Strandapósturinn - 01.06.2020, Síða 15

14
eins og kornabarn, held að tvær konur hafi setið undir höfðinu á mér. Þetta
gekk fljótt fyrir sig, þyrlan kom og fyrr en varði var ég lagður af stað til
höfuðstaðarins. Áður hafði ég beðið um að Lilja yrði látin vita af ferðum
mínum og hvað hefði gerst, einnig að ég væri ekki í neinni lífshættu, sem
og var gert en óþarft fannst mér að þetta annars ágæta björgunarfólk eða
einhver úr þeirra röðum hafði talið þörf á að koma fréttum af þessu í
ríkisútvarpið með hraði. Þegar þyrlan lendir við Borgarspítalann er Guð-
mundur Ingólfsson frændi minn og öryggisvörður á spítalanum úti og sér
alla móttökunefndina og hugsaði „nú hefur eitthvert fyrirmennið slasað
sig illa“ því þar var mættur þvílíkur hópur af fréttamönnum enda fréttin
búin að koma í Ríkisútvarpinu. Gummi sagði að hann hafði ekki séð annað
eins nema eitthvert stórmenni væri á síðustu andvörpunum að mæta á
Borgarspítalann til að geispa golunni. En ekkert af þessari viðhöfn sá ég
því læknirinn í þyrlunni svæfði mig þegar komið var suður á Mýrar, en séð
hafði ég áður til bænda þar að aka skarni á hóla. Ég vaknaði ekki aftur fyrr
en einhvern tímann daginn eftir þá „breyttur maður“ en skotið hafði farið
skáhallt í gegn um hægra hnéð en mitt lán var að allar helstu æðar sluppu
þannig að blóðmissir var mjög lítill.
Þegar ég vakna situr Heiðrún systir mín hjá mér og eitthvað var ég nú
ruglaður mundi fátt en það rifjaðist upp svona smátt og smátt. Til gamans
má segja frá því að Heiðrún var hugsi yfir því að meðan ég var að vakna
sem gekk seint eftir langan svefn var ég alltaf að tauta, „eins gott að ég
var búinn að ná Nesrollunni“ … „Hvað með þessa Nesrollu sem þú varst
alltaf að tala um?“ spurði hún. Ég áttaði mig á því nokkrum dögum seinna
hvað það var, því fáum dögum fyrir slysið hafði ég náð úr klettum kind
frá Kaldrananesi sem illa hafði gengið að koma höndum yfir um haustið
og varði sig alltaf í klettum á Nesströndinni. Eitthvað hafði þetta runnið
gegnum undirmeðvitundina hjá mér þar sem ég sveif í óminnistómi suður
á Borgarspítala að snúið yrði það hjá mér nú, að handsama kindina því illa
hefði það gengið áður, meðan báðir fætur voru jafnlangir. Það er greinilegt
að doktorarnir geta ekki slökkt á öllu hjá manni með svæfingunni.
Á Borgarspítala 1999
Þar sem ég vakna, 9 mars 1999, er ég liggjandi í rúmi á Borgarspítalanum.
Það liggja slöngur í allar áttir meira að segja hafði eitthvað verið átt við