Heilsuvernd - 01.09.1952, Blaðsíða 27

HEILSUVERND
87
og krít. Það gróf í tannholdinu og undir tönnunum, því að
þær fengu enga áreynslu, þar eð ég nærðist eingöngu á
mjúkum mat. Eg léttist stöðugt. Innýflafitan, sem veitti
innýflunum, maga og þörmum, aðhald, hvarf, svo að þau
færðust úr skorðum. Maginn víkkaði mjög mikið út. Og
í bugðu í ristlinum mynduðust þrengsli eða einskonar stífla.
Að lokum varð heilinn alvarlega sjúkur. Vinnuþrekið
hafði farið minnkandi árum saman og þraut nú til fulls.
Eg gat enn lesið prentað mál, en hugurinn megnaði ekki
lengur að grípa meiningu orðanna, sem ég las. Oft og ein-
att gat ég ekki einu sinni ritað nafn mitt. Eg var orðinn
vonlaus örkumlamaður. Þegar ég var á ferð með járn-
braut, hnipraði ég mig saman úti í horni, og kona mín
grátbændi farþegana um að opna ékki glugga, því að „mað-
urinn minn þolir það ekki“. Heilu dagana lá ég endilangur
á legubekk og örvænti um hag minn. Eg var orðinn sann-
færður um, að ég væri ólæknandi, og mér hrakaði svo ört,
að ég bjóst ekki við að eiga nema fáeina mánuði ólifaða.
Eg var orðinn svo magnþrota, að ég gat ekki gengið.
Ef ég var á gangi í fáeinar mínútur, varð ég lémagna og
í einu svitabaði. Árum saman þorði ég ekki að fara í kalt
bað. Um heitasta sumartímann þorði ég ekki að ferðast
uppi á þaki almenningsvagnanna af ótta við kvef, sem ég
mundi ekki losna við fyrr en eftir marga mánuði. Eg hafði
óþolandi magaverki. Þegar járnbrautarvagn eða almenn-
ingsvagn fór af stað eða nam staðar, hélt ég um mag-
ann báðum höndum, því að hver minnsti kippur jók á
kvalirnar.
Þegar ég hafði gefið upp alla von, ráðlagði læknir einn
mér að liggja rúmfastur um hríð. Fór ég að ráðum hans,
enda þótt ég gerði mér ekki miklar vonir. I sex vikur lá
ég á bakinu og nærðist aðallega á náttúrulegri fæðu. Eg
komst upp á lag með að melta mjólk, egg, grænmeti o. fl„
án þess að ég þyrfti að nota lyf eða önnur ráð, og þyngdist
ég þennan tíma um þau 15 kg, sem ég hafði misst á mörg-
um arum.