Dagrenning - 01.02.1940, Qupperneq 17

IÞinu vinur á sinn skerf.

Ví&t fl^ran unga föl á kinn,
Nú forlög harmar sín,
Sá útskúfaði auminginn, —
En apinn litli hrín;
Sem hún nú ber á höndum sér
En hold og kraftur dvín.
E>ú segir hún sé fleðra flæmd,
Ur fögrum ættargarð
Og hafi tapað sinni sæmd,
Hun sitji við p>að barð.
E>aðséu makleg málagjöld,
og mát, sem koma varð.
En hlusta máttu enn á eitt:
Hið unga, fallna sprund,
Nú situr bæði svöng og preytt,
Með solina og hrygga lund.
0, hefir J>ú ei hærra geð,
Sem henni bjargi um stund?
E>ví hvað sem stúlkan veikgerð var
J>inn vinur á sinn skerf.
Og hana beint í höft pau bar. —
Að hinu samt ég hverf:
Að liðsemd þín er líknarverk,
Af ljóssins kröftum gerf.
Við systur Jiinnar sorgarpel,
J>ú sérð pinn eigin mann.
Þó alt hér fara eigi vel,
Þér óhapp mæta kann.
Og ástin glepur unga sál,
Það oftar margur fann,
Að ljá J>ei.m hönd, sem lítið á,
Og líkna veikri sál,
Er frumlag J>að, sem fagna má
Og fyrsta hjartans mál.
Það verði líka vegsemd J>ín,
Og vopnið bjart sem stál.
Jón Kernested.
ÁBYRGÐ í EILÍFÐAR SJÓÐ.
Ef kaupirðu ábyrgð í eilífðar sjóð,
J>ú óðar ert hyltur af gjörspiltri pjóð.
En kaupirðu enga, J>á ert J>ú hrak;
peir óðar fussa og hrækja J>ér á bak.
En ]>ú skalt ekki bogna ef Jrjarkið er langt,
og prí-eina klikkan boði ]>ér strangt.
Þú skalt, vinur, borgaí velpektri mynd:
að vera sjálfur maður við pekkingarlind.