Morgunblaðið - 04.11.2021, Blaðsíða 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. NÓVEMBER 2021
✝
Gísli Þór Guð-
jónsson jarð-
tækniverkfræð-
ingur fæddist í
Reykjavík 10. des-
ember 1974. Hann
lést á fylkissjúkra-
húsinu í Tönsberg í
Noregi 4. október
2021.
Foreldrar hans
voru Guðjón El-
ísson vélamaður, f.
6. október 1944, d. 18. febrúar
1996, og Arnheiður Gíslína
Andrésdóttir þroskaþjálfi, f. 6.
nóvember 1950.
Gísli giftist Guðrúnu Þóru
Guðjónsdóttur ljósmóður, f. 23.
apríl 1980, þann 16. ágúst 2008.
Foreldrar Guðrúnar eru Guðjón
Grétarsson, f. 6. júní 1955, og
Hrafnhildur Jónsdóttir, f. 27.
maí 1959. Börn Gísla og Guð-
rúnar eru Sara María, f. 8. nóv-
ember 2007, Theódór Donni, f.
10. október 2011 og Ólíver
egs. Í Noregi fór Gísli í tækni-
nám, fyrst við iðnskóla í Töns-
berg og síðar í tækniháskólann
í Gjövik. Meðfram tæknináminu
og milli námslota starfaði Gísli
við ýmis störf við mannvirkja-
gerð og jarðvegsframkvæmdir.
Að loknu grunnnámi lærði Gísli
verkfræði í NTNU-háskólanum
í Þrándheimi og útskrifaðist
sem jarðtækniverkfræðingur
árið 2005. Að námi loknu starf-
aði hann m.a. hjá norsku vega-
gerðinni í Bergen.
Gísli fluttist aftur til Íslands
haustið 2006 og hóf störf hjá
Almennu verkfræðistofunni og
síðar hjá Íslenskum aðalverk-
tökum. Fljótlega eftir heim-
komuna kynntist hann Guðrúnu
Þóru. Í lok árs 2009 tóku Gísli,
Guðrún og börnin sig til og
fluttust til Noregs. Þar starfaði
Gísli við hönnun og gerð um-
ferðarmannvirkja hjá dóttur-
félagi Íslenskra aðalverktaka
og Marti Norge AS.
Minningarathöfn um Gísla
var haldin í Solvang-kapellu í
Tönsberg 20. október 2021.
Útför Gísla fer fram í Frí-
múraraheimilinu í Hafnarfirði í
dag, 4. nóvember 2021, klukkan
11.
Steinar, f. 20.
ágúst 2018. Börn
Guðrúnar og stjúp-
börn Gísla eru
Hrafnhildur
Emma, f. 10. des-
ember 2000 og
Gabríel Gaui, f. 6.
janúar 2004.
Systkini Gísla
eru Elín, f. 30.
mars 1971, maki
hennar er Helgi
Samúel Guðnason og börn
þeirra eru Andrea Guðbjörg,
Júlía Krista og Emilý Pála, og
Þorvaldur Ingi, f. 31. maí 1976,
maki hans er Hafdís Ar-
inbjörnsdóttur, barn þeirra er
Elís Kári og börn Hafdísar eru
Anna Lilja, Mikael Aron og
Írena Rut.
Gísli ólst upp í Fögrukinn í
Hafnarfirði og gekk í Öldutúns-
skóla og í Iðnskólann í Hafn-
arfirði. Vorið 1993 fluttist Gísli
ásamt móður og bróður til Nor-
Þakklæti er fyrsta orðið sem
upp í kemur upp í hugann þegar
ég hugsa til sonar míns Gísla sem
lést að kvöldi 4. október sl.
Þakklæti fyrir að hafa fengið
að vera mamma hans, og trún-
aðarvinur.
Þakklæti fyrir að hafa fengið
að kynnast honum bæði sem
barni, unglingi, fullorðnum
manni, fagmanni og fjölskyldu-
föður.
Okkar samband var einstakt.
Guðrún konan hans sagði stund-
um að hann væri mikil mömmu-
drengur og systkini hans töluðu
um „uppáhaldsdrenginn“.
