Morgunblaðið - 09.12.2021, Síða 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. DESEMBER 2021
✝
Anna Kristín
Linnet fæddist
í Vestmannaeyjum
24. júní 1927. Hún
lést á Borgarspít-
alanum 23. nóv-
ember 2021.
Foreldrar henn-
ar voru Júlíus
Kristján Linnet og
Jóhanna Eyjólfa
Ólafía Júlíusdóttir.
Anna Kristín flutt-
ist með foreldrum sínum til
Reykjavíkur sem ung stúlka.
Systkini Önnu Kristínar voru
Henrik Adólf, Elísabet Lilja,
Stefán Karl, Hans Ragnar og
Bjarni Eggert Eyjólfur. Sam-
mæðra var Mjall-
hvít Margrét Jó-
hannsdóttir.
Anna Kristín
flutti til Kaup-
mannahafnar árið
1947 þar sem hún
starfaði sem au pa-
ir. Hún giftist Sig-
urði Óskari Jóns-
syni
bakarameistara ár-
ið 1947 í Kaup-
mannahöfn. Eftir tveggja ára
dvöl þar fluttu þau heim til Ís-
lands. Þar fór hún í Húsmæðra-
skólann í Reykjavík.
Börn Önnu Kristínar og Sig-
urðar eru: Jón, f. 1954, Krist-
ján, f. 1956, Hannes, f. 1957, og
Edda, f. 1951, sem nú er látin.
Barnabörn þeirra eru átta og
barnabarnabörn einnig átta.
Stjúpbarnabörnin eru í dag
þrjú, eitt er látið, og stjúp-
barnabarnabörnin eru 11.
Anna og Sigurður stofnuðu
heimili í Sörlaskjóli og bjuggu
þar fyrstu hjúskaparárin. Þau
byggðu síðan á Hagamel 33 og
bjuggu þar lengst af þangað til
þau fluttu í fjölbýli fyrir eldri
borgara í Árskógum árið 1993.
Anna fór út að vinna eftir að
börnin uxu úr grasi. Vann hún í
15 ár í versluninni Dagnýju við
Laugaveginn og síðar í nokkur
ár bakaríinu við Hagamel.
Útför Önnu Kristínar Linnet
fer fram í dag, 9. desember
2021, klukkan 13 frá Nes-
kirkju.
Streymt verður frá útför.
Einnig er tengill á:
https.//www.mbl.is/andlat
Ég hitti Önnu fyrst 6. janúar
1962, þegar ég flutti á Hagamel-
inn, alvörugötu (boulevard). Þar
var nægur félagsskapur á fyrstu
hæðinni; Edda, Nonni, Kiddi og
Hannes, ég var aðkomumaður en
var vel tekið af öllum, kannski
hjálpuðu möppurnar með dönsku
Andrésblöðunum til, eru þær
ennþá á Hagamelnum. Ég var
strax velkominn á heimilið hjá
Önnu og Didda bakara, Jói í
Múlakaffi sagði mér nýlega að
bakarí Jóns Símonarsonar hefði
verið þekkt fyrir afburða vöru og
mikil gæði, sem þekkist ekki í
dag, allt miðlungs, nema á Múla-
kaffi.
Anna var alltaf jákvæð, bros-
andi og hress, gerði gott úr öllu
þessu jarðlífsrugli. Heimilið hjá
Önnu og Didda var alltaf opið,
þarna voru allir; Lordinn, Long-
arinn, Ómar, Ásta, Anna litla,
Steini, Laufey, Pétur, Muggur,
Jói Braga, Byssan, Júlli, Stebbi,
Raggi, Þórir, Jón B., Kobbi,
Tjústi gó lalli, og fleiri og fleiri, og
alltaf var skál í boðinu, á miðju
borðinu. Á þessum tíma voru bara
til tvö kyn, þannig að lífið var ekki
eins andlega ruglað og núna og
bara landlínan, allir í sínu eigin
núi, en ekki í annarra núi í síman-
um.
Það var mesta furða hvað
heimilið hjá Önnu var flott miðað
við allan umganginn, allt í röð og
reglu, en stundum var smá óregla.
