Strandapósturinn - 01.06.1977, Qupperneq 33

samgönguöryggi svo og samhjálp þegnanna, ef út af ber hjá
einstaklingum eða þá ef um hóp fólks er að ræða. Þó að fæst af
þessu sé fullkomið né algjört, þá er það þó stórt spor fram á við til
samhjálpar og öryggis, og víst er það gleðilegur vottur um þroska
og menningu þjóðarinnar. Allt þetta skapar visst öryggi í lífi og
starfi fólksins, og á það nokkuð jafnt við bæði um það er byggir
þéttbýliskjarnan, svo og einnig það, er strjálbýlið byggir. Áður
varð hver og einn að vera sem mest sjálfum sér nógur og búa sem
mest að sínu. Hann varð ennfremur að búa við þær aðstæður, er
hann gat sjálfur skapað sér, sem var oftar af lítilli þekkingu, og
þá ekki síður af lítilli getu.
Við, sem nú erum á efri árum, svo og aðrir á hvaða aldurs-
skeiðum, sem þeir eru, skulum ávallt hlakka til vorsins, þrátt
fyrir þau auknu þægindi, sem við nú búum við frá því er áður
var. Þau þægindi færa okkur að nokkru frá vorinu og vorhuga
fyrri ára og gera þá minni mun á árstíðaskiptum. En vorið er í
okkur. Það er hluti af sál okkar. Ef til vill ekki stór, og misstór hjá
hverjum og einum. En þennan vorhluta sálar okkar ættum við
að varðveita. Hann er eitt af okkar góðu öflum. Öflum, sem
verka jákvætt í lífi okkar og starfi. Mannsandinn verkar oft sem
mörg öfl séu þar að verki. Sum þau öfl verka til góðs, en önnur
öfugt. Við megum ekki missa vorhugann úr sálinni. Hann er
okkur lífsgjafi, afl í starfi og styrkur í auknum þroska og menn-
ingu.
Stefán frá Hvítadal segir meðal annars í kvæðinu „Bjartar
nætur“.
„1 kvöld er allt svo hreint og hátt —
ég hníg í faðm þinn græna jörð,
og sveitin fyllist sunnanátt,
og sólfar hlýtt við Breiðafjörð.
Ég þráði vorið ljóst og leynt,
og langa biðin þungt mér sveið.
Ó, vor, mér fannst þú vikaseint
og víða töf á þinni leið.“
31