Það er ekki mitt að leggja mat
á þeirra orð, en á því lék enginn
vafi að við mæðginin vorum náin.
Við höfðum svo svipaðar skoðan-
ir á mörgum hlutum og málefn-
um. Við bjuggum lengi tvö saman
eftir að við fluttum til Noregs og
grínuðumst stundum með það að
þá hefðum orðið eins og gömul
hjón. Þyrftum ekki að tala saman
því við vissum hvað hitt væri að
hugsa.
Við áttum mörg góð samtöl í
gegnum tíðina. Hann hringdi oft í
mig á leiðinni heim úr skólanum
eða vinnunni, oft bara til að
spjalla, en stundum til að ráð-
færa sig við „þá gömlu“ eða þá
hún leitaði eftir hans skoðunum í
einhverjum málum. Enn þá á ég
von á þessum samtölum þótt ég
viti að þau komi ekki.
Gísli var mikill fjölskyldumað-
ur. Fjölskyldan í orðsins víðustu
merkingu var honum allt.
Frænkur hans nutu góðs af því
áður en hann eignaðist sjálfur
börn og ekki síður eftir það. Mik-
il gleði var líka þegar Ingi bróðir
hans eignaðist son og náðu þeir
frændur vel saman í sumar þegar
Gísli var hér á Íslandi.
Guðrún og börnin voru þó allt-
af í fyrsta sæti. Hún var stóra
ástin hans og hann vissi ekkert
betra en að geta glatt hana á
ýmsan hátt. Eins talaði hann oft
um það að hann vildi geta sinnt
börnunum meira. En þegar hann
var heima þá áttu þau huga hans
allan og hann gerði allt sem hann
gat fyrir þau. Hann var pabbinn
með stóru P.
Gísli var vinamargur og hafði
mjög stórt tengslanet. Hann hélt
góðum tenglum við æskuvini sína
þrátt fyrir búsetu erlendis og átti
einnig stóran vinahóp í Noregi.
Sem yfirmaður var hann vel
liðinn. Réttsýn, faglegur og sann-
gjarn.
Í febrúar fyrir tæpum fjórum
árum fékk Gísli blóðtappa í heil-
ann. Það var kraftaverk á marg-
an hátt að hann lifði þau veikindi
af, en hann varð aldrei samur aft-
ur. Það var erfitt að sjá þennan
félagslynda og virka mann missa
getuna til að tala eða tjá sig skrif-
lega. Eins að horfa á hann sárk-
valinn af verkjum alla daga, sér-
staklega núna síðasta árið. Það
þrátt fyrir að hann reyndi allt til
að fá bata og auka færnina sína
og minnka verkina var skaðinn
meiri en svo að það tækist að ein-
hverju marki.
Síðustu árin voru því allri fjöl-
skyldunni mjög erfið og að lokum
varð ljóst að Gísli hafði ekki þrek
til að lifa áfram því lífi sem virtist
fyrirsjáanlegt að væri fram und-
an. Hjartað gafst upp og ekki
tókst að bjarga honum í þetta
sinn.
Nú yljum við okkur við minn-
ingarnar um þennan góða dreng
og við vitum að nú líður honum
betur í sumarlandinu með öllum
þeim honum þótti vænt um.
Mamma.
Arnheiður Andrésdóttir.
Ég man líf mitt ekki án Gísla.
Ég var rúmlega þriggja þegar
Gísli fæddist. Gísli mætti í lífið
tilbúinn að láta að sér kveða.
Hann fæddist með horn eins og
Anna María frænka mín sem tók
á móti honum sagði svo réttilega.
Gísli var eiturklár, virkilega
ákveðinn, hlýr, fullur réttlætis-
kenndar en fyrst og fremst sann-
ur og mikill vinur vina sinna og
fjölskyldu. Hann var fyrir alla,
alltaf tilbúinn að hlusta, gefa ráð
og þiggja ráð ef þannig bar und-
ir.
Í götunni þar sem við bjuggum
var hrúga af krökkum, eiginlega
ekkert nema strákar. Æskan
flaug í bílaleiki, fótbolta og ein-
staka skúffukökuáti með Gísla og
vinum hans. Gísli var nefnilega
vinamargur og oftast sama þótt
þessi stóra systir hans þvældist
með honum. Ekki það að tímarn-
ir breyttust jú þegar leið á
grunnskóla og Gísli hélt áfram að
vera Gísli og vinir hans, en ég
eignaðist nýja vini.
Þegar Gísli var á nítjánda ári
fluttu hann, mamma og Ingi til
Noregs. Gísli nýtti hvert tæki-
færi til að kíkja á fjölskyldu sína
hér á landi. Hann fékk orð á sig
fyrir að vera ríki frændinn í Nor-
egi, sá sem kom ætíð með gjafir
og fyllti nammiskúffu heimilisins
af norsku sælgæti. Fastar voru
ferðir á KFC, bíó og ísferðir því
það varð jú að bæta í einu upp
alla afmælisdagana sem hann
hafði misst af. Hann var fram úr
hófi rausnarlegur við þessar
frænkur sínar, stríddi þeim góð-
látlega, kallaði þær litla púka,
þær kölluðu hann stóra púka og
hann sagði þeim að auðvitað væri
hann sannkallaður púki púkason.
Þær áttu stóran part í hjarta
hans og sá kærleikur var gagn-
kvæmur.
Gísli stóð sig ekki einungis vel
í því að vera frábær frændi, mág-
ur og stóri litli bróðir. Hann stóð
sig líka vel í vinnu. Hann mennt-
aði sig í jarðvegsverkfræði, sér-
hæfði sig í jarðgangagerð og hef-
ur komið að mörgum stórum
verkefnum bæði í Noregi og hér-
lendis. Stóra systir var stundum
hreint að springa af stolti yfir af-
rekum hans. Það eru sko ekki all-
ir sem eiga bróður sem á heims-
met.
Á árunum 2006 – 2009 bjó Gísli
á Íslandi. Á þessum árum kynnt-
ist hann Guðrúnu sinni. Með
Guðrúnu fylgdu Emma og Gabrí-
el og tók hann þessu lífi sínu sem
fjölskyldufaðir af sömu festu og
sannindum sem einkenndu allt
hans líf. Hann var PABBI. En
hann var líka frændi og bróðir og
nutum við þess óspart á þessu
tímabili að hafa Gísla nær okkur.
Árið 2009 flutti hann með nýju
fjölskylduna aftur til Noregs.
Gísli var samur við sig og hringdi
hann oft bara til að heyra okkur
hljóðið. Hann kom áfram reglu-
lega í heimsókn og við fórum út.
Fyrir þremur og hálfu ári
veiktist Gísli skyndilega og var
vart hugað líf. Af sömu þrjósku
og elju og einkenndu hann kom
hann til baka, þó aldrei samur. Í
heimsókn hans og fjölskyldunnar
nú í sumar var ljóst á atgervi
Gísla að líkami og hugur störfuðu
lítt saman. Ákveðnin og þessi
mikla hlýja sem alltaf einkenndi
hann var til staðar en líkaminn
var búinn. Gísli eins og við sem
elskuðum hann var að hverfa inn
í svefn og verkjamók og á end-
anum gaf hjartað sig. Eftir sitja
minningar um dásamlegan stóra
litla bróður sem gaf allt sitt til
þeirra sem stóðu honum næst.
Elín Guðjónsdóttir.
Gísli var svo skemmtilegur,
yndislegur og fyndinn og eins og
hann sagði alltaf sjálfur „púki“.
Samkvæmt honum vorum við
systur púkar líka. Gísli gaf And-
reu ís á fyrsta afmælinu hennar
og passaði upp á það að öll af-
mæli síðan myndum við fá ís. Og
við minntum á ísinn á afmælinu
hans.
Ein fyrsta minning hennar
Andreu af Gísla var í heimsókn
hjá honum í Noregi. Þá var hún
um fimm ára gömul og hafði þá
misst tönn og ætlaði sér að taka
hana til Íslands þar sem tannálf-
urinn á Íslandi myndi gefa henni
100 kr. en Gísla leist ekkert á það
þar sem tannálfurinn í Noregi
gæfi líka 100 kr. nema bara
norskar og það væri miklu meiri
peningur. Andrea var ekki sann-
færð af þessari staðreynd og fór
því með tönnina til Íslands og
áttaði sig seinna á mistökunum.
Gísli fór oft með okkur systur í
bakaríið hans Begga þegar hann
var á landinu. Beggi bakaði með
tröllahveiti og við vorum alveg
sannfærðar um að það myndi
gera okkur sterkar. Og þegar
Gísli flutti til landsins fórum við
oft þangað líka.
Þegar Gísli kynntist Guðrúnu
eignaðist hann sína fjölskyldu.
Því með henni fylgdu Emma og
Gabríel og urðum við krakkarnir
perluvinir og stuttu eftir það, ár-
ið 2007, fæddist þriðja systirin,
Emilý, og svo Sara María
frænka. Þær frænkur hafa alltaf
verið góðar saman þó að fjöl-
skyldan hafi flutt til Noregs.
Brúðkaupið hjá Gísla og Guð-
rúnu var fyrsta brúðkaupið sem
við fórum í en jafnframt falleg-
asta og skemmtilegasta. Við
dönsuðum við Pollapönk og
hlustuðum á Guðrúnu syngja,
tókum myndir á litlu myndavél-
arnar, blésum sápukúlur og fór-
um í leiki á lóðinni. Svo voru þau
flutt til Noregs en voru alltaf
með í öllum afmælum og veislum
í gegnum Skype.
Það var alltaf svo mikill púki í
Gísla. Eitt sinn vorum við fjöl-
skyldan í sundi og þá upp úr
þurru heyrist í kallað úr kallkerf-
inu: „Andrea Guðbjörg Helga-
dóttir, viltu koma að þjónustu-
borðinu.“ Stauluðumst við systur
fram að þjónustuborðinu saman
alveg skelkaðar með hvatningu
frá mömmu og pabba og þar var
Gísli kominn óvænt til landsins.
Kvöldið áður en hann dó vor-
um við elsta og yngsta í pottin-
um, hjá mömmu og pabba, með
mömmu að tala við Gísla á Mes-
senger og mamma sendi honum
mynd af okkur í pottinum og
sagði honum hvað okkur þætti
vænt um hann.
Það er enn þá svo ótrúlegt að
hann sé farinn ogað hann muni
ekki hringja í okkur á afmælinu
okkar til að minna okkur á að fá
okkur ís.
Andrea, Júlía og Emilý,
púkar, Helgadætur.
Elsku Gísli frændi minn er
farinn frá okkur í þessu lífi. Man
svo vel þegar við hittumst fyrst
heima hjá þeim Guðjóni og Arí í
Hafnarfirði. Frændi minn var
ekki hár í loftinu þá, eða systkin
hans, en mikið sem var tekið vel
á móti okkur, mér, Hjölla bróður,
mömmu og Valda pabba. Eins
var það á Lækjarbakka hjá
ömmu Pálínu og afa Elís. Það
voru svo hlýjar móttökur þar líka
og urðum við Hjölli bróðir minn
frá fyrsta degi strax inni í fjöl-
skyldunni. Aldrei fann ég að við
værum ekki blóðtengd þeim því
við vorum þeirra.
Margar góðar minningar úr
sveitinni á ég með krökkunum
öllum og margt sem var brallað
þar enda grallaragen í þeim
drengjum, Gísla, Inga, Halldóri
og Elís. Mest í gegnum síðari ár
var samband við elsku Gísla okk-
ar, hann var bara þannig, vildi
vita af fólkinu sínu og hafði sam-
band. Er svo þakklát fyrir tím-
ann okkar, elsku frændi minn, en
mikið er sárt að kveðja þig núna.
Elsku Guðrún og Börn. Arý,
Elín, Ingi, mínar dýpstu samúð-
arkveðjur og megi gæfan fylgja
ykkur alla tíð.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Ykkar
Júlíana (Júlla frænka).
Elsku hjartans Gísli minn,
elsku strákurinn minn eins og ég
kallaði þig alltaf. Þó svo ég ætti
þig ekki þá varst þú alltaf einn af
mínum strákum. Ég kom inn í líf
þitt þegar ég kynntist Þorvaldi
manninum mínum heitnum sem
var föðurbróðir þinn. Þá varst þú
aðeins fimm ára. Það var mikil
vinátta og samgangur milli okkar
og foreldra þinna. Þegar ég og
Þorvaldur heitinn fluttum í sveit
varst þú tíu ára. Þú varst hjá
okkur öll sumrin og í flestum þín-
um fríum frá skóla. Þú varst
fljótur að taka til hendinni þó lít-
ill værir þú. Duglegur samvisku-
samur, margt gerðist í sveitinni.
Margar ótrúlegar sögur um þig
sem gott og dásamlegt er að ylja
sér við núna. Þú varst fyndinn,
skemmtilegur með mikla frá-
sagnargleði. Eftir að þú fluttir til
Noregs þá hélt þessi dásamlega
vinátta sem aldrei slitnaði. Alltaf
þegar þú komst heim til Íslands
var spurt: Edda mín, verður þú
ekki búin að baka skúffuköku?
sem var í miklu uppáhaldi hjá
þér. Þú varst dásamlegur pabbi,
heimilisfaðir. Þú og Guðrún vor-
uð dásamleg saman. Þegar þú
varðst fyrir miklum veikindum
þá sá maður hvernig fjölskyldan
stóð sterk saman. Þú varst best-
ur. Ég er svo þakklát fyrir þig og
allt sem þú varst mér og hvað ná-
in við vorum öll, vináttan allar
stundirnar. Það var mikil dá-
semdardagur í sumar þegar þú
komst til landsins og ég, þú, Júl-
íana mín og Ingibergur minn fór-
um í dagsferð. Fyrst að Klaust-
urhólum, þar voru rifjaðar upp
allar minningarnar frá þeim
tíma. Síðan að Eystra-Fíflholti,
þar voru líka margar minningar,
allar góðar og skemmtilegar. Þú
varst þreyttur eftir þennan dá-
semdardag vegna þinna veik-
inda, en sáttur varst þú og það
var fyrir mestu að geta gefið þér
tíma til að búa til minningar.
Minningar sem er svo dásamlegt
fyrir okkur að eiga nú þegar þú
hefur kvatt þetta líf. Elsku hjart-
ans Gísli minn, strákurinn minn.
Takk fyrir allt sem þú varst mér
og öllum mínum. Ég er svo þakk-
lát að hafa haft þig í mínu lífi og
minna. Það er svo mikið erfitt að
kveðja þig. Elsku Guðrún mín,
börnin ykkar, elsku Arnheiður
mín, Elín mín, Þorvaldur Ingi og
fjölskyldur. Ykkar missir er mik-
ill en minningin um hann Gísla
okkar lifir í hjörtum okkar. Nú
kveð ég þig í hinsta sinn, elsku
Gísli minn.
Edda Björk Hjörleifsdóttir.
Okkar besti maður er fallinn
frá. Fyrsta minning mín af Gísla
er úr Fögrukinninni þegar hann
fékk sitt fyrsta reiðhjól. Hjólið
var rautt, með hrútastýri og gír-
um. Hann gætti hjólsins vel og
þegar við strákarnir hentum
okkar hjólum frá okkur, lagði
Gísli sitt frá sér. Það varð svo
lýsandi fyrir hans karakter, að
ganga vel um hluti og að haga sér
skynsamlega. Við æfðum körfu-
bolta saman, kláruðum grunn-
skóla saman, fermdumst saman,
keyptum okkur skellinöðrur,
mótorhjól, bíla, við byrjuðum
saman að reykja og drekka og
unnum heilmikið saman. Við fór-
um á Guns and Roses í London á
þeim tíma sem það þekktist
varla. Hann bar af okkur öllum í
því hve hreinskiptinn, heiðarleg-
ur og greiðvikinn hann var strax
sem barn og unglingur. Gísli var
alltaf til í félagsskap og stuð,
hann átti fjölmarga vini og kunn-
ingja. Allir kunna af honum sög-
ur um velvild og umhyggju. Svo
flutti hann til Noregs í nám og
vinnu og náði frábærum árangri
þar og steig hratt og örugglega
til metorða sem verkfræðingur
við stórar framkvæmdir hjá
norska ríkinu og í einkageiran-
um. Það var gæfuspor Gísla í líf-
inu að finna Guðrúnu og börnin
þeirra voru alltaf í forgrunni hjá
honum. Þau voru það sem hann
talaði um og hans yndi var að
taka þau með í vinnuna og sýsla
heima við. Ég get bara ekki
hugsað um harminn sem hann
Gísli hefur borið við að þurfa að
fara frá þeim svona snemma en
ég hef þá von, að geta rétt börn-
um þeirra Gísla og Guðrúnar
hjálparhönd í lífinu, fyrr eða
seinna. Hann hefði sætt lagi til að
gera það sama fyrir mig. Kæra
Guðrún, fjölskylda og vinir, inni-
legustu samúðarkveðjur.
Einar Guðmundsson.
Víkingurinn er fallinn. Límið í
vinahópnum. Gísli sem vildi öll-
um vel og sýndi það í verki. Hug-
urinn reikar. Allar þessar góðu
minningar. Við kinnadraugarnir
sem vörðum öllum stundum sam-
an. Margt brallað og langt frá því
allt prentvænt.
Við vorum báðir hræðilegir í
dönsku í grunnskóla. Ég senni-
lega aðeins verri. Gísli átti að
þýða fyrir allan bekkinn. Ég
hvíslaði að honum orði og orði.
Þau voru öll vitlaus. Svo hlógum
við eins og vitleysingar í frímín-
útum að sennilega verstu þýð-
ingu danskra orða allra tíma. Svo
fórst þú bara og lærðir jarðbor-
tækni í norskum háskóla. Enda
afburðaklár.
Eins og allir vita er sund of-
metin skemmtun. Sérstaklega
skólasund. Við Gísli höfðum ann-
að við tíma okkar að gera en að
busla með kolsvarta kúta, herta
þéttingsfast um magann. Fórum
bara og bleyttum sundfötin í
læknum. Það var reyndar smá
vesen þegar sundkennarinn
hringdi í mömmu og allt komst
upp.
Einu sinni fórum við saman á
Þjóðhátíð í Eyjum. Það er reynd-
ar varla hægt að segja að þú haf-
ir farið á Þjóðhátíð. Við vorum
nýkomnir á þessa fallegu eyju
þegar þú ákvaðst að fljúga heim.
Þér fannst bara leiðinlegt og
nenntir ekki að hanga þarna
lengur. Ef þú tókst ákvörðun þá
var þér ekkert haggað. Þú átt
enn þá Íslandsmetið í stystu dvöl
á Þjóðhátíð, 15 mínútur. Það
verður ekki slegið í bráð.
Gísli sem vildi allt fyrir vini
sína gera og var svo stoltur af
þeim þegar þeim tókst að gera
eitthvað rétt. Þú varst svo miklu
betri en við hinir. Alltaf reiðbú-
inn að hjálpa og alveg sama hvað
leið langur tími á milli þess að við
hittumst, alltaf var eins og við
hefðum hist í gær.
Fjölskyldan var þér allt.
Glampinn í augum þínum þegar
þú sagðir mér fyrst frá Guðrúnu
þinni. Ég vissi það strax að þið
mynduð vera saman til æviloka.
Enda varð það raunin. Elsku
Guðrún, Hrafnhildur Emma,
Gabríel Gaui, Sara María, Theó-
dór Donni og Ólíver Steinarr,
ykkar missir er mikill. Megi allar
góðar vættir styrkja ykkur og
styðja.
Ég kveð dásamlegan vin.
Sjáumst seinna í paradísar-
borginni.
Haraldur F. Gíslason.
Gísli Þór
Guðjónsson
Stapahrauni 5, Hafnarfirði
Sími: 565 9775
www.uth.is - uth@uth.is
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Kristín
699 0512