Morgunblaðið - 08.07.2021, Blaðsíða 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. JÚLÍ 2021
✝
Sigurður Run-
ólfsson fæddist
29. júlí 1931 í
Reykjavík. Hann
lést 15. júní 2021 á
heimili sínu.
Hann var sonur
hjónanna Runólfs
Eiríkssonar rakara
í Reykjavík, f. 12.
desember 1903, d.
28. júní 1978 og
Magnúsínu B. Jóns-
dóttur, f. 29. maí 1909, d. 26.
október 1988. Systkini Sigurðar
eru Runólfur, f. 12. september
1934, d. 9. febrúar 2016 og Vil-
borg, f. 21. febrúar 1950. Sig-
urður kvæntist 27. október 1951
apríl 1958, giftur Ástu Maríu
Þorkelsdóttur, f. 4. apríl 1960,
þau eiga sex börn. 4. Ágústa, f. 8.
nóvember 1959, gift Guðmundi
Ó. Óskarssyni, f. 4. janúar 1960,
þau eiga þrjú börn. 5. Erna, f. 25.
janúar 1970, gift Inga Ingvars-
syni, f. 11. mars 1969, þau eiga
þrjár dætur. Afabörnin eru 20 og
langafabörnin eru 26.
Sigurður hóf sambúð 1993
með Auðbjörgu Helgadóttur, f.
5. apríl 1934, hún á fjórar dætur:
Helga, f. 1953, Hildur, f. 1957,
Friðrika, f. 1962 og Hjördís f.
1964.
Sigurður starfaði sem hár-
skeri í 50 ár en hann lærði hjá
föður sínum í Lækjargötunni.
Síðar fluttu þeir í Hafnarstræti 8
og að lokum í Tryggvagötu 26.
Sigurður bjó á Langholtsvegi
114 í 45 ár.
Útförin fór fram frá Lang-
holtskirkju 5. júlí 2021 og jarð-
sett var í Fossvogskirkjugarði.
Fjólu Ágústu
Ágústsdóttur, f. 27.
október 1931, d. 19.
maí 1991.
Börn þeirra eru:
1. Vilhjálmur Reyn-
ir, f. 14. júní 1952,
sem var kvæntur
Jóhönnu Jóhann-
esdóttur, f. 14. jan-
úar 1948, d. 16.
ágúst 1990, seinni
kona Vilhjálms
Reynis er Birna Ágústsdóttir, f.
4. ágúst 1955. Vilhjálmur Reynir
á fjögur börn. 2. Vilborg, f. 8.
desember 1954, gift Birni Sig-
urðssyni, f. 5. febrúar 1947, þau
eiga fjögur börn. 3. Jón, f. 20.
Yndislegur faðir minn, Sigurð-
ur Runólfsson, er látinn 89 ára að
aldri. Margs er að minnast eftir
samleið með pabba í 66 ár. Hann
var einstaklega hlýr, skemmtileg-
ur og mjög ákveðinn. Hann ætlaði
sér t.a.m. aldrei á elliheimili og
hafði mikla þörf fyrir að sjá um
sig sjálfur, sem hann gerði fram á
síðasta dag. Pabbi hafði mikinn
áhuga á bílum og að keyra. Hann
elskaði að fara í bíltúra til að viðra
sig og sjá aðra. Ökuskírteinið
hans rann út í apríl sl. og hafði
hann áform um að endurnýja
skírteinið enda með fullkomna
sjón, heyrði mjög vel og minnið
upp á tíu sem var sérstakt fyrir
mann á hans aldri.
Pabbi lærði hárskeraiðn hjá
föður sínum en þeir unnu saman
alla tíð. Tvö systkini mín lærðu
svo til sömu iðnar og unnu þau við
hlið hans. Rakarastofan var sann-
kölluð fjölskyldustofa sem var
vinsæl fyrir margar sakir. Árið
1955 dvaldi pabbi í Kaupmanna-
höfn til að bæta frekari þekkingu
við sig. Hann tók ástfóstri við
borgina og heimsótti hana reglu-
lega eftir það.
Árið 1959 fluttum við fjölskyld-
an í Álfheimana og svo sjö árum
síðar á Langholtsveg 114. For-
eldrar mínir voru vinmörg og var
heimilið okkar opið fyrir alla. Alla
jafna var margt fólk í kaffi og mat.
Mikið var spjallað, spilað og
gleðin var við völd.
