Strandapósturinn - 01.06.1967, Blaðsíða 46

Vorið 1892, á hvítasunnudag, seint í maí, átti Sörli, bróðir
Gísla Guðmundssonar, að fermast. Árferði var illt, ísalög mikil
og snjóþungi. Mátti þá ganga á ísnum með landi fram, frá Kjós
og inn til Reykjarfjarðar, og þaðan út í Naustvík. Sá bær stend-
ur norðan fjarðarins. Þar eru skörð í fjallið og liggur um þau
alfaraleið til Trékyllisvíkur. Skörðin eru nefnd Naustvíkurskörð.
Fyrrnefndan dag var veður gott, stilla og bjartviðri. Fólkið frá
Kjós hafði búið sig árla til kirkjugöngu og var komið norður á
Skörð um hádegi. Þegar þar kom, blasti við sjón endalaus ísbreiða
svo langt sem augað eygði til norðurhafs. Hin sterku hjartaslög
djúpsins, sem láta svo vel í eyrum útstrandabúans, voru ekki
heyranleg, nema sem óljósar stunur úr órafjarlægð. Hin tignu
fjöll umhverfis víkina, hvít og fannbarin með yggldum hamra-
brúnum, gnæfðu þögul yfir endalausa auðnina, og teygðu sól-
bhkandi tinda mót köldu, bláu geimdjúpi vorhiminsins. Hér og
þar sáust dökkar þústur á hreyfingu um mjallbreiðuna. Það var
fólkið úr byggðinni að sækja hátíðamessu að Ámesi. Brátt ómuðu
tónar kirkjuklukknanna, og með fjálgleik hins dula útskagabúa,
hlustaði söfnuðurinn á prestinn flytja þann boðskap, er í gegnum
ára- og aldaraðir hefur veríð fólkinu ljós í myrkri á erfiðum stund-
um hins áhættu- og eljusama útkjálkalífs.
Þetta vor þurfti skammt veðrabrigða að bíða. Ef til vill hefur
hinn bænheiti samhugur fólksins, er laut drottni sínum í litlu
sveitakirkjunni þennan hvítasunnudag, hjálpað til að leysa her-
fjötur dauðans af legi og landi og beina sólheitum suðlægum
vindum til að græða kuldasárin, því að hálfum mánuði seinna eða
þar um bil, var allur hafís horfinn frá landi og fannir farið að
leysa.
Eldri bræður Gísla, sem þá voru heima, fóru í vegavinnu
út í Háfellsdal. Sá dalur liggur upp frá Kúvíkum í Reykjar-
firði og var áður fjölfarin leið suður um Trékyllisheiði til Stein-
grímsfjarðar. Heima í Kjós var því ekki annað karlmanna en
faðir þeirra Guðmundur Pálsson, Sörli, þá nýfermdur, Gísli 15
ára og gamall maður, Gísli Gíslason, prests að Vesturhópshólum
í Húnaþingi, þá nokkuð á áttræðisaldri. Gísli þessi var maður
Skáld-Rósu.
44