Unglingar henda fötunum hingað
og þangað svo mamma geti þveg-
ið, án þess að einhver meti það, og
mamma röflar, þangað til við
lendum í því sjálf og skiljum ekk-
ert í vanþakklætinu og við röflum
og næsta kynslóð röflar.
Maturinn hjá Önnu og Didda
var alltaf góður, dönsk áhrif þar,
aðeins einu sinni á ævinni hef ég
fengið svo góða sósu að ég bað um
að fá hana í glas til að drekka
hana, það var rjúpusósan hjá
Önnu. Hún skildi það, en aðrir
urðu undarlegir á svipinn, þekktu
ekkert annað en þessi gæði.
Allt ljúfar og góðar minningar
um þetta fólk. Svo flutti ég, svo
flutti Anna, svo flutti ég, svo flutti
ég, svo flutti ég, svo flutti Anna og
bjó á Hrafnistu, hitti hana síðast
þar fyrir utan á fallegum sólar-
degi með Kidda og þótt árin hafi
liðið og sumt væri gleymt áttum
við skemmtilegt samtal ég og
Anna. Anna spurði mig hvort ég
væri búinn að selja Hagamelinn,
ég sagði nei, og hún sagði ekki ég
heldur, ég ætla ekki að selja hann.
Þarna töluðum við um Hagamel-
inn lengi vel og við ætluðum hvor-
ugt að selja hann, aldrei! Það sýn-
ir bara hvað þar var gott að vera;
þótt við hefðum flutt þaðan fyrir
tugum ára var hann okkur samt
svo kær, hvort sem við mundum
eitthvað annað eða ekki.
Diddi, Edda og Anna farin, og
vita meira um eitthvað en við hin,
smá öfund. Mamma og pabbi
merkilegasta fyrirbærið, án
þeirra værum við ekki hér, aldrei
of seint að fatta það. Sakna for-
eldra minna. Nonni, Kiddi og
Hannes, ég er þakklátur fyrir að
hafa fengið að kynnast ykkur, það
var ekki til betri staður að flytja á
en Hagamelurinn, sérstaklega á
númer 33. Splúúúbb.
Guð blessi ykkur, styrki og
varðveiti. Alltaf vænt. Hlýja.
Karl Björnsson.
Anna Kristín
Linnet
✝
Guðlaug Pét-
ursdóttir fædd-
ist á Kirkjubæ í
Vestmannaeyjum
25. september
1928. Hún lést á
Hraunbúðum í
Vestmannaeyjum
27. nóvember 2021.
Foreldrar henn-
ar voru Pétur Guð-
jónsson, f. 12. júlí
1902, d. 21. ágúst
1982, bóndi og sjómaður á
Kirkjubæ í Vestmannaeyjum, og
Guðrún Rannveig Guðjóns-
dóttir, f. 17. apríl 1905, d. 18.
október 1938, frá Tóarseli í
Breiðdal.
Alsystkini Guðlaugar eru:
Jónína Ósk, f. 1926, d. 2016;
Guðlaugur Magnús, f. 1931, d.
2017; Jóna Halldóra, f. 1933, og
Guðjón, f. 1935, d. 1985. Hálf-
systkini samfeðra eru: Guðrún
Rannveig, f. 1939, d. 2015; Árni,
f. 1941, d. 1996; Brynja, f. 1946,
og Herbjört, f. 1951, d. 1999.
Guðlaug gekk í hjónaband
laug. 4) Jóhann Þór, f. 27. sept-
ember 1961. Kona hans er Haf-
dís Hannesdóttir. Þeirra börn
eru: Hannes, Sindri og Magnea.
Barnabarnabörnin eru sex.
Guðlaug ólst upp í Vest-
mannaeyjum. Þegar hún var 10
ára lést móðir hennar. Eftir
andlát hennar kom fljótlega á
heimilið þeim til aðstoðar Lilja
Sigfúsdóttir, f. 11. október 1917,
d. 15. október 1990. Hún gekk
Guðlaugu og fjórum ungum
systkinum hennar í móðurstað
og giftist föður þeirra Pétri árið
1943. Árið 1946 kynntist Guð-
laug Jóhanni Jónassyni, síðar
útgerðarmanni, en hann hafði
komið til Eyja á vertíð. Vorið
1947 fluttu þau til Þórshafnar
og bjuggu þar alla tíð, lengst af
á Langanesvegi 33. Guðlaug
sinnti húsmóðurstörfum ásamt
því að reka verslunina Signar og
Helgi í hartnær 50 ár á Þórs-
höfn. Guðlaug hélt alltaf góðri
tengingu við Vestmannaeyjar,
þar sem stór hluti fjölskyld-
unnar býr, og dvaldi alveg þar
síðustu árin.
Útför hennar verður frá
Landakirkju í dag, 9. desember
2021, klukkan 13.
Streymt verður frá útför.
Einnig er tengill á:
https://www.mbl.is/andlat
hinn 9. maí 1947
með Jóhanni Jón-
assyni, f. 25. sept-
ember 1925 á Skál-
um á Langanesi, d.
2. febrúar 1992.
Foreldrar hans
voru Jónas Alberts-
son, f. 3. maí 1885 á
Svæði í
Grýtubakkahreppi,
d. 20. júní 1954, og
Sælaug
Sigurgeirsdóttir, f. 13. janúar
1894 á Höfða á Langanesi, d. 5.
júlí 1968 á Þórshöfn.
Börn Guðlaugar og Jóhanns
eru: 1) Guðrún Rannveig, f. 10.
október 1947. Eiginmaður henn-
ar er Þórarinn Sigurðsson. Son-
ur þeirra er Jóhann Sigurður. 2)
Jónas Sigurður, f. 6. nóvember
1956. Kona hans er Þorbjörg
Þorfinnsdóttir. Þeirra börn eru
Guðlaug Rannveig, Jóhann Haf-
berg og Eygló. 3) Pétur Sævar,
f. 25. mars 1959. Kona hans er
Vilborg Stefánsdóttir. Þeirra
börn eru Bjarni Geir og Guð-
Elskulega mamma mín hefur
nú fengið hvíldina og er komin til
pabba sem hefur örugglega tekið
vel á móti henni. Mamma var
fædd og uppalin í Vestmannaeyj-
um, fluttist til Þórshafnar 19 ára
gömul með pabba sem hafði
kynnst henni á vertíð í Eyjum og
ég laumufarþegi með henni.
Þegar ég lít til baka og skoða í
minningabankann minn minnist
ég mömmu sem einstaklega ljúfr-
ar, umhyggjusamrar, hjálpfúsrar
og ástríkrar konu. Hún var alltaf
til staðar fyrir okkur og ávallt
hægt að leita til hennar með allt.
Mamma var mikil hannyrða-
kona sem prjónaði, heklaði og
saumaði út. Hún saumaði og
prjónaði nánast öll föt á mig þegar
ég var barn.
Mamma var mikil sjálfstæðis-
kona og var oft glatt á hjalla á
Langanesveginum rétt fyrir kosn-
ingar þegar sjálfstæðisþingmenn
voru með fundi á Þórshöfn, þá
svignuðu borðin af ýmsu góðgæti
og oftar en ekki gistu 1-2 þing-
menn heima hjá okkur, þá var
mamma í essinu sínu.
Á sumrin vann mamma í síld og
var ég ekki há í loftinu þegar ég
fór að reyna að hjálpa henni við að
leggja niður í tunnur en það var
ekki vel séð að ég legði niður
neðstu lögin svo mamma gerði
það. Í eitt skipti þegar var söltun
gat ég ekki beðið eftir henni svo
að ég hoppaði upp, stakk mér nið-
ur í tunnuna og stóð þar á haus og
komst hvergi þar til mamma
bjargaði mér en ég hef ekki verið
nema 7-8 ára. Mamma gerði oft
góðlátlegt grín að þessu atviki.
Mamma og Anna systir pabba
ráku verslunina Signar og Helgi á
Þórshöfn frá árinu 1965. Árið 1969
fluttu þær verslunina í kjallarann
á Langanesvegi 33, eftir það var
búðin kölluð Gullubúð sem þær
ráku til 2010 en þessi rekstur var
líf og yndi mömmu og taldi hún
ekki eftir sér að opna búðina eftir
að venjulegum afgreiðslutíma
lauk, hvenær sem var.
Pabbi greindist með krabba-
mein 1979 aðeins 54 ára og eðli-
lega tók það mjög á mömmu og
okkur öll. Hann barðist við þenn-
an illvíga sjúkdóm í 13 ár en fékk
þó þokkalega tíma á milli. Það var
okkur öllum mikill söknuður þeg-
ar hann féll frá 2. febrúar 1992 en
mamma sætti sig raunverulega
aldrei við fráfall hans.
Árið 1992 festi mamma kaup á
íbúð í Eyjum og bjó þá bæði þar
og á Þórshöfn en árið 2010 skipti
hún um íbúð og bjó við hliðina á
okkur á Hilmisgötu 4. Það var
mjög notalegt að hafa hana svona
nálægt, hún kom yfir til okkar á
hverjum degi og við til hennar.
Hún fluttist á Hraunbúðir 2017 og
undi hún hag sínum þar vel, fékk
ástúð og bestu umönnun sem
hægt var að fá. Öllu starfsfólki
þakka ég af alúð.
Elsku mamma mín, nú er kom-
ið að leiðarlokum, takk fyrir allt,
ég á eftir að sakna þín endalaust.
Barnabörnin okkar sem elskuðu
þig svo mikið þakka þína ástúð og
umhyggju. Biðjum að heilsa elsku
pabba og afa.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Þín dóttir,
Guðrún (Gunna).
Í dag kveð ég merka konu sem
var í senn ein af mínum bestu vin-
um og um leið tengdamóðir mín.
Það var fyrir rúmlega hálfri
öld, að ég kynntist ungri stúlku
sem síðar meir varð konan mín.
Þetta var á þeim árum þegar
ungir peyjar máttu reyna við
stelpur, án þess þó að lenda í
vandræðum. Á þessum tíma átt-
aði ég mig ekki á því að með
Gunnu fylgdi pakki, og að í þess-
um pakka væri eðalperla, hún
Gulla.
Með okkur Gullu tókst mikill
vinskapur sem aldrei féll kusk á.
Þegar ég lít til baka, þá koma
upp í hugann mörg minningabrot,
ég man þegar ég kom fyrst inn á
heimili Jóa og Gullu, það var þeg-
ar við félagarnir úr Eyjum fórum
saman í hringferð á Volkswagen-
bjöllu, ég fékk það í gegn að komið
væri við á Þórshöfn, en þar átti
heima ung stúlka en við höfðum
verið að stinga saman nefjum þá
um veturinn.
Okkur var boðið í mat og ætlaði
Gulla greinilega að gera gott við
okkur og borinn var á borð silung-
ur með öllu tilheyrandi, þarna
lenti ég í vandræðum því silungur
er sá versti matur sem ég hef
borðað, Gulla sá að gaurinn sem
dóttir hennar var að slá sér upp
með var frekar lystarlaus og til að
bæta það upp þá var okkur félög-
unum boðið í hádegismat daginn
eftir, en við félagarnir mættum
ekki og héldum áfram ferð, ég átt-
aði mig á því seinna hversu miklir
dónar við höfðum verið en til allr-
ar lukku kom þetta ekki að sök inn
í framtíðina.
Guðlaug Pétursdóttir tengda-
móðir mín var eins og áður er sagt
mikil eðalkona, góðmennskan
uppmáluð og mátti ekkert aumt
sjá.
Gulla tengdamóðir mín ólst upp
á miklu sjálfstæðisheimili og mót-
aði það hennar pólitísku skoðun
alla tíð. Hún sagði mér þá sögu
þegar hún var að alast upp á
Kirkjubæ að í næsta húsi hefði bú-
ið kúabóndi sem í daglegu tali var
kallaður Tobbi á Kirkjubæ. „Við
krakkarnir gátum aldrei skilið
hvers vegna hann Tobbi væri
svona góður maður þrátt fyrir að
hann væri kommúnisti.“
Hún uppgötvaði það snemma
að mannkostir og góðmennska
hefðu ekkert með pólitík að gera,
sem henni fannst merkilegt á
þeim tíma og eftir þeirri hug-
myndafræði lifði hún allt til loka.
