Strandapósturinn - 01.06.2020, Síða 13

12
Reykjarvík og tek kíkinn og kíki norður yfir Brúarárdalinn og viti menn
þarna langt norður frá er móri að skokka norður brúnir og stefnir neðan
við Brúarárfell, rólegur, sjáanlega ekkert orðið var við hættu, kannski að
hugsa um vorið, Eyjagrenið, gæti verið, kannski möguleiki að komast
norður fyrir og sitja fyrir honum. Veður sem fyrr sagði bjart og stillt aðeins
smá gola, kominn veiðihugur í kall, ekkert annað kemst að en hvernig
muni hægt að koma sér í færi. Lilja heima, ég ætlaði aðeins að skreppa nei,
nei, ekki lengi …. allt gleymt nema gömul mórauð tófa á leið norður brúnir.
Ég sé strax að mín eina von var að fara langt ofan við hæðirnar og reyna
að komast fram fyrir skolla og laumast í veg fyrir hann, finna stað þar sem
ég gæti legið fyrir honum, og brenni af stað. Þegar ég tel mig vera kominn
hæfilega langt til að geta laumast hljóðlega í veg fyrir rebba, er stoppað á
litlu klettaholti, sett skot í hólkinn, handfljótur, hugsa ekki baun, gleymi að
setja öryggið á, sem ég þó gleymi afar sjaldan og laumast af stað. Nú skyldi
fara hljóðlega, snjór hylur jörð, það er lausamjöll og … og einnig það sem
verra var og átti ekki að vera þarna, flughált svell undir mjöllinni. Ferðin
frá sleðanum varð hvorki löng né hávaðalaus ég tókst á loft og skell niður,
hár hvellur sem bergmálar um allt… man samt ekki eftir að hafa heyrt hann.
Þegar ég átta mig finnst mér hægri fóturinn vera ískaldur sem ekki var
áður, ætla að rísa upp, en nei, eitthvað er ekki í lagi, strax rennur upp fyrir
Sleðinn sem Guðbrandur var á þegar hann lenti í slysinu.