Morgunblaðið - 07.10.2021, Blaðsíða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. OKTÓBER 2021
✝
Sigurveig Guð-
jónsdóttir
fæddist 6. júní 1948
á Hlíðarenda í
Fljótshlíð. Hún lést
25. september 2021
á hjúkrunarheim-
ilinu Höfða á Akra-
nesi.
Foreldrar henn-
ar voru Guðjón
Helgason, f. 22.
mars 1916, d. 4.
nóvember 2002, frá Hlíðarenda
og Sigríður Björnsdóttir, f. 18.
mars 1920, d. 15. júlí 1964, frá
Rauðnefsstöðum.
Sigurveig var yngst fjögurra
alsystkina, þeirra Hjartar, f.
1943, d. 2021, Arnar Helga, f.
1945, og Björns, f. 1947. Hálf-
systkini eru Pálmi, f. 1948, móð-
ir hans Sigurveig Ólafsdóttir
frá Syðstu-Mörk, V-Eyjafjöllum,
Ágústa, f. 1953, Ragnheiður, f.
1954, d. 1974, Bergþór, f. 1956,
Ísleifur Helgi, f. 1959, d. 2006,
Þorsteinn, f. 1961, og Sigurgeir,
Árna er Guðmundur Hermann
og sonur Ástu Huldar er Guðjón
Jósef. 3) Guðjón Trausti, f. 10.
febrúar 1976, giftur Svandísi
Heiðu Pálmadóttur, f. 1. apríl
1982, börn þeirra eru Pálmi
Trausti, Elísabet Ýr og Aron
Darri. 4) Björn, f. 25. nóvember
1982, sambýliskona hans er
Berglind Þorsteinsdóttir, f. 23.
júlí 1986. Björn á þrjú börn;
Gísla Frey, Svandísi Veigu og
Theódór Gabríel, og sonur
Berglindar heitir Rafn. 5) Sig-
urður Ellert, f. 25. apríl 1989, er
giftur Ásdísi Björgu Björgvins-
dóttur, f. 16. ágúst 1992, og eiga
þau eina dóttur, Díönu Sigur-
dísi.
Afkomendur Sigurveigu eru
26 talsins: Fimm börn, 13 barna-
börn og átta barnabarnabörn.
Sigurveig vann ýmis störf um
ævina, þótti vænt um sveitina og
að rækta bæði blóm og græn-
meti.
Útför hennar fer fram frá
Akraneskirkju 7. október 2021
klukkan 13 með nánustu fjöl-
skyldu og vinum. Streymt verð-
ur frá athöfninni á vef Akra-
neskirkju:
https://www.akraneskirkja.is/
Hlekk á streymi má finna á:
https://www.mbl.is/andlat
f. 1968. Móðir
þeirra Þóra Jenný
Ágústsdóttir.
Í Vest-
mannaeyjum 31.
desember 1967
giftist Sigurveig
Sigfúsi Traustasyni
frá Hörgshóli,
Þverárhreppi í
Vestur-Húnavatns-
sýslu, f. 29. maí
1945, d. 18 maí
2011. Foreldrar hans voru Sig-
urður Trausti Sigurjónsson, f. 1.
maí 1912, d. 4. nóvember 2004,
frá Hörgshóli og Sigríður Hans-
ína Sigfúsdóttir, f. 21. ágúst
1915, d. 19. ágúst 1999, frá Æg-
issíðu. Börn þeirra Sigurveigar
Sigfúsar eru: 1) Sigríður Helga,
f. 8 september 1967, gift Jó-
hanni Albert Finnbogasyni, f.
24. nóvember 1964, börn þeirra
eru Pálmi Þór, Andri Már og El-
ín Birna. 2) Árni, f. 7. ágúst
1972. Giftur Ástu Huld Jóns-
dóttur, f. 17. janúar 1970. Barn
Elsku mamma fallin ertu frá.