Hún var kona hlaðin kærleika
sem fór hávaðalaust um hlöð, en
það duldist engum sem henni
kynntist hversu mikill persónu-
leiki hún var.
Svona gæti ég haldið áfram út í
það óendanlega. Ég kveð elsku-
lega manneskju sem eingöngu
sáði góðmennsku og hlýju til
handa öllum.
Gulla mín, hafðu þökk fyrir
samfylgdina og allt sem þú varst
okkur.
Þórarinn Sigurðsson.
Elsku ljúfa og góða Gulla
amma okkar hefur kvatt okkur í
hinsta sinn og um leið er veröldin
okkar orðið fátækari.
Við nutum þeirra forréttinda
að alast upp með ömmu og afa í
næsta nágrenni heima á Þórshöfn
og alltaf stóð heimilið þeirra á
Langanesveginum okkur opið.
Hlýtt faðmlag og pönnukökuilm-
ur tók á móti okkur en amma bak-
aði heimsins bestu pönnukökur.
Þegar við fengum að gista hjá
ömmu og afa var yndislegt að eiga
morgnana með ömmu, sem leyfði
okkur að kúra fram eftir í afa holu,
bauð okkur svo upp á morgunmat
við kertaljós og undir ljúfum tón-
um úr útvarpinu. Hún var líka
alltaf með eitthvað á prjónunum
og búum við vel að því í dag.
Amma okkar og afi áttu sér-
stakt samband og komu alltaf
fram hvort við annað af ástúð og
virðingu. Þegar afi féll frá árið
1992 var augljóst hversu mjög
amma saknaði hans. Í hvert skipti
sem hún talaði um hann var það
gert með mikilli hlýju í málrómn-
um og alltaf fékk hún tár í augun
við minninguna um hann.
Amma rak verslun í fjölda ára –
Gullubúð – þar sem næstum allt
fékkst. Í minningunni var það
þannig að þegar spurt var eftir til-
tekinni flík hvarf amma inn í hill-
urnar sem voru endalaust djúpar
og kom til baka með réttan bunka.
Þegar við urðum eldri fengum við
að hjálpa til við ýmis verkefni,
ekki síst að koma fyrir nýjum
vörum. Þá var gamli lagerinn al-
ger fjársjóður fyrir okkur systur
að komast í og dressa okkur upp.
Amma var mikið jólabarn og
byrjaði jólaundirbúninginn
snemma. Búðin var opin fram á
kvöld í aðdraganda jóla og þegar
við urðum eldri fengum við að að-
stoða við að afgreiða og fylgjast
með hversu mjög amma naut sín í
vinnunni. Vinnan kom þó ekki í
veg fyrir að hún bakaði ógrynni af
smákökum og skreytti húsið hátt
og lágt. Á jóladag var alltaf boðið í
hangikjöt og svið á Langanesveg-
inum þar sem amma tók á móti
okkur með bros á vör og jóla-
svuntuna. Eftir matinn var kani
spilaður fram eftir kvöldi.
Þegar amma flutti fyrir nokkr-
um árum aftur til Vestmannaeyja
fór samverustundum fækkandi en
símtölum þess í stað fjölgandi.
Þegar við komum í heimsókn til
Eyja tók hún á móti okkur með
hlýju faðmlagi og spjalli um lífið
og tilveruna.
Amma ræktaði fólkið sitt af
umhyggju og lét sig aldrei vanta á
stórum stundum í lífi okkar. Þeg-
ar Jónas Óli hans Jóhanns fæddist
spurði hún frétta af honum í
hverju símtali og var síðasta ferð-
in hennar heim til að vera við-
stödd nafnaveisluna hans. Hún
var líka dugleg að sinna samfélag-
inu sínu heima á Þórshöfn, m.a.
með kvenfélaginu. Hún sam-
gladdist fólki þegar vel gekk og
sýndi samkennd þegar við átti.
Við erum þakklát fyrir að eiga
minningarnar um ömmu og glöð
því við vorum svo heppin að eiga
hana að í lífinu. Okkar síðustu
stundir með ömmu voru í sumar/
haust og var þá farið að draga af
henni. Það var því ótrúlega dýr-
mætt að sjá hvernig hún ljómaði
þegar farið var að rifja upp gamla
daga.
