Strandapósturinn - 01.06.1977, Síða 77

var fjarlægt og óinnilegt. Ólöf bauð henni sæti andspænis sér.
Því næst fékk hún henni spilin, lét hana stokka þau, og draga í
hvaða lit hún væri. Liturinn varð lauf. Svo byrjaði Ólöf að leggja
spilin. Hægt og varlega lagði hún þau hvert á sinn stað. Stúlkan
horfði á með uppglennt augu. — Það var eitthvað svo órólegt í
fari hennar.
,Já, við skulum nú sjá“, sagði Ólöf. „Þetta er dálítið merki-
legt, — ég sé hérna mann í spilunum þínum væna mín. Eitthvert
samband hefur verið ykkar á milli. Þetta er ríkur maður —
miklir peningar allt í kringum hann. Þið munuð vera búin að
þekkjast í u.þ.b. tvö ár. Barn munuð þið eignast saman, ég held
piltbarn. Á tímabili skilja svo leiðir ykkar, eitthvað um svipað
leyti og barnið fæðist, og svo munu líða um það bil eitt og hálft
ár, á því tímabili siglir þessi maður, en síðan liggja leiðir ykkar
saman aftur, og hann gengur að eiga þig. Þá munt þú flytjast í
nýtt, stórt hús. Mun þessi maður reynast þér mjög vel, og ekkert
mun þig skorta efnalega. Þú munt kynnast mörgu fólki, sem þú
ekkert þekktir fyrr. Hag þínum muntu una vel, en einhverjar
breytingar verða á þínu eigin hugarfari. Ætla ég mér ekki að lýsa
því nánar, en það mun sannast á sínum tíma, hvernig þær verða.
Börn muntu eignast fleiri og mun allt ganga vel. Sem stendur
líður þér illa, ert vonlítil á hamingjuna, en þú skalt bara vera
róleg — hamingjan, sem þú þráir mun falla þér í skaut.“
Fríða var staðin upp. Hún greip hönd Ólafar og þrýsti hana.
„Allt, sem þú hefur sagt um manninn og barnið er rétt, og það
eitt sver ég við guð minn, að rætist það, sem þú hefir sagt mér um
framtíðina, skalt þú verða fyrsta manneskjan, sem nýtur góðs af
mínu heimili, og það í ríkum mæli. Ég mun aldrei gleyma hve
mikið þú hefur glatt mig, og allt það skalt þú fá endurgreitt, því
hann er mjög ríkur, það er satt.“
Ólöf brosti dálítið einkennilega. „Þakka þér fyrir“, sagði hún,
„það er mjög fallega hugsað, en tímarnir breytast og mennirnir
með stendur einhvers staðar.
, Já, það er satt“, sagði Fríða, „en þeir, sem hafa gert mér gott,
skulu fá laun í ríkum mæli.“
„Nú þiggið þið hjá mér kaffi, þó ekki sé nú upp á mikið að
75