Strandapósturinn - 01.06.1967, Blaðsíða 87

sællega hafa heim komið. En nokkur áratog er Húnaflói frá Smá-
hömrum við Steingrímsfjörð sunnanverðan austur til Skaga-
strandar eða Kálfshamarsvíkur.
Svo sem ég hef áður minnzt á, var Björn Halldórsson á Smá-
hömrum gildur bóndi og um margt velgerður maður, en nokkuð
þótti stundum á það skorta að hann vildi leggja mikið í útveg
sinn.
Guðbrandur, sonur Björns, þótti mjög farsæll sjósóknari, nokk-
uð djarfur en öruggur. Hafði hann ætíð sömu skipshöfn, það
ég bezt til veit, þau ár sem ég reri þarna. Einn þeirra manna,
sem með honum var hét Ormur Samúelsson, seinna um árabii
starfsmaður hjá Kaupfélagi Steingrímsfjarðar. Sagt var, að hon-
um hefði stundum þótt formaðurinn nokkuð sókndjarfur, og ekki
haft áhuga að fara með honum fleiri sjóferðir en hásetaskyldan
bauð. Því var það einhverju sinni í landlegu, er við sitjum að
spilum í verbúð okkar, að inn snarast Guðbrandur Bjömsson, og
spyr hvort nokkur sé hér, sem áhuga hafi fyrir Hólmavíkurferð.
Jú, ég sagðist gjarnan vilja vera með, enda þótt ég eigi lítið er-
indi.
Norðan stórastormur var, svo ferðin inn til Hólmavíkur tók
ekki langan tíma. Eftir að hafa lokið þar erindum og fermt bátinn,
var aftur lagt af stað. Nokkuð af farminum var timbur og stóðu
borðin út og fóru ekki vel. Siglt var eins og tók út með Selströnd-
inni og ætlunin að ná það langt, að liðugur vindur yrði í Smá-
hamravog, en hann er lítill og í hann fremur þröng innsigling.
Þegar svo langt var komið að við töldum siglandi inn leiðina,
lét Guðbrandur hækka seglin og bað okkur taka borðin, sem efst
lágu og reyna að festa þeim undir þóftu. Þetta gat þó orðið dálítið
varasamt tæki báturinn sjó á hléborða. Þetta gekk þó allt vel, en
þegar kemur í vogmynnið er framseglið lækkað og um leið gríp
ég út fyrir borðendana og held þeim uppi, þar sem ég sá að sjór
ætlaði að ganga á þau. Er við komum í land, kemur Guðbrandur
til mín, tekur í hönd mér og segir: „Þarna varst þú viðbragðs-
fljótur Einar minn. Við hefðum eflaust illa blotnað, ef þú hefðir
ekki verið svona snarráður".
Seinna átti ég eftir að róa margar vertíðir við Steingrímsfjörð,
85