Strandapósturinn - 01.06.2019, Side 118

117
að það mætti láta þann okkar sem var minnstur skríða inn um
gluggann. Svo var gerður út leiðangur eina nóttina, þeim litla var
lyft upp í gluggann og látinn hafa vasaljós og inn komst hann.
Hann birtist síðan fljótlega með allt sem til þurfti. Nú þurfti að
gera út annan leiðangur til að blanda mjöðinn. Við höfðum orðið
okkur út um fjórar þriggja pela flöskur úr ruslagámi Péturs bryta.
Ein nemendaíbúðin sem kölluð var gamla sundlaug var auð síðan
fyrsti og annar bekkur fóru. Þarna hafði einu sinni verið lítil inni-
sundlaug og var síðar sett þarna gólf og útbúin herbergi. Nú var
laumast þarna niður eina nóttina og mjöðurinn blandaður. Inni í
skáp í einu herbergjanna var hleri sem komast mátti niður um og
undir gólfið, þar voru flöskurnar settar. Nú liðu nokkrir dagar og
við fórum öðru hverju að líta eftir. Nú fór þarna að finnast sterk
súrlykt. Við sáum að þetta gat ekki gengið lengur og var nú gerður
út enn einn næturleiðangur. Niður við sjó var gamall hálffallinn
torfkofi og nú voru flöskurnar sóttar og fluttar í torfkofann.
Nú leið að síðasta kveldi á Reykjaskóla og við töldum okkur
ekki lengur undir aga skólans. Um miðnættið var svo safnast
saman niður í fjöru og mjöðurinn sóttur í torfkofann og nú skyldi
gera sér glaðan dag. Menn supu á flöskunum en voru fljótir að
spýta guðaveigunum út úr sér. Þvílíkur bölvaður óþverri, það var
ekki nokkur leið að kyngja einum einasta sopa. Guðaveigunum
var því hellt í sjóinn og flöskunum hent út í sjó og skotnar niður
með grjótkasti. Þar með lauk þessum gleðskap og fórum við bara
að hátta því morguninn eftir átti að leggja upp í ferðalag til
Reykjavíkur og næsta dag um Suðurland.
Ferðin um Suðurland var hin skemmtilegasta, farið var á
Þingvelli, Gullfoss, Geysi og eitthvað fleira. Um kvöldið hittumst
við hjá einhverjum sem hafði yfir að ráða stórri stofu og nú hafði
einhverjum tekist að útvega eina flösku af brjóstbirtu ásamt gosi.
Þar var nú skálað fyrir Reykjaskóla og ánægjulegri dvöl þar en þar
sem margir voru um sopann kláraðist hann fljótt og var þá ekkert
eftir nema að kveðjast. Mikið var um faðmlög, kossa, hlátur og
grátur. Síðan fór hver til síns heima og þar með var lokið merkum
áfanga í lífi okkar.
Lýður Benediktson
Ljósmyndir eru úr safni greinahöfundar.