Pabbi var mikill veiðimaður og
elskaði að veiða. Hann hafði mik-
inn áhuga á því að við systkinin
yrðum jafn áhugasöm um veiði og
hann. Hann eyddi því miklum
tíma með okkur í veiði í Gríms-
læknum sem var í námunda við
sumarbústaðinn í Ölfusinu sem
hann byggði. Honum tókst svo
sannarlega ætlunarverk sitt því
við systkinin erum mörg áhuga-
söm um veiði. Foreldrar mínir
höfðu mikið dálæti á að veiða í
Vatnsdalsá í Húnaþingi og fóru
þau þangað tvisvar til þrisvar á
hverju einasta sumri ásamt vina-
hópnum. Í kjölfarið var slegið upp
silungaveislu fyrir alla fjölskyld-
una.
Mamma og pabbi voru dugleg
að ferðast innalands sem og utan.
Þau heimsóttu marga staði á
landinu með okkur systkinin og
vorum við þá alltaf í tjaldi. Ég
hafði mjög gaman af þessum ferð-
um. Í seinni tíð fóru þau reglulega
í sólina á Kanarí. Með þeim í för
var fjöldinn allur af vinum. Síð-
asta ferð þeirra hjóna var til Taí-
lands rétt áður en móðir mín
greindist með krabbamein en hún
lést nokkrum mánuðum síðar að-
eins 59 ára gömul.
Árið 1993 kynntist hann góðri
konu, Auðbjörgu Helgadóttur, en
þau bjuggu saman í 28. ár. Þau
voru einstaklega dugleg að
ferðast saman. Jafnframt keyptu
þau sér sumarhús við bakka Ytri-
Rangár þar sem pabbi gat horft á
laxinn stökkva. Þar leið þeim vel.
Það var gott að vita af þeim í ná-
grenni við mig og voru þau heim-
sótt oft á tíðum í sumarbústaðinn.
Þau áttu góð ár saman.
Þú varst einstakur pabbi,
fylgdist með öllu sem við gerðum
og leiðbeindir okkur. Á unglings-
árunum fannst mér afskiptasemin
vera ívið of mikil en ég veit að það
var gert af umhyggju. Ég kveð
pabba minn með miklum söknuði.
Ég minnist þess hvað var gott að
faðma hann og hendurnar hans
mjúkar. Elsku pabbi minn, takk
fyrir allar yndislegu stundirnar
sem við áttum saman, þær geymi
ég í hjarta mínu.
Þín dóttir,
Vilborg.
Elsku afi, það er erfitt að hugsa
til þess að þú sért farinn frá okk-
ur. Við myndum svo gjarnan vilja
hafa þig lengur með okkur en það
væri eigingirni af okkar hálfu. Þú
varst svo innilega tilbúinn að
leggja af stað í þitt síðasta ferða-
lagið, ferðalagið í Sumarlandið
góða. Þegar fólk nær hárri elli
eins og þú eru flestir samferða-
mennirnir farnir eins og þú sagðir
Bjössa frá í síðustu heimsókn
hans til þín. Þegar Bjössi sýndi
þér gestabók silungasvæðis
Vatnsdalsins, þar sem þú, amma
og vinafólk ykkar dvaldi oft og tíð-
um, bentir þú honum á að aðeins
einn af listanum ætti eftir að
stimpla sig út og svo glottir þú
eins og þér einum var lagið.
Afi var einstakur maður á svo á
margan hátt. Hann var mikill
tungumálamaður og talaði reip-
rennandi ensku og dönsku sem
þykir fátítt fyrir fólk af hans kyn-
slóð. Þegar við byrjuðum að læra
dönsku í skóla þá varð hann
spenntur fyrir okkar hönd.
Næstu heimsóknir fóru alla jafna
fram á dönsku þó að töluvert bæri
á milli í kunnáttu okkar og hans.
Þrátt fyrir það leið okkur aldrei
eins og við ættum langt í land með
tungumálakunnáttuna vegna þess
að afi sá til þess. Afi var nefnilega
ótrúlega góður í mannlegum sam-
skiptum.