Í nokkrar vikur leið þér mjög
illa líkamlega og andlega og
ferð í rannsóknir sama dag og
Hjörtur bróðir þinn deyr. Nið-
urstöður daginn eftir hreint út
sagt hörmulegar, krabbamein
út um allt á lokastigi. Tveim
mánuðum seinna ert þú sigruð.
Sigrarnir um ævina þina voru
nefnilega ótrúlega margir þú
gafst aldrei upp, tókst á við
hvert verkefnið á fætur öðru og
af æðruleysi á mislöngum tíma
afgreiddir þú þau. Þú barðist
svo sannarlega til síðasta and-
ardráttar með börnin þín fimm
þér við hlið.
Líf þitt markaðist af erfiðri
æsku, andláti móður þinnar,
rótleysi, miklir flutningar bæði
sem barn og orðin fullorðin,
einnig andláti eiginmanns. Þú
varst hlédræg, fólk þurfti að
sækja þig til að kynnast þér þá
var ekki aftur snúið, þá opnaðist
þú eins og rós, ljúfa góða konan
með græna fingur varð vinur
sem fólki þótti vænt um.
Líf okkar var ekki alltaf dans
á rósum, það voru skyn og skúr-
ir, en það kenndi okkur og
þroskaði. Þú áttir marga staði í
hjarta þínu sem þér þótti vænt
um, sá allra besti var gróður-
húsið Skrúðvangur þar blómstr-
aðir þú mest við að rækta af lífi
og sál, þótt að það hafi verið erf-
itt á köflum. Pabbi byrjar að
veikjast hægt og rólega, geta
hans til vinnu minnkar með
hverjum deginum.
Pabbi fellur frá snögglega,
þegar allt var á uppleið hjá hon-
um og bjart yfir hans veikind-
um. Skarðið ristir djúp sár hjá
þér sem skilur eftir andlegan
sjúkdóm sem er ofsakvíði. Ofs-
akvíði er sjúkdómur sem ekki
sést, þess vegna var oft lítill
skilningur af líðan þinni sem var
að éta þig að innan. Síðustu 10
árin þín hér á Akranesi voru þér
mjög erfið þú reyndir að bestu
getu að fótfesta þig hér.
Í fyrstu gekk ágætlega við
fórum öll fjölskyldan í ferðalag
um Snæfellsnesið og sannarlega
áttu þau að verða fleiri. Langaði
svo mikið að skapa fleiri góðar
minningar í náttúrunni sem við
báðar elskum mikið, en heilsan
þín leyfði það ekki. Enn þú náð-
ir vel að njóta í gegnum Facebo-
ok, taka myndir fyrir utan og
pósta, skoða aðrar myndir og
vera í sambandi við vini og fjar-
skylda ættingja.
Nú eru báðir foreldrarnir
mínir látnir og er það þung sorg
að bera, enn ég trúi á sumar-
landið þetta eru ekki endalok
þetta er rétt að byrja. Mamma
hittir alla ástvini sína og er með
sinn eigin aldingarð að rækta.
Blessuð vertu baugalín.
Blíður Jesú gæti þín,
elskulega móðir mín;
mælir það hún dóttir þín.
(Ágústína J. Eyjólfsdóttir)
Takk fyrir allt sjáumst síðar.
Þín dóttir
Sigríður Helga.
Sigurveig
Guðjónsdóttir
Aldarminning
Hann hefði orðið
eitt hundrað ára 7.
október 2021. Her-
mann Þorsteinsson
var afreksmaður.
Hann var ekki að-
eins sóknarnefndar-
maður og formaður
sóknarnefndar í ára-
tugi heldur einnig
byggingarstjóri
Hallgrímskirkju frá
1965 og allt þar til
hún var vígð árið 1986 – og raunar
lengur. Hermann gekk einbeittur
til verka og þjónaði glaður Guði,
kristni Íslands og Hallgrímssöfn-
uði. Hann fékk engin peningalaun
fyrir öll þau störf. Hallgríms-
kirkja verður ávallt öðrum þræði
minnisvarði um hugsjónamann-
inn Hermann Þorsteinsson.
Hermann fæddist 7. október
1921 í Reykjavík. Hann lést 5. maí
2014. Hann starfaði hjá Sam-
bandi íslenskra samvinnufélaga í
hálfa öld, eða frá 14. afmælisdegi
sínum árið 1935 til sama dags árið
1985. Hann gegndi ýmsum störf-
um fyrir Sambandið og var um
árabil á þess vegum í Kaup-
mannahöfn. Seinni hluta starfs-
ævinnar veitti hann forstöðu Líf-
eyrissjóði SÍS. Hermann var
virkur í félagsstörfum. Hann
starfaði í KFUM og var einn af
stofnendum Gideonfélagsins á Ís-
landi. Hann var ólaunaður fram-
kvæmdastjóri Hins íslenska bibl-
íufélags frá 1965 til ársins 1990 og
kom að útgáfu Biblíunnar 1981.
Hermann vann að endurreisn og
eflingu þessa elsta félags á Ís-
landi, ásamt þáverandi biskupi
Íslands, hr. Sigurbirni Einars-
syni, og Ólafi Ólafssyni kristni-
boða, en starfsemi Biblíufélagsins
hafði þá legið niðri um árabil.
Eitt helsta hugðarefni Her-
manns var bygging Hallgríms-
Hermann
Þorsteinsson
kirkju. Hann tók
sæti í sóknarnefnd
kirkjunnar árið
1960, og tók við for-
stöðu fram-
kvæmdanna árið
1965. Hermann fór á
eftirlaun 1985 og
nýtti þá starfskrafta
sína sem ólaunaður
byggingarstjóri
Hallgrímskirkju,
þar til kirkjan var
vígð, 26. október 1986.
Í minningarorðum lýsti séra
Birgir Ásgeirsson honum meðal
annars á eftirfarandi hátt: „Nafn
Hermanns Þorsteinssonar er ná-
tengt byggingarsögu Hallgríms-
kirkju. Sístarfandi hugur hans,
óteljandi viðvik, samtöl, ráðstaf-
anir, samningar, fundir, ákvarð-
anir og sterkur vilji til verka vógu
þungt í þessu mikla samræmda
átaki landsmanna. Sem formaður
sóknarnefndar og forstöðumaður
byggingarframkvæmdanna varð
hann að leysa úr ótal vanda-
málum og hafa þá framsýni til að
bera sem stóðst mat samtíðar og
reyndist síðan vel í framtíðinni.
Þar fór hann farsælan veg, skarp-
ur, harðduglegur, iðjusamur og
fórnfús á tíma sinn og þrek. Hann
náði háum aldri. Hann var glæsi-
legur á velli. Stóð upp úr meðal-
mennskunni. Hann var mikill
kirkjusmiður. Vissi vel að hið eig-
inlega hús Guðs var reist á þrem-
ur dögum og ekki með höndum
gert.“
Hermann var tvígiftur. Fyrri
kona hans var Ingibjörg (Inga)
Magnúsdóttir, sem lést árið 1993.
Eftirlifandi eiginkona Hermanns
er Helga Rakel Stefnisdóttir.
Hallgrímssöfnuður þakkar trú-
festi Hermanns og fórnarlund og
minnist hans með virðingu.
Einar Karl Haraldsson
Harpa Heimisdóttir
s. 842 0204
Brynja Gunnarsdóttir
s. 821 2045
Kirkjulundur 19 | 210 Garðabær
s. 842 0204 | www.harpautfor.is
Útför í kirkju
Kirkjan til staðar
fyrir þig þegar
á reynir
utforikirkju.is
Jón Bernód-
usson, góður vinur
til margra áratuga,
er látinn. Hann lést
skömmu áður en hann átti að
fara til Bandaríkjanna í aðgerð
og fá bót meina sinna. Fregnin af
andláti hans var óvænt og þyngri
en tárum taki. Við nafnar vorum
báðir Eyjapeyjar, en kynni okk-
ar hófust þó ekki fyrr en í
Menntaskólanum við Hamrahlíð.
Frá þeim árum eru margar góð-
ar minningar. Jón var skemmti-
legur maður og einstakur vinur
og félagi. Samskipti og samveru-
stundir urðu færri eftir því sem
árin liðu, en maður þekkir sína
Jón Bernódusson
✝
Jón E. Bernód-
usson fæddist
18. febrúar 1952.
Hann lést 22. sept-
ember 2021.
Útför hans var
gerð 1. október
2021.
bestu vini á því að
það er eins og ekk-
ert hafi breyst þó
svo lengra verði
milli funda en áður
var.
Jón sótti nám í
skipaverkfræði í
Rostock og fluttist
síðar til Vestur-
Berlínar og stund-
aði þar frekara nám
og rannsóknir. Ég
minnist þess þegar við Bolli Héð-
insson félagar Jóns fórum í
heimsókn til Rostock og dvöld-
um þar í nokkra daga. Á þeim
árum var ekki auðsótt að fá dval-
arleyfi í þýska alþýðulýðveldinu,
en við létum það ekki á okkur fá
og lögðum af stað til fundar við
okkar vin. Við komumst á leið-
arenda og áttum góðar stundir,
en það var erfiðara að komast út
aftur. Jón var tekinn til yfir-
heyrslu og við biðum á meðan
undir ströngum fyrirmælum um
að segja ekki orð. Í yfirheyrslum
sannfærði hann yfirvöld um að
samfundir okkar hefðu átt sér
stað í góðum tilgangi, með það að
markmiði að treysta bönd ís-
lenskra námsmanna á erlendri
grund og félaga okkar í DDR.
Með það fengum við fararleyfi,
en Jón var síðar heimsóttur af
þekktri leyniþjónustu sem leitaði
frekari upplýsinga um ferðir
okkar og tilgang þessarar heim-
sóknar.
Ég minnist þess einnig á
námsárum í Noregi að mig
dreymdi Jón og daginn eftir var
hann mættur í óvænta og óboð-
aða heimsókn. Í huga mér hefur
þetta ætíð verið vísbending um
okkar traustu og nánu vináttu.
Það fór hins vegar ekki betur en
svo að Jón veiktist eftir komuna
til Oslóar og var lagður inn á
Ullevål-sjúkrahúsið. Þar dvaldi
hann í sjúkrarúmi á einum gangi
þeirrar stofnunar og það er því
ekki einsdæmi að sjúkrastofnan-
ir séu vanbúnar til aðhlynningar
þeirra sem sjúkir verða. Jón rifj-
aði oft upp söguna af því þegar
eldri kona átti leið um þennan
gang og hallaði sér yfir hann,
reisti sig síðan og sagði: „Han le-
ver.“ Ég vildi að ég gæti sagt
það sama í dag, en minningin um
traustan og góðan dreng lifir
áfram.
Jón Bern átti farsælan starfs-
feril og eignaðist fjölda vina á
lífsleiðinni. Hann var óhræddur
við að tjá skoðanir sínar, sagði
skemmtilega frá og var því gleði-
gjafi sem samferðafólk minnist.
Síðari árin varð hann þjóðþekkt-
ur fyrir rannsóknir sínar á nýt-
ingu repjuolíu til manneldis og
sem eldsneyti og má segja að
hann hafi leitt umræðu hér á
landi um ræktun og framleiðslu
lífrænna orkugjafa. Á þeim vett-
vangi og í starfi sínu hjá Sam-
göngustofu naut hann trausts
eins og von er.
Ég vil þakka Jóni vini mínum
fyrir margar ánægjustundir,
minningin um þig lifir með mér
og minni fjölskyldu. Við vottum
Martínu, dætrunum Maríu Láru
og Aðalbjörgu Jóhönnu og öðr-
um aðstandendum okkar dýpstu
samúð.
Jón Gíslason.
Glaðleg og bros-
mild var hún Stína
Jóns, þannig minn-
umst við hennar. Hún var líka
ákaflega félagslynd og tilbúin að
undirbúa alls kyns skólaafmæli,
en hér áður fyrr var það talsvert
fyrirtæki því gamlir skólafélagar
bjuggu víða á landinu og jafnvel
erlendis og því talsvert umleikis
að halda öllum samböndum opn-
um. Því var gripið til þess ráðs
að koma upp heimilisfangaskrá
og var hún uppfærð eftir því
sem þörf var á.
Kristín Jónsdóttir
✝
Kristín Jóns-
dóttir fæddist
28. maí 1942. Hún
lést 16. september
2021.
Útför Kristínar
fór fram 30. sept-
ember 2021.
Við vorum nokk-
ur sem vorum á út-
kallslista þegar ráð-
ist var í
undirbúning hátíða-
halda og mátti ekki
á milli sjá hvort
undirbúningurinn
eða sjálf hátíða-
höldin yrðu
skemmtilegri.
Stína kom úr
stórri fjölskyldu í
Ólafsfirði og er okkur minnis-
stætt þegar hún var að undirbúa
frænkukvöldin.
Fyrir nokkrum árum greind-
ist hún með krabbamein og
tókst á við það, en það tók sig
upp aftur og varð ekki við það
ráðið.
Eiginmaður Stínu er Rafn
Sveinsson og eiga þau þrjá syni,
við vottum fjölskyldu Kristínar
Jónsdóttur okkar innilegustu
samúð og biðjum þeim guðs
blessunar.
Fyrir hönd árgangs 42,
Guðný Stefánsdóttir.
Amma Stína var skemmtileg,
fyndin og góð kona sem gaman
var að vera í kringum. Hún var
alltaf fín til fara og fannst gam-
an að klæða sig upp. Þegar við
hittumst var mikið hlegið og
manni leið vel. Henni fannst
ekki leiðinlegt að tala og það var
mjög gaman að sitja og hlusta á
sögur úr hennar lífi. Amma elsk-
aði fólk og fannst gaman að vera
í kringum það. Hún átti stóra
ætt og gaman var að fara með
henni á staði eins og Glerártorg
þar sem hún þekkti aðra hverja
manneskju. Hún fylgdist með
okkur öllum og var stolt af sínu
fólki.
Amma var mikil saumakona
og var oftast með dúk í hendi
þegar maður kom í heimsókn til
þeirra hjóna. Hún vann sem tal-
símavörður og skemmtilegt
fannst okkur að geta hringt í
118 og fengið að tala við hana.
Ömmu þótti mjög vænt um
barnabörnin sín og var dugleg
að fylgjast með þeim öllum. Erf-
itt verður að hitta þig ekki í ár-
legu laufabrauðsgerðinni eða
jólaboðinu annan í jólum þar
sem það hefur fylgt okkur alla
tíð. Takk fyrir tímann sem við
fengum að eyða með þér amma.
Harmur fyllir heiminn minn,
er ég hugsa til þín nú.
En minningarveggurinn þinn,
yljar mér og færir trú.
Ég veit þú horfir á mig,
og vakir yfir mér.
Amma, ég elska þig,
ég vildi að þú værir hér.
(Bjarki Símonarson)
Bjarni Gunnar Bjarnason,
Ásta Dröfn Björgvinsdóttir,
Birkir Örn Jónsson,
Eiríkur Rafn Jónsson,
Kristín Björg Jónsdóttir,
Sveinn Rúnar Ingvarsson og
Dagný Fjóla Ingvarsdóttir.