Strandapósturinn - 01.06.1979, Qupperneq 12

að allri gerð og óvenju vitur. Frumskilyrði var að skilja hann til
þess að sambandið gæti orðið gott.
A fyrri árum hans í minni eigu notaði ég hann oft í ferðalög
einkum þau erfiðari, því hann var traustur og úthaldsgóður, en
hann hafði það til að fara sínu fram. Ef gatan var greið fram-
undan gat hann fyrirvaralaust rifið af mér taumana og á rjúk-
andi sprett og var þá illmögulegt að stöðva hann fyrr en hann
hægði á sér sjálfur og hann gat átt það til að hafa stutt á milli
þessara spretta. Eg hafði nú hálfgaman af þessum tiktúrum í
klárnum, það var ekkert að óttast því hann hljóp aldrei út úr
götu.
Neisti reyndist mér mjög góður dráttarhestur, en var stundum
nokkuð gustmikill en gjörsamlega laus við hræðslu. Hann var
ákaflega styggur í haga og oft erfitt að ná honum, en öll byggðist
þessi styggð hans á vitsmunum, að koma sér frá brúkun. Þegar
hann var kominn í aðhald eða hús var hann ljúfur sem lamb, og
reyndi aldrei að rífa sig af manni eftir að hönd var lögð á hann.
Hann var skolli fljótur meðan hann var upp á sitt besta og þurfti
maður að vera vel ríðandi til þess að geta handsamað hann. Eg
kynntist þessu vel eftir að ég var búinn að eiga hann í nokkurn
tíma. Ef ég var vel ríðandi á hesti, sem hann vissi af reynslu að
var fljótari, var hann ekkert styggur og rakst ljúflega heim með
hinum hestunum og stóð kyrr við girðingarhliðið. Væri ég hins
vegar á hesti sem ekki hafði ferð á við hann, var tilgangslaust að
reyna að ná honum.
Mér er í minni eitt skipti þar sem mér lá mjög á að fá hann í
brúkun, en hafði þá ekki við hendina nema hest sem ekki var vel
heppilegur til þess að leggja á móti Neista. Ég reyndi part úr degi
eða þangað til hesturinn sem ég var með var farinn að gefa sig, og
sá ég þá að þetta þýddi ekki lengur. Neisti hljóp ekki langt, svona
nokkurn spöl á hvínandi spretti og setti gjarnan taglið upp í
loftið, stoppaði svo og beið þangað til komið var rétt fram fyrir
hann, þá tók við annar sprettur og svo hver af öðrum. Ég hefi
ekki gleymt svipnum á klárnum þegar ég loks gafst upp og hélt
heimleiðis. Hann reisti sig allan og leit til mín með storkandi svip
og fnæsti, eins og hann vildi segja: ,,Nú sigraði ég, þú varðst að
10