Hæfni afa í mannlegum sam-
skiptum gerði það að verkum að
ekki bara við, barnabörnin, held-
ur viðskiptavinir hans, vinir og
kunningjar elskuðu að vera í
kringum hann. Það er nefnilega
svo merkilegt að afi dró að sér
fólk hvert sem hann fór. Elsku-
legt viðmót hans sem og sagna-
hæfni var einstök. Þegar við
heimsóttum hann var auðveldlega
hægt að gleyma sér í langan tíma
við að hlusta á frásagnir hans af
öllu milli himins og jarðar. Oft
sagðir þú okkur sögur af mömmu
sem enduðu nánast alltaf á setn-
ingunni: „Hún mamma ykkar var
alltaf svo dugleg og kröftug.“
Hann vissi nefnilega að okkur
þótti vænt um að heyra þessa
hluti. Hann var nefnilega næmur
á andans mál.
Afi var ótrúlega tilfinninga-
næmur maður. Það var engin leið
að segja afa eitthvað annað en
sannleikann um líðan okkar, hann
vissi nefnilega alltaf nákvæmlega
hvernig í pottinn var búið. Við
trúum því að afi hafi verið með
sjötta skilningarvitið enda leituðu
andans menn mikið til afa, t.a.m.
voru lækningafundir haldnir
reglulega á Langholtsveginum
þegar Einar á Einarsstöðum kom
til Reykjavíkur. Jafnframt var afi
sitjari hjá Hafsteini miðli. Við
systkinin höfum oft talað um að
andrúmsloftið á Langholtsvegin-
um var ekki eins og á hefðbundn-
um heimilum. Það truflaði afa þó
lítið. Honum fannst fólkið, sem við
hin sáum ekki, mjög vinalegt enda
gerðu þau ekki flugu mein þótt
þau létu í sér heyra af og til.
Elsku afi, við gleðjumst yfir því
að minningar um þig eru alls stað-
ar í kringum okkur, þ.e. í Vatns-
dalnum, Álfheimunum, við Ytri-
Rangá eða í nafna þínum sem
fæddist á afmælisdeginum þínum.
Þær munu lifa með okkur þar til
við hittumst á ný og fáum hlýja
faðmlagið sem erfitt er að gleyma.
Þín barnabörn,
Björn, Bergrún, Andri
og Fjóla.
Afi Siggi var mikill grallari,
húmoristi og orðheppinn með
eindæmum. Við systur eigum
eftir að minnast þess þegar afi
sagði okkur sögur frá í gamla
daga þegar hann og amma voru
ung. Þær sögur sagði hann okk-
ur af mikilli innlifun og í miklum
smáatriðum. Hann var hafsjór af
fróðleik og bjó yfir mikilli visku,
hann afi hafði nefnilega gert
margt og mikið um ævina og
hafði því frá mörgu að segja.
Hann var algjör sælkeri og
fannst ekki amalegt þegar hon-
um var boðið upp á nýbakað vín-
arbrauð og kaffi yfir sögunum.
Hann elskaði að ferðast innan-
lands sem utan og veiði var hans
ær og kýr. Afi var keyrandi fram
á síðasta dag og var duglegur að
hafa nóg fyrir stafni. Afa þótti
ekkert skemmtilegra en að fá
heimsókn og það verður tómlegt
að geta ekki kíkt í heimsókn og
knúsað afa en hann er kominn til
ömmu Fjólu og erum við vissar
um að það fer vel um hann hjá
henni. Við erum heppnar og
þakklátar fyrir allan tímann sem
við höfum fengið að eyða með afa
Sigga og ömmu Auju. Það voru
forréttindi að fá að hafa hann afa
okkar svona lengi með okkur.
Eftir sitja góðar minningar um
góðan og skemmtilegan afa sem
var hrókur alls fagnaðar alls
staðar sem hann kom við og við
eigum eftir að sakna hans mikið.
Afastelpurnar,
Alexandra, Ísabella og
Fjóla María.
Elsku afi minn, það er ótrúlega
erfitt að trúa því að þú sért farinn,
að setjast niður og vera að skrifa
minningarorð um þig er eitthvað
svo óraunverulegt.
Ég er rosalega þakklátur fyrir
þau 35 ár sem ég fékk með þér í
þessu lífi og það er meira en
margir fá með öfum sínum eða
ömmum, því á ég þó mnokkrar
minningar um þig, og ætla ég að
setja nokkrar niður.
Ein af svona fyrstu og eftir-
minnilegustu minningunum sem
ég á var þegar mamma fór til út-
landa og á meðan hún var úti fór
ég í klippingu til þín og við
ákváðum að raka allt hárið af, ég
man svo vel svipinn á henni þegar
við feðgarnir sóttum hana út á
flugvöll og hún sá mig í gegnum
glerið snoðaðan, það var „price-
less“!
