Morgunblaðið - 09.07.2021, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. JÚLÍ 2021
✝
Rannveig Sig-
urbergsdóttir
fæddist á Stapa í
Hornafirði þann
20. október 1929.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun
Suðurlands
Hornafirði 1. júlí
2021. Foreldrar
hennar voru
Björg Ein-
arsdóttir, f. 26.8.
1900, d. 11.12. 1977, og Sig-
urbergur Sigurðsson, f. 4.4.
1896, d. 29.12. 1985, bændur á
Stapa. Bræður Rannveigar
voru Sigurður Sigurbergsson,
f. 6.4. 1928, d. 17.6. 2013,
bóndi á Stapa, og Einar Sig-
urbergsson, f. 28.7. 1935,
Rut Hafliðadóttir, barn hennar
er Klara Björt, 2) Rannver, f.
1997. 3) Stefanía Björg, f.
2001.
Rannveig lauk skyldunámi í
kirkjukjallaranum við Laxá og
var hjá Wesstman klæðskera
einn vetur.
Hún vann ýmis störf, t.d.
ráðskona í sjóbúðinni í Mikla-
garði og síðar í mötuneyti á
Stokksnesi, þar sem hún kynn-
ist Jens bónda sínum.
Rannveig ólst upp á Stapa
hjá foreldrum sínum ásamt
bræðrum og gekk í öll verk
ásamt öðru heimilisfólki. Hún
bjó á Stapa þar til 1956 þegar
þau hjónin hófu búskap á
Dynjanda, þar ólu þau syni
sína upp. Fluttu þau á Silf-
urbraut 10 á Höfn árið 1999 og
bjó Rannveig þar til 2019 er
hún flytur á hjúkrunarheimilið
Skjólgarð.
Útför Rannveigar fer fram
frá Hafnarkirkju í dag, 9. júlí
2021, kl. 11.
bóndi í Þinganesi,
nú til heimilis að
Miðtúni 14 Höfn.
Rannveig giftist
31.12. 1956 Jens
Olsen frá Reyð-
arfirði, f. 19.11.
1932. Synir Rann-
veigar og Jens eru
1) Sigurbergur Ol-
sen, f. 25.11. 1955,
sambýliskona hans
er Jóhanna Guðný
Einarsdóttir, f. 1967, hennar
dóttir er Ástdís Maren Guðna-
dóttir og á hún Alexander
Helga. 2) Þorleifur Olsen, f.
1960, kona hans er Katrín
Steindórsdóttir, f. 1967, börn
þeirra eru 1) Jens, f. 1995,
sambýliskona hans er Jóhanna
Elsku amma Ranna, takk
fyrir að vera amma mín. Henni
hef ég svo margt að þakka og
minnast.
Það var enginn eins og hún
amma mín, svo hlý og góð kona
sem vildi öllum allt það besta.
Gladdist ávallt við að fá fólkið
sitt í heimsókn og kom enda-
laus hlýja í hjartað að sjá
ömmu ljóma við að fá mann í
heimsókn.
Fyrir mér var ekkert sem
amma gat ekki gert, hún prjón-
aði liggur við blindandi og á
súper hraða, saumaði í sæng-
urföt, eldaði og bakaði bara eft-
ir minninu og kunni svo marga
sálma utanbókar. Þakklát fyrir
allt sem hún bjó til fyrir mig og
bræður mína, allar lopapeys-
urnar, sokkana og vettlingana
og útsaumaða harðangur og
klaustur. Allt þetta mun ég um
eilífðartíma passa vel upp á og
varðveita. Amma var svo ótrú-
lega flink og dugleg í handa-
vinnu miðað við aldur og heilsu.
Ekki var alltaf gaman að
fara í pössun þegar maður var
yngri, en eftir pössun hjá
ömmu og afa kom maður vel
saddur og sæll til baka, þar
sem amma passaði að ég hefði
alltaf eitthvað að gera og væri
aldrei svöng. Ekki bara þegar
maður var í pössun og ekki
bara við barnabörnin heldur
allir sem komu í heimsókn til
ömmu og afa fóru ekki svangir
út þar sem amma passaði að
enginn færi svangur heim.
Amma var afskaplega gjaf-
mild og var sífellt að gefa af
sér, hvort sem það var eitthvað
úr handavinnusafninu hennar,
matur eða „smá“ nestispening-
ar (sem voru oftar en ekki
nokkrum þúsundköllum of
margir miðað við til að kaupa
nesti). Enda voru algengustu
setningarnar hennar þegar við
fjölskyldan komum í heimsókn:
„Mætti ekki bjóða ykkur
kaffi?“, „vantar ykkur ekki
lopasokka og vettlinga?“,
„hérna er smá nestispeningur“.
Minnist ég þess helst að fara
í næturpössun hjá ömmu og
afa, amma svæfði mig alltaf.
Þótt hún þyrfti ekki beint að
svæfa mig, lagðist hún alltaf
hjá mér og beið eftir því að ég
væri sofnuð, þá fór hún fram í
sófann og svaf þar meðan ég
svaf eins og Þyrnirós í hjóna-
rúminu með afa. Alltaf hugsaði
hún um vellíðan annarra á und-
an sjálfri sér. Í hvert skipti sem
amma svæfði mig fórum við
með ýmsa sálma og enduðum
við alltaf á faðirvorinu. Mér
fannst alltaf magnað hvernig
hún kunni alla þessa sálma ut-
anbókar, og bað hana oft um að
fara með suma sálmana aftur
og aftur.
Margt var það sem hún
amma kenndi mér sem ég er
ævinlega þakklát fyrir, öll
fyrstu spilin lærði ég af ömmu;
veiðimann, þjóf og auðvitað
báðar tegundir af ólsen-ólsen.
Ég átti mína eigin prjóna í
prjónakassanum hennar og þó
svo ég prjónaði ekkert flókið,
bara trefil, þá vorum við alla-
vega að prjóna saman.
Margir voru þeir sálmarnir
sem amma fór með en einn var
alltaf í miklu uppáhaldi. Langar
að leyfa honum að enda minn-
ingargreinina um ömmu Rönnu.
Takk fyrir allt, elsku amma,
hvíldu í friði. Við fjölskyldan
skulum hugsa vel um afa.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson
frá Presthólum)
Þitt eina litla ömmustelpu-
skott,
Stefanía Björg Olsen.
Segja má að fáir hafi verið
nánari fjölskyldu okkar en þau
Ranna, Jens og strákarnir
þeirra Sigurbergur og Leifi á
Dynjanda. Líf þeirra var sam-
ofið okkar frá fyrstu tíð og
sýndu þau okkur Stapafólkinu
einstaka umhyggju. Ef þörf var
á hjálp voru þau komin og
hættu ekki fyrr en verkinu var
lokið, rétt skruppu heim til að
mjólka og komu svo aftur. Þau
voru ákaflega samhent og
bættu hvort annað upp, hann
flinkur í vélaviðgerðum og véla-
vinnu, hún dugnaðarforkur við
hvaðeina sem snerti matartil-
búning og saumaskap, auk þess
var hún einkar lagin við að nota
þær vélar sem þurfti við hey-
skapinn. Við minnumst hjálpar
þeirra við kartöfluupptöku og
heyskap þegar aðkallandi var
að koma þurrheyi í hlöðu. Einn-
ig hjálpar við undirbúning fyrir
fermingarveislur, saumaskap á
fermingarfötum, jólafötum og
leiðbeiningar við hvers kyns
handavinnu.
