Morgunblaðið - 08.07.2021, Side 50

50 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. JÚLÍ 2021
✝
Elín Alice El-
tonsdóttir
fæddist í Banda-
ríkjunum 15. maí
1946. Hún lést á
kvennadeild Land-
spítalans 10. júní
2021 eftir skamm-
vinn veikindi.
Móðir Elínar var
Aðalheiður Jóns-
dóttir, f. 1927, d.
2017. Eftirlifandi
eiginmaður hennar er Haraldur
Sæmundsson, f. 1929. Faðir El-
ínar var Elton McElwarth, f.
1923, d. 1984.
Albróðir Elínar var Jón
Haukur Eltonsson, f. 1948, d.
2009, maki Sigurlína Kristín
Scheving. Hálfsystur eru 1)
Helga Haraldsdóttir, f. 1956,
maki Hróðmar I. Sigur-
hjónabandi eru sex talsins og
afkomendurnir orðnir fjölmarg-
ir.
Elín ólst upp í Reykjavík og
að loknu gagnfræðaprófi vann
hún ýmis störf en bjó síðan í
nokkur ár á Englandi. Eftir
heimkomu fluttist Elín til Kefla-
víkur og starfaði þar við versl-
unarrekstur. Árið 1993 festu
þau Hrafn kaup á verslun og
íbúðarhúsi á Laugarvatni, þar
sem þau bjuggu og störfuðu
fram til aldamóta. Eftir það
tóku við þrettán ár í Hafnar-
firði þar sem Elín starfaði á
Skattstofu Reykjanesumdæmis
áður en þau fluttu að nýju suð-
ur með sjó.
Elín lét til sín taka í félags-
málum, m.a. starfi björg-
unarsveitarinnar Stakks, Félagi
eldri borgara á Suðurnesjum og
í Kiwanis en þau Hrafn voru
virk í hreyfingunni í áratugi.
Ferðalög, innanlands sem utan,
voru sameiginlegt áhugamál
þeirra hjóna.
Útför Elínar fer fram í kyrr-
þey, að hennar ósk.
björnsson, 2)
Hrefna Haralds-
dóttir, f. 1958,
maki Björn B.
Björnsson og 3)
Halla Haralds-
dóttir, f. 1967,
maki Víðir Sig-
urðsson.
Sonur Elínar og
fyrri eiginmanns
hennar, Björns
Samúelssonar, er
Sveinn, f. 1973, bygginga-
fulltrúi í Reykjanesbæ. Kona
Sveins er Svandís Þorsteins-
dóttir, f. 1975, og börn þeirra
eru 1) Kristinn Rafn, f. 1997, 2)
Davíð Freyr, f. 1999, og 3)
Anna Lilja, f. 2003. Eftirlifandi
eiginmaður Elínar er Hrafn
Sveinbjörnsson blikksmiður, f.
1937. Börn Hrafns af fyrra
Við fráfall Elínar systur okkar
er enn á ný höggvið stórt skarð í
fjölskylduna. Þrátt fyrir veikindin
í vetur grunaði okkur ekki að kom-
ið væri að leiðarlokum. Ella hélt
nefnilega í gleðina allt þar til lífið
slokknaði.
Ella var stóra systir okkar,
hálfsystirin, sem var miklu eldri
og við litum upp til. Þau Nonni
bróðir voru einhvern veginn af
allt annarri kynslóð og sýndu
okkur því inn í aðra heima. Ella
tók líka hlutverk sitt sem stóra
systir alvarlega, gaf okkur ráð,
sem voru misvel þegin, en á eitt
þeirra reynir núna; að reyna að
halda sjó og mikla ekki fyrir sér
mótbyrinn í lífinu.
Ella var vinkona okkar, en líka
skvísa, sem kenndi okkur húlla-
hopp og að hlusta á Supremes og
Cillu Black á meðan hún túberaði
kastaníurautt hárið. Við systurn-
ar svolgruðum í okkur músíkina
og andrúmsloftið. Vinkonur
hennar í heimsókn og Ella teikn-
aði svo hjarta með varalitnum á
spegilinn í kveðjuskyni áður en
þær skunduðu á ball.
Svo var Ella einstaklega gjaf-
mild manneskja. Þegar hún bjó á
Englandi sendi hún okkur oft föt
yfir hafið enda Ísland algjör út-
kjálki í tískuheiminum. Þegar við
urðum eldri hafði hún síðan oft
áhyggjur af því hvað við værum
alltaf blankar. Við komuna frá
henni fundum við því iðulega ein-
hverja þúsundkalla sem hún
hafði laumað í úlpuvasann hjá
okkur. Og svo setti hún auðvitað
seðil inn í jólakort til systra sinna
þegar þær bjuggu í útlöndum.
Ella var einstaklega vinnusöm
og sparaði sig hvergi. Okkur þótti
stundum nóg um. Heimilið var
líka alltaf spikk og span og hvergi
betra með kaffinu. Núna erum
við þakklátar fyrir að hafa náð
saman skemmtilegri stund hjá
þeim Hrafni síðla vetrar. Þá var
haldið síðdegisboð a la Ella og
veikindi og faraldur víðsfjarri um
stund.
Alla tíð kunni Ella vel að njóta
lífsins, var eiginlega sérfræðing-
ur í því, og oft var horft á stjörnu-
himininn í pottinum á Laugar-
vatni með eins og eitt
rauðvínsglas við höndina. Að
grilla var hennar ær og kýr, sama
hvernig viðraði og hún lét
hneykslun okkar á jólagrillinu
sem vind um eyru þjóta.
Fátt í lífi Ellu jafnaðist þó á við
hamingjuna yfir Sveini, einka-
syninum, hún naut þess að dekra
við hann, sjá hann vaxa úr grasi
og eignast fjölskyldu. Barna-
börnin þrjú fundu líka vel fyrir
hlýjum kærleika ömmu Ellu.
Hún dýrkaði allt sitt fólk og naut
þess að gleðja og aðstoða. Að lesa
með krökkunum undir próf var
með því skemmtilegasta sem hún
gerði.
Ella sló alltaf í gegn í veislum.
Heimsmeistari í að spjalla og
hlæja og láta öðrum finnast þeir
áhugaverðir og skemmtilegir. Og
alltaf stóð Hrafn við hlið hennar
með góðlega brosið sitt, leyfði
Ellu að eiga sviðið. Þau voru
hamingjusöm hjón sem héldu í
ákveðnar venjur, á hverri einustu
Þorláksmessu fóru þau t.d. rúnt-
inn á milli okkar allra með jóla-
glaðning. Við reyndum þá að hafa
jólalegt og bjóða upp á eins og
eina sort af smákökum. Það
fannst Ellu nú lágmark.
Þessar minningar, og miklu
fleiri, varðveitum við systurnar
og færum Hrafni, Sveini, Svan-
dísi og barnabörnunum okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Helga, Hrefna og Halla.
Við félagarnir í Kiwanis-
klúbbnum Búrfelli á Selfossi hitt-
um Elínu í fyrsta sinn þegar
Hrafn, hinn nýi félagi okkar,
bauð frúnni sinni með á fund. Það
var eftirminnilegt að hitta hana
þá og í hvert sinn sem Elín var
með okkur varð svo hressandi
blær yfir fundunum og öll um-
ræðan varð léttari og glaðari.
Þau hjón höfðu sest að á Laug-
arvatni og ráku þar verslun og
var mikill fengur að fá þau inn í
okkar félagsskap. Það geisluðu
einhverjir straumar í nærveru
Elínar og aldrei var lognmolla og
deyfð í hennar nánd. Við félagar
og makar ferðuðumst með þeim
hjónum erlendis á vegum Kiwan-
is og tókst mikill vinskapur með
þessum hópi sem ekki síst tengd-
ist líflegri og skemmtilegri nær-
veru Elínar.
Vinskapur okkar Bryndísar og
þeirra hjóna, Hrafns og Elínar,
dýpkaði síðar í gegnum margar
sameiginlegar ferðir innanlands
og dvöl í húsinu mínu á Reykhól-
um. Elín og Bryndís mín urðu
góðar vinkonur og náðu þær vel
saman og oft var glatt á hjalla hjá
okkur.