Fyrsta alvöru veiðiferðin mín
var með þér, þar sem ég fékk í
raun að veiða, ekki bara taka á
móti fiskunum og setja í poka,
mér tókst að veiða nokkra fiska
og þurfti að landa þeim sjálfur!
Enginn háfur notaður eða önn-
ur verkfæri nema veiðistöngin.
Skemmtilegast af öllu var samt
bara að hitta þig, við erum báðir
með mjög líkan húmor og snöggir
að svara fyrir okkur. Þess vegna
var svo gaman að hitta þig, við
hikuðum ekki við að skjóta góðum
skotum hvor á annan og hlæja.
Klassískt: „Ætlar þú að mæta í
þetta afmæli?“
„Já auðvitað!“
„Ahhh, jæja þá kem ég ekki!“
Og þegar við heimsóttum þig
fyrst með Gumma litla og þú
spurðir Söru hverjum hann líkt-
ist?
Hún segir þér að hann sé alveg
eins og ég, fljótur að hugsa og
svara á núll einni segir þú: „Það
getur nú lagast.“
En einhver snillingurinn sagði
enginn veit hvað átt hefur fyrr en
misst hefur og það er hægt og bít-
andi að síast inn núna.
Ég veit að ég hefði átt að vera
mikið duglegri að koma í heim-
sókn og heyra í þér oftar, það er
það sem ég sé mest eftir. Síðan er
ég rosalega glaður að þú hittir
hann Gumma minn og Óskar, haf-
ir verið í brúðkaupinu okkar Söru.
Þú nefnilega naust og lifðir líf-
inu, ferðaðist og skoðaðir heim-
inn. Þú varst ekki alltaf heima og
náðir ekki öllum afmælum eða
öðrum veislum, en í seinni tíð þeg-
ar það var farið að verða erfiðara
að ferðast þá fengum við að njóta
þín enn meira og þá skildi maður
líka, þú ferðaðist og naust lífsins
meðan þú gast það, beiðst ekki
þar til það var orðið of seint og
þannig á það að vera!
Ég ætla að fara að stoppa núna,
enda er þetta að verða svo langt
að þú eflaust nennir ekki að klára
að lesa þetta allt!
Elsku afi, njóttu vel og lengi í
nýja lífinu, ég mun eftir fremsta
megni reyna að stökkva á öll
spennandi tækifæri sem bjóðast,
skoða heiminn og njóta lífsins,
takk kærlega fyrir allt!
Þinn
Óskar Jón og fjölskylda.
Sigurður Runólfsson var seinni
maður móður okkar, Auðbjargar
Helgadóttur. Þau kynntust fyrir
hartnær þrjátíu árum og rugluðu
saman reytum sínum.
Mamma og Siggi áttu gott líf
saman, þau voru afar samrýmd og
leið vel saman. Þau höfðu unun af
því að ferðast, bæði innanlands
þar sem þau voru iðin við að renna
fyrir fisk, eða þá að skjótast aust-
ur í sumarbústaðinn en skemmti-
legast þótti þeim að fara til út-
landa. Þau ferðuðust um víða
veröld, fóru gjarnan í langferðir,
jafnvel til framandi heimshluta en
einnig í styttri borgarferðir og
þar var Kaupmannahöfn í miklu
uppáhaldi. Best þótti þeim þó að
fara í sólina, ekki síst yfir dimm-
ustu vetrarmánuðina og dvöldu
þau langdvölum á suðrænum
slóðum og mættu svo á klakann
þegar daginn tók að lengja, sól-
brún og sælleg.
Siggi var mikill Reykvíkingur
og í starfi sínu sem rakari þekkti
hann ótal marga. Í stólinn á rak-
arastofunni hans í miðbænum
kom fólk úr öllum stéttum sam-
félagsins, fyrirmenni sem og al-
mennir borgarar og hann hafði
alltaf skemmtilegar sögur af
mönnum og málefnum á taktein-
um.
Því miður veiktist mamma okk-
ar af heilabilun og hefur dvalið á
sjúkrastofnun frá því í janúar á
þessu ári. Siggi sinnti henni af
mikilli alúð, hann heimsótti hana
allan þann tíma eins mikið og Co-
vid-19-faraldurinn leyfði og í síð-
asta skipti daginn áður en hann
dó.
Við systurnar þökkum Sigga
kærlega fyrir samfylgdina. Við
kveðjum með ljóðinu sem Hulda
Björk Garðarsdóttir söngkona
flutti svo eftirminnilega í áttræð-
isafmæli Sigga fyrir réttum ára-
tug – lag sem síðar varð eins kon-
ar þjóðsöngur Íslendinga og
minnir okkur alltaf á þessa fallegu
stund með mömmu og Sigga þeg-
ar það hljómar.
Sól slær silfri á voga.
Sjáið jökulinn loga.
Allt er bjart fyrir okkur tveim,
því ég er kominn heim.
Að ferðalokum finn ég þig
sem mér fagnar höndum tveim.
Ég er kominn heim.
Já, ég er kominn heim.
(Jón Sigurðsson)
Helga, Hildur, Friðrika og
Hjördís Harðardætur.
Sigga kynntist ég fyrst þegar
ég var um sjö ára gamall. Ég
man ekki nákvæmlega eftir okk-
ar fyrstu kynnum en ég man að
það var spenningur í fullorðna
fólkinu, sem smitaðist til
barnanna. Amma var nefnilega
að fara að kynna okkur fyrir
þessum nýja sambýlismanni sín-
um, Sigga rakara. Frá þeim
tímapunkti urðu þau í mínum
huga að einu, amma-og-Siggi.
Á rakarastofunni niðri í bæ
fékk ég klippingu hjá Sigga, japl-
aði á sykurmola á meðan ég beið
eftir að röðin kæmi að mér. Eitt
sinn var hann að klippa eldri
herramann sem hló skyndilega
hátt og sagði Sigga að fara
„norður og niður“ og þeir hlógu
saman. Siggi hafði nefnilega ein-
stakt lag á góðlátlegri stríðni.
Hann heilsaði mér oft með kveðj-
unni „mikið gleður það þig að sjá
mig“, alltaf með góðlátlegt blik í
augunum.
Eftir að starfsævinni lauk
ferðuðust amma og Siggi mikið
saman. Þau voru fastagestir yfir
jól og áramót á hóteli nokkru á
Kanaríeyjum, en ég var svo lán-
samur að hitta þau þar eitt árið
sem ég starfaði á nágrannaeyj-
unni Lanzarote. Þegar ég sagði
þeim að ég hygðist fara til Gran
Canaria að taka á móti kærust-
unni í flugi frá Íslandi, þá tók
Siggi ekki annað í mál en að
bjóða okkur á hótelið sitt í eina
nótt. Hann leigði bíl og sótti okk-
ur á flugvöllinn seint um kvöld.
Leiðin lá á kínverskan veitinga-
stað sem var þó búið að loka fyrir
nóttina, en þegar eigandinn sá að
þarna fóru Siggi og Auja, var
hann ekki lengi að opna fyrir
okkur með bros á vör og setti
eldhúsið í gang aftur! En þetta
var alls ekkert einsdæmi, hvert
sem við fórum um hverfið vildu
allir heilsa Sigga og spjalla.
Stundum var talað á víxl á ís-
lensku og spænsku, stundum
ensku. Ekki skildu allir hver
annan alltaf, en alltaf var brosað
og hlegið.
Árin fóru svo að segja til sín
og ferðalögum erlendis var hætt,
en Siggi var samt duglegur að
bjóða ömmu í bíltúra austur fyrir
fjall eða niður í bæ. Mér þótti
vænt um að heimsækja þau í Sjá-
landinu og sjá hvað þau höfðu
það gott saman. Þrátt fyrir
minna þrek var alltaf stutt í húm-
orinn, blikið í augunum og alltaf
gat Siggi fengið ömmu til að
brosa og hlæja.
Takk fyrir allt, Siggi. Mikið
gladdi það mig alltaf að sjá þig.
Einar.
Sigurður
Runólfsson
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð,
stuðning og hlýju vegna andláts
og útfarar okkar elskulega
TRAUSTA THORBERG ÓSKARSSONAR,
Lækjasmára 6,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki Boðans
fyrir góða umönnun.
Elsa Thorberg Traustadóttir Stefán Gunnarsson
Óskar Thorberg Traustason Berglind Steindórsdóttir
afa- og langafabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
STEINLAUG SIGURJÓNSDÓTTIR,
Steina,
Vesturbergi 77,
lést á Landakoti aðfaranótt sunnudagsins
4. júlí síðastliðins.
Anna Marie Georgsdóttir Steindór Steinþórsson
Sigurjón Georgsson
Reynir Georgsson Eyrún Ólafsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn