Strandapósturinn - 01.06.1967, Blaðsíða 102

fjörurnar berzt og vinni meS því stóran hlut, þá var og er
hagnýting hans hvergi erfiðislaus. VíSa þar sem timbriS berst
aS landi er ströndin grýtt og brimasöm, en lendingarstaSir engir
eSa illfærir. Trén eru oft stór, 15—20 al. á lengd og 10—20
þuml. aS þvermáli, hafa legiS lengi í sjó og eru þung og ómeS-
færileg. Er ekki meS öllu þrautalaust aS ná trjám þessum og
koma þeim á vinnslustaS, og þegar þaS loks hefur tekizt, þá er
eftir aS vinna þau svo aS þau verSi tiltækt efni í þaS sem til
er ætlast, mundi vafalaust mörgum þykja rekaviSarbúturinn
dýr, ef reikna ætti eftir núgildandi kauptaxta hverja stund, sem
til þess fer aS vinna hann, svo verSi nothæf vara. Venjulega
var sá háttur á hafSur, hjá þeim er reka áttu, aS þeir létu fara
meS ströndinni þar sem afla var von, eftir aS vindur hafSi blásiS
af hafi, var þá reynt aS draga timbriS sem í fjörunni lá þaS
hátt, aS ekki var hætta aS út ræki þó aflandsvindur blési um
stórstrauminn. Sérstaklega var þessa vel gætt um þá reka er
ekki voru miklir, og því þörf aS hagnýta allt sem aS landi barst.
Um hina stærri reka og víSlendari gegndi oft öSru máli, þar
voru oft ekki tök á aS hirSa nema valdasta timbriS, og ekki
fært aS ganga rekana fyrr en á vordögum þegar veSrátta er
stilltust og auSveldast á sjó aS sækja meSfram ströndinni.
Oft urSu vetrarferSirnar á rekana hálfgerSar svaSilfarir. Klaka-
storknir sjóblautir drumbar voru erfiSir til fangbragSa aS draga
þá upp grýttar og brattar fjörur. UrSu margir meS sára lófa
og aumar axlir eftir slík ferSalög, og fegnir heim aS halda er
dagsverki var lokiS, en þá oft um langa vegu aS fara illfæra
og áhættusama. Enda kom aS því aS þessi vinnubrögS þóttu
ekki viSunandi, og létu þá margir sér nægja aS hirSa þaS eitt,
sem hafaldan skolaSi þaS hátt á fjöru aS ekki átti þaSan aftur-
kvæmt til sjávar án aSgerSa. A seinni árum var svo fariS aS
nota hesta til aS draga upp af rekunum þar sem því varS viS
komiS, aS taka góSviSrisdagana þegar lygnt var og ládautt, til
aS flytja viSinn á vinnustaS.
100
i