Sú hefð myndaðist að árlegur
vorfagnaður í klúbbnum var
haldinn á heimili þeirra. Þangað
var ætíð vel mætt enda hjarta-
hlýja og hressandi blær húsfreyj-
unnar og höfðingsskapur hús-
bóndans einstakur. Tilheyrandi
hefðinni var að alltaf var skálað í
koníaki í lok fagnaðar.
Hjá Hrafni og Ellu traust var takið
tryggða strengur bundinn.
Kunnuglega koníakið
kom á aðalfundinn.
Þann 19. maí sl. á síðasta vor-
fundi okkar var ljóst að hverju
stefndi og kveðjuskálin tekin. El-
ínar verður sárt saknað og við
Búrfellsfélagar kveðjum eftir-
minnilegan félaga okkar um
tveggja áratuga skeið. Innilegar
samúðarkveðjur sendum við
Hrafni og fjölskyldu hans.
Hjörtur Þórarinsson.
Samfélagið á Skólaveginum
fyrr á árum í húsum númer 46, 48
og 50 var einstakt og einkenndist
af vináttu, leik og bústörfum.
Uppeldi á mörgum strákum,
þeirra vinátta hefur haldist síðan.
Eggert, Sveinn, Guðmundur,
Örvar, Ingimundur og Aðalgeir.
Bættust svo gjarnan við dreng-
irnir úr Háaleitinu og af Fax-
abraut. Þarna á þessum árum
bundumst við öll, ungir og gaml-
ir, vináttuböndum sem aldrei
hafa rofnað. Nú er stórt skarð
hoggið eftir að Ella okkar kvaddi
10. júní sl. eftir erfið veikindi.
Ella sem alltaf var hress og bros-
andi sendi tóninn á krakkaskar-
ann og var ekkert óviðkomandi.
Munum við líka einstakt sam-
band hennar við Huldu og Ástu
þegar þær voru börn og ungling-
ar.
Ella var mestalla starfsævi
sína í verslunarrekstri sem átti
ágætlega við hana með sína léttu
og góðu lund. Mest reyndi þó á
hana þegar þau Hrafn, hennar
seinni maður, nýgift keyptu
kaupfélagsbúðina á Laugarvatni
og fluttu austur. Þvílíkur kjarkur
og þor, þar voru þau vakin og sof-
in yfir þeim rekstri. Þegar þeim
kafla var lokið og þau farin að
þreytast, seldu þau og fluttu í
Hafnarfjörð. Ella fór að vinna hjá
skattstjóra í Hafnarfirði og var
þar til starfsloka, þá fluttu þau til
Njarðvíkur til að vera nær Sveini
og fjölskyldu sem hún sinnti af al-
úð og mikilli elsku. Þá fengum við
hana aftur til baka og vináttu-
böndin styrktust enn frekar.
„Ellefukaffi“ var alltaf í boði á
morgnana ef við sáum okkur
fært. Þessir flutningar suður eft-
ir voru þeim áreiðanlega mikið
gæfuspor, þau voru fljót að sam-
lagast sínum fyrri félögum og
féllu vel inn í samfélagið.
Við Fríðurnar hvor sínum
megin vottum Hrafni, Sveini og
stórfjölskyldu okkar innilegustu
samúð.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðarströnd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Fríða Bjarnadóttir og Fríða
Guðmundsdóttir
Elín Alice
Eltonsdóttir
✝
Henri Pradin
fæddist í Per-
pignan í Frakk-
landi 30. maí 1956.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu í Lozère í
Frakklandi 29. júní
2021.
Eiginkona hans
er Sylviane Gal-
vier. Henri var
barnlaus.
Hann vann sem leið-
sögumaður í fimm ár í frönsku
Ölpunum áður en hann hóf fer-
il sinn sem ljósmyndari og
blaðamaður 1982. Henri kom í
fyrsta skipti til Íslands árið
1983 og ferðaðist um landið á
mótorhjóli sínu og skrifaði síð-
an blaðagrein um landið. Sama
ár keyrði hann þvert yfir Kan-
Bandaríkjunum og víðar. Hann
tók þátt í „Raid Gauloises“ árið
1995 í Patagóníu í Argentínu
og bjó þar í nokkra mánuði.
Árið 1997 flutti hann til Ís-
lands og lauk prófi í leiðsögu-
mannaskólanum árið 2000.
Hann vann sem slíkur í 12 ár
ásamt því að skrifa greinar,
þýða íslenskar bækur á frönsku
eins og „Lost in Iceland“,
„Andlit norðursins, „Allt um
tröll“, „Tröllakirkjan“, „Karit-
as, án titils“, „Öxin og jörðin“,
„Óreiða á striga“ og talsetti
fyrir Dúa J. Landmark margar
náttúrulífsmyndir og las inn á
auglýsingar fyrir Össur, Marel
og fleiri. Árið 2005 fékk hann
íslenskan ríkisborgararétt og
tók upp nafnið Henrý Kiljan
Albansson. Frá árinu 2007
vann hann eingöngu að þýð-
ingum og skrifum. Hann flytur
til Frakklands árið 2013 og
kynnist síðar og giftist Syl-
viane Galvier.
ada frá austri til
vesturs og til baka
á þremur mán-
uðum. Hann bjó í
Kanada á árunum
1989 til 1991. Hann
sneri svo aftur til
Frakklands og
skrifaði bók sína
„Le berger qui ski-
ait“ sem inniheldur
fjölda ljósmynda
sem hann tók sjálf-
ur. Hinn frægi jarð- og eld-
fjallafræðingur Haroun Tazieff
skrifaði innganginn í bókinni.
Hann vann fyrir franskar
sjónvarpsstöðvar (TF1, France
3, M6 ). Hann stofnaði með Néa
Bernard tímaritið „Sports &
Nature“ og leitaði fanga víða
um heim eins og til dæmis í
Síle, Argentínu, Tyrklandi,
blaðamaður, þýðandi, rithöfund-
ur og náttúruunnandi. Hann
leitaði löngum að tilverustað
sem hentaði honum í þessari
jarðvist og honum fannst Ísland
besta landið til að dveljast í.
Hann kom fyrst til landsins
1983 á mótorhjólinu sínu og fór
um allt land og tók fjöldann all-
an af myndum. En hér fann
hann allt sem hann leitaði að:
Frábært fólk, vingjarnlegt við-
mót, óspillta náttúru, stórkost-
legt landslag, tjáningarfrelsi.
Eins og mörgum öðrum fannst
honum að hér væri hann maður
á meðal manna og að hann væri
kominn heim. Hann lærði ís-
lensku og féll vel inn í samfélag-
ið eins og hann hefði alltaf búið
hér. Síðast bjó hann í krúttlegu
húsi sem hann hafði fest kaup á,
í Bauganesi í Skerjafirðinum.
Ég kynntist Henri Pradin,
eða Henrý Kiljan Albansson
Ég á ekki auðvelt með að
skrifa minningargrein. Því
fylgir mikill sárauki. En svo
kemur að því að einn daginn er
róandi að heiðra minningu
manns sem hefur skipt mann
miklu máli í lifanda lífi. Það er
vinur minn Henrý. Henrý var
leiðsögumaður, ljósmyndari,
eins og hann kaus að nefna sig
þegar hann hlaut íslenskan rík-
isborgararétt, hjá sameiginleg-
um vini okkar, Jean-Pierre Bi-
ard, sem bjó lengi á Íslandi.
Hann kynnti okkur og sagði að
við gætum haft gaman hvor af
öðrum því áhugi á myndasögum
væri okkur í blóð borinn. Og það
var rétt því Henrý sýndi strax
áhuga og vildi ólmur sjá teikn-
ingar mínar. Við hófum sam-
starf en verkefninu lauk ekki …
Eftir liggja handrit, vangavelt-
ur, rifrildi og þrettán fullteikn-
aðar síður sem prýða bókina
„Úrg Gala Buks Unum“. En
okkar vinátta var einstök. Við
vorum eins og sagt er á frönsku:
„Cul et chemise“. Hann var mér
eins og bróðir og gátum við tal-
að tímunum saman um lífið og
tilveruna. „On refaisait le
monde“. „Potturinn og pannan“
var okkar staður og við ílent-
umst þar langt fram eftir degi.
Tíminn skipti okkur engu máli.
Vináttan var dýrmætari en
vinnan. Henrý var alltaf til stað-
ar þegar eitthvað bjátaði á. Ég
gat reitt mig á hann og hann á
mig án skilyrða. Hvort sem var
á degi eða nóttu, þá var alltaf
opið hjá honum. Tebolli, kex-
pakki og eyra til að hlusta og
hjarta til að gefa manni ráð og
styrkja. Hans staður var Grótta.
Þar gat hann íhugað og horft út
á kaldan sjóinn langt yfir í hinn
enda heimsins.
Dag einn ákvað hann að flytja
aftur til Frakklands. Hann hafði
fundið ástina á ný. Brotthvarf
hans var mér mjög erfitt. En við
hættum aldrei að skrifast á.
Hlógum og grétum á víxl í gegn-
um orðaskipti okkar. Við létum
allt flakka. Þegar ég byrjaði að
endurútgefa Ástrík á íslensku
árið 2014, var það hann sem
hjálpaði til við að sannfæra höf-
undarrétthafa í París að Frosk-
ur útgáfa stæði sig mjög vel í að
endurskapa Goscinny-andann í
textunum.
Það var aftur vinur okkar,
Jean-Pierre Biard, sem lét mig
vita af andláti Henrýs. Eins og
hann væri að loka bók með því
að kynna okkur 30 árum fyrr.
Þetta var lokakafli sem mér
þótti mjög sárt að upplifa.
Henrý fékk hjartaáfall á heimili
sínu í Lozère og kom aldrei til
meðvitundar aftur. Minn heim-
ur verður aldrei samur eftir
þetta. En það gleður mig að vita
að þú ert á betri stað núna og að
við eigum eftir að hittast í ljós-
inu þaðan sem við komum öll og
á tilverustig sem jafnast ekkert
á við það sem jarðvistin er.
Elsku vinur, takk fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman
og í síðasta sinn: Vanfanculo líf-
ið!
Jean Antoine Posocco
bókaútgefandi.
Henri Pradin
Vesturhlíð 2 | Fossvogi | s. 551 1266 | utfor@utfor.is | utfor.is
VIÐ ÞJÓNUM ALLAN SÓLARHRINGINN
Útfararþjónusta
í yfir 70 ár
Sigurður Bjarni Jónsson útfararstjóriMagnús Sævar Magnússon útfararstjóri
Guðmundur Baldvinsson útfararstjóriJón G. Bjarnason útfararstjóri
Sálm. 86.5
biblian.is
Þú, Drottinn,
ert góður og fús
til að fyrirgefa,
gæskuríkur öllum
sem ákalla þig.
Yndislega móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
SIGRÚN GUÐJÓNSDÓTTIR,
Greniteig 9, Keflavík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
mánudaginn 5. júlí.
Útförin verður auglýst síðar.
Guðjón Sigurðsson Steinunn Njálsdóttir
Bjarni Ásgrímur Sigurðsson Hansborg Þorkelsdóttir
Sigurður Sigurðsson Árný Þorsteinsdóttir
Sveinbjörg Sigurðardóttir Guðsveinn Ólafur Gestsson
barnabörn og barnabarnabörn
Við færum innilegar þakkir öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkærrar móður, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
HAFDÍSAR VIGNIR
hárgreiðslumeistara,
Sléttuvegi 25, Reykjavík.
Starfsfólk Hrafnistu fær bestu þakkir fyrir alúð og góða
umönnun.
Reynir Vignir Þóra Sjöfn Guðmundsdóttir
Anna Ragnheiður Vignir Pétur Stefánsson
Hildur Elín Vignir Einar Rúnar Guðmundsson
Sigurhans Vignir Margrét Gunnlaugsdóttir
barnabörn og langömmubörn