Elsku besta amma okkar, takk
fyrir að vera alltaf til staðar fyrir
okkur og fyrir að vera okkur fyr-
irmynd í lífinu. Við munum alltaf
sakna þín.
Guðlaug (Gulla),
Jóhann og Eygló.
Gulla móðursystir mín hefur
lokið jarðvist sinni eftir 93 farsæl
ár. Hún var næstelst fimm barna
Péturs Guðjónssonar og Guðrún-
ar Rannveigar Guðjónsdóttur í
Vestmannaeyjum. Ósk móðir mín
var elst. Þær voru 10 og 12 ára
gamlar þegar móðir þeirra veikt-
ist af lungnabólgu og lést frá eig-
inmanni og fimm ungum börnum,
því yngsta tveggja ára. Það er erf-
itt að setja sig í slík spor en öll
döfnuðu þau vel og vegnaði vel í
lífinu. Pétur afi kvæntist nokkru
síðar Lilju seinni konu sinni og
bættust þá fjögur systkini í hóp-
inn.
Nú atvikaðist það svo að þær
systur mamma og Gulla giftust
báðar mönnum frá norðaustur-
horni landsins og settust þar að,
mamma á Raufarhöfn og Gulla á
Þórshöfn. Lengra var ekki hægt
að komast frá Eyjum. Það var
mikill samgangur á milli fjöl-
skyldnanna, einkum eftir að vega-
samgöngur bötnuðu og skipst var
á að aka á milli. Þessar heimsókn-
ir voru alltaf mikið tilhlökkunar-
efni hjá okkur börnunum, ekki
síst að fara til Þórshafnar og fá að
fara í búðina hjá Gullu en hún rak
verslun þar í marga áratugi, fyrst
með systkinum Jóa heitins og síð-
ustu áratugina í kjallaranum á
heimili sínu. Þessar fjölskyldu-
heimsóknir eru mjög minnisstæð-
ar. Karlarnir settust inn í stofu og
fóru að ræða um útgerðina og
pólitík. Annar framsóknarmaður
og hinn sjálfstæðismaður en aldr-
ei mikil læti. Gulla dekkaði stofu-
borðið og síðan byrjuðu terturnar
og kökurnar að byltast fram þar
til allt svignaði. Það fór enginn
svangur frá Gullu frænku.
Búðin var ævintýraveröld og
varð vinsæll áningarstaður þegar
gesti bar að garði hjá okkur í Öx-
arfirðinum sem venjulega endaði
með rúnti til Raufarhafnar og
Þórshafnar. Eitt sinn sem oftar
vorum við með vini okkar í heim-
sókn í Gullubúð. Vinur okkar fann
þar m.a. forláta sólgleraugu sem
höfðu dvalið í búðinni í ansi mörg
ár. Þegar hann ætlaði að greiða
fyrir þau sagði Gulla honum að
hann mætti eiga þau. Þau myndu
hvort sem er ekkert seljast.
Þær systur voru mjög nánar og
svo líkar í útliti að barnabörnin
áttu það til að rugla þeim saman.
Þegar Gulla gisti í borginni vildi
hún hvergi frekar vera en hjá Ósk
systur sinni. En það sem ein-
kenndi Gullu var hennar enda-
lausa blíða við allt og alla. Mér er
það til efs að hún hafi átt nokkurn
óvildarmann enda man ég ekki til
þess að hún hafi lagt illt orð til
nokkurrar manneskju.
Gulla missti Jóa sinn allt of
snemma. Hann lést í febrúar 1992
eftir langt stríð við krabbamein,
aðeins 66 ára að aldri. Gulla hélt
sínu striki á Þórshöfn næstu ár og
áratugi uns hún flutti í skjól barna
sinna í Vestmannaeyjum þar sem
hún eyddi ævikvöldinu. Við Mar-
grét vottum börnum hennar og
fjölskyldum þeirra samúð okkar
en minningin um yndislega
frænku lifir.
Pétur Björnsson.
Guðlaug
Pétursdóttir
Sálm. 86.11
biblian.is
Vísa mér veg þinn,
Drottinn, að ég
gangi í sannleika
þínum, gef mér
heilt hjarta, að ég
tigni nafn þitt.