Strandapósturinn - 01.06.1979, Side 75

Sveinsína Ágústsdóttir
frá Kjós:
Þáttur af
Ólafi
Gunnlaugssyni
Veturinn 1910 mun eflaust teljast til snjóþyngstu vetra á
þessari öld. Snjóflóð voru tíð og það á þeim stöðum sem hvorki
fyrr né síðar var þeirra vart þó ollu þau ekki slysum í Arnes-
hreppi. Fréttir voru takmarkaðar og bárust seint svo líklegt er að
viða um land hafi tjón orðið af þeirra völdum þó hvergi eins og í
Hnífsdal er tuttugu manns fórust á skammri stundu enda tók
þetta sviplega slys mjög á alla er til þekktu og öllu meir, það var
þjóðarsorg. Þegarégkom unglingur til ísafjarðar 1916manégað
margir gengu að guðsþjónustu lokinni út að hinni stóru gröf er
átján manns áttu hvílustað undir, vafalaust hafa þar verið vinir
og vandamenn þeirra látnu, þó þarf ekki að hafa verið svo með
alla, mér er þetta minnisstætt þó ég þekkti engan hinna látnu.
Á endanum kom þó hið langþráða vor. Veturinn hafði sorfið
mjög að öllum búpeningi, almenn heyþröng var þó komist væri
af án stórra áfalla. Það ber að hafa í huga að á þeim árum var til
engra stofnana að leita hver varð að sjá um sig og sína. „Duga
eða drepast“ ef svo mætti að orði komast, þó má ekki skilja það
svo að hjálpfýsi væri ekki til staðar hjá mörgum þeim er meira