Strandapósturinn - 01.06.1979, Side 85

stöngin með króknum komið að gagni og hægt að ná veiðinni þó
hún væri farin að sökkva.
Hugboð
Eitt sinn var faðir minn að heyja fram á Ósdal í svonefndum
Teigum. Hann hafði jafnan hjá sér jarpan hest er hann notaði
eingöngu til reiðar. Heima var mamma með Filippus bróður
minn, þá á öðru ári og henni til aðstoðar var fO ára telpa. Þá bar
gest að garði, sem þurfti að fá reiðslu vestur yfir
Steingrímsfjarðarheiði. Mamma vissi að pabbi mundi vilja
hjálpa manni þessum, en hvernig átti hún að koma boðum til
hans. Ekki þorði hún að senda telpuna svo unga þessa löngu leið
ca. klukkutímagang, átti hún þá að fara sjálf og skilja telpuna og
gestinn eftir með barnið? Þegar hún var búin að greiða fyrir
gestinum og hugsa um þetta nokkra stund, birtist pabbi í
eldhúsdyrunum og segir: „Hvað er það,“ honum hafði fundist er
hann stóð að slætti, að hann ætti að fara heim og gegndi því
kalli.
Höfrungarnir
Það mun hafa verið snemma á árinu 1904 að mikinn hafís rak
inn Húnaflóa og það svo hratt að Steingrímsfjörður fylltist af ís á
einni nóttu alveg inn í fjarðarbotn. Pabbi átti þá heima á
Hrófbergi, hann ákvað strax að ganga út með firðinum og gá að
hvort nokkur „höpp“ hefðu borist með ísnum, en svo var það
kallað þegar hvalir eða önnur veiðidýr króuðust af upp við land í
vökum. Sér til fylgdar tók hann með sér unglingspilt sem var á
Hrófbergi. Þeir gengu út með sjó alllangt og alls staðar var ísinn
fast upp í fjöru þar til kom út í svonefnda Bjarnavík, sem er í
Óslandi ca. 2 km innar með firðinum en Ós. Á Bjarnavík var stór
vök og þar í syntu margir höfrungar. Þá sendi pabbi piltinn til
baka að Hrófbergi til að sækja skutla og ífærur, en sjálfur fór
hann að Ósi, fékk þar bát, gaflkænu og menn. Nú var gaflkænan
sett inn fjörur og í gegnum Óskleif alla leið í Bjarnavík, því ekki
83