Hún Ranna hafði ýmis verk
með höndum sem nú eru unnin
í verksmiðjum eða af sérmennt-
uðu fólki. Hún hafði unnið hjá
Elof Wessman klæðskera á
Höfn um hríð sem ung kona og
var meira en liðtæk við alls
kyns saumaskap og var afar
hjálpsöm og því leituðu margir
til hennar þegar á þurfti að
halda. Hún átti prjónavél og
taldi ekki eftir sér að prjóna
peysur, sokkabuxur og alls
kyns fatnað á börn og fullorðna
í sveitinni, einnig eru ótaldir
sokkar og vettlingar sem hún
gaf okkur og sjálfsagt mörgum
fleirum. Hún átti líka hárklipp-
ur og klippti okkur krakkana
og pabba eftir kúnstarinnar
reglum. Þá er líklegt að margir
aðrir hafi átt leið að Dynjanda
sömu erinda og farið þaðan ný-
klipptir og kátir heim eftir góð-
an kaffisopa, kruðerí og spjall
um daginn og veginn.
Það var gott að koma að
Dynjanda og sóttumst við
krakkarnir eftir því að fara
þangað með foreldrum okkar,
leika við strákana og þiggja
góðgerðir hjá Rönnu.
Þegar við eltumst og fluttum
að heiman hélt Ranna alltaf
sambandi. Sendi jóla- og af-
mælisgjafir og jólagæsin kom
alltaf frá þeim á meðan þau
ræktuðu gæsir.
Hún var hamhleypa til verka
en kunni samt að gleðjast yfir
hinu smáa. Hún var einstakur
dýravinur og munum við þá
helst eftir andarungum og álft-
arungum sem hún annaðist af
natni og kom þeim á legg og
reyndar megnið af bústofni
þeirra hændi hún að sér.
Handavinna af öllum toga
varð eitt aðaláhugamál hennar.
Eftir hana liggja nokkrir tugir
af útsaumuðum sængur- og
koddaverum með harðangurs-
og klausturssaumi sem hún gaf
öllum nánum skyldmennum
þeirra beggja. Hún hafði yndi
af að prófa eitthvað nýtt í
handavinnu og fór eftir mynst-
urbókum á ýmsum tungumál-
um.
Synirnir, tengdadætur og
barnabörnin voru henni allt og
samvistir við þau glöddu hana
mikið.
Nú er langri ævi lokið. Síð-
ustu árin voru henni erfið en
alltaf þegar við hittumst brosti
hún og strauk á okkur hend-
urnar eins og henni þætti gott
að sjá okkur.
Uppskriftin af Rönnusalatinu
góða minnir okkur á hana, gest-
risni hennar og góðvild sem
krakkarnir okkar gleyma seint.
Við kveðjum góða mágkonu og
föðursystur og þökkum henni
samfylgdina, tryggð, vináttu,
örlæti og umhyggjusemi alla
tíð.
Valgerður Gunnarsdóttir
og börn.
Rannveig afasystir mín, sem
nær alltaf var kölluð Ranna, er
látin á 92. aldursári. Ef maður
myndi taka sig til og fletta upp
orðinu „ósérhlífni“ í orðabók,
þá væri þar líklega að finna
mynd af Rönnu. Ranna vildi
aldrei láta hafa neitt fyrir sér
og oft var hún ekki búin að
stoppa lengi á Stapa þegar hún
fór að segja: „Jens minn, eigum
við ekki að fara að koma“.
Heim til þeirra á Dynjanda var
alltaf gaman að koma og vel
tekið á móti manni. Á Dynjanda
var líka ýmislegt að sjá sem
maður var ekki vanur að heim-
an, t.d. mjög lítil uppþvottavél
uppi á bekk og útungunarvél,
þar sem oft voru einhvers kon-
ar egg í klaki.
Eftir að Ranna og Jens
hættu búskap og fluttu á Höfn í
kringum aldamótin, breyttist
ýmislegt, en þó alls ekki gest-
risnin. Alveg var sama hvað
maður var búinn að troða í sig
af alls kyns góðgerðum, alltaf
var manni boðið meira. Oft var
t.d. boðið upp á smurt brauð
með reyktum silungi, sem æv-
inlega var skorinn niður með
skaftlausum hníf. Oft var þessi
sami hnífur líka notaður til að
skera niður túmat (já, með ú-i)
ofan á brauð. Litla íbúðin
þeirra á Silfurbrautinni var
alltaf öruggt skjól, t.d. ef það
þurfti að bíða eftir að geta gert
eitthvað á Höfn. Einhvern tíma
kom það fyrir að veður var það
slæmt að það þýddi ekkert fyrir
mig að reyna að komast heim
eftir skólann. Þá var ekkert
mál að fá að gista hjá Rönnu og
Jens. Eitt sinn sem þetta vildi
til, það var reyndar ekki mjög
oft, þá kenndi Ranna mér kapal
nokkurn, sem sjaldan gengur
upp. Ekki fylgdi sögunni hvað
þessi kapall heitir, eða a.m.k.
gleymdist það fljótt ef það var
þá nefnt, en síðan þá er hann
einfaldlega kallaður Rönnukap-
allinn. Hann gengur meira að
segja stundum upp.
Eins og áður segir hættu
Ranna og Jens að búa um alda-
mótin og fluttu á Höfn. Mjaðm-
irnar í Rönnu, sem þá var um
sjötugt, voru þá þegar orðnar
frekar slitnar eftir margra ára-
tuga vinnu. Einhverjir komu þá
að máli við hana hvort hún vildi
nú ekki fara í aðgerð og fá nýja
mjaðmaliði, til að geta haft það
gott í ellinni. Hún hélt nú ekki,
nú væri hún hætt að vinna og
hefði ekkert með nýjar mjaðmir
að gera, svo ekkert varð úr
þessu. Ranna var nefnilega ekki
bara ósérhlífin, heldur líka dá-
lítið þrjósk. Hún varð fljótlega
ekki góð til gangs, og raunar
varð ástandið svo slæmt á tíma-
bili að þegar afi dó 2013, hafði
hún ekki farið út úr húsi í
nokkur ár. Þegar Ranna mætti
svo í kistulagninguna hans afa,
öllum að óvörum, breyttist mik-
ið af sorgartárunum í gleðitár
yfir því að Ranna skyldi sjá sér
fært að koma. Hún kom svo
reyndar oft í heimsókn eftir
þetta.
Það er við hæfi að enda þetta
fábrotna yfirlit á sama hátt og
við Ranna kvöddumst mörg
undanfarin ár. Sjáumst næst!
Sigurður Óskar Jónsson.
Rannveig
Sigurbergsdóttir
Elsku, elsku
Sveinbjörg mín,
ekki óraði mig fyrir
því að ég myndi sitja
hér og nú, skrifa
minningargrein um þig, nýorðin
50 ára. Lífið er hverfult, stundum
ósanngjarnt, og oft erfitt að
hugga sig við setningar eins og:
Þeir deyja ungir sem Guðirnir
elska eða „Only the good die yo-
ung“.
Leið mín lá til Ísafjarðar 1985,
að spila fótbolta með ÍBÍ, þá var
Sveinbjörg á öllum leikjum og
spurði mig einmitt hvort hún
mætti vera kona mín – svarið var
Sveinbjörg Rósa-
lind Ólafsdóttir
✝
Sveinbjörg
Rósalind Ólafs-
dóttir fæddist 14.
apríl 1971. Hún lést
18. júní 2021.
Útför hennar fór
fram 29. júní 2021.
að þú ert bara 14 ára
og ég 23 það gengur
ekki – 30 árum síðar
er bankað á dyrnar
hjá mér; þar stendur
gullfalleg kona, með
hrafnsvart hár sem
flæddi niður bak og
spurði á meðan ég
horfði í augun henn-
ar fallegu: En –
heldurðu að það geti
gengið núna Raggi?
Okkar leiðir lágu saman 2015 á
Akureyri, við hófum búskap og
vorum meira og minna saman til
ársins 2020 þá skildi leiðir, en allt-
af góðir vinir.
Minn draumur var alltaf að
geta fylgt þér gegnum þín veik-
indi til enda, það fór reyndar
þannig að örlögin kölluðu mig aft-
ur til þín og fékk ég að standa við
hlið þér síðustu vikurnar, teng-
ingin svo sterk og óendanlega
dýrmæt, þú byrjaðir að vinna með
mér og við áttum góðan tíma í
kaffihúsinu í þrjár vikur og allt til
enda, Það var gaman að fylgjast
með þér, þú geislaðir og að sjá þig
njóta þín vel innan um kaffihúsa-
gesti (eitthvað fyrir þig). Það var
líka viðeigandi að við borðuðum
síðustu kvöldmáltíðina uppi á
spítala saman, þar sem ég kom
með KFC (þitt uppáhald) yndis-
leg stund eftir á að hyggja. Þú
varst alveg hreint einstök mann-
eskja og dýpri sálufélaga hef ég
ekki kynnst. Þú elskaðir húmor
og alltaf stutt í þinn eftirminni-
lega hlátur, þú varst hlý og mjög
hjartagóð tilfinningavera, þú
varst mikil húsmóðir og móðir al-
veg einstök, góður kokkur og sós-
urnar þínar guðdómlegar og öll
þín heimili geisluðu af góðum og
fallegum smekk svo eftir var tek-
ið, fagurkeri af guðs náð og
snyrtimennskan í fyrirrúmi.
Nafnið þitt er líka stórt og tign-
arlegt, sem lýsir þér vel, rós í fal-
legri lind og blómstrar sem aldrei
fyrr!
Við kölluðum okkur „Hina heil-
ögu þrenningu“, 14.6 – 14.4 – 14.2
– RR/SÓ/VFA.
Elsku Sveinbjörg mín, ég kveð
þig með sorgmætt hjarta, tár á
kinn og veit að þínar þjáningar
eru á bak og burt og þú komin á
betri stað og þér líður betur. Þú
átt sérstakt hólf í hjarta mínu og
ég geymi góðu og fallegu minn-
ingarnar, elska þig og ef það er líf
eftir þetta líf, mun ég elska þig
líka þar.
Fjölskyldu og vinum votta ég
mína dýpstu samúð.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Ragnar Rögnvaldsson.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐBRANDUR KRISTMUNDSSON,
Austurvegi 41b, Selfossi,
fyrrum bóndi á Bjargi
í Hrunamannahreppi,
lést á hjúkrunarheimilinu Ljósheimum á Selfossi
fimmtudaginn 1. júlí. Útförin fer fram frá Hrunakirkju
mánudaginn 12. júlí klukkan 13.
Sérstakar þakkir eru sendar starfsfólki á Ljósheimum fyrir
einstaka alúð og umhyggju.
Sigrún Guðmundsdóttir
Kristmundur Guðbrandsson
Guðmundur Guðbrandsson Helga Björk Birgisdóttir
Elín Kristbjörg Guðbrandsd. Jóhann Ingvi Stefánsson
barnabörn og langafabörn
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
KRISTÍN SNÆFELLS
ARNÞÓRSDÓTTIR,
Efstasundi 27, Reykjavík,
lést á Landspítalanum laugardaginn 3. júlí.
Jóhanna Steinsdóttir Þorkell Guðmundsson
Ásdís Bjarnadóttir Sigfús Ómar Höskuldsson
Guðbjörg Elísa Hafsteinsd.
Silja Ívarsdóttir
Katrín Ívarsdóttir
Eva Karen Ívarsdóttir
Arnór Steinn Ívarsson
Kristey Dís Traustadóttir
Elía Rós Arnarsdóttir
Baldvin Haukur Sigfússon
Styrmir Goði Sigfússon
Nökkvi Freyr Sigfússon
Jóhanna Gerður Hrannarsdóttir
Ívar Hrannarsson
Auður Arney Gunnarsdóttir
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GERÐUR JÓNA BENEDIKTSDÓTTIR,
Lönguhlíð 3, Reykjavík,
lést á heimili sínu föstudaginn 2. júlí.
Útför fer fram frá Laugarneskirkju
þriðjudaginn 13. júlí klukkan 13.
Hlíf Elfa Magnúsdóttir
Hrefna Gerður Magnúsdóttir Þorsteinn V. Sigurðsson
Benedikt Páll Magnússon Auður Eiðsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn