Strandapósturinn - 01.06.2019, Blaðsíða 121

120
Og í allsleysinu fólst auðurinn því nauðir hennar efldu án efa
viljastyrk, kjark og þá skörpu hugsun sem henni var í upphafi gef-
in. Hún hafði engu að tapa en allt til að vinna.
Sjálfstæði Guðrúnar og hæfileikar héldust í hendur við forsjón-
ina sem veitti henni skjól hjá fólki sem tilbúið var að líta framhjá
hefðum kynhlutverka. Fólki sem leyfði henni, leiðbeindi og
kenndi að meðhöndla verkfæri og færði henni í hverju skrefi
vinnunnar verkmenningu íslenskrar trésmíði að gjöf. Arfleifð
færustu smiða á Ströndum lenti í höndum fatlaðrar stúlku sem
hefði líklega aldrei fengið slíkt tækifæri fullfrísk. Þannig fylgdust
að fórnin og ávinningurinn, allsleysið og auðurinn og leiddu
Guðrúnu í átt að framtíð sem hana hefði ekki getað órað fyrir.
Hún nýtti færni sína í að smíða ýmiss konar búshluti en hugur-
inn stóð til þess að takast á við stærri og flóknari verkefni, báta-
smíði. Sjósókn var undirstaða afkomu margra á þessum tíma.
Strandamenn smíðuðu góða báta og það var mikilvægt að
viðhalda þeirri þekkingu. Óhjákvæmilega læðist sú hugsun að
hvort draumurinn um eigin bát, frelsið sem fólst í því að komast
leiðar sinnar á handaflinu laus við viðjar fatlaðra fóta sinna hafi
ekki hvatt Guðrúnu áfram í bátasmíðinni. Í það minnsta hélt hún
ótrauð áfram og smíðaði báta allt upp í sexæringa á starfsævi
sinni, sem varð ærið löng.
Guðrún var tæplega þrítug þegar hún sameinaðist fjölskyldu
sinni og kom sem vinnukona til Guðmundar bróður síns sem þá
var bóndi á Finnbogastöðum og meðhjálpari í Árneskirkju. Þá
þegar var hún komin langt útfyrir þá slóð sem í upphafi virtist
mörkuð henni. Og enn tók leiðin óvænta stefnu þegar þau Magn-
ús Jónsson hétu hvoru öðru eiginorði og giftu sig í litlu torfkirkj-
unni í Árnesi vorið 1805. Í kjölfarið tóku þau við búskap á hálfri
jörðinni Munaðarnesi og stofnuðu þar heimili með Guðrúnu
móður Magnúsar og Guðbjörgu ungri dóttur hans af fyrra hjóna-
bandi. Þar stunduðu þau samhent búskap og sjósókn næstu árin.
Um tíma eignuðust þau alla jörðina Munaðarnes, sem á þeim
árum var alla jafna tví- eða þríbýli. Velgengni þeirra tók snöggum
breytingum þegar Magnús veiktist og lést langt um aldur fram
eftir einungis fimm ára hjónaband. Guðrún hélt heimili ásamt
stjúpdóttur sinni og tengdamóður og lét eftir sem áður engan
bilbug á sér finna. Hún fékk fljótt til sín bústjóra en Jón Einarsson