverju sem þeir kalla verkalýð - ég veit
ekki hvað það er? Ulrike finnst að minnsta kosti
nóg komið af svo góðu .... lái henni það hver
sem vill .... hún slæst í hóp manna sem svipaðs
eru sinnis og fyrsta verk þeirra er að frelsa
Baader úr fangelsi, það var 1970. Þau fara.úr
landi; til arabalandanna þar sem palestínuarabar
taka þeim fegins hendi - líta enda á þau sem
samherja x sameiginlegri orrahríð. Eftir nokkra
mánuði í þjálfunarbúðum snýr hópurinn aftur til
Þýskalands - undir nafninu Rote Arme Fraktion,
Rauða herdeildin - útfarin í alls konar klækjum
taka þau að ræna banka, sprengja byggingar og
drepa menn. Auk Baader og Meinhof voru helstir
áhrifamenn í samtökunum þeir félagar Jan-Carl
Raspe og Holger Meins, og svo náttúrlega GudrunT
Vorið 1972 hafa þau sig mjög í frammi
en verða svo fyrir miklu áfalli í júní. 1. júní
eru Baader, Raspe, Meins og nokkrir fleiri hand-
teknir í Frankfurt eftir skotbardaga, 7. júní
er Ensslin tekin í Hamburg og 15. júní er komið
að Ulrike Meinhof, hún er gripin á flugvellinum
í Frankfurt. Vestur-þýsk yfirvöld fögnuðu sigri
og héldu nú RAF kveðið niður, það var öðru nær.
Önnur martröð stjórnvalda tók þegar við: það
voru réttarhöldin. í fyrsta lagi var gífurlegra
öryggisráðstafana þörf svo ekki væri unnt að
endurtaka leikinn frá 1970: í því tilefni var
byggt nýtt og mikið fangelsi - það var hið
illræmda Stammheim. 1 öðru lagi litu félagar
RAF auðvitað svo á að engin stjórnvöld hefðu
rétt til að ráðskast með örlög þeirra og sýndu
því réttinum hina megnustu lxtilsvirðingu, oft
svo að dómararnir voru í stökustu vandræðum.
Og í þriðja lagi tók að bera á sívaxandi samúð
og samstöðu lögfræðinga og verjenda með sakborn-
ingunum, slíkt var eitur í beinum ráðamanna sem
sameinuðust í því að torvelda verjendunum störf
og jafnvel fangelsa þá ef ekki dugði annað til.
Hinn fyrsti sem þannig fór fyrir var Horst
Mahler sem hafði varið Baader 1968 og síðan
slegist í hóp RAF-manna, hann var 1973 dæmdur í
14 ára fangelsi. Síðan hafa fleiri fylgt á
eftir og nú situr um það bil tugur vestur-þýskra
lögmanna inni grunaður um stuðning við málstað
skæruliða.
Þótt á móti blési gáfust skæruliðarnir ekki
upp, stofnuð var „Hreyfing 2. júní" sem beitti
sér fyrir margs konar aðgerðum utan fangelsis-
veggjahna - er Holger Meins lét lífið í nóvember
1974 eftir langvarandi hungurverkfall réðust
þeir inn á heimili von Drenkmanns dómara sem
mikil afskipti hafði haft af réttarhöldunum í
Stammheim og drápu hann í hefndarskyni.
1975 höfðu skæruliðarnir sig síðan mikið
í frammi: í febrúar rændu þeir stjórnmálamanninun
Peter Lorenz og kröfðust þess- að sex félagar
þeirra yrðu látnir lausir: Verena Becker, Rolf
Heissler, Gabriele Kröcher-Thiedemann, Horst
Mahler, Rolf Pohle og Ingrid Siepmann. Stjórn-
völd létu undan og flogið var með fimm skæru-
liða til Suður-Jemen: Horst Mahler hafnaði
frelsinu. Síðan þetta gerðist hafa Becker, Pohle
og Kröcher-Thiedemann verið handtekin að nýju,
Rolf Heissler stendur enn í fremstu víglínu
borgarskæruliða, aftur á móti hef ég ekki hug-
mynd um hvað Siepmann dundar sér við þessa dag-
ana.
Það kom á óvart er ræningjar Lorenz settu
fram kröfur sínar að enginn aðaláhrifamanna RAF
var meðal þeirra sem þeir vildu fá látna lausa;
látið var að því liggja að þetta hefði einungis
verið „general-prufa" fyrir hina raunverulegu
frelsunaraðgerð, það reyndist satt vera. I maí
1975 réðust sex menn inn í sendiráð vestur-
þjóðverja í Stokkhólmi og tóku starfsmennina þar
í gíslingu - þessi hópur kallaði sig „Kommando
Holger Meins" til minningar um hinn látna skæru-
liða, þetta voru Karl-Heinz Dellwo, Bernard
Rössner, Lutz Taufer, Ulrich Wessel, Hanna
Krabbe og Siegfried Hausner, óformlegur leiðtogi
hópsins. Þeir kröfðust þess að allir leiðtogar
RAF væru látnir lausir, nú harðneituðu stjórn-
völd aftur á móti og er samningaviðræður tókust
ekki drápu skæruliðarnir gísla sína, sprengdu
sendiráðið í loft upp og lögðu á flótta. Wessel
framdi sjálfsmorð, Hausner lést nokkru síðar
af skotsárum, hin voru tekin höndum.
Næsta stórvirki sem skæruliðar RAF tóku
þátt í var árásin á OPEC-fundinn í Vín í desember
1975, þó árásin væri gerð í nafni palestínuaraba
og stjórnað af þeim manni „Carlosi" tóku tveir
þjóðverjar þátt í árásinni, það sýndi framar
öðru þá nánu samvinnu sem var milli hópanna -
þessir tveir voru Gabriele Kröcher-Thiedemann,
nýkomin úr fangelsi og núna nýfokin inn aftur,
og Hans-Joachim Klein, hann særðist illa en
komst engu að síður undan.
Að Klein skyldi taka þátt í þessum aðgerðum
sýndi betur en mörg orð hversu sterkir straumar
voru farnir að liggja frá skrifstofum verjendanna
og til virkra skæruliða. Hans-Joachim Klein
hafði verið aðstoðarmaður Klaus Croissant,
lögfræðings Baaders, og hafði meðal annars verið
fylgdarmaður Jean-Paul Sartre þegar hann sótti
Baader heim í Stammheim - síðan sneri hann sér
að raunverulegum aðgerðum. Siegfried Hausner
sem stýrði árásinni í Stokkhólmi var sömuleiðis
skjólstæðingur Croissants og nú telur lögreglan
í Þýskalandi að sú aðgerð hafi verið skipulögð
af öðrum lögfræðingi, Siegfried Haag. Einn af
leiðtogum RAF, þeirra er ganga lausir, er Jörg
Lang, fyrrum lögfræðingur og félagi Croissant
á skrifstofu þeirra, Willy Peter Stoll var
einn aðstoðarmanna Croissant og Elisabeth von
Dyck, Silke Maier-Witt, Susanne Albrecht, Sigrid
Sternebeck og Angelika Speitel hafa allar unnið
þar. Croissant sjálfur yar nýlega handtekinn
eins og mönnum mun vera kunnugt og Siegfried
Haag situr sömuleiðis inni; á endanum var hann
farinn að ganga með handsprengjur í stað skjala
í tösku sinni.
0g í maí 1976 var Ulrike Meinhof nauðgað
og hún myrt af einhverjum skítugum fangaverði
suðrí Stuttgart ....
ðþarfi mun að rekja athafnir RAF nákvæmlega
á síðastliðnu ári, í apríl drápu skæruliðarnir
- sem nú kalla sig „Kommando Siegfried Hausner" -
Buback ríkissaksóknara, £ júlí bankastjórann
Ponto og í október iðnrekandann Schleyer. Þeir
eru ekki á því að gefast upp þó ýmsir séu hand-
teknir, síðustu árin hefur myndast nýr kjarni
skæruliða færari og ósvífnari en Baader og
félagar hans voru nokkurn tíma, sumir eru komnir
út af lögfræðiskrifstofunum, aðrir eru gamlir
í hettunni eins og Rolf Clemens Wagner, Juliane
Plambeck og Inge Viett, þær tvær síðasttöldu
voru meðal þeirra sem stóðu að ráninu á Lorenz
og sluppu úr fangelsi fyrir tveimur árum eftir
að hafa verið handteknar fyrir aðild að því
mannráni. Og sumir eru komnir út úr háskólunum,
meðal helstu áhrifamannanna eru fyrrum stúdentar
eins og Friedrike Krabbe og Christian Klar,
þá Gúnter Sonnenberg og Knut Folkerts sem báðir
sitja inni síðan í fyrra. Látum þetta nú
gott heita ....
Mér er það svosem ekkert sáluhjálparatriði
aö Baader, Gudrun Ensslin og Jan-Carl Raspe
hafi verið myrt - en afskaplega á ég erfitt með
að trúa öðru; byssur, sprengiefni, innanhússímar,
útvörp, hnífar £ þv£ fangelsi sem átti að vera
öðrum fangelsum traustara - það eru nú til
takmörk '. '. '.
Oftsinnis hafa yfirvöldin haldiö sig hafa
kveðið niður RAF, eftir handtökurnar £ jún£ 1972,
eftir hina misheppnuðu árás á sendiráðið £ Sv£-
þjóð, jafnvel nú eru uppi bjartsýnisraddir.
En þó ýmsir falli £ valinn kemur æt£ð maður £
manns stað, meðan valdið og kúgunin fyrirfinnast
eru alltaf til menn reiðubúnir að fórna l£fi sfnu
£ baráttunni gegn systkinum þessum. Og minnist
þess að þó RAF eigi £ yfirlýstu str£ði við þjóð-
félagið allt eru það eingöngu fulltrúar drottnun-
arinnar, valdsins, sem þeir ráðast gegn. Auð-
vitað er það þvættingur að þeir str£ði gegn
hverjum sem er; hver einasti maður sem RAF hefur
afl£fað hefur verið £ þjónustu „valdsins", her-
menn, lögregluþjónar, dómarar, kaupsýslumenn
og svo framvegis, allt men-n sem stuðla að áfram-
haldandi kúgun r£kis og stofnana á einstaklingum
menn sem fjarstæða er að halda fram að séu
„saklausir" eins og fjendur RAF klifa á.
Sömu menn og halda þvi fram að til séu takmörk
- þeir beita öllum brögðum til að koma sjálfum
sér „áfram", afla fjár og frama, £ eftirsókn
þeirra eftir vindi er þeim ekkert heilagt ....
þó tala þeir um siðalögmál og boðorð Móse.
Það er hægt að handtaka skæruliðana, læsa
þá inni til æviloka, það má niöurlægja þá og
pynta, það má drepa þá, það má útrýma þeim
- en það er ekki hægt að sigra þá